Unicode.
ကျောက်မင်ဇယ်က မျက်မှောင်ကြုပ်လိုက် ပြီး ။
" ဆီတွေရွှဲနေတယ်...မင်း ပါးစပ်ကို သုတ်လိုက်ဦး "
လင်းကျစ်ရန်: ". .."
ထို့သို့ပြောပြီးနောက် ကျောက်မင်ဇယ်မှာ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး သူ၏လက်ကို တစ်ရှူးဖြင့် ပွတ်သုပ်ကာ ယုံကြည်မှုရှိစွာဖြင့် ပြုံးလိုက်လေ၏ ။
" ဒါဆိုငါအရင်ပြန်လိုက်တော့မယ်...အရမ်း တွန်းအားမပေးနဲ့ ပြဿနာတိုင်းမှာ ဖြေရှင်းချက်က ရှိပြီးသား "
ထို့နောက် သူက တိမ်လို၊ လေလိုပင် အလျင်အမြန် ထွက်သွားတော့သည် ။ လင်းကျစ်ရန်မှာကား ကျောက်မင်ဇယ်၏ ကျောပြင်အား ရှုပ်ထွေးသော အမူအရာဖြင့်သာ စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် တစ်ရှုးဖြင့် ပါးစပ်ကို ပွတ်သုတ်လိုက်ပါ၏ ။ ဘယ်မှာ ဆီတွေရွှဲနေလို့လဲ? ဒီလောက် နည်းနည်းလေးပဲ ဆိုတာ သိသာနေတာကို...
[လင်းကျစ်ရန်: ငါ့ရဲ့ ဥက္ကဌ ပုံရိပ်က အက်ကြောင်းတစ်ခုထင် သွားပြီ!]
[System: အိုး...]
..................
ရက်အနည်းငယ်ကြာပြီးနောက်၊ ကုမ္ပဏီ၏ ကိစ္စရပ်များမှာ ပြန်လည်၍ လည်ပတ်လာခဲ့ချေ၏ ။ လူအများ၏ အမြင်တွင် လူဆွေ့၏ အရည်အချင်းကြောင့် အင်တာနက်ပေါ်ရှိ သီတင်းများအား ထိန်းချုပ်နိုင်လိုက်ပြီး ရပ်တန့်နေသော ပရောဂျက်များကို ဆက်လက် အကောင်အထည်ဖော် လာနိုင်ခဲ့သည်ပင် ။ လင်းကျစ်ရန်မှာ ဤအရာအားလုံးကို ကြိုတင်၍ သိနေပြီးသားဖြစ်ပါ၍ အထူးတလည် အံ့သြမနေတော့ပေ ။ ဤသည်မှာ လုဆွေ့က သူနှင့် ရှယ်ရာရှင်များအား မြင်စေချင်သောအရာပင် ဖြစ်လေသည် ။
အနည်းဆုံးတော့ ဒါက အပြင်ပိုင်းတွင် ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်၏ ပူးပေါင်းကြိုးစားမှုကြောင့် စိန်ခေါ်မှုများကို အောင်မြင်နိုင်သည်ဟူသော ရင်ထဲထိဖွယ် ဇာတ်လမ်းတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့သည်ပင် ။ လင်းကျစ်ရန်မှာကား လုဆွေ့၏ ဇာတ်ကြောင်းအတိုင်း အသည်းအသန်လိုက်၍ အကောင်အထည်ဖော်ချင်စိတ်ရှိနေသည်ကို ကြည့်ရင်းဖြင့် အတော်လေးခံစားသွားရချေ၏ ။
လုဆွေ့၏ ပူပေါင်းပါဝင်မှု ကိုကြည့်ပါလျှင် နောက်ဆက်တွဲ ဇာတ်ကြောင်းများအား ဖြည့်ရန်အတွက် အတော်လေး ယုံကြည်ချက်ရှိသွားစေ ၏ ။ သူတို့အတူတကွ ပူးပေါင်းနေသရွေ့၊ အောင်မြင်ဖို့ မည်သည့်အခက်အခဲမျှ ရှိမနေပါချေ ။ နောက်အပတ်တွင်မူ လုဆွေ့၏ မွေးနေ့ပင်ဖြစ်သည် ။ လုဆွေ့ကတရုတ်ကို ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်မှာ ၂လပင် ကြာခဲ့လေပြီ။ သူ့အနေဖြင့် လုဆွေ့အား မွေးနေ့ပွဲတစ်ခု ကျင်းပပေး၍ အကောင်းဆုံးလက်ဆောင်တစ်ခုကို ပေးသင့်ပေသည် ။
တစ်ပတ်ကြာပြီးနောက်....။ လုဆွေ့မှာကား ရုံးခန်းထဲတွင် တစ်ယောက်တည်း ထိုင်နေလျက် လက်ထဲတွင် ဘောပင်တစ်ချောင်းကိုလှည့်နေလေသည်။ သူ၏မျက်ဝန်းများက သွေးအေးကာ ဘာကိုမျှ အလေးမထားသည့် ဟန်ပင် ။ ပြီးခဲ့တဲ့ လပိုင်းအတွင်း သူဟာ ကုမ္ပဏီ၏ လုပ်ငန်းလည်ပတ်မှုနှင့်ပတ်သတ်၍ သေချာလေ့လာခဲ့ပြီး ဌာနတိုင်းတွင် သက်ဆိုင်ရာ ဝန်ထမ်းအင်အားစုများက သပ်သပ်စီရှိနေကာ သူ့အနေဖြင့်လည်း ကုမ္ပဏီ၏ ရှယ်ရာများနှင့် ပတ်သတ်၍ စုံစမ်းလေ့လာခဲ့ ပြီးသားပင် ဖြစ်ပါ၏ ။ လုကျန်းအပေါ် အမြင်မကြည်သော နိုင်ငံခြားရှိ ဘုတ်အဖွဲ့ဝင်ဒါရိုက်တာများနှင့်လည်း ဆွေးနွေးခဲ့ချေ၏ ။
အရာအားလုံးက အဆင်ပြေချောမွေ့နေပေ၏ ။ လုကျန်းက ရှယ်ရာတစ်ဝက်အား လက်ကိုင်ထားတာတစ်ခုပင် ။ ထို့ကြောင့်သာ သူ၏ နေရာအား လှုပ်ခက်နိုင်ရန် ခက်ခဲနေသည် ။ သူ၏အဖေ သေဆုံးသွားသည့်အချိန်တွင် လုကျန်းအတွက် အရာအားလုံးကို ချန်ထားပေးခဲ့၏ ။ သူ့အနေဖြင့်လည်း ၄င်းကိစ္စအပေါ်တွက် ဘာစိတ်မှရှိမနေပေ...တကယ်ပါ...။ သူက အဲ့ဒီ လူဆီကနေ ဘာကိုမှ မျှော်လင့်ထားခြင်း မရှိပါချေ ။ ထို့ကြောင့် စိတ်လည်းမပျက်မိသလို သေတာတောင်မှ ပြန်လာမတွေ့ခဲ့ပါ ချေ ။ ထိုစဥ်က သူတို့ကြားတွင် ပြတ်သားသော ဖြတ်မျဥ်းတစ်ကြောင်းကို သူကိုယ်တိုင်ဆွဲကာ ထွက်သွားခဲ့သည်ပင် ။ သို့သော် နောက်ဆုံးတွင် ဘာလို့ပြန်လာခဲ့ရ တာပါလဲ?
လုဆွေ့၏ မျက်နှာထားက ခက်ထန်နေလျက်သား ။
' ဟုတ်သား...ဒီနေ့ ငါ့မွေးနေ့ပဲ '
သို့သော် သူ့အနေဖြင့် မွေးနေ့ပွဲမလုပ်ဖြစ်သည်မှာ နှစ်အတော်ကြာခဲ့ လေပြီ ။ သူ၏ မိခင် ဆုံးသွားပြီးကတည်းက သူ၏မွေးနေ့အား ဘယ်သူမှ ထပ်ပြီး မမှတ်မိကြတော့ပေ ။ သူနှင့်အတူ မွေးနေ့ပွဲကျင်းပ ပေးလေ့ရှိသော သူ၏ အစ်ကိုကြီးဖြစ်သူမှာလည်း အခုတွင် မရှိတော့ပါချေ...သူက ကမ္ဘာပေါ်တွင် အမေ့ပျောက်ခံ လူသားတစ်ယောက်သာ ဖြစ်လို့ နေ၏ ။ သူ၏ ပတ်ဝန်းကျင်တွင် လူများစွာရှိနေပါသည့်တိုင် ဘာမှ မရှိတာနှင့် မထူးမခြားနားသာ ။ လုဆွေ့က လှောင်ပြုံး ပြုံးလိုက်ကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက် လေ၏ ။
သူအိမ်ပြန်ရောက်သော အချိန်တွင် ညနေ၇နာရီပင် ထိုးနေပြီ ။ အိမ်တစ်ခုလုံးမှာ အထီးကျန်ဆန်လျက် လူသူကင်းမဲ့ နေသည့်အတိုင်းသာဖြစ်နေပြီး လုဆွေ့မှာ ပတ်ပတ်လည်ကို တစ်ချက်ဝေ့ကြည့် လိုက်ပြီးနောက် အပေါ်ထပ်ကိုသာတက်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့သည် ။ ထိုစဥ်တွင် မီးဖိုချောင်ဘက်မှ ရုတ်တရတ်ဆိုသလိုပင် မီးများလင်းလက် လာပြီး လင်းကျစ်ရန်မှာ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကိတ်မုန့် အလတ်စား တစ်လုံးကို ကိုင်လျက် သူ့ဆီသို့ လျှောက်လာကာ နူးညံ့စွာ ပြုံးလိုက်လေ၏ ။
" happy birthday ရှောင်ဆွေ့ "
လုဆွေ့၏ အကြည့်စူးစူးများက တစ်ဖြည်းဖြည်းနှင့် အောက်သို့ငုံ့သွားကာ လက်ထဲရှိ ကိတ်မုန့်ပေါ်သို့ ကျဆင်းသွားသည့်အချိန်၌မူ တစ်စုံတစ်ရာကြောင့် စူးရှသည့်ခံစားချက်မျိုး ဖြစ်သွားရာ မျက်လုံးများကို မှေးဆင်း လိုက်ပါ၏ ။
ခင်ဗျား...တကယ် မှတ်မိတယ်...
လင်းကျစ်ရန်ကာ ပြုံးလျက်ပင် လုဆွေ့အား ကြည့်လိုက်ပါ၏ ။
လုဆွေ့လေးမှာ အရင်တုန်းက လုမိသားစုကို ရောက်လာခါစတွင် နည်းနည်း ရှက်တတ်ပြီး သီးသန့်သာ နေတတ်သော်လည်း အလွန်ဥာဏ်ကောင်းသော ကလေး ပင် ဖြစ်လေ၏ ။ သူ့မိခင် လက်ထပ်လိုက်သော အမျိုးသား၏ အိမ်သို့လိုက်လာခဲ့ရသော်လည်း သူ့နောက်ခံကမူ မတောင့်တင်းပါချေ ။ သူ့မိခင်ကလည်း သူ့အား လိမ်မာရန်၊ နာခံတတ်ရန်၊ ဂျစ်တီးဂျစ်ကန်မလုပ်ရန်၊ မရိုင်းစိုင်းရန် နှင့် လုကျန်းအား မနာလိုမဖြစ်ရန် အမြဲလိုလို မှာကြားလေ့ ရှိပါ၏ ။
လုကျန်းမှာလည်း အစပိုင်းတွင် လုဆွေ့နှင့် အကွာအဝေးတစ်ခုတွင်သာနေခဲ့လေ၏ ။ သူ့အနေဖြင့် ဤညီငယ်လေးအား မဆန့်ကျင်ပါသော်လည်း သဘောတော့ မကျပါပေ ။ တကယ်တမ်း မှားသည့်လူမှာ သူ့ဖခင်ပင် ဖြစ်နေပါသောကြောင့် သူက အမြဲတမ်းပင် ပို၍ သည်းခံပေးခဲ့သည် ။ ထိုအပြင် ဒီကလေးမှာလည်း လုမိသားစုတွင် ရှိမနေသည့် ပုံစံမျိုးပင် ဖြစ်နေလေသည် ။ လုဆွေ့၏ မွေးနေ့ကို သိခဲ့ရခြင်းက မတော်တဆ တစ်ခုပင် ဖြစ်နေပါ၏ ။
ရှူးလန်န သည် လုမိသားစုသို့ လက်ထပ်ပြီး ဝင်ရောက်လာတာနှင့်အညီ အလွန် တာဝန်ယူမှုရှိကာ သူ၏ သားထက်ပင် လုကျန်းအပေါ် ကောင်းကောင်းဆက်ဆံခဲ့ချေ၏ ။ သူမက လုကျန်း၏ မွေးနေ့တွင် အထူးတလည် ကျင်းပပေးကာ နွေးထွေးစွာအဖော်ပြုပေးတတ်ပြီး မိထွေးတစ်ယောက်အနေဖြင့် အကောင်းမွန်ဆုံးဖြည့်ဆည်းပေးလျက် ပြင်ပရှိ အတင်းအဖျင်း များကိုပင် ငြိမ်သက်စေခဲ့ပါသည် ။ သို့သော် သူမက သားအရင်း၏ မွေးနေ့တွင်မူ လက်ဆောင်များကိုသာဝယ်ပေးကာ တစ်ယောက်တည်း ကစားခိုင်းလိုက်သည်သာ...သို့သော်ငြား လုဆွေ့လေးကတော့ မွေးနေ့ကိတ်တစ်ခုကို လိုချင်မိ လေ၏...
လုကျန်းမှာ ဒုတိယအထပ်ရှိ လသာဆောင်တွင် ထိုင်လျက် စာအုပ်ဖတ်နေစဥ် အောက်ထပ်မှ ဆူပူသံများကို အမှတ်မထင် ကြားလိုက်ရလေသည် ။ လုဆွေ့လေးက ရှူးလန်နအား မွေးနေ့ကိတ်တစ်ခုကိုပူဆာနေ၍ လက်ဆောင်များကိုပင် ပစ်ထုတ်နေလေ၏ ။ လုဆွေ့မှာ သာမန်နေ့ရက်များတွင် ဘယ်လိုပဲ အလိုက်သိပြီး လိမ္မာရေးခြားရှိနေပါစေ...သူက ကလေးတစ်ယောက်သာ ဖြစ်သည် ။ သို့သော် ရှူးလန်န ကမူ လုကျန်း၏ ကျောင်းယူနီဖောင်းများကို ပြင်ဆင်ပေးပြီးနောက်၊ ဖခင်လုနှင့် ညစာစားပွဲ တစ်ခုကို တက်ရဦးမည် ဖြစ်သောကြောင့် လုဆွေ့လေးအား မဆိုးဖို့နှင့် သူမကို စိတ်ပူရအောင်မလုပ်ဖို့ ဆူပူနေလေ၏ ။
လုကျန်းမှာ တစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့သော လုဆွေ့လေးကိုကြည့် ရင်းဖြင့် မိမိကဲ့သို့ အထီးကျန်ဆန်မှုအား ခံစားလိုက်ရပေရာ သူက ဘာကိုမှမတွေးတော့ဘဲ အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာပြီး ကောင်လေး၏ လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့သည် ။
" ကိုကြီး မင်းအတွက် ကိတ်မုန့် လုပ်ပေးရမလား "
လုကျန်း လုပ်သော ကိတ်မုန့်များက အကောင်းကြီးထဲသို့မရောက် သည့်တိုင် မအောင်မမြင် လက်ရာများဟု ဆို၍ ရသည် ။ သို့သော် လုဆွေ့လေးမှာတော့ ကိတ်မုန့်စားရဖို့အရေးကို တစ်နေ့လုံး ပျော်ရွှင်နေရှာ၏ ။ သူက ကိတ်မုန့်စားပြီးပါသော် အနည်းငယ် စိုးရိမ်နေမိပြန်ပါသည် ။ သူ့အနေဖြင့် လုကျန်းကို ယခုကဲ့သို့ ဒုက္ခပေးခဲ့ကြောင်း သူ့အမေသိသွားပါလျှင် အဆူခံရပေ ဦးမည် ။
လုကျန်းက အပေးအယူတစ်ခု လုပ်ခဲ့လေ၏ ။
" ဒါငါတို့ကြားက လျှို့ဝှက်ချက်နော်...ဘယ်သူမှ သိလို့မရဘူး "
လင်းကျစ်ရန်မှာ ဇာတ်ကြောင်းအား တိတ်တဆိတ် တွေးတော နေမိလေသည် ။ အဆုံးတွင်တော့ ထိုအဖြစ်အပျက်လေးကပင် လုကျန်းနှင့်လုဆွေ့ကို ပိုမိုရင်းနှီးလာစေပြီး တစ်မိုးအောက်တွင် အတူနေသည့် သူစိမ်းများ အဖြစ်မှ ရုန်းထွက်စေခဲ့ချေ၏ ။ ဒါမှမဟုတ်...အထီးကျန်သော လူနှစ်ယောက်က တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အမှီသဟဲပြုခြင်း ပင် ဖြစ်နိုင်လောက်သည် ။
လုကျန်းအတွက်မူ ထိုစဥ်တုန်းက လုဆွေ့မှာ အလွန်ပင်အရေးပါသောလူ ဖြစ်ခဲ့သော်လည်း လုဆွေ့အတွက်လည်း ထိုကဲ့သို့မဖြစ်ခဲ့,လို့တော့ မဆိုလိုသည် မဟုတ်ပါလား...?
လင်းကျစ်ရန်က လုဆွေ့အား ပြုံးပြလိုက်ပါ၏ ။
" ငါလုပ်ထားတာ ကြာလှပြီ...မင်း စိတ်တော့မပျက်နဲ့ ကွာ "
လုဆွေ့က ဖြည်းညှင်းစွာဖြင့် လက်သီးဆုပ်လိုက်ပြီး ညင်သာစွာ ပြုံးလိုက်သည် ။
" ကောရဲ့ လက်ရာက ဘယ်တုန်းကမှမကောင်းဘဲ...ကြည့်ရတာ ကျွန်တော်တစ်ယောက်ပဲ စိတ်မပျက်နိုင်တဲ့လူ ဖြစ်မယ်ထင်ပါတယ် "
လင်းကျစ်ရန်မှာလည်း အတိတ်အကြောင်းကို ပြန်တွေးလိုက်ပါ၍ မသိလိုက်မသိပါဖြင့် သူ၏ မျက်ဝန်းများက နူးညံ့သွားရပြီး ကိတ်မုန့်ကို စားပွဲပေါ်သို့ချလိုက်ကာ ပြောလိုက်ပါ၏ ။
" မွေ့နေ့ ဆုတောင်း လုပ်ဦးမလား "
လုဆွေ့က ခပ်ဖွဖွလေး ပြုံးလိုက်ပြီး ။
" အင်း "
သူက ခေါင်းငုံ့ကာ ဖယောင်းတိုင်မီးကို ညင်သာစွာထွန်းညှိလိုက်သည်။
လုဆွေ့မှာ မျက်လုံးမှိတ်ထားလျက်ပင် လွန်ခဲ့သောနှစ်များစွာက အဖြစ်အပျက်များကို ပြန်၍ မြင်ယောင်လာချေ၏ ။
သူက လုမိသားစုထဲသို့ ဝင်ရောက်လာချိန်တွင် အသက်၈နှစ် တောင်ရောက်လို့နေပြီ ။ ထို၈နှစ် မပြည့်ခင်ကမူ သူ့တွင် အဖေတစ်ယောက် သက်ရှိထင်ရှား ရှိနေသေးသည်ဟု ဘယ်တုန်းကမှ မထင်ထားမိခဲ့ပေ ။ တစ်နေ့တွင် သူ့မိခင်က သူ့အား ဇိမ်ခံအိမ်ရာကြီးတစ်ခုသို့ ခေါ်လာပြီး သူ့အဖေနှင့် သူ့အစ်ကိုကြီးအား မိတ်ဆက်ပေးသည့် အချိန်ကာလ အထိပေါ့....။
အစပိုင်းတွင်တော့ သူသည်ကား အလွန်ပင် ပျော်ရွှင်ခဲ့ရပါ၏ ။ သူ့တွင်လည်း အခြားသော ကလေးများလို မိသားစုတစ်ခုရှိလာခဲ့ပြီပင် ။ သူ့အဖေက သူ့အား ချစ်ခင် ကြင်နာပြီး၊ သူ့အစ်ကိုကြီးမှာလည်း သူနှင့်အတူ အဖော်ပြုကစားပေးလိမ့်မည် ဟုထင်ထားခဲ့သည် ။ သို့သော် သိပ်မကြာခင်မှာပင် ဤသည်က မဖြစ်နိုင်ကြောင်း အမှန်တရားကပင် ပြောပြပေးခဲ့ချေ၏ ။ သူ့အမေက သူ့အား နာခံမှုရှိရန်၊ လိမ္မာရန် ၊ အလိုက်သိရန်၊ သူ့အဖေနှင့် အစ်ကိုကြီးတို့အား စိတ်မကွက်စေရန် ၊ အစ်ကိုကြီးဆီမှ အမြင်ကောင်း,ကောင်း ရရန် စသဖြင့် အမြဲလိုလိုဆုံးမခဲ့ချေ၏ ။ အကယ်၍ သူအမှားလုပ်မိလျှင် သူ့အမေက ဆူပူလေ့ရှိပြီး သူ့အဖေကတော့ လျစ်လျူရှုထားလျက်၊ သူ့အစ်ကိုကြီးကမူ သူစိမ်းတစ်ယောက်ကဲ့သို့ပင် ။ တစ်ခြားလူများက သူ့အား စိတ်ပျက်ဖွယ်လူတစ်ယောက်, ဒီနေရာတွင် ရှိမနေသင့်သည့် လူတစ်ယောက်သဖွယ် ထူးဆန်းသောမျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်ကြသည်သာ ။
ဤနေရာတွင်ကား...သူ၏အမေမှာ သူ့အဖေနှင့် သူ့အစ်ကိုကြီး၏ အရေးကိစ္စများနှင့်သာ နေတိုင်းတွင် အလုပ်များနေတတ်ပြီး အကောင်းဆုံးဟူသည့် အရာများကိုမူ သူ့အစ်ကိုကြီးအတွက်သာ ရည်စူးထားလေ့ရှိလေ၏ ။ ဤ အိမ်ကြီးမှာ အလွန်ပင် ကြီးမား ကျယ်ဝန်းပါသော်လည်း သူ့အတွက်မူ နေရာလွတ်တစ်ခုမျှတောင် ရှိမနေသလို ခံစားရချေသည် ။ သူ့အမေဟာ ဒီကိုရောက်မလာခင်တုန်းကဆိုလျှင် သူ့အား အလွန်ပင်ဂရုစိုက်ကာ ယခုတွင်တော့ သူမသည်လည်း တစ်ခြားလူများကိုသာ ပြောင်း၍ မေတ္တာပေးကာ သူ့အား တစ်ယောက်တည်း အထီးကျန်ခိုင်းထား သည်ပင် ။ သူ့တွင် တစ်ဖြည်းဖြည်းနှင့် ပို၍ ပို၍ ဆုံးရှုံးလာသလိုမျိုး ခံစားလာရသည်...။ သူ့ကိုယ်သူ မည်သူကမှ မလိုအပ်သောလူတစ်ယောက်ဟု...။
သူဒီနေရာကို သဘောမကျတော့ပါချေ ။ သူ့အစ်ကိုကြီးဆီမှ ဘာကိုမျှ လုယူချင်စိတ်လည်း မရှိပါဘဲ ဒီအိမ်ကြီးမှ ထွက်သွားချင်စိတ် တစ်ခုသာ ရှိပါ၏ ။ ဘယ်တော့မှ နောက်တစ်ခေါက် ပြန်မလာချင် မိတော့သည်အထိ ။ ထိုစိတ်ကူးမှာ တစ်နေ့တစ်ခြား ပို၍ ကြီးထွားလာပြီး သူ၏မွေးနေ့ကို လုမိသားစု၏ အိမ်တွင် ပထမဆုံးဖြတ်သန်းရသည့်နေ့တွင်... သူ့အနေဖြင့် လုံးဝကို လွတ်မြောက်ချင်စိတ် ဖြစ်လာမိသည့်အချိန်၌ သူ့အား အမြဲလိုလို လျစ်လျူရှုထားကာ စိမ်းကားနေတတ်သည့် သူ၏ အစ်ကိုကြီးဖြစ်သူက မျက်စိရှေ့သို့ရောက်လာလေ၏ ။ သူက သူ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ပြောလာသည်က__
" ကိုကြီး မင်းအတွက် ကိတ်မုန့်လုပ်ပေးရမလား? "
" ဘယ်လိုပုံလေး..လိုချင်လဲ "
" အချိုကြိုက်လား..ဒါမှမဟုတ် အနေတော်လား "
ဆယ်ကျော်သက်ကောင်လေးမှာ သူ့အား ပြုံးလျက်ပင် ကြည့်လာပါ၏ ။ အမှန်တကယ်တော့ သူက သူ့ထက် အသက်အများကြီး မကြီးပါသော်လည်း သူ့ထက် များစွာပင် ပို၍ ရင့်ကျက်ပြီး စဥ်းစားချင့်ချိန် တတ်သည် ။ သူသည် အမြဲတမ်း သူ့အစ်ကိုကြီးအား မနာလို၊အားကျခဲ့ ပါ၏ ။ လူတိုင်းက သဘောကျလို့ မနာလိုသည်...အရမ်းတော်လို့ မနာလိုသည်...သူနှင့် အလွန်ကွာခြားစွာ မွေးဖွားလာလို့ မနာလိုသည်...။ ဘာလို့ ခင်ဗျားက အရမ်း ကြင်နာပြီး ကောင်းပြနေတာလဲ...ဒီအတိုင်းဆို ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို မမုန်းနိုင်တော့ဘူးလေ...ကျွန်တော်က အရမ်းနိမ့်ကျနေလို့...ခင်ဗျားနဲ့ နီးကပ်ဖို့ အဆင့်မမှီသေးလို့... ကျွန်တော့်ကို ကျွန်တော်သာ မုန်းလိုက်မိ တော့တယ်...။
ထိုကိတ်မုန့်က အရသာတော့ အရမ်းမကောင်းပေ ။ သို့သော် သူပျော်ရွှင်စွာပင် စားလိုက်ပါ၏ ။ သူ့အတွက်မူ အရင်တုန်းက စာဖူးတာများထက် ပိုကောင်းသည်ပင် ။ နှစ်ဦးသားမှာ မီးဖိုချောင်ထဲတွင် အလုပ်ရှုပ်နေကြပြီး နောက်တော့ ဒီကိစ္စအား ဘယ်သူ့ကိုမှ ပြန်မပြောရန် သဘောတူညီချက် လုပ်လိုက်ကြ လေ၏ ။
ထိုနေ့မှစ၍ သူ့အစ်ကိုကြီးမှာ မကြာခဏ သူ့အားလာတွေ့လေ့ရှိပြီး၊ အဖော်ပြုကစားပေးလေ့ရှိကာ သူ၏အရုပ်များကိုပင် ပေးလေ့ရှိပါ၏ ။ တစ်ယောက်ယောက်က သူ့အား အနိုင်ကျင့်လာပါလျှင် ' ဒါက ငါ့ညီလေး ' ဟု ပြောလိုက်ရန် တွန့်ဆုတ်မနေ ပေ ။ ထိုအချိန်တုန်းက သူဟာ သူ့အစ်ကိုကြီး၏ ဘေးတွင်သာ ဤကဲ့သို့ ဆက်ရှိနိုင်သရွေ့ အရမ်းကို ပြည့်စုံလှပြီဟု တွေးမိခဲ့ လေ၏ ။
ထို မတော်တဆမှု မဖြစ်ခင်အထိ...။
အကယ်၍ သူ့တွင် အမှန်တကယ်ပဲ ဆုတောင်းတစ်ခုရှိပါလျှင် ၄င်းက လွန်ခဲ့သော ဆယ်လေးနှစ်က အချိန်များကို ရပ်တန့်စေဖို့သာ ။ သို့သော် မဖြစ်နိုင်ပေ ။ လှပသော ထင်ယောင်ထင်မှား ကာလတို လေးတစ်ခုမှာ ရက်စက်သော အမှန်တရားမျက်နှာပြင်ရှေ့တွင် ဘယ်လိုမှ ဖော်ပြ၍ မထိုက်တန်ပါချေ ။
လုဆွေ့သည်ကား မျက်လုံးများကို ပြန်ဖွင့်လိုက်ပါ၏ ။ သူအတိတ်ကို ပြန်တွေးနေတာ ကြာလှပြီ ဖြစ်ရာ စိတ်ယိုင်မိသွားမှာကို မလိုချင်ပါချေ ။ အဆုံးသတ်တွင် ဒီလူက သူ့အား ဘယ်လိုမျိုး အဝေးသို့ တွန်းထုတ်ခဲ့ကြောင်း မေ့မပစ်ချင် ။
' ခင်ဗျား ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ ကောင်းချင်ယောင် လာဆောင်ပြဖို့မလိုဘူး...ခင်ဗျား ဘယ်တုန်းကမှ ကျွန်တော့်ကို တကယ်ကရုမစိုက်ခဲ့ဘူး '
လင်းကျစ်ရန်မှာ လုဆွေ့က ဖယောင်းတိုင်မှုတ်လိုက်သည်ကိုကြည့်ရင်း သူ၏ဆုတောင်းကို သိချင်မိသော်လည်း အဲ့တာက အရေးမကြီးဘူး...။ သူက ပြင်ဆင်ထားသော မွေးနေ့လက်ဆောင်ကိုထုတ်ကာ လုဆွေ့အား ပြုံးပြပြီး ပြောလိုက်လေ၏ ။
" ဒါ မင်းအတွက် မွေးနေ့လက်ဆောင် "
၄င်းက ရိုးရှင်းသော ဖိုင်အိတ် တစ်ခုသာ ။
လုဆွေ့ကမူ သိပ်ပြီး ကရုမစိုက်ဘဲ ဖွင့်ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် လင်းကျစ်ရန်အား မယုံကြည်နိုင်စွာဖြင့် ကြည့်လာချေ၏ ။
💜💜💜💜💜💜💜
Zawgyi.
ေက်ာက္မင္ဇယ္က မ်က္ေမွာင္ၾကဳပ္လိုက္ ၿပီး ။
" ဆီေတြ႐ႊဲေနတယ္...မင္း ပါးစပ္ကို သုတ္လိုက္ဦး "
လင္းက်စ္ရန္: ". .."
ထို႔သို႔ေျပာၿပီးေနာက္ ေက်ာက္မင္ဇယ္မွာ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး သူ၏လက္ကို တစ္႐ွဴးျဖင့္ ပြတ္သုပ္ကာ ယုံၾကည္မႈ႐ွိစြာျဖင့္ ျပဳံးလိုက္ေလ၏ ။
" ဒါဆိုငါအရင္ျပန္လိုက္ေတာ့မယ္...အရမ္း တြန္းအားမေပးနဲ႔ ျပႆနာတိုင္းမွာ ေျဖ႐ွင္းခ်က္က ႐ွိၿပီးသား "
ထို႔ေနာက္ သူက တိမ္လို၊ ေလလိုပင္ အလ်င္အျမန္ ထြက္သြားေတာ့သည္ ။ လင္းက်စ္ရန္မွာကား ေက်ာက္မင္ဇယ္၏ ေက်ာျပင္အား ႐ႈပ္ေထြးေသာ အမူအရာျဖင့္သာ စိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ တစ္႐ႈးျဖင့္ ပါးစပ္ကို ပြတ္သုတ္လိုက္ပါ၏ ။ ဘယ္မွာ ဆီေတြ႐ႊဲေနလို႔လဲ? ဒီေလာက္ နည္းနည္းေလးပဲ ဆိုတာ သိသာေနတာကို...
[လင္းက်စ္ရန္: ငါ့ရဲ႕ ဥကၠဌ ပုံရိပ္က အက္ေၾကာင္းတစ္ခုထင္ သြားၿပီ!]
[System: အိုး...]
..................
ရက္အနည္းငယ္ၾကာၿပီးေနာက္၊ ကုမၸဏီ၏ ကိစၥရပ္မ်ားမွာ ျပန္လည္၍ လည္ပတ္လာခဲ့ေခ်၏ ။ လူအမ်ား၏ အျမင္တြင္ လူေဆြ႕၏ အရည္အခ်င္းေၾကာင့္ အင္တာနက္ေပၚ႐ွိ သီတင္းမ်ားအား ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္လိုက္ၿပီး ရပ္တန္႔ေနေသာ ပေရာဂ်က္မ်ားကို ဆက္လက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ လာႏိုင္ခဲ့သည္ပင္ ။ လင္းက်စ္ရန္မွာ ဤအရာအားလုံးကို ႀကိဳတင္၍ သိေနၿပီးသားျဖစ္ပါ၍ အထူးတလည္ အံ့ၾသမေနေတာ့ေပ ။ ဤသည္မွာ လုေဆြ႕က သူႏွင့္ ႐ွယ္ရာ႐ွင္မ်ားအား ျမင္ေစခ်င္ေသာအရာပင္ ျဖစ္ေလသည္ ။
အနည္းဆုံးေတာ့ ဒါက အျပင္ပိုင္းတြင္ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္၏ ပူးေပါင္းႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ စိန္ေခၚမႈမ်ားကို ေအာင္ျမင္ႏိုင္သည္ဟူေသာ ရင္ထဲထိဖြယ္ ဇာတ္လမ္းတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့သည္ပင္ ။ လင္းက်စ္ရန္မွာကား လုေဆြ႕၏ ဇာတ္ေၾကာင္းအတိုင္း အသည္းအသန္လိုက္၍ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခ်င္စိတ္႐ွိေနသည္ကို ၾကည့္ရင္းျဖင့္ အေတာ္ေလးခံစားသြားရေခ်၏ ။
လုေဆြ႕၏ ပူေပါင္းပါဝင္မႈ ကိုၾကည့္ပါလွ်င္ ေနာက္ဆက္တြဲ ဇာတ္ေၾကာင္းမ်ားအား ျဖည့္ရန္အတြက္ အေတာ္ေလး ယုံၾကည္ခ်က္႐ွိသြားေစ ၏ ။ သူတို႔အတူတကြ ပူးေပါင္းေနသေ႐ြ႕၊ ေအာင္ျမင္ဖို႔ မည္သည့္အခက္အခဲမွ် ႐ွိမေနပါေခ် ။ ေနာက္အပတ္တြင္မူ လုေဆြ႕၏ ေမြးေန႔ပင္ျဖစ္သည္ ။ လုေဆြ႕ကတ႐ုတ္ကို ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္မွာ ၂လပင္ ၾကာခဲ့ေလၿပီ။ သူ႕အေနျဖင့္ လုေဆြ႕အား ေမြးေန႔ပြဲတစ္ခု က်င္းပေပး၍ အေကာင္းဆုံးလက္ေဆာင္တစ္ခုကို ေပးသင့္ေပသည္ ။
တစ္ပတ္ၾကာၿပီးေနာက္....။ လုေဆြ႕မွာကား ႐ုံးခန္းထဲတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေနလ်က္ လက္ထဲတြင္ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းကိုလွည့္ေနေလသည္။ သူ၏မ်က္ဝန္းမ်ားက ေသြးေအးကာ ဘာကိုမွ် အေလးမထားသည့္ ဟန္ပင္ ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ လပိုင္းအတြင္း သူဟာ ကုမၸဏီ၏ လုပ္ငန္းလည္ပတ္မႈႏွင့္ပတ္သတ္၍ ေသခ်ာေလ့လာခဲ့ၿပီး ဌာနတိုင္းတြင္ သက္ဆိုင္ရာ ဝန္ထမ္းအင္အားစုမ်ားက သပ္သပ္စီ႐ွိေနကာ သူ႕အေနျဖင့္လည္း ကုမၸဏီ၏ ႐ွယ္ရာမ်ားႏွင့္ ပတ္သတ္၍ စုံစမ္းေလ့လာခဲ့ ၿပီးသားပင္ ျဖစ္ပါ၏ ။ လုက်န္းအေပၚ အျမင္မၾကည္ေသာ ႏိုင္ငံျခား႐ွိ ဘုတ္အဖြဲ႕ဝင္ဒါ႐ိုက္တာမ်ားႏွင့္လည္း ေဆြးေႏြးခဲ့ေခ်၏ ။
အရာအားလုံးက အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေနေပ၏ ။ လုက်န္းက ႐ွယ္ရာတစ္ဝက္အား လက္ကိုင္ထားတာတစ္ခုပင္ ။ ထို႔ေၾကာင့္သာ သူ၏ ေနရာအား လႈပ္ခက္ႏိုင္ရန္ ခက္ခဲေနသည္ ။ သူ၏အေဖ ေသဆုံးသြားသည့္အခ်ိန္တြင္ လုက်န္းအတြက္ အရာအားလုံးကို ခ်န္ထားေပးခဲ့၏ ။ သူ႕အေနျဖင့္လည္း ၎ကိစၥအေပၚတြက္ ဘာစိတ္မွ႐ွိမေနေပ...တကယ္ပါ...။ သူက အဲ့ဒီ လူဆီကေန ဘာကိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ထားျခင္း မ႐ွိပါေခ် ။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္လည္းမပ်က္မိသလို ေသတာေတာင္မွ ျပန္လာမေတြ႕ခဲ့ပါ ေခ် ။ ထိုစဥ္က သူတို႔ၾကားတြင္ ျပတ္သားေသာ ျဖတ္မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းကို သူကိုယ္တိုင္ဆြဲကာ ထြက္သြားခဲ့သည္ပင္ ။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဘာလို႔ျပန္လာခဲ့ရ တာပါလဲ?
လုေဆြ႕၏ မ်က္ႏွာထားက ခက္ထန္ေနလ်က္သား ။
' ဟုတ္သား...ဒီေန႔ ငါ့ေမြးေန႔ပဲ '
သို႔ေသာ္ သူ႕အေနျဖင့္ ေမြးေန႔ပြဲမလုပ္ျဖစ္သည္မွာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာခဲ့ ေလၿပီ ။ သူ၏ မိခင္ ဆုံးသြားၿပီးကတည္းက သူ၏ေမြးေန႔အား ဘယ္သူမွ ထပ္ၿပီး မမွတ္မိၾကေတာ့ေပ ။ သူႏွင့္အတူ ေမြးေန႔ပြဲက်င္းပ ေပးေလ့႐ွိေသာ သူ၏ အစ္ကိုႀကီးျဖစ္သူမွာလည္း အခုတြင္ မ႐ွိေတာ့ပါေခ်...သူက ကမ႓ာေပၚတြင္ အေမ့ေပ်ာက္ခံ လူသားတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္လို႔ ေန၏ ။ သူ၏ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ လူမ်ားစြာ႐ွိေနပါသည့္တိုင္ ဘာမွ မ႐ွိတာႏွင့္ မထူးမျခားနားသာ ။ လုေဆြ႕က ေလွာင္ျပဳံး ျပဳံးလိုက္ကာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ ေလ၏ ။
သူအိမ္ျပန္ေရာက္ေသာ အခ်ိန္တြင္ ညေန၇နာရီပင္ ထိုးေနၿပီ ။ အိမ္တစ္ခုလုံးမွာ အထီးက်န္ဆန္လ်က္ လူသူကင္းမဲ့ ေနသည့္အတိုင္းသာျဖစ္ေနၿပီး လုေဆြ႕မွာ ပတ္ပတ္လည္ကို တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္ လိုက္ၿပီးေနာက္ အေပၚထပ္ကိုသာတက္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္ ။ ထိုစဥ္တြင္ မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္မွ ႐ုတ္တရတ္ဆိုသလိုပင္ မီးမ်ားလင္းလက္ လာၿပီး လင္းက်စ္ရန္မွာ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ကိတ္မုန္႔ အလတ္စား တစ္လုံးကို ကိုင္လ်က္ သူ႕ဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာကာ ႏူးညံ့စြာ ျပဳံးလိုက္ေလ၏ ။
" happy birthday ေ႐ွာင္ေဆြ႕ "
လုေဆြ႕၏ အၾကည့္စူးစူးမ်ားက တစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေအာက္သို႔ငုံ႔သြားကာ လက္ထဲ႐ွိ ကိတ္မုန္႔ေပၚသို႔ က်ဆင္းသြားသည့္အခ်ိန္၌မူ တစ္စုံတစ္ရာေၾကာင့္ စူး႐ွသည့္ခံစားခ်က္မ်ိဳး ျဖစ္သြားရာ မ်က္လုံးမ်ားကို ေမွးဆင္း လိုက္ပါ၏ ။
ခင္ဗ်ား...တကယ္ မွတ္မိတယ္...
လင္းက်စ္ရန္ကာ ျပဳံးလ်က္ပင္ လုေဆြ႕အား ၾကည့္လိုက္ပါ၏ ။
လုေဆြ႕ေလးမွာ အရင္တုန္းက လုမိသားစုကို ေရာက္လာခါစတြင္ နည္းနည္း ႐ွက္တတ္ၿပီး သီးသန္႔သာ ေနတတ္ေသာ္လည္း အလြန္ဥာဏ္ေကာင္းေသာ ကေလး ပင္ ျဖစ္ေလ၏ ။ သူ႕မိခင္ လက္ထပ္လိုက္ေသာ အမ်ိဳးသား၏ အိမ္သို႔လိုက္လာခဲ့ရေသာ္လည္း သူ႕ေနာက္ခံကမူ မေတာင့္တင္းပါေခ် ။ သူ႕မိခင္ကလည္း သူ႕အား လိမ္မာရန္၊ နာခံတတ္ရန္၊ ဂ်စ္တီးဂ်စ္ကန္မလုပ္ရန္၊ မ႐ိုင္းစိုင္းရန္ ႏွင့္ လုက်န္းအား မနာလိုမျဖစ္ရန္ အၿမဲလိုလို မွာၾကားေလ့ ႐ွိပါ၏ ။
လုက်န္းမွာလည္း အစပိုင္းတြင္ လုေဆြ႕ႏွင့္ အကြာအေဝးတစ္ခုတြင္သာေနခဲ့ေလ၏ ။ သူ႕အေနျဖင့္ ဤညီငယ္ေလးအား မဆန္႔က်င္ပါေသာ္လည္း သေဘာေတာ့ မက်ပါေပ ။ တကယ္တမ္း မွားသည့္လူမွာ သူ႕ဖခင္ပင္ ျဖစ္ေနပါေသာေၾကာင့္ သူက အၿမဲတမ္းပင္ ပို၍ သည္းခံေပးခဲ့သည္ ။ ထိုအျပင္ ဒီကေလးမွာလည္း လုမိသားစုတြင္ ႐ွိမေနသည့္ ပုံစံမ်ိဳးပင္ ျဖစ္ေနေလသည္ ။ လုေဆြ႕၏ ေမြးေန႔ကို သိခဲ့ရျခင္းက မေတာ္တဆ တစ္ခုပင္ ျဖစ္ေနပါ၏ ။
႐ွဴးလန္န သည္ လုမိသားစုသို႔ လက္ထပ္ၿပီး ဝင္ေရာက္လာတာႏွင့္အညီ အလြန္ တာဝန္ယူမႈ႐ွိကာ သူ၏ သားထက္ပင္ လုက်န္းအေပၚ ေကာင္းေကာင္းဆက္ဆံခဲ့ေခ်၏ ။ သူမက လုက်န္း၏ ေမြးေန႔တြင္ အထူးတလည္ က်င္းပေပးကာ ေႏြးေထြးစြာအေဖာ္ျပဳေပးတတ္ၿပီး မိေထြးတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ အေကာင္းမြန္ဆုံးျဖည့္ဆည္းေပးလ်က္ ျပင္ပ႐ွိ အတင္းအဖ်င္း မ်ားကိုပင္ ၿငိမ္သက္ေစခဲ့ပါသည္ ။ သို႔ေသာ္ သူမက သားအရင္း၏ ေမြးေန႔တြင္မူ လက္ေဆာင္မ်ားကိုသာဝယ္ေပးကာ တစ္ေယာက္တည္း ကစားခိုင္းလိုက္သည္သာ...သို႔ေသာ္ျငား လုေဆြ႕ေလးကေတာ့ ေမြးေန႔ကိတ္တစ္ခုကို လိုခ်င္မိ ေလ၏...
လုက်န္းမွာ ဒုတိယအထပ္႐ွိ လသာေဆာင္တြင္ ထိုင္လ်က္ စာအုပ္ဖတ္ေနစဥ္ ေအာက္ထပ္မွ ဆူပူသံမ်ားကို အမွတ္မထင္ ၾကားလိုက္ရေလသည္ ။ လုေဆြ႕ေလးက ႐ွဴးလန္နအား ေမြးေန႔ကိတ္တစ္ခုကိုပူဆာေန၍ လက္ေဆာင္မ်ားကိုပင္ ပစ္ထုတ္ေနေလ၏ ။ လုေဆြ႕မွာ သာမန္ေန႔ရက္မ်ားတြင္ ဘယ္လိုပဲ အလိုက္သိၿပီး လိမၼာေရးျခား႐ွိေနပါေစ...သူက ကေလးတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္ ။ သို႔ေသာ္ ႐ွဴးလန္န ကမူ လုက်န္း၏ ေက်ာင္းယူနီေဖာင္းမ်ားကို ျပင္ဆင္ေပးၿပီးေနာက္၊ ဖခင္လုႏွင့္ ညစာစားပြဲ တစ္ခုကို တက္ရဦးမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လုေဆြ႕ေလးအား မဆိုးဖို႔ႏွင့္ သူမကို စိတ္ပူရေအာင္မလုပ္ဖို႔ ဆူပူေနေလ၏ ။
လုက်န္းမွာ တစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့ေသာ လုေဆြ႕ေလးကိုၾကည့္ ရင္းျဖင့္ မိမိကဲ့သို႔ အထီးက်န္ဆန္မႈအား ခံစားလိုက္ရေပရာ သူက ဘာကိုမွမေတြးေတာ့ဘဲ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းလာၿပီး ေကာင္ေလး၏ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့သည္ ။
" ကိုႀကီး မင္းအတြက္ ကိတ္မုန္႔ လုပ္ေပးရမလား "
လုက်န္း လုပ္ေသာ ကိတ္မုန္႔မ်ားက အေကာင္းႀကီးထဲသို႔မေရာက္ သည့္တိုင္ မေအာင္မျမင္ လက္ရာမ်ားဟု ဆို၍ ရသည္ ။ သို႔ေသာ္ လုေဆြ႕ေလးမွာေတာ့ ကိတ္မုန္႔စားရဖို႔အေရးကို တစ္ေန႔လုံး ေပ်ာ္႐ႊင္ေန႐ွာ၏ ။ သူက ကိတ္မုန္႔စားၿပီးပါေသာ္ အနည္းငယ္ စိုးရိမ္ေနမိျပန္ပါသည္ ။ သူ႕အေနျဖင့္ လုက်န္းကို ယခုကဲ့သို႔ ဒုကၡေပးခဲ့ေၾကာင္း သူ႕အေမသိသြားပါလွ်င္ အဆူခံရေပ ဦးမည္ ။
လုက်န္းက အေပးအယူတစ္ခု လုပ္ခဲ့ေလ၏ ။
" ဒါငါတို႔ၾကားက လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေနာ္...ဘယ္သူမွ သိလို႔မရဘူး "
လင္းက်စ္ရန္မွာ ဇာတ္ေၾကာင္းအား တိတ္တဆိတ္ ေတြးေတာ ေနမိေလသည္ ။ အဆုံးတြင္ေတာ့ ထိုအျဖစ္အပ်က္ေလးကပင္ လုက်န္းႏွင့္လုေဆြ႕ကို ပိုမိုရင္းႏွီးလာေစၿပီး တစ္မိုးေအာက္တြင္ အတူေနသည့္ သူစိမ္းမ်ား အျဖစ္မွ ႐ုန္းထြက္ေစခဲ့ေခ်၏ ။ ဒါမွမဟုတ္...အထီးက်န္ေသာ လူႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အမွီသဟဲျပဳျခင္း ပင္ ျဖစ္ႏိုင္ေလာက္သည္ ။
လုက်န္းအတြက္မူ ထိုစဥ္တုန္းက လုေဆြ႕မွာ အလြန္ပင္အေရးပါေသာလူ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း လုေဆြ႕အတြက္လည္း ထိုကဲ့သို႔မျဖစ္ခဲ့,လို႔ေတာ့ မဆိုလိုသည္ မဟုတ္ပါလား...?
လင္းက်စ္ရန္က လုေဆြ႕အား ျပဳံးျပလိုက္ပါ၏ ။
" ငါလုပ္ထားတာ ၾကာလွၿပီ...မင္း စိတ္ေတာ့မပ်က္နဲ႔ ကြာ "
လုေဆြ႕က ျဖည္းညႇင္းစြာျဖင့္ လက္သီးဆုပ္လိုက္ၿပီး ညင္သာစြာ ျပဳံးလိုက္သည္ ။
" ေကာရဲ႕ လက္ရာက ဘယ္တုန္းကမွမေကာင္းဘဲ...ၾကည့္ရတာ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ပဲ စိတ္မပ်က္ႏိုင္တဲ့လူ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္ "
လင္းက်စ္ရန္မွာလည္း အတိတ္အေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးလိုက္ပါ၍ မသိလိုက္မသိပါျဖင့္ သူ၏ မ်က္ဝန္းမ်ားက ႏူးညံ့သြားရၿပီး ကိတ္မုန္႔ကို စားပြဲေပၚသို႔ခ်လိုက္ကာ ေျပာလိုက္ပါ၏ ။
" ေမြ႕ေန႔ ဆုေတာင္း လုပ္ဦးမလား "
လုေဆြ႕က ခပ္ဖြဖြေလး ျပဳံးလိုက္ၿပီး ။
" အင္း "
သူက ေခါင္းငုံ႔ကာ ဖေယာင္းတိုင္မီးကို ညင္သာစြာထြန္းညႇိလိုက္သည္။
လုေဆြ႕မွာ မ်က္လုံးမွိတ္ထားလ်က္ပင္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္မ်ားစြာက အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္၍ ျမင္ေယာင္လာေခ်၏ ။
သူက လုမိသားစုထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ အသက္၈ႏွစ္ ေတာင္ေရာက္လို႔ေနၿပီ ။ ထို၈ႏွစ္ မျပည့္ခင္ကမူ သူ႕တြင္ အေဖတစ္ေယာက္ သက္႐ွိထင္႐ွား ႐ွိေနေသးသည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ထားမိခဲ့ေပ ။ တစ္ေန႔တြင္ သူ႕မိခင္က သူ႕အား ဇိမ္ခံအိမ္ရာႀကီးတစ္ခုသို႔ ေခၚလာၿပီး သူ႕အေဖႏွင့္ သူ႕အစ္ကိုႀကီးအား မိတ္ဆက္ေပးသည့္ အခ်ိန္ကာလ အထိေပါ့....။
အစပိုင္းတြင္ေတာ့ သူသည္ကား အလြန္ပင္ ေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့ရပါ၏ ။ သူ႕တြင္လည္း အျခားေသာ ကေလးမ်ားလို မိသားစုတစ္ခု႐ွိလာခဲ့ၿပီပင္ ။ သူ႕အေဖက သူ႕အား ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာၿပီး၊ သူ႕အစ္ကိုႀကီးမွာလည္း သူႏွင့္အတူ အေဖာ္ျပဳကစားေပးလိမ့္မည္ ဟုထင္ထားခဲ့သည္ ။ သို႔ေသာ္ သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ ဤသည္က မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း အမွန္တရားကပင္ ေျပာျပေပးခဲ့ေခ်၏ ။ သူ႕အေမက သူ႕အား နာခံမႈ႐ွိရန္၊ လိမၼာရန္ ၊ အလိုက္သိရန္၊ သူ႕အေဖႏွင့္ အစ္ကိုႀကီးတို႔အား စိတ္မကြက္ေစရန္ ၊ အစ္ကိုႀကီးဆီမွ အျမင္ေကာင္း,ေကာင္း ရရန္ စသျဖင့္ အၿမဲလိုလိုဆုံးမခဲ့ေခ်၏ ။ အကယ္၍ သူအမွားလုပ္မိလွ်င္ သူ႕အေမက ဆူပူေလ့႐ွိၿပီး သူ႕အေဖကေတာ့ လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားလ်က္၊ သူ႕အစ္ကိုႀကီးကမူ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ပင္ ။ တစ္ျခားလူမ်ားက သူ႕အား စိတ္ပ်က္ဖြယ္လူတစ္ေယာက္, ဒီေနရာတြင္ ႐ွိမေနသင့္သည့္ လူတစ္ေယာက္သဖြယ္ ထူးဆန္းေသာမ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ၾကသည္သာ ။
ဤေနရာတြင္ကား...သူ၏အေမမွာ သူ႕အေဖႏွင့္ သူ႕အစ္ကိုႀကီး၏ အေရးကိစၥမ်ားႏွင့္သာ ေနတိုင္းတြင္ အလုပ္မ်ားေနတတ္ၿပီး အေကာင္းဆုံးဟူသည့္ အရာမ်ားကိုမူ သူ႕အစ္ကိုႀကီးအတြက္သာ ရည္စူးထားေလ့႐ွိေလ၏ ။ ဤ အိမ္ႀကီးမွာ အလြန္ပင္ ႀကီးမား က်ယ္ဝန္းပါေသာ္လည္း သူ႕အတြက္မူ ေနရာလြတ္တစ္ခုမွ်ေတာင္ ႐ွိမေနသလို ခံစားရေခ်သည္ ။ သူ႕အေမဟာ ဒီကိုေရာက္မလာခင္တုန္းကဆိုလွ်င္ သူ႕အား အလြန္ပင္ဂ႐ုစိုက္ကာ ယခုတြင္ေတာ့ သူမသည္လည္း တစ္ျခားလူမ်ားကိုသာ ေျပာင္း၍ ေမတၱာေပးကာ သူ႕အား တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ခိုင္းထား သည္ပင္ ။ သူ႕တြင္ တစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ပို၍ ပို၍ ဆုံး႐ႈံးလာသလိုမ်ိဳး ခံစားလာရသည္...။ သူ႕ကိုယ္သူ မည္သူကမွ မလိုအပ္ေသာလူတစ္ေယာက္ဟု...။
သူဒီေနရာကို သေဘာမက်ေတာ့ပါေခ် ။ သူ႕အစ္ကိုႀကီးဆီမွ ဘာကိုမွ် လုယူခ်င္စိတ္လည္း မ႐ွိပါဘဲ ဒီအိမ္ႀကီးမွ ထြက္သြားခ်င္စိတ္ တစ္ခုသာ ႐ွိပါ၏ ။ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္မလာခ်င္ မိေတာ့သည္အထိ ။ ထိုစိတ္ကူးမွာ တစ္ေန႔တစ္ျခား ပို၍ ႀကီးထြားလာၿပီး သူ၏ေမြးေန႔ကို လုမိသားစု၏ အိမ္တြင္ ပထမဆုံးျဖတ္သန္းရသည့္ေန႔တြင္... သူ႕အေနျဖင့္ လုံးဝကို လြတ္ေျမာက္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာမိသည့္အခ်ိန္၌ သူ႕အား အၿမဲလိုလို လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားကာ စိမ္းကားေနတတ္သည့္ သူ၏ အစ္ကိုႀကီးျဖစ္သူက မ်က္စိေ႐ွ႕သို႔ေရာက္လာေလ၏ ။ သူက သူ႕လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ေျပာလာသည္က__
" ကိုႀကီး မင္းအတြက္ ကိတ္မုန္႔လုပ္ေပးရမလား? "
" ဘယ္လိုပုံေလး..လိုခ်င္လဲ "
" အခ်ိဳႀကိဳက္လား..ဒါမွမဟုတ္ အေနေတာ္လား "
ဆယ္ေက်ာ္သက္ေကာင္ေလးမွာ သူ႕အား ျပဳံးလ်က္ပင္ ၾကည့္လာပါ၏ ။ အမွန္တကယ္ေတာ့ သူက သူ႕ထက္ အသက္အမ်ားႀကီး မႀကီးပါေသာ္လည္း သူ႕ထက္ မ်ားစြာပင္ ပို၍ ရင့္က်က္ၿပီး စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ တတ္သည္ ။ သူသည္ အၿမဲတမ္း သူ႕အစ္ကိုႀကီးအား မနာလို၊အားက်ခဲ့ ပါ၏ ။ လူတိုင္းက သေဘာက်လို႔ မနာလိုသည္...အရမ္းေတာ္လို႔ မနာလိုသည္...သူႏွင့္ အလြန္ကြာျခားစြာ ေမြးဖြားလာလို႔ မနာလိုသည္...။ ဘာလို႔ ခင္ဗ်ားက အရမ္း ၾကင္နာၿပီး ေကာင္းျပေနတာလဲ...ဒီအတိုင္းဆို ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို မမုန္းႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ...ကြၽန္ေတာ္က အရမ္းနိမ့္က်ေနလို႔...ခင္ဗ်ားနဲ႔ နီးကပ္ဖို႔ အဆင့္မမွီေသးလို႔... ကြၽန္ေတာ္႕ကို ကြၽန္ေတာ္သာ မုန္းလိုက္မိ ေတာ့တယ္...။
ထိုကိတ္မုန္႔က အရသာေတာ့ အရမ္းမေကာင္းေပ ။ သို႔ေသာ္ သူေပ်ာ္႐ႊင္စြာပင္ စားလိုက္ပါ၏ ။ သူ႕အတြက္မူ အရင္တုန္းက စာဖူးတာမ်ားထက္ ပိုေကာင္းသည္ပင္ ။ ႏွစ္ဦးသားမွာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကၿပီး ေနာက္ေတာ့ ဒီကိစၥအား ဘယ္သူ႕ကိုမွ ျပန္မေျပာရန္ သေဘာတူညီခ်က္ လုပ္လိုက္ၾက ေလ၏ ။
ထိုေန႔မွစ၍ သူ႕အစ္ကိုႀကီးမွာ မၾကာခဏ သူ႕အားလာေတြ႕ေလ့႐ွိၿပီး၊ အေဖာ္ျပဳကစားေပးေလ့႐ွိကာ သူ၏အ႐ုပ္မ်ားကိုပင္ ေပးေလ့႐ွိပါ၏ ။ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ႕အား အႏိုင္က်င့္လာပါလွ်င္ ' ဒါက ငါ့ညီေလး ' ဟု ေျပာလိုက္ရန္ တြန္႔ဆုတ္မေန ေပ ။ ထိုအခ်ိန္တုန္းက သူဟာ သူ႕အစ္ကိုႀကီး၏ ေဘးတြင္သာ ဤကဲ့သို႔ ဆက္႐ွိႏိုင္သေ႐ြ႕ အရမ္းကို ျပည့္စုံလွၿပီဟု ေတြးမိခဲ့ ေလ၏ ။
ထို မေတာ္တဆမႈ မျဖစ္ခင္အထိ...။
အကယ္၍ သူ႕တြင္ အမွန္တကယ္ပဲ ဆုေတာင္းတစ္ခု႐ွိပါလွ်င္ ၎က လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ေလးႏွစ္က အခ်ိန္မ်ားကို ရပ္တန္႔ေစဖို႔သာ ။ သို႔ေသာ္ မျဖစ္ႏိုင္ေပ ။ လွပေသာ ထင္ေယာင္ထင္မွား ကာလတို ေလးတစ္ခုမွာ ရက္စက္ေသာ အမွန္တရားမ်က္ႏွာျပင္ေ႐ွ႕တြင္ ဘယ္လိုမွ ေဖာ္ျပ၍ မထိုက္တန္ပါေခ် ။
လုေဆြ႕သည္ကား မ်က္လုံးမ်ားကို ျပန္ဖြင့္လိုက္ပါ၏ ။ သူအတိတ္ကို ျပန္ေတြးေနတာ ၾကာလွၿပီ ျဖစ္ရာ စိတ္ယိုင္မိသြားမွာကို မလိုခ်င္ပါေခ် ။ အဆုံးသတ္တြင္ ဒီလူက သူ႕အား ဘယ္လိုမ်ိဳး အေဝးသို႔ တြန္းထုတ္ခဲ့ေၾကာင္း ေမ့မပစ္ခ်င္ ။
' ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ္႕ေ႐ွ႕မွာ ေကာင္းခ်င္ေယာင္ လာေဆာင္ျပဖို႔မလိုဘူး...ခင္ဗ်ား ဘယ္တုန္းကမွ ကြၽန္ေတာ္႕ကို တကယ္က႐ုမစိုက္ခဲ့ဘူး '
လင္းက်စ္ရန္မွာ လုေဆြ႕က ဖေယာင္းတိုင္မႈတ္လိုက္သည္ကိုၾကည့္ရင္း သူ၏ဆုေတာင္းကို သိခ်င္မိေသာ္လည္း အဲ့တာက အေရးမႀကီးဘူး...။ သူက ျပင္ဆင္ထားေသာ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ကိုထုတ္ကာ လုေဆြ႕အား ျပဳံးျပၿပီး ေျပာလိုက္ေလ၏ ။
" ဒါ မင္းအတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ "
၎က ႐ိုး႐ွင္းေသာ ဖိုင္အိတ္ တစ္ခုသာ ။
လုေဆြ႕ကမူ သိပ္ၿပီး က႐ုမစိုက္ဘဲ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ လင္းက်စ္ရန္အား မယုံၾကည္ႏိုင္စြာျဖင့္ ၾကည့္လာေခ်၏ ။
💜💜💜💜💜💜💜