THE SECOND CHANCE
*****
Hera's POV
Ang init! Ano bayan sino ba itong panay hawak sa katawan ko? At panay ang galaw ngunit hindi naman ako nahihilo.
Nasa duyan ba ako?
Teka– pano naman nagkaroon ng duyan 'yung kotse?
Wait–akala ko ba namatay ako sa pagsabog?
Anong nangyayari?
Meron bang namatay na at nakakapag-isip parin?
Right! Walang ganon.. baka nasa heaven ako.
Pfftt- ako?!
Mapupunta sa langit?
Impossible!
Sa dami kong pinatay at ginawang masama ay mapupunta pa kaya ako sa langit kung saan puro banal lang ang maaari?
Nope!
Mali.. baka nasa impyerno ako. Kaya nga ako nagkaroon ng cancer kasi kinarma ako hindi ba?
But wait—
I didn't die because of my illness, I died because of explosion.
SINO NAMANG HAYOP ANG NAGLAGAY NG BOMBA SA SASAKYAN KO!
"Waaaahhh! Uwaaahhh!"
T-teka...uwaahh?
Kaninong boses 'yun? May kapatid ba ako? Pero ako lang ang nagsasalita.
Wag mong sabihing napipi ako?
Pipi? Bakit ko naman iisiping napipi pa ako, eh patay na nga ako diba??
"Y-your majesty, babae po ang anak niyo." nanginginig na saad ng isang babae.
Sino naman 'tong nangninginig na babae and what?
You're majesty?!
Nasa theatre ba ako at may nagtatanghal ngayon sa entablado.
Then nakatulog ako?
Am i dreaming?
Teka.. bakit ba ako nag iisip ng kung ano-ano eh patay na nga ako?? Ganito ba kapag patay na, nakakapag-isip parin?
But It's weird, I felt that my whole body was still intact. I can move my fingers and I can hear, moreover—
I'm breathing.
If that's the case, I can open my eyes.
And so I did, when I opened my eyes. A mixed of gold and white ceiling welcomed me. I can tell that those interior design was cost a billion. Bigla akong naglaway sa nakita. Hindi ako nagkakamali, mukhang ginto rin ang ibang kagamitan dito.
Shit! Ang sarap sa mata!
Napahinto ang mata ko sa pag-tingin sa paligid ng biglang dumapo ang aking mata sa babaeng buhat ako.
ANO? Buhat ako!?
Paano naman niya ako mabubuhat eh, ang bigat-bigat ko.
Aabutin ko na sana siya para sampalin ng makita ko ang maliit na braso na naka-angat.
Maliit na braso?
Jesus! Anong nangyari sa kamay ko? And my voice.. bakit boses sanggol?
What the!? Ano bang nangyayari? Bakit lumiit ang kamay ko? Bakit naging bata ulit akoooo?
This can't be happening!
I'm pretty sure I'm dead.
But how come I'm still alive and..
and—
breathing inside of a baby's body!
I panicked!
Of course, sinong tanga ang hindi magpapanic sa ganitong sitwasyon. You we're dead as a woman a while ago but the next– you're alive as a new born baby. At dahil ako si Hera syempre nagpanic ako.
Aba! This is my first time at malay ko ba na kapag namatay ka mare-reincarnate ka as a child.
And worst, may ala-ala pa sa dati kong buhay. Ganito pala 'yun?
Ang creepy... pero nakaka-excite!
Akalain mo 'yun binuhay ako para siguro ipaghiganti ko ang sarili sa taong nagpasabog ng kotse ko.
I smirked, hindi 'nya ako mapatay sa personalan kaya gumamit nalang siya ng bomba.
Pero kasalanan ko din naman. Hindi ako marunong mag-ingat. Isa pa nakakapang-hinala.. wala namang may alam ng hideout namin maliban kung may traydor sa organization.
I'm such a reckless agent!
"Is that her, my daughter?"
Napatigil ako sa pag-iisip ng may lumapit na lalaki. Agad na inabot ako ng babae sakaniya.
Kulay puti ang buhok nito na maihahalintulad sa nyebe habang ang mga mata ay kulay asul na nakatingin saakin. Matangos at manipis lang din ang labi nito. Hindi maipag-kakailang guwapo ang lalaki.
Sino siya?
I heard he called me his daughter. You mean.. siya ang tatay ko? Ang bata naman niya! Mukhang magkasing-edad lang kami sa dati kong buhay.
I'm 28 years old in my past life, a single person who lived in a condo. I own a business, I'm gorgeous, smart, athletic, artist, funny and a secret agent.
Yeah, thank you. No need to complement me maliit na bagay.
(Mentally flipped hair)
Tumitig akong muli sa lalaki, am I supposed to call him father? Pero hindi pa ako handa, I only have one father and that's my father in my past life.
"They are really look...alike." Mahinang sabi nito sabay ngiti ng tipid. Pero mabilis lang iyon, dahil mabilis ding bumalik sa pagiging seryoso ang mukha nito.
Wow, a cold father. Mabuti nalang at kahit sanggol ako ay matanda parin ang utak ko. I easily sense he's faking his attitude to me.
Gusto niyang ngumiti pero pinipigilan niya. Nakakamatay ba ang pag ngiti? Ba't parang allergy sya don.
"I can't believe this.. why is she ugly?" He suddenly blurted out.
WHAT!?
Sinong tinatawag niyang pangit? Ako ba? Pangit ba ako? Mali ba 'yung pinuntahan kong katawan? Pero siya ang ama ko. Guwapo siya at sigurado naman akong maganda yung nanay ko. Oh baka naman kasi hindi nila ginalingan, tsk. And the hell! Pareho pa sila ni Dad–mapanglait!
"Take good care of her.." sabi niya at inabot akong muli sa babae.
Mabilis naman akong kinuha ng babaeng nakasuot ng black and white na apron. I think, she's a maid.
"Yes.. your majesty." The maid replied and bow.
Lumingon ulit ako sa lalaki. Nakalabas na ito ng kwarto at kaming dalawa ng maid ang naiwan. I look at her, she was also looking at me too. When our eyes met, she smiled.
"Maganda po kayo mahal na prinsesa.. mukhang sinabi lang iyon ng iyong ama upang aliwin kayo." nakangiti at malambing nitong sabi.
Hmp.. aliwin daw? Eh, halata namang nilait ako ng sarili kong ama. Kahit dito ba naman sa pangalawang buhay ay mapang-lait parin ang tatay ko.
How unfortunate!
"Oras na po mahal na prinsesa sa pag-tulog." Dugtong pa niya sabay hele.
Nagsimula itong kumanta ng mahina. Hindi ko maintindihan ang hinihele niya. Ini-expect kong dandansoy o ele-ele tulog anay ang ikakanta niya pero hindi.
Kahit ang mga binibigkas nilang salita kanina ay kakaiba, nakakapagtaka lang at naiintindihan ko.
Ayoko pa sanang matulog dahil gusto ko pang makita ang iba pa na magiging pamilya ko gaya ng magiging ina ko o may kapatid ba ako? Nasaan siya o di kaya anong ginagawa niya? Alam ba niyang gising na ako?
Napapikit ako, dinadala ako ng antok. Dahil na rin siguro sa bata ako ngayon at kahit simpleng paghele ng babae ay makakatulog na ako.
Ngumiti ako ng mapait. Matagal-tagal na rin simula noong huling makatulog ako nang mahimbing. Hindi ko aakalain na sa pangalawang pagkakataon ay mararanasan ko ulit.
Kung hindi mission sa organization, sa ang sarili ko namang kompanya ang inaatupag ko. Kung hindi trabaho sa bar naman ako pupunta para mag-aliw. Ganoon ang naging routine ko pagkatungtong ng labing tatlo. Nagbago iyon simula no'ng iniwan niya kami. Kung saan nagkandaleche-leche ang lahat.
Do I...
Do I really deserve this second chance?