အပိုင်း ၁၃
ဒီနေ့တော့ ခန့်လင်းအောင် တစ်ယောက် သူ့ယောင်းမလေး ဧကရီထိပ်ထား တို့ လင်မယား ပြန်လာမည်မို့ စိတ်ထဲ အနည်းငယ် လှုပ်ရှားနေမိသည် ။
အစက သူကိုယ်တိုင် ယောင်းမလေးကို လေဆိပ် အထိ မျက်နှာလုပ်ကာ သွားကြိုမလား တွေးမိလိုက်သေးသော်လည်း ထိုအပြုအမူက နေတာရာ၏ စတိုင်လ် မဟုတ်လောက် ။
ထို့ကြောင့်ပင် အိမ်မှ ငြိမ်ငြိမ်လေး စောင့်ရင်း နေ့လည်စာအတွက်ကို သူ့လက်ရာ ဟင်း သုံးလေးခွက်လောက် လက်စွမ်းပြလိုက်တော့သည် ။
နေ့လည် ထမင်းစားချိန် မတိုင်မီ ဧကရီထိပ်ထားနှင့် ရှိန်းဝေယံတို့ကို ဒရိုင်ဘာကြီးက ကြိုလာပေးသည် ။
ဒေါ်လင်းသီရိ က ပုံမှန်ဆို အိမ်မှာ နေ့လည်ပြန်၍ ထမင်းစားလေ့ မရှိသော်လည်း ဒီနေ့တော့ သမီးနှင့် သားမက်တို့ ပြန်လာသည်မို့ ထမင်းစားချိန်အမီ အိမ်ပြန်လာလေသည် ။
" ဟာ... ကိုတာရာ... နောက်ဖေးခန်းတွေဘာတွေ ဝင်လို့ပါလား... "
ဧကရီထိပ်ထားက အိမ်ရောက်ရောက်ချင်း နောက်ဖေးတွင် အရွက်ကြော် တစ်မျိုး ကြော်ရင်း အလုပ်ရှုပ်နေသော သူ့အနားသို့ လာရင်း သူ့ကို လာနှုတ်ဆက်လေသည် ။
" ထိပ်ထား ပြန်လာပြီလား... အကို ဒီတစ်ခွက်ပြီးရင် ပြီးပြီ... ခဏစောင့်လိုက်ဦး... ဗိုက်ဆာနေပြီလား... "
ထိပ်ထားက သူ့ကို ပြုံးကာကြည့်ရင်း အထူးအဆန်းဖြစ်နေပုံပေါ်လေသည် ။
" ကိုတာရာ ချက်တဲ့ဟင်းကို စားရလိမ့်မယ်လို့ ထိပ်ထားတော့ ယုံတောင် မယုံမိဘူး... တကယ်ကြီး ကိုနေတာရာ အစစ် ဟုတ်ပါတယ်နော်... "
တစ်ဖက်က နောက်ပြောင်ပြီး ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သော်လည်း သူ့ရင်ထဲတွင်မူ လန့်သွားပြီး ဒိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားရလေသည် ။
ငါက အဲ့သည့် ချီးထုပ်ကောင် နေတာရာ ဟုတ်မနေဘူးလေ... ။
" ကိုယ့်ယောင်းမလေးကို ခရီးက ပြန်လာလာချင်း လျှာလည်သွားအောင် လုပ်ပေးမလို့လေ... ဘာလို့လဲ... မကြိုက်ဘူးလား... "
" အိုး... ကြိုက်တာပေါ့... ကြိုက်တယ်... ထိပ်ထား ပစ္စည်းတွေ အခန်းထဲ သွားထားလိုက်ဦးမယ်... ကိုတာရာ့လက်ရာကို မျှော်နေမှာနော်.."
ဧကရီထိပ်ထား က သူ့ကို ရင်းနှီးစွာပင် စကားပြောသွားပြီး ထွက်သွားလေသည် ။
သူ ဟင်းကို စိတ်ပါလက်ပါ ချက်နေစဥ် အနောက်က နီးကပ်စွာသော ခြေသံ ကြားလိုက်ရသောကြောင့် ဧကရီထိပ်ထား ဟု ထင်သွားပြီး လှမ်းမေးလိုက်သည် ။
" ခုပဲ ထွက်သွားပြီး ခုပဲ ပြန်လာတာလား... ဗိုက်ဆာနေလို့လား... ဒါမှမဟုတ် အဆာပြေ... "
သူ ပြောလို့မှ မဆုံးသေး... အနောက်က သူ့ဖင်ကို လက်နှင့် ညှစ်လိုက်သည်ကို ခံစားလိုက်ရသည် ။
ဘယ်ခွေးသားက ငါ့ဖင်ကို လာညှစ်ရတာတုန်း ။
ချီးပဲ... ။
သူ ဆဲမလို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကို ပြီတီတီ ကြည့်နေသော ရှိန်းဝေယံကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
" ကိုတာရာ... ကျွန်တော့်ကို မတွေ့တာကြာလို့ လွမ်းနေတာလား... ကျွန်တော့်အတွက်တောင် ဟင်းတွေဘာတွေ ချက်လို့... "
" အော်... အမ်.... အွန်း... "
သူ ဘာဖြေရမှန်း မသိသောကြောင့် ပါးစပ်က အာမေဋိတ်သံတွေသာ တန်းစီ ထွက်သွားမိသည် ။
ချီးမို့ မင်းကို လွမ်းရမှာလား ။
အားမှပဲ ... ၊ ဆုတောင်းနေလိုက်... ။
" ကျွန်တော်လည်း ကိုတာရာ့ရဲ့ တင်ပါးလုံးလုံးလေးတွေကို သတိရနေတာ.... "
" အဟင်း... ဝေယံ... မကောင်းဘူး ထင်တယ်... အဲ့လက်တွေကို လွှတ်လိုက်တော့... "
" မကိုင်ရတာ နှစ်ပတ်လောက်တောင် ရှိနေပြီလေ... မီးဖိုထဲ ဘယ်သူမှ မှ မရှိတာ... ခဏ ကိုင်တော့ ဘာဖြစ်လဲ... "
" ကိုယ်က ဟင်းချက်နေတာလေ... မင်းကို ထိခိုက်မိမှာ စိုးလို့ပါ... "
" အို... ထိခိုက်လည်း ဂရုမစိုက်ပေါင်ဗျာ... "
အိုး အို... ။ တကယ်လား ။
ဒါဖြင့် ဒီက ခန့်လင်းအောင် ရဲ့ အကြောင်းကို ပြရသေးတာပေါ့... ။
သူ ခုနက ပန်းကန်လုံးထဲ၌ စစ်ထုတ်ထားသော ဆီ အနည်းငယ်ကို ဇွန်းဖြင့် ယူလိုက်ပြီး ရှိန်းဝေယံ ခြေထောက်ပေါ် အနည်းငယ် လောင်းချပေးလိုက်သည် ။
ဆီက ပွက်ပွက်ဆူနေသော ဆီ မဟုတ်သောကြောင့် အရမ်းမပူတော့သော်လည်း အီဆိမ့်သွားမည်ကတော့ သေချာသည် ။
" အားလားလား... ပူလိုက်တာ... "
" အကို ပြောသားပဲ... မင်းကို မတော်တဆ ထိခိုက်မိလိမ့်မယ်လို့... "
ကဲ... မှတ်ပလား... မိန်းမ ရှိလျက်နဲ့ ယွချင်ဦးလေ... ။
သို့သော်လည်း သူ ပြန်တွေးကြည့်တော့ သူ ဝင်နေရသည့် ခန္ဓာကိုယ် ပိုင်ရှင် နေတာရာကကော ဘာများ ထူးနေလို့တုန်း ။
သူများလင်ကို အသုံးချပြီး ကလေးမရအောင်တောင် ကြံစည်လိုက်သေးတာ ။
ကြည့်ရတာ သူ အရင်ဘဝက အရမ်းဆဲလွန်းခဲ့သောကြောင့် ဤမျှ ဆိုးဝါးသည့် ခန္ဓာကိုယ်ထဲ ရောက်လာခဲ့ရသည် ထင်သည် ။
ငလူးပဲ... နောက် ဘယ်တော့မှ မဆဲတော့ဘူး... bull shitt... ။
" ဒါဆိုလည်း ကျွန်တော် သွားတော့မယ်... "
ရှိန်းဝေယံက သူ့အကြံအစည် မအောင်မြင်တော့မှန်း ရိပ်မိသောကြောင့် မကျေမနပ်နှင့် ထွက်သွားဖို့ လုပ်လေသည် ။
သို့သော် ထို တဏှာရူးကို သူ အနည်းငယ်တော့ အသုံးချရဦးမည် ။
ဒီ တဏှာရူး မရှိဘဲ သူ ဧကရီထိပ်ထားတို့ အခန်းကို မဝင်နိုင် ။
ထိုသို့ မဝင်နိုင်လျှင် သူ ဆေးဗူးကိုလည်း လဲနိုင်လိမ့်မည် မဟုတ်ပေ ။
ပြဿနာတွေက သပွတ်အူလိုပဲ ရှုပ်ထွေးလိုက်တာ... ချီးတဲ့မှပဲ ။
" ဝေယံ... "
သူ ရွံစရာကောင်းသော ချွဲတဲတဲ အသံဖြင့် ဟို တဏှာရူးကောင်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်ရသည် ။
စိတ်ထဲတွင် အမှုန့်ကြိတ်ချင်နေသော်လည်း သူ့တွင် လောလောဆယ် ထိုအခွင့်အရေး မရှိပေ ။
ရှိန်းဝေယံက သူ့ကို ရမ္မက်ခိုးဝေသော မျက်လုံးများဖြင့် လှည့်ကြည့်လာသည် ။
အား... မြင်ရတာနဲ့တင် ကျက်သရေတုံးလိုက်တာ ။
" ဧကရီ အပြင်သွားတဲ့အချိန် မင်းအခန်းကို အကို့ကို ခေါ်လည်ပါဦး.... "
ထိုစကားကို ကြားလိုက်သည်နှင့် ရှိန်းဝေယံ ၏ မျက်နှာကြီးက စားနေကျ ကြောင်ပါးကြီးလို ရွံစရာကောင်းစွာ အဆီတပြန်ပြန်နှင့် ဝင်းလက်သွားသလိုပင် ။
" အာ... ကောင်းပြီ... ကျွန်တော် ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်... ကျွန်တော် ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်... "
စံအိမ်ကြီးတွင် ဦးသုခစံနှင့် ဒေါ်လင်းသီရိတို့ လင်မယား က ပထမ ထပ်တွင် နေကြသည် ။
ဧကရီထိပ်ထားတို့ လင်မယားက ဒုတိယ ထပ်တွင် နေကြပြီး သူနှင့် မိုးသောက်ကြယ် တို့က တတိယထပ်တွင် နေကြသည် ။
ထို့ကြောင့်ပင် ယခင်က နေတာရာက ရှိန်းဝေယံဆီ သွားသွားနေသည်ကို ဒေါ်လင်းသီရိ ကိုယ်တိုင်ပင် မရိပ်မိခဲ့ခြင်း ဖြစ်မည် ။
နေ့လည်စာ စားချိန်တွင်တော့ ဦးသုခစံကော ဧကရီထိပ်ထား ကပါ သူ့ကို အတင်း ဝင်စားခိုင်းသောကြောင့် သူ မလွှဲသာဘဲ ဝင်စားလိုက်ရသည် ။
ကံဆိုးချင်တော့ ဒေါ်လင်းသီရိ၏ အရှေ့တည့်တည့်တွင် ထိုင်ရခြင်း ဖြစ်ပြီး သူ့ခမျာ ဒေါ်လင်းသီရိ၏ မျက်နှာရိပ် မျက်နှာကဲကို ကြည့်နေရသောကြောင့် ထမင်းပင် ဖြောင့်ဖြောင့် မစားနိုင်ချေ ။
ဒေါ်လင်းသီရိက မနေ့ကပင် လောလောလတ်လတ် သူ့ကို ပက်ပင်း မိထားသူမို့ အမြင်ကြည်မှာ မဟုတ်သည်ကတော့ အသေအချာပင် ဖြစ်သည် ။
" ကိုတာရာက ဒီလို ဟင်းချက် လက်ရာ ကောင်းလိမ့်မယ်လို့ ထင်တောင်မထင်ထားဘူး ... အရမ်း အရသာ ရှိတာပဲ... စားဖိုမှူးလုပ်ရင်တောင် ရလောက်တယ်... "
ဧကရီ ထိပ်ထားက သူ့ကို မြှောက်ပင့် ပြောနေသောကြောင့် သူ အနေရခက်စွာ ပြုံးပြလိုက်ရသည် ။
သူ အနည်းငယ်သာ စားလိုက်ပြီးနောက် စားပြီး ပန်းကန်ကို ဘေစင်ယူသွားဖို့ လုပ်လိုက်တော့ ဒေါ်လင်းသီရိက သူ့ကို တားလိုက်သည် ။
" အိမ်အကူ အဒေါ်ကြီးတွေ သိမ်းလိမ့်မယ်... ဟင်းချက်ထားတာဆိုတော့ ပင်ပန်းနေမှာပဲ... နားရင်သွားနားလိုက်တော့လေ... "
ဒေါ်လင်းသီရိဆီက အသိမှတ်ပြု စကား ကြားရသောကြောင့် သူ့စိတ်ထဲ အနည်းငယ်တော့ ဝမ်းသာသွားမိသည် ။
" ဟုတ်ကဲ့ပါ အမေ ... "
သူ မျက်နှာ ပူစွာပင် အမေဟု ခေါ်လိုက်ပြီး မျက်နှာချို သွေးပြလိုက်သည် ။
ဒေါ်လင်းသီရိက သူ့ကို တစ်ချက်ပင် လှည့်ကြည့်မလာဘဲ မျက်နှာကို တင်းထားဆဲ မို့ သူ ဇက်ကလေး ပုကာ ငြိမ်လိုက်ရသည် ။
" အဖေကြီး... ညနေ လမ်းလျှောက်ရင် မနေ့ ညနေကလိုပဲ ကျွန်တော် လာကူပေးမယ်နော်... "
ဒီတစ်ခါတော့ ဒေါ်လင်းသီရိကော ဧကရီ ထိပ်ထားကပါ သူ့ကို ဇဝေဇဝါနှင့် ကြည့်နေလေသည် ။
" ကိုတာရာ... တကယ်ကြီးပဲ လူတစ်ယောက် ချိန်းသွားတာလား... ဟုတ်လား... "
ဧကရီထိပ်ထား က သူ့ကို တအံ့တသြ ကြည့်၍ မေးလာလေသည် ။
" မဟုတ်ပါဘူး ... အခု ကျွန်တော်က ကုမ္ပဏီ ကိစ္စတွေမှာ ဝင်ပါတော့မှာ မဟုတ်တဲ့အတွက် အချိန်တွေ ပိုနေမှာမို့ မိသားစုအတွက် အချိန် ပိုပေးချင်လို့ပါ... "
သူ ထိုစကားတို့ကို ဖျစ်ညှစ်ကာ ပြောလိုက်ပြီးသည်နှင့် အခန်းထဲ ပြန်တက်သွားလိုက်တော့သည် ။
အခန်းထဲ ရောက်တော့ မိုးသောက်ကြယ်က သူ့ကို ဖုန်းဆက်လာသည် ။
ကြည့်ရသည်မှာ ဧကရီထိပ်ထားက သူ့ဟင်းပွဲတွေအကြောင်း သူ့အစ်ကို ဖြစ်သူကို ဖောက်သည်ချထားပြီး ဖြစ်ပေလိမ့်မည် ။
" ကိုယ့်မိန်းမလေး ချက်ကျွေးမယ့်ဟင်းကို ကိုယ်တော့ အရမ်းစားချင်နေပြီကွာ... "
" ပြန်လာရင် စားရပါစေ့မယ် ကိုကို... "
" ဒါနဲ့ ကိုကို့ အဖေကိုလည်း လမ်းလျှောက်တာ ကူပေးနေတယ်ဆို... ဟုတ်လား... "
" ဟုတ်တယ်... ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လည်း လမ်းလျှောက်ပြီး ကျန်းမာရေးလေးဘာလေး လုပ်ချင်တာနဲ့ အတော်ပဲ ဖြစ်သွားလို့ပါ... "
" ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် တာတာ့ကို ကိုယ် အများကြီး ကျေးဇူးတင်ပါတယ်... "
အကြောင်းစုံ မသိခင် ကျေးဇူးတင်ထားနှင့်ဦးပေါ့လေ ။
သိသွားတဲ့အခါ ဘယ်လိုတွေ နုပ်နုပ်စဥ်းချင်နေမလဲ ။
ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် နုပ်နုပ်စဥ်းမခံရရင်ပဲ သူ ကျေးဇူးတင်လှပြီ ဖြစ်သည် ။
" သဘက်ခါလောက်ဆို ကိုယ် ပြန်လာတော့မယ်... တာတာ့ကို ကိုယ်လွမ်းတယ်နော်... "
" ကျွန်တော်လည်း ကိုကို့ကို လွမ်းပါတယ်... "
ဒီတစ်ခါ ပြောပြီးချိန်တွင်တော့ သူ့ရင်ထဲတွင် မိုးသောက်ကြယ်နှင့် ပတ်သတ်ပြီး အနည်းငယ်လောက် လှုပ်လှုပ်ရှားရှားကလေး ဖြစ်သွားရသည်ကို သူ့ကိုယ်သူ ဝန်ခံရပေလိမ့်မည် ။
ညနေခင်းကျတော့ ဦးသုခစံနှင့် သူ လမ်းအတူ လျှောက်ပေးလိုက်သည် ။
ဘာပဲ ပြောပြော ဦးသုခစံက မနေ့ကထက် စာလျှင် သူ့အပေါ် အနည်းငယ် ရင်းနှီးလာသည်ဟု သူ ခံစားမိသည် ။
သူတို့ လမ်းလျှောက်နေသော အချိန်၌ပင် ညည့်ခေတ်ယံက သူတို့အနားသို့ ရောက်လာလေသည် ။
" အဖေကြီးနဲ့ သခင်လေး.... မင်္ဂလာပါ... "
" ညည့်ခေတ်ယံ... အဖေကြီးကို လာကူပေးတာလား... ရပြီ ... ငါပဲ ကူလျှောက်ပေးလိုက်တော့မယ်... "
" ဟုတ်ကဲ့ပါ သခင်လေး... "
ညည့်ခေတ်ယံကို သူ ပြန်ပြုံးပြလိုက်ချိန်တွင် ညည့်ခေတ်ယံ၏ မျက်နှာက အနည်းငယ် ခပ်တင်းတင်း ဖြစ်နေသည်ကို သူ သတိထားမိလိုက်သည် ။
ဝတ္ထုထဲတွင် အမြဲတမ်း သနားစရာပုံ ဖြစ်နေသော ညည့်ခေတ်ယံမှ ဟုတ်ပါရဲ့လားဟု သူ သံသယ ဖြစ်မိရသည် အထိပင် ။
နေစမ်းပါဦး ။ ညည့်ခေတ်ယံ၏ လည်ပင်းတွင် ဆွဲကြိုးတစ်ကြိုး ဆွဲထားတာပါလား ။
ထိုဆွဲကြိုးကို ညည့်ခေတ်ယံအား သူ ဝတ္ထုထဲ ရောက်လာပြီး တွေ့ရသည့် နှစ်ခါစလုံး၌ ဝတ်ထားသည်ကို မတွေ့ခဲ့ရပေ ။
ယနေ့မှပင် ထိုဆွဲကြိုးကို သူ တွေ့လိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည် ။
ဟုတ်တာပေါ့... ။ ဒါက သံသယ ဖြစ်နေစရာပင် မလို။
နယ်တွင် ရှိစဥ်က မိုးသောက်ကြယ် နှင့် ညည့်ခေတ်ယံတို့ ဆင်တူ ဝယ်ခဲ့သော ဆွဲကြိုး ဖြစ်ပြီး မိုးသောက်ကြယ်၏ ဆွဲကြိုးကိုတော့ နေတာရာက ဝတ္ထုအစပိုင်းကတည်းကပင် လွှင့်ပစ်ခဲ့ပြီးပြီ ဖြစ်လေသည် ။
အပိုင္း ၁၃
ဒီေန႕ေတာ့ ခန့္လင္းေအာင္ တစ္ေယာက္ သူ႕ေယာင္းမေလး ဧကရီထိပ္ထား တို႔ လင္မယား ျပန္လာမည္မို႔ စိတ္ထဲ အနည္းငယ္ လႈပ္ရွားေနမိသည္ ။
အစက သူကိုယ္တိုင္ ေယာင္းမေလးကို ေလဆိပ္ အထိ မ်က္ႏွာလုပ္ကာ သြားႀကိဳမလား ေတြးမိလိုက္ေသးေသာ္လည္း ထိုအျပဳအမူက ေနတာရာ၏ စတိုင္လ္ မဟုတ္ေလာက္ ။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အိမ္မွ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေစာင့္ရင္း ေန႕လည္စာအတြက္ကို သူ႕လက္ရာ ဟင္း သုံးေလးခြက္ေလာက္ လက္စြမ္းျပလိုက္ေတာ့သည္ ။
ေန႕လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ မတိုင္မီ ဧကရီထိပ္ထားႏွင့္ ရွိန္းေဝယံတို႔ကို ဒရိုင္ဘာႀကီးက ႀကိဳလာေပးသည္ ။
ေဒၚလင္းသီရိ က ပုံမွန္ဆို အိမ္မွာ ေန႕လည္ျပန္၍ ထမင္းစားေလ့ မရွိေသာ္လည္း ဒီေန႕ေတာ့ သမီးႏွင့္ သားမက္တို႔ ျပန္လာသည္မို႔ ထမင္းစားခ်ိန္အမီ အိမ္ျပန္လာေလသည္ ။
" ဟာ... ကိုတာရာ... ေနာက္ေဖးခန္းေတြဘာေတြ ဝင္လို႔ပါလား... "
ဧကရီထိပ္ထားက အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေနာက္ေဖးတြင္ အ႐ြက္ေၾကာ္ တစ္မ်ိဳး ေၾကာ္ရင္း အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ သူ႕အနားသို႔ လာရင္း သူ႕ကို လာႏႈတ္ဆက္ေလသည္ ။
" ထိပ္ထား ျပန္လာၿပီလား... အကို ဒီတစ္ခြက္ၿပီးရင္ ၿပီးၿပီ... ခဏေစာင့္လိုက္ဦး... ဗိုက္ဆာေနၿပီလား... "
ထိပ္ထားက သူ႕ကို ၿပဳံးကာၾကည့္ရင္း အထူးအဆန္းျဖစ္ေနပုံေပၚေလသည္ ။
" ကိုတာရာ ခ်က္တဲ့ဟင္းကို စားရလိမ့္မယ္လို႔ ထိပ္ထားေတာ့ ယုံေတာင္ မယုံမိဘူး... တကယ္ႀကီး ကိုေနတာရာ အစစ္ ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္... "
တစ္ဖက္က ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႕ရင္ထဲတြင္မူ လန့္သြားၿပီး ဒိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားရေလသည္ ။
ငါက အဲ့သည့္ ခ်ီးထုပ္ေကာင္ ေနတာရာ ဟုတ္မေနဘူးေလ... ။
" ကိုယ့္ေယာင္းမေလးကို ခရီးက ျပန္လာလာခ်င္း လွ်ာလည္သြားေအာင္ လုပ္ေပးမလို႔ေလ... ဘာလို႔လဲ... မႀကိဳက္ဘူးလား... "
" အိုး... ႀကိဳက္တာေပါ့... ႀကိဳက္တယ္... ထိပ္ထား ပစၥည္းေတြ အခန္းထဲ သြားထားလိုက္ဦးမယ္... ကိုတာရာ့လက္ရာကို ေမွ်ာ္ေနမွာေနာ္.."
ဧကရီထိပ္ထား က သူ႕ကို ရင္းႏွီးစြာပင္ စကားေျပာသြားၿပီး ထြက္သြားေလသည္ ။
သူ ဟင္းကို စိတ္ပါလက္ပါ ခ်က္ေနစဥ္ အေနာက္က နီးကပ္စြာေသာ ေျခသံ ၾကားလိုက္ရေသာေၾကာင့္ ဧကရီထိပ္ထား ဟု ထင္သြားၿပီး လွမ္းေမးလိုက္သည္ ။
" ခုပဲ ထြက္သြားၿပီး ခုပဲ ျပန္လာတာလား... ဗိုက္ဆာေနလို႔လား... ဒါမွမဟုတ္ အဆာေျပ... "
သူ ေျပာလို႔မွ မဆုံးေသး... အေနာက္က သူ႕ဖင္ကို လက္ႏွင့္ ညွစ္လိုက္သည္ကို ခံစားလိုက္ရသည္ ။
ဘယ္ေခြးသားက ငါ့ဖင္ကို လာညွစ္ရတာတုန္း ။
ခ်ီးပဲ... ။
သူ ဆဲမလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕ကို ၿပီတီတီ ၾကည့္ေနေသာ ရွိန္းေဝယံကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။
" ကိုတာရာ... ကြၽန္ေတာ့္ကို မေတြ႕တာၾကာလို႔ လြမ္းေနတာလား... ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာင္ ဟင္းေတြဘာေတြ ခ်က္လို႔... "
" ေအာ္... အမ္.... အြန္း... "
သူ ဘာေျဖရမွန္း မသိေသာေၾကာင့္ ပါးစပ္က အာေမဋိတ္သံေတြသာ တန္းစီ ထြက္သြားမိသည္ ။
ခ်ီးမို႔ မင္းကို လြမ္းရမွာလား ။
အားမွပဲ ... ၊ ဆုေတာင္းေနလိုက္... ။
" ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုတာရာ့ရဲ႕ တင္ပါးလုံးလုံးေလးေတြကို သတိရေနတာ.... "
" အဟင္း... ေဝယံ... မေကာင္းဘူး ထင္တယ္... အဲ့လက္ေတြကို လႊတ္လိုက္ေတာ့... "
" မကိုင္ရတာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေနၿပီေလ... မီးဖိုထဲ ဘယ္သူမွ မွ မရွိတာ... ခဏ ကိုင္ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ... "
" ကိုယ္က ဟင္းခ်က္ေနတာေလ... မင္းကို ထိခိုက္မိမွာ စိုးလို႔ပါ... "
" အို... ထိခိုက္လည္း ဂ႐ုမစိုက္ေပါင္ဗ်ာ... "
အိုး အို... ။ တကယ္လား ။
ဒါျဖင့္ ဒီက ခန့္လင္းေအာင္ ရဲ႕ အေၾကာင္းကို ျပရေသးတာေပါ့... ။
သူ ခုနက ပန္းကန္လုံးထဲ၌ စစ္ထုတ္ထားေသာ ဆီ အနည္းငယ္ကို ဇြန္းျဖင့္ ယူလိုက္ၿပီး ရွိန္းေဝယံ ေျခေထာက္ေပၚ အနည္းငယ္ ေလာင္းခ်ေပးလိုက္သည္ ။
ဆီက ပြက္ပြက္ဆူေနေသာ ဆီ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ အရမ္းမပူေတာ့ေသာ္လည္း အီဆိမ့္သြားမည္ကေတာ့ ေသခ်ာသည္ ။
" အားလားလား... ပူလိုက္တာ... "
" အကို ေျပာသားပဲ... မင္းကို မေတာ္တဆ ထိခိုက္မိလိမ့္မယ္လို႔... "
ကဲ... မွတ္ပလား... မိန္းမ ရွိလ်က္နဲ႕ ယြခ်င္ဦးေလ... ။
သို႔ေသာ္လည္း သူ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ သူ ဝင္ေနရသည့္ ခႏၶာကိုယ္ ပိုင္ရွင္ ေနတာရာကေကာ ဘာမ်ား ထူးေနလို႔တုန္း ။
သူမ်ားလင္ကို အသုံးခ်ၿပီး ကေလးမရေအာင္ေတာင္ ႀကံစည္လိုက္ေသးတာ ။
ၾကည့္ရတာ သူ အရင္ဘဝက အရမ္းဆဲလြန္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဤမွ် ဆိုးဝါးသည့္ ခႏၶာကိုယ္ထဲ ေရာက္လာခဲ့ရသည္ ထင္သည္ ။
ငလူးပဲ... ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ မဆဲေတာ့ဘူး... bull shitt... ။
" ဒါဆိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ သြားေတာ့မယ္... "
ရွိန္းေဝယံက သူ႕အႀကံအစည္ မေအာင္ျမင္ေတာ့မွန္း ရိပ္မိေသာေၾကာင့္ မေက်မနပ္ႏွင့္ ထြက္သြားဖို႔ လုပ္ေလသည္ ။
သို႔ေသာ္ ထို တဏွာ႐ူးကို သူ အနည္းငယ္ေတာ့ အသုံးခ်ရဦးမည္ ။
ဒီ တဏွာ႐ူး မရွိဘဲ သူ ဧကရီထိပ္ထားတို႔ အခန္းကို မဝင္နိုင္ ။
ထိုသို႔ မဝင္နိုင္လွ်င္ သူ ေဆးဗူးကိုလည္း လဲနိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ ။
ျပႆနာေတြက သပြတ္အူလိုပဲ ရႈပ္ေထြးလိုက္တာ... ခ်ီးတဲ့မွပဲ ။
" ေဝယံ... "
သူ ႐ြံစရာေကာင္းေသာ ခြၽဲတဲတဲ အသံျဖင့္ ဟို တဏွာ႐ူးေကာင္ကို လွမ္းေခၚလိုက္ရသည္ ။
စိတ္ထဲတြင္ အမႈန့္ႀကိတ္ခ်င္ေနေသာ္လည္း သူ႕တြင္ ေလာေလာဆယ္ ထိုအခြင့္အေရး မရွိေပ ။
ရွိန္းေဝယံက သူ႕ကို ရမၼက္ခိုးေဝေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လာသည္ ။
အား... ျမင္ရတာနဲ႕တင္ က်က္သေရတုံးလိုက္တာ ။
" ဧကရီ အျပင္သြားတဲ့အခ်ိန္ မင္းအခန္းကို အကို႔ကို ေခၚလည္ပါဦး.... "
ထိုစကားကို ၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ ရွိန္းေဝယံ ၏ မ်က္ႏွာႀကီးက စားေနက် ေၾကာင္ပါးႀကီးလို ႐ြံစရာေကာင္းစြာ အဆီတျပန္ျပန္ႏွင့္ ဝင္းလက္သြားသလိုပင္ ။
" အာ... ေကာင္းၿပီ... ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္... ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္... "
စံအိမ္ႀကီးတြင္ ဦးသုခစံႏွင့္ ေဒၚလင္းသီရိတို႔ လင္မယား က ပထမ ထပ္တြင္ ေနၾကသည္ ။
ဧကရီထိပ္ထားတို႔ လင္မယားက ဒုတိယ ထပ္တြင္ ေနၾကၿပီး သူႏွင့္ မိုးေသာက္ၾကယ္ တို႔က တတိယထပ္တြင္ ေနၾကသည္ ။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ယခင္က ေနတာရာက ရွိန္းေဝယံဆီ သြားသြားေနသည္ကို ေဒၚလင္းသီရိ ကိုယ္တိုင္ပင္ မရိပ္မိခဲ့ျခင္း ျဖစ္မည္ ။
ေန႕လည္စာ စားခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဦးသုခစံေကာ ဧကရီထိပ္ထား ကပါ သူ႕ကို အတင္း ဝင္စားခိုင္းေသာေၾကာင့္ သူ မလႊဲသာဘဲ ဝင္စားလိုက္ရသည္ ။
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေဒၚလင္းသီရိ၏ အေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ထိုင္ရျခင္း ျဖစ္ၿပီး သူ႕ခမ်ာ ေဒၚလင္းသီရိ၏ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲကို ၾကည့္ေနရေသာေၾကာင့္ ထမင္းပင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မစားနိုင္ေခ် ။
ေဒၚလင္းသီရိက မေန႕ကပင္ ေလာေလာလတ္လတ္ သူ႕ကို ပက္ပင္း မိထားသူမို႔ အျမင္ၾကည္မွာ မဟုတ္သည္ကေတာ့ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္သည္ ။
" ကိုတာရာက ဒီလို ဟင္းခ်က္ လက္ရာ ေကာင္းလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ေတာင္မထင္ထားဘူး ... အရမ္း အရသာ ရွိတာပဲ... စားဖိုမႉးလုပ္ရင္ေတာင္ ရေလာက္တယ္... "
ဧကရီ ထိပ္ထားက သူ႕ကို ျမႇောက္ပင့္ ေျပာေနေသာေၾကာင့္ သူ အေနရခက္စြာ ၿပဳံးျပလိုက္ရသည္ ။
သူ အနည္းငယ္သာ စားလိုက္ၿပီးေနာက္ စားၿပီး ပန္းကန္ကို ေဘစင္ယူသြားဖို႔ လုပ္လိုက္ေတာ့ ေဒၚလင္းသီရိက သူ႕ကို တားလိုက္သည္ ။
" အိမ္အကူ အေဒၚႀကီးေတြ သိမ္းလိမ့္မယ္... ဟင္းခ်က္ထားတာဆိုေတာ့ ပင္ပန္းေနမွာပဲ... နားရင္သြားနားလိုက္ေတာ့ေလ... "
ေဒၚလင္းသီရိဆီက အသိမွတ္ျပဳ စကား ၾကားရေသာေၾကာင့္ သူ႕စိတ္ထဲ အနည္းငယ္ေတာ့ ဝမ္းသာသြားမိသည္ ။
" ဟုတ္ကဲ့ပါ အေမ ... "
သူ မ်က္ႏွာ ပူစြာပင္ အေမဟု ေခၚလိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်ိဳ ေသြးျပလိုက္သည္ ။
ေဒၚလင္းသီရိက သူ႕ကို တစ္ခ်က္ပင္ လွည့္ၾကည့္မလာဘဲ မ်က္ႏွာကို တင္းထားဆဲ မို႔ သူ ဇက္ကေလး ပုကာ ၿငိမ္လိုက္ရသည္ ။
" အေဖႀကီး... ညေန လမ္းေလွ်ာက္ရင္ မေန႕ ညေနကလိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ လာကူေပးမယ္ေနာ္... "
ဒီတစ္ခါေတာ့ ေဒၚလင္းသီရိေကာ ဧကရီ ထိပ္ထားကပါ သူ႕ကို ဇေဝဇဝါႏွင့္ ၾကည့္ေနေလသည္ ။
" ကိုတာရာ... တကယ္ႀကီးပဲ လူတစ္ေယာက္ ခ်ိန္းသြားတာလား... ဟုတ္လား... "
ဧကရီထိပ္ထား က သူ႕ကို တအံ့တၾသ ၾကည့္၍ ေမးလာေလသည္ ။
" မဟုတ္ပါဘူး ... အခု ကြၽန္ေတာ္က ကုမၸဏီ ကိစၥေတြမွာ ဝင္ပါေတာ့မွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ အခ်ိန္ေတြ ပိုေနမွာမို႔ မိသားစုအတြက္ အခ်ိန္ ပိုေပးခ်င္လို႔ပါ... "
သူ ထိုစကားတို႔ကို ဖ်စ္ညွစ္ကာ ေျပာလိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ အခန္းထဲ ျပန္တက္သြားလိုက္ေတာ့သည္ ။
အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ မိုးေသာက္ၾကယ္က သူ႕ကို ဖုန္းဆက္လာသည္ ။
ၾကည့္ရသည္မွာ ဧကရီထိပ္ထားက သူ႕ဟင္းပြဲေတြအေၾကာင္း သူ႕အစ္ကို ျဖစ္သူကို ေဖာက္သည္ခ်ထားၿပီး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ ။
" ကိုယ့္မိန္းမေလး ခ်က္ေကြၽးမယ့္ဟင္းကို ကိုယ္ေတာ့ အရမ္းစားခ်င္ေနၿပီကြာ... "
" ျပန္လာရင္ စားရပါေစ့မယ္ ကိုကို... "
" ဒါနဲ႕ ကိုကို႔ အေဖကိုလည္း လမ္းေလွ်ာက္တာ ကူေပးေနတယ္ဆို... ဟုတ္လား... "
" ဟုတ္တယ္... ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး က်န္းမာေရးေလးဘာေလး လုပ္ခ်င္တာနဲ႕ အေတာ္ပဲ ျဖစ္သြားလို႔ပါ... "
" ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တာတာ့ကို ကိုယ္ အမ်ားႀကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္... "
အေၾကာင္းစုံ မသိခင္ ေက်းဇူးတင္ထားႏွင့္ဦးေပါ့ေလ ။
သိသြားတဲ့အခါ ဘယ္လိုေတြ ႏုပ္ႏုပ္စဥ္းခ်င္ေနမလဲ ။
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႏုပ္ႏုပ္စဥ္းမခံရရင္ပဲ သူ ေက်းဇူးတင္လွၿပီ ျဖစ္သည္ ။
" သဘက္ခါေလာက္ဆို ကိုယ္ ျပန္လာေတာ့မယ္... တာတာ့ကို ကိုယ္လြမ္းတယ္ေနာ္... "
" ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုကို႔ကို လြမ္းပါတယ္... "
ဒီတစ္ခါ ေျပာၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူ႕ရင္ထဲတြင္ မိုးေသာက္ၾကယ္ႏွင့္ ပတ္သတ္ၿပီး အနည္းငယ္ေလာက္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားကေလး ျဖစ္သြားရသည္ကို သူ႕ကိုယ္သူ ဝန္ခံရေပလိမ့္မည္ ။
ညေနခင္းက်ေတာ့ ဦးသုခစံႏွင့္ သူ လမ္းအတူ ေလွ်ာက္ေပးလိုက္သည္ ။
ဘာပဲ ေျပာေျပာ ဦးသုခစံက မေန႕ကထက္ စာလွ်င္ သူ႕အေပၚ အနည္းငယ္ ရင္းႏွီးလာသည္ဟု သူ ခံစားမိသည္ ။
သူတို႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ အခ်ိန္၌ပင္ ညည့္ေခတ္ယံက သူတို႔အနားသို႔ ေရာက္လာေလသည္ ။
" အေဖႀကီးနဲ႕ သခင္ေလး.... မဂၤလာပါ... "
" ညည့္ေခတ္ယံ... အေဖႀကီးကို လာကူေပးတာလား... ရၿပီ ... ငါပဲ ကူေလွ်ာက္ေပးလိုက္ေတာ့မယ္... "
" ဟုတ္ကဲ့ပါ သခင္ေလး... "
ညည့္ေခတ္ယံကို သူ ျပန္ၿပဳံးျပလိုက္ခ်ိန္တြင္ ညည့္ေခတ္ယံ၏ မ်က္ႏွာက အနည္းငယ္ ခပ္တင္းတင္း ျဖစ္ေနသည္ကို သူ သတိထားမိလိုက္သည္ ။
ဝတၳဳထဲတြင္ အၿမဲတမ္း သနားစရာပုံ ျဖစ္ေနေသာ ညည့္ေခတ္ယံမွ ဟုတ္ပါရဲ႕လားဟု သူ သံသယ ျဖစ္မိရသည္ အထိပင္ ။
ေနစမ္းပါဦး ။ ညည့္ေခတ္ယံ၏ လည္ပင္းတြင္ ဆြဲႀကိဳးတစ္ႀကိဳး ဆြဲထားတာပါလား ။
ထိုဆြဲႀကိဳးကို ညည့္ေခတ္ယံအား သူ ဝတၳဳထဲ ေရာက္လာၿပီး ေတြ႕ရသည့္ ႏွစ္ခါစလုံး၌ ဝတ္ထားသည္ကို မေတြ႕ခဲ့ရေပ ။
ယေန႕မွပင္ ထိုဆြဲႀကိဳးကို သူ ေတြ႕လိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္ ။
ဟုတ္တာေပါ့... ။ ဒါက သံသယ ျဖစ္ေနစရာပင္ မလို။
နယ္တြင္ ရွိစဥ္က မိုးေသာက္ၾကယ္ ႏွင့္ ညည့္ေခတ္ယံတို႔ ဆင္တူ ဝယ္ခဲ့ေသာ ဆြဲႀကိဳး ျဖစ္ၿပီး မိုးေသာက္ၾကယ္၏ ဆြဲႀကိဳးကိုေတာ့ ေနတာရာက ဝတၳဳအစပိုင္းကတည္းကပင္ လႊင့္ပစ္ခဲ့ၿပီးၿပီ ျဖစ္ေလသည္ ။