(Mature scenes)
Unicode
"Congratulations ပါ ဒေါက်တာ..."
အခန်းထဲဝင်လာသော ဒေါက်တာရှင်းချန်ကို Yibo ဂုဏ်ပြုစကားလှမ်းပြောတော့ ဒေါက်တာက ရှက်ရယ်တစ်ချက်ရယ်၏။
"ကျေးဇူးပါဗျာ...
မင်းတို့မှာရော အစီအစဥ်ရှိသေးတယ် ဟုတ်?"
ရင်းနှီးနေပြီဖြစ်သည့် ဒေါက်တာ့စကားကြောင့် Yibo ကိုကို့ဘက်ကိုလှည့်ကြည့်မိတော့
ကိုကို့ရဲ့ပြုံးစိစိမျက်နှာဘေးနဲ့ ပတ်ပင်းတိုး၏။
မျက်ခုံးတစ်ချက်ပါ ပင့်ပြလိုက်သေးသည်။
ကိုယ် ဖြေလိုက်ပါပေါ့.....။
"နေ့ရက်တစ်ရက်ချင်းစီတိုင်းက ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ Anni Day တွေပါပဲ...
ကိုကိုနဲ့ အတူရှိနေဖို့ပဲလိုတာ..."
Yibo ရဲ့စကားအဆုံး ကိုကိုက နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ပြုံး၏။
Yibo ကတော့ ကိုကို့ရဲ့အပြုံးလေးတွေကို မလွတ်တမ်းငေးကြည့်ရသည်ပေါ့...။
ဒေါက်တာကတော့ ဘေးနားကနေ ချောင်းဆိုးနေသလို အသံတွေပါ ထွက်ပြလေသည်။
"အဟမ်း! အဟမ်း! ဟုတ်ပါပြီ...
ဆေးရုံထဲက အခန်းကလည်း အရင်က အဖြူရောင်ပါ... အခုတော့ ပန်းရောင်တွေပါ ပြောင်းသွားသလားလို့ နော့?"
အခန်းရဲ့ဘေးဘီဝဲယာကို မျက်လုံးတွေပါ ဝေ့ဝဲကြည့်ပြီး ယင်ရမ်းသလို လက်တစ်ဖက်ကပါ ဝေ့ယမ်းပြတာကြောင့် Yibo ရော ကိုကိုရော အသံထွက်သည်အထိ ရယ်မိလိုက်ကြသည်။
အထွေထွေအထူးကုခွဲစိတ်ရေးဌာနက Yibo ရဲ့ ဆရာလည်းဖြစ် ရင်းလည်းရင်းနှီးနေပြီဖြစ်သောကြောင့် ပွင့်ပွင်းလင်းလင်းရှိကြပြီး စကားပြောရသည်မှာ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးရှိလှသည်။
အရင်တစ်နေ့ကအလုပ်သင်ဝင်တော့ ဒေါက်တာရှင်းချန် ဦးဆောင်တာ မဟုတ်ခြင်းကြောင့် အခုမှတွေ့ပြီး ဂုဏ်ပြုစကားပြောရခြင်းဖြစ်သည်။
အကြောင်းကတော့ သူ့ကောင်လေးကို လက်ထပ်ခွင့်တောင်းပြီးသည်နှင့် ဆေးရုံက ထိုနေ့တစ်ရက် ခွင့်ပေးလိုက်ခြင်းကြောင့်သာ...။
အလွန်ကောင်းသည့် ဆေးရုံနှင့်ပတ်ဝန်းကျင်ပါလေ.....။
ဒီလိုပတ်ဝန်းကျင်မျိုးမှာ Yibo နေသားကျလာတာကြောင့် အရင်အတိတ်တွေတုန်းကလိုပတ်ဝန်းကျင်မျိုး သူ ပြန်မသွားချင်ပေ...။
ဒီနေ့မှာတော့ Yibo စိတ်တွေတော်တော်တက်ကြွနေသည်။
ဟုတ်ပါသည်... ဒီနေ့ညနေဆို ကိုကို ဆေးရုံက ဆင်းခွင့်ရပြီလေ.....။
နှစ်ယောက်စလုံး ဦးခေါင်းဒဏ်ရာကြောင့် ဆံပင်တွေကို ရိတ်ခဲ့ကြရသော်လည်း အခုဆို ကြည့်ကောင်းလောက်သည်အထိ အတော်အသင့်ပြန်ရှည်နေလေပြီ...။
Aww မေ့လို့... ကိုကိုက အမြဲတမ်း ကြည့်ကောင်းနေတာပဲလေ.....။
"ဆေးရုံကဆင်းဖို့ အဆင်သင့်ပဲလားဗျ"
"Ready ပဲ..."
ကိုကို့ရဲ့အားကြိုးမာန်တက်စကားကြောင့် Yibo ရော ဒေါက်တာရော သဘောတကျရယ်မိကြသည်။
ကိုကို ကျွန်တော့်ကြောင့် ဒဏ်ရာရတာ ဒါ နောက်ဆုံးပါပဲ...။
ရှေ့ဆက်မယ့်ခရီးလမ်းမှာ ကျွန်တော် ကိုကို့ကို အမြဲတမ်း ကာကွယ်စောင့်ရှောက်ပေးပါ့မယ်...။
"ဟုတ်ပြီ... ဒါဆို ကျွန်တော် ဆေးလှည့်သွားဦးမယ်..."
"ဟုတ်ကဲ့"
Yibo ရဲ့ စကားအဆုံး ခေါင်းတစ်ချက်ငြိမ့်ပြကာ လှည့်ထွက်သွားတဲ့ ဒေါက်တာလေးက Duty cote ထဲမှ message ringtone သံလေးကြောင့် Ph တစ်ချက်ထုတ်ကြည့်ကာ အနူးညံ့ဆုံးပြုံး၏။
ဘယ်သူဆီကပို့လိုက်တဲ့ စာလဲဆိုတာကတော့ ခန့်မှန်းနေစရာပင် မလိုပါလေ...။
"Baby ဒီကိုလာ"
ကိုကို့ရဲ့ခေါ်သံကြောင့် Yibo အနားကို သွားတော့ သူ ကျောမှီပြီး ထိုင်နေတဲ့ လူနာကုတင်ရဲ့လွတ်နေတဲ့ ဘေးနေရာလေးကို လက်ဖြင့် ပုတ်ပြလာသည်။
'လာထိုင်' ဆိုသည့်သဘောဖြင့် မျက်စ,တစ်ချက်ပါ ပစ်ပြသေးသည်။
Yibo လည်း 'မနိုင်ဘူး' ဆိုသည့် သဘောဖြင့် ခေါင်းအသာရမ်းရင်းသာ ပြုံးနေမိသည်။
"လာ ဒီနားမှာ လာထိုင်"
ကိုကို့ဆီက အသံထပ်ထွက်လာတော့ Yibo မနေသာတော့...။
ကုတင်အနားကိုသွားကာ ကိုကို့အလိုကျ တင်စောင်းလွှဲကာ ထိုင်ပေးလိုက်သည်။
ထိုစဥ် ထင်မထားတဲ့ အပြုအမူတစ်ခုကြောင့် Yibo မျက်လုံးပြူးလေးနဲ့သာ မော့ကြည့်နေမိသည်။
ကိုကိုက သူ့ရဲ့လက်မောင်းအားနဲ့ Yibo ကို အနောက်ကနေ ဆွဲဖက်ကာ ကုတင်ပေါ်ကို လှဲစေလိုက်တာကြောင့် Yibo မှာတော့ 'အင့်!ကနဲ' သာ အသံထွက်လိုက်နိုင်ရှာ၏။
အဖြစ်အပျက်တွေက မြန်ဆန်လွန်းလှတာကြောင့် ကြောင်တောင်တောင်မျက်နှာလေးနှင့်သာ ပြန်မော့ကြည့်လိုက်နိုင်ရှာသည်။
ကိုကို့ရဲ့မျက်နှာချောချောက အပေါ်စီးကနေ Yiboရဲ့မျက်နှာကို နေရာမလပ် စူးစိုက်ကြည့်နေတာကြောင့် အခြေအနေကို သတိထားမိသွားတဲ့ Yibo မျက်နှာမှာ တဖြေးဖြေးရဲတက်လာတော့သည်။
"Bae..."
နားအနားကို ကပ်ကာခေါ်လိုက်တဲ့ ကိုကို့ရဲ့ယောက်ကျာ်းပီသလှတဲ့ ခပ်ရှရှအသံကြောင့် Yibo တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးမွှေးညင်းတွေပါထ,သွားစေသည်။
ဒီအသံ...။
Yibo နဲ့ မှားခဲ့တဲ့ညက ရမ္မက်အပြည့်နဲ့ အဖျားစွတ်ခေါ်ခဲ့တဲ့ နာမ်စားလေး.....။
သွေးကြောတွေထဲထိ စိမ့်ဝင်သွားပြီး Yibo တစ်ကိုယ်လုံး အားမရှိတော့သလို ကိုကို့ဆီမှာ ပြိုလဲချင်လာသည်။
ကိုကို ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကိုလည်း Yibo နားလည်လာသည်။
"ကိုကို..."
Yibo ရဲ့တိုးဖျဖျခေါ်သံကြောင့် ကိုကိုက ရမ္မက်ခိုးဝေနေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ တန်ပြန်စိုက်ကြည့်လာသည်။
Yibo ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး ဓာတ်လိုက်သွားသလို 'ကျဥ်ကနဲ' ဖြစ်သွားရသည်။
"ကိုကို ဟိုလေ..."
"Omm"
စကားထောက်ပေးသော်လည်း ထိုခပ်ရှရှအသံလေးကပင် နားထဲကနေတစ်ဆင့် တိုးဝင်လာကာ ပြောမယ့်စကားတွေကိုပင် လည်ချောင်းထဲ ပြန်ဆွဲချသွားလေသည်။
အကြည့်တွေက စူးရှနေပြီး အသက်ရှူသံတွေ မြန်လာတဲ့ ကိုကို့ကြောင့် Yibo တံတွေးတစ်ချက်မြိုချမိလိုက်သည်။
ထို့နောက်............,
*ကျွီ.....*
*ဒုန်း!*
"အဟွတ်! အဟမ်း!"
"အဟွတ်! အဟွတ်!"
အခန်းထဲဝင်လာတဲ့ ရှောင်ကျန်းချန်မှာ ချောင်းတွေ စွတ်ဆိုးနေကြတဲ့ တူလင်လင်နှစ်ယောက်ကြောင့် တစ်ခုခု မူမမှန်မှန်း သတိထားမိလာသည်။
ဖြစ်ပုံမှာ.....
တူတော်မောင် ကျန့်ကျန့်မှာ လူနာစောင့်တဲ့ဘေးက ခုံမှာ ထိုင်လျက်ရှိနေပြီး Yibo ကတော့ လူနာကုတင်ပေါ်မှာ မှီလျက်ထိုင်နေကာ ကပြေင်းကပြန်နဲ့ ထိုနှစ်ယောက်စလုံးက ဘယ့်သူ့ကိုမှ တည့်တည့်မကြည့်ပါပဲ ချောင်းတွေ 'တဟွတ်ဟွတ်' ဆိုးနေကြခြင်း။
ကျန်းချန် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်မိသည်။
သူကလည်း ဒီလိုအချိန်တွေကျမှ လာလာတိုးနေရလေသည်။
ညနေဆို ဆေးရုံကဆင်းရတော့မှာလေးတောင် မစောင့်နိုင်ကြခြင်းလား...?!
ကြားထဲက လူပျိုကြီး သူကပဲ မျက်နှာတွေ ပူလာရသည်မို့....!
ထုံးစံအတိုင်း အနောက်ကနေ လိုက်လာတတ်တဲ့ ဝမ်ကျောက်က အခန်းထဲမှာ ကျောက်ရုပ်ကြီးတွေအလား ငြိမ်သက်နေကြသော သူတို့သုံးယောက်ရဲ့မျက်နှာတွေကို တစ်ယောက်ချင်းစီလိုက်ကြည့်ရင်း သူ့မျက်နှာမှာလည်း အပြုံးရိပ်စစထင်လာလေသည်။
အေးစက်နေတဲ့ အခန်းတွင်းလေထုက သူတို့သုံးယောက်ရဲ့မလှုပ်မယှက် အခြေအနေကြောင့် ပို၍ပင် အေးစက်လာသလိုရှိသည်။
"ကျန့်ကျန့် သားရဲ့ပစ္စည်းတွေလေ
ဘာတွေကျန်သေးလဲလို့...? အဲ့တာ..."
"ဟုတ်"
"ဟုတ်"
ကျန်းချန်ရဲ့တဝက်တပြတ်စကားကို သေချာရော ကြားကြရဲ့လား နားလည်ကြရဲ့လားမသိ... ဇွတ်ကို လိုက် 'ဟုတ်' နေကြသော လူနာနဲ့လူနာစောင့် အတုကိုကြည့်ပြီး ဝမ်ကျောက် စိတ်ထဲ ရယ်ချင်လာရသည်။
တကယ်ဆို ဒီလိုအခြေအနေမျိုးမှာ
ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပဲ တွေးပေး စကားပြောပေးလိုက်ရင် အခြေအနေက ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်လာမည်ဖြစ်သော်လည်း
အရင်ဝင်သွားတဲ့ ရှက်တတ်တဲ့ ကျန်းလေးကြောင့် ကျောက်ရုပ်လူသားတွေလိုဖြစ်သွားကြပြီး ဒီအခန်းထဲမှာပဲ ရေတွေ ကွက်ခဲနေကြခြင်းဖြစ်သည်။
"ကျန့်ကျန့် သား ဆေးရုံက ဆင်းရတာ Congratulations ပါကွာ..."
"အာ... ဟုတ်"
စကားသံကြောင့် လှည့်ကြည့်လာတဲ့ ကျန်းလေးရဲ့မျက်နှာလေးကြောင့် 'ဘာလဲ?' ဆိုသည့်သဘောဖြင့် ဝမ်ကျောက် မျက်ခုံးတစ်ချက် ပင့်ပြလိုက်သည်။
ကျန်းလေးက မျက်နှာကို အရှေ့သို့ ချက်ချင်းပြန်လှည့်သွားလေသည်။
(*ဘာတဲ့ ကျန့်ကျန့်ကိုများ 'ကျန့်ကျန့် သား' တဲ့..! ကိုယ်ခေါ်သလို လိုက်ခေါ်နေတာ..!*)
Yibo ကတော့ ပါးပါးရဲ့ 'ကျန့်ကျန့် သား' ဆိုတဲ့ ခေါ်လိုက်သံကြောင့် ခေတ္တမျှတွေးမိသွားသေးသည်။
ကိုကိုက ပါးပါးကို အရင်ကလောက်မဟုတ်ရင်တောင် စိတ်ထဲမှာရှိနေနိုင်မယ့် အစိုင်အခဲလေးကြောင့် 'နည်းနည်းနေရခက်သွားမလား...?' ဟူ၍။
သို့ပေမယ့် ရင့်ကျက်လွန်းတဲ့ ကိုကိုက အေးအေးဆေးဆေးသာ ပြန်ဖြေလိုက်သောကြောင့် Yibo သက်ပြင်းငွေ့ငွေ့လေး ခိုးချမိလိုက်သည်။
သူနဲ့ကိုကိုကတော့ အခုချိန်ထိ ထိုအနေအထားအတိုင်းသာရှိနေကြပြီး ပြန်ရွှေ့လိုက်မှ အခြေအနေပိုဆိုးသွားမည်ကို စိုးမိတာကြောင့် ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ထိ Yibo ကပဲ အနစ်နာခံကာ လူနာကုတင်ပေါ်မှာထိုင်ကာ လူနာလုပ်နေရတော့သည်။
_______________
"ကို ခင်ဗျ..."
နားနေခန်းထဲမှာ File တွဲတစ်ချို့ကို ကြည့်နေတဲ့ ဒေါက်တာရှင်းချန်က အဆိုးလေးအသံကြောင့် အရောင်တွေတောက်နေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ချက်ချင်း မော့ကြည့်လိုက်သည်။
ခဲရောင် Suit အပြည့်နဲ့ ဝင်လာတဲ့ အဆိုးလေးကြောင့် ရှင်းချန် အသက်တောင်ရှုမိရဲ့လားမသိ။
ခြေတစ်လှမ်း လှမ်းလာတိုင်းမှာ ရှင်းချန် ရင်တွေလည်း တဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာလေသည်။
ကိုယ်ရောင်ကိုယ်ဝါတွေ တောက်ပနေသလို ချောမောခန့်ညားမှုတွေနဲ့ ပြည့်စုံလွန်းတဲ့
ချစ်ရသူအဆိုးလေးကြောင့် ရှင်းချန် တစ်ယောက် မျက်တောင်တစ်ချက် ခတ်ပစ်လိုက်ရမှာကိုပင် လွန်စွာနှမြောနေမိသည်။
"ကို့ ခင်ဗျားကြီး ကျွန်တော့်ကို အဲ့လိုမျိုးကြီး မကြည့်နဲ့ဗျ ကျွန်တော်လည်း ရှက်တတ်တယ်..."
"ဟင်?"
ဘာတဲ့...??
အဆိုးလေးက ရှက်နေတာလား...?
ပြုံးစစနဲ့ နားထင်ကို လက်ကလေးနဲ့ ကုတ်နေတဲ့ ပုံစံလေးက ရှက်နေတဲ့ အမူအရာလေးတဲ့လား...?
ချစ်စရာကောင်းလိုက်တာကွာ.......။
ရှင်းချန် နှလုံးသားထဲ ပုရွတ်ဆိတ်တွေ ဝင်ကိုက်နေသလို ယားကျိကျိဖြစ်လာရသည်။
ဘယ်လိုဟာလေးမှန်းကို မသိ...။
တကယ်ကို ခံစားချက်အသစ်တွေ အမြဲတမ်းပေးတတ်တဲ့ ဒီချစ်ရတဲ့ အဆိုးလေးကြောင့် သူလည်း တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ အချစ်တွေ ပိုတိုးလာရသည်။
"ချောလိုက်တာကွာ...
ကို့ရဲ့ အဆိုးလေးက ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ အချောဆုံးပဲ..."
ရှင်းချန် ငေးကြည့်နေရင်းနှင့်ပင် ပါးစပ်ကနေလည်း ချီးကျူးစကားဆိုတော့ အဆိုးလေးက ရယ်၏။
"ဟားးး
ကို့ရဲ့အဆိုးလေးပဲလေ...
ဒီလောက်ကတော့ ရှိရမှာပေါ့...
ဟုတ်တယ်မလား...?"
"ဟားးး ဟုတ်ပဗျာ ဟုတ်ပ..."
ရောင်းသူ ဝယ်သူ အသံတူစွာ ထွက်တော့ စိတ်ချမ်းသာရပါသည်ပေါ့.....။
_______________
"အကို ဒီနေ့ Xiao Zhan Ge ဆေးရုံက ဆင်းမှာတဲ့..."
"ဟုတ်လား...?
သူလည်း ဘေးမှာ ကောင်လေးရှိနေလို့ မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပဲ သက်သာလာတာထင်တယ်..."
"ဟုတ်မယ်နော် အကို...
ဒါနဲ့ Fan page တွေက အခုမှ သတင်းတွေတက်လာတာ... သိလား...? ကျွန်တော်တို့က သူတို့ထက် အရင်သိတာ ဟက်!"
သတင်းကိစ္စအရင်သိရခြင်း ၊ အရင်ဆုံး Post တင်ရခြင်းကို ကျေနပ်အားရနေသော ကောင်လေးအား ရှီးချန် ကြည့်ပြီး ခေါင်းအသာရမ်းကာ ပြုံးမိသည်။
အမြဲတမ်း ဒီလိုလေးပဲ ပြုံးနေစေချင်တယ်...
အမြဲတမ်း ဒီလိုလေးပဲ ရယ်နေစေချင်တယ်...
အမြဲတမ်း ဒီလိုလေးပဲ ပျော်နေစေချင်ပါတယ် ကလေးငယ်.....။
ဒီလိုလေးပဲ အမြဲတမ်း ပြုံးနေပေးပါ...။
မျက်ရည်ဆိုတာ ပါးချိုင့်လေးနဲ့ အပြုံးလှလှလေး ပြုံးတတ်တဲ့ ယောင်လေးအတွက် ဘယ်လိုမှ မအပ်စပ်ဘူး။
_______________
"ကိုကို"
"ရှူး"
အနောက်နေ ခါးကို ဖတ်တွယ်လာတဲ့ ကိုကို့ရဲ့လက်တွေကြောင့် မြတ်နိုးရတဲ့နာမ်စားလေးကိုခေါ်ကာ လှည့်ကြည့်ဖို့ပြင်လိုက်သော်လည်း ကိုကိုက အလှည့်မခံပဲ Yibo ရဲ့ နှုတ်ခမ်းရှေ့မှာ လက်ညိုးလေးကို ကန့်လန့်ဖြတ်တင်ကာ 'ရှူး' ဟု လုပ်ပြရင်း 'တိတ်တိတ်နေရန်' သတိပေးသည်။
"Baby က ကိုယ့်စကားတွေကို ယူသုံးတယ်"
"ဟင်?"
"ဟော... မမှတ်မိတော့ဘူးလား...?
Baby နဲ့ အတူတူရှိနေတဲ့ နေ့ရက်တွေတိုင်းက Anni Day တွေပါပဲ...
Baby နဲ့ အတူတူရှိနေဖို့ပဲလိုတာတို့ ဘာတို့က... အဲ့ဒါ ကိုယ့်ရဲ့စကားတွေလေ... ဟုတ်တယ်ဟုတ်?"
"အာ... ကိုကိုကလည်း..."
Yibo ကိုကို့ရဲ့သန်မာလှတဲ့ လက်မောင်းတစ်ဖက်မှာ မျက်နှာလေးကို ဝှက်ရင်း ဆိုတော့ ကိုကို့ရဲ့ရယ်သံသဲ့သဲ့လေးက နှလုံးသားထဲထိ တသိမ့်သိမ့်စီးဝင်၏။
"ကိုယ့်ရဲ့စကားတွေကို ယူသုံးတဲ့ကောင်လေးကို အပြစ်ပေးရမယ်..."
"ကိုကိုကလည်း...
ဘာမှလည်း မဆိုင်ဘူး"
ကိုကို့ရဲ့ဝင်သက်ထွက်သက်က Yibo ရဲ့ လည်ဂုတ်အနားတဝိုက်မှာ ကလူကျီစယ်နေ၏။ z
"ဒါဆို ကိုကို့ရဲ့ Dairy စာအုပ် ကျွန်တော့်ထဲမှာရှိနေတာ သိတယ်ပေါ့..."
"Omm"
"ကိုကို ဘယ်လိုသိသွားတာလဲ...?"
အနောက်ကနေ သိုင်းဖတ်ထားရင်းပင် လည်တိုင်တစ်ဝိုက်ကို ဖိကပ်နမ်းရှိုက်နေရင်းပင် ပြန်ဖြေလာ၏။
"ဒီလိုပါပဲ..." တဲ့.....။
ကိုကို့ရဲ့အကြောင်းကို နောက်တစ်ချက်ထပ်တိုးရလျှင်ဖြင့် 'ဒီလို အချိန်တွေမှာဆို ကိုကိုက စကားနည်းလာတတ်သည်' ဟူသည့်အချက်ပင်...။
အခုလည်း သူ့ရဲ့မြန်ဆန်တဲ့ လက်တွေကြောင့် Yibo မှာ ညည်းသံလေးတွေပင် ထွက်နေရလေပြီ။
အင်္ကျီအောက်ကနေ လျှိုဝင်လာတဲ့ လက်တစ်စုံဟာ ပွင့်ဖတ်လေးတွေကို ဖိချေပေးနေ၏။
"အင်းးး ကိုကို..."
ဖျက်လတ်တဲ့ လက်တစ်စုံရဲ့ပယောဂကြောင့် Yibo မှာ အပေါ်ပိုင်း ဗလာဖြစ်နေလေပြီ။
"Bae..."
အသက်ရှုသံပြင်းပြင်းကြားက ရမ္မက်အပြည့်နဲ့ ခပ်ရှရှခေါ်သံကို Yibo တကယ်ကြိုက်သည်။
"အိပ် အိပ်ယာပေါ် သွားရအောင်လေ..."
Yibo ရဲ့ စကားအဆုံး အပြင်ဘက် ဝရံတာကနေ မျက်နှာချင်းဆိုင် ခွထိုင်လျက် ပွေ့ချီလာကာ အနမ်းတွေကိုလည်း မပျက်စေပဲ ကုတင်အနားသို့ရောက်အောင်သွား၏။
အတူတူမနေရတာ လက်ထပ်ပြီးကတည်းကဖြစ်တာကြောင့် ကိုကို့ရဲ့ဆန္ဒတွေဘယ်လောက်ထိ ပြင်းပြနေကြောင်း Yibo နားလည်သည်။
ကိုကို့ကို အကောင်းဆုံးတွေပဲပေးနိုင်ဖို့ Yibo တွေးထားလိုက်သည်။
"Bae... ကိုယ် မင်းကို လိုချင်တယ်..."
အသက်ရှူသံတွေပြင်းထန်နေတဲ့ ကိုကိုက အိပ်ယာပေါ်ရောက်သည်အထိ ခွင့်တောင်းသလိုလေး တစ်ခွန်းသာ ပြောလာသည်။
ကိုကို့ရဲ့မျက်လုံး အကြည့်တွေကြားမှာ ရမ္မက်ခိုးတွေနဲ့ပြည့်နှက်နေပြီး မျက်လုံးတွေလည်း မှေးကျင်းနေလေသည်။
ထိုအပြာရောင် အကြည့်တွေကြားမှာ Yibo ပြိုလဲဖို့ရန်အတွက် လုံလောက်လွန်းသည်။
"ကျွန်တော်က ကိုကို့အပိုင်ပဲမို့...
ကိုကို့စိတ်ကြိုက်ပါပဲ..."
ထို့နောက်တွင်တော့ ကိုကို့ဘက်က ပြင်းရှရှအနမ်းတွေနဲ့စ,တင်လာကာ အပေါ်ယံအလွှာတွေကို ခပ်မြန်မြန်ပဲချွတ်စေ၏။
မိမွေးတိုင်ဖမွေးတိုင်းသာရှိတော့သော လူနှစ်ယောက် အနီရောင်မွေ့ယာကြီးပေါ်မှာ အပြင်းအထန်နမ်းရှိုက်နေကြသည်။
နမ်းနေရင်းနှင့်ပင် လည်တိုင်ဆီသို့ တစ်ဆင့်တက်ကာ သွားနဲ့တစ်ချက် ကိုက်ချလိုက်တာကြောင့် Yibo ညည်းသံတွေ အခန်းတွင်း ဝေ့ပျံနေတော့သည်။
နူးညံ့တယ်လို့လည်း ပြောလို့မရသော စတင်ခြင်းမျိုးဖြင့် ကိုကိုက တစ်ချက်ညည်းလျက် ဝင်ရောက်လာသည်။
'Bae...' ဟူသော ခေါ်သံတွေကြားမှာ Yibo ရဲ့ ညည်းသံတွေကလည်း အက်ကြောင်းထပ်နေခဲ့သည်။
ကိုကိုနဲ့သာဆိုရင် ကိုယ့်ရဲ့ခန္ဓာနဲ့သာမက ကိုကိုအလိုရှိသမျှ အရာအားလုံးနဲ့ ပေးဆက်ပြီး ချစ်ရပါသည်။
Yibo ရဲ့ ညည်းသံ အော်သံတွေက ကိုကို့ကို ပိုင်ဆိုင်ချင်စိတ် ပိုပြင်းပြစေသလား မသိ...
ပိုတိုးဝင်လာသော နာကျင်မှုတွေကြားမှာ ထူးဆန်းသော ခံစားချက်တွေပါ ခံစားလာရသည်။
တစတစနှီးနှောလာတဲ့ သွေးသားပေါင်းစည်းမှုကြားမှာ Yibo မျက်လုံးလေး ဖွင့်ကြည့်မိတော့ ကိုကို့ရဲ့ခပ်စူးစူးမျက်ဝန်းတစ်စုံနှင့်ဆုံ၏။
'ကိုကို ကျွန်တော့်ကို မက်မောနေတဲ့ ပုံစံမျိုးက ဒီလိုပါလား...?' ဟု တွေးမိရင်း နာကျင်မှုတွေကြားမှ Yibo ပြုံးမိသေးသည်။
ကိုကို့ကို ကျွန်တော် သိပ်ချစ်ရပါသည်။
ကိုကို ကျွန်တော့်ကို ချစ်တာကိုလည်း ခြွင်းချက်မရှိယုံကြည်သည်။
Yibo လို ယောကျာ်းတစ်ယောက်ကို ကိုကို လက်ထပ်ယူထားရခြင်းအတွက် ကိုကို့ရဲ့ဘဝမှာ မပြည့်စုံမှုဆိုတာတွေကိုလည်း မရှိစေချင်ပါ...။
ကိုကို့ရဲ့ဘဝက အကောင်းဆုံးဆိုတာတွေနဲ့ပဲ ထိုက်တန်ပါသည်။
ထို့ကြောင့် Yibo ဆုံးဖြတ်ထားပြီးသား ကိစ္စတစ်ခုကလည်း ခေါင်းထဲမှာနေရာယူနေ၏။
ကိုကို့ရဲ့ဆန္ဒတွေကို ဖြည့်ဆည်းပေးရခြင်းအတွက် Yibo စိတ်ထဲမှာလည်း ကြည်နူးဝမ်းသာနေမိသည်။
ကျွန်တော်က ကိုကို့အပိုင်.....။
ဆန္ဒတွေပြီးမြောက်သွားချိန်မှာတော့ အချိန် ဘယ်လောက်ထိ ကြာသွားသလဲ မသိ...
Yibo ပျော့ခွေကျသွားသည်။
ကိုကို ကိုယ်တိုင်ပဲ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးပြီး နဖူးလေးကို တစ်ချက်နမ်းကာ
"Good night,my baby" ဆိုတဲ့ အသံလေးကိုလည်း မကြားတစ်ချက် ကြားတစ်ချက်...!
ဒါပေမယ့် Yibo ပြန်ဖြေလိုက်ပါသေးသည်။
"Good night, my Ko Ko" ဟူ၍။
ကျွန်တော် ကိုယ့်ကိုယ်ကို
'ပြုံးနေမိသလား...?' 'အိပ်သွားပြီလား...?'
ဆိုတာတောင် မသဲကွဲတော့....!
ကျွန်တော် တကယ် ပင်ပင်ပန်းနေပြီလေ...။
💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓
Updated _ 3058 words 💞
ရေးပြီးတာကတော့ ပြီးနေပြီရယ်...
Adult scenes ပါသွားလို့ Update ကြာသွားတာဗျ...။
အရမ်းကြီးလည်း မကြမ်းချင်ဘူး...။
Ep - 9 တုန်းကတောင် လုံးဝကို Plot အရမို့လို့ တစ်ပိုင်းဆိုလည်း တစ်ပိုင်း မှောင်ပါစေတော့ဆိုပြီး ရေးချလိုက်ရတာ...။ 🖤
အဲ... ပြောနေကျဆိုလည်း ထပ်ပြောဦးမယ်
အစစအရာဂရုစိုက်ကြပါနော်
ကျန်းမာရေး အသွားအလာ
ပြီးတော့ ခင်ဗျားလေးတို့ရဲ့မျက်လုံး
ဂရုစိုက်ကြပါဗျ ❤
💞 အားလုံးကို ချစ်ခင်လေးစားလျှက် 💞
Kroyalwhite💌💞🤍
Jul 10,2021 SAT (Updated Day) 🖤✨
(Mature scenes)
Zawgyi
"Congratulations ပါ ေဒါက္တာ..."
အခန္းထဲဝင္လာေသာ ေဒါက္တာရွင္းခ်န္ကို Yibo ဂုဏ္ျပဳစကားလွမ္းေျပာေတာ့ ေဒါက္တာက ရွက္ရယ္တစ္ခ်က္ရယ္၏။
"ေက်းဇူးပါဗ်ာ...
မင္းတို႔မွာေရာ အစီအစဥ္ရွိေသးတယ္ ဟုတ္?"
ရင္းႏွီးေနၿပီျဖစ္သည့္ ေဒါက္တာ့စကားေၾကာင့္ Yibo ကိုကို႔ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္မိေတာ့
ကိုကို႔ရဲ႕ၿပဳံးစိစိမ်က္ႏွာေဘးနဲ႕ ပတ္ပင္းတိုး၏။
မ်က္ခုံးတစ္ခ်က္ပါ ပင့္ျပလိုက္ေသးသည္။
ကိုယ္ ေျဖလိုက္ပါေပါ့.....။
"ေန႕ရက္တစ္ရက္ခ်င္းစီတိုင္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ Anni Day ေတြပါပဲ...
ကိုကိုနဲ႕ အတူရွိေနဖို႔ပဲလိုတာ..."
Yibo ရဲ႕စကားအဆုံး ကိုကိုက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ၿပဳံး၏။
Yibo ကေတာ့ ကိုကို႔ရဲ႕အၿပဳံးေလးေတြကို မလြတ္တမ္းေငးၾကည့္ရသည္ေပါ့...။
ေဒါက္တာကေတာ့ ေဘးနားကေန ေခ်ာင္းဆိုးေနသလို အသံေတြပါ ထြက္ျပေလသည္။
"အဟမ္း! အဟမ္း! ဟုတ္ပါၿပီ...
ေဆး႐ုံထဲက အခန္းကလည္း အရင္က အျဖဴေရာင္ပါ... အခုေတာ့ ပန္းေရာင္ေတြပါ ေျပာင္းသြားသလားလို႔ ေနာ့?"
အခန္းရဲ႕ေဘးဘီဝဲယာကို မ်က္လုံးေတြပါ ေဝ့ဝဲၾကည့္ၿပီး ယင္ရမ္းသလို လက္တစ္ဖက္ကပါ ေဝ့ယမ္းျပတာေၾကာင့္ Yibo ေရာ ကိုကိုေရာ အသံထြက္သည္အထိ ရယ္မိလိုက္ၾကသည္။
အေထြေထြအထူးကုခြဲစိတ္ေရးဌာနက Yibo ရဲ႕ ဆရာလည္းျဖစ္ ရင္းလည္းရင္းႏွီးေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပြင့္ပြင္းလင္းလင္းရွိၾကၿပီး စကားေျပာရသည္မွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရွိလွသည္။
အရင္တစ္ေန႕ကအလုပ္သင္ဝင္ေတာ့ ေဒါက္တာရွင္းခ်န္ ဦးေဆာင္တာ မဟုတ္ျခင္းေၾကာင့္ အခုမွေတြ႕ၿပီး ဂုဏ္ျပဳစကားေျပာရျခင္းျဖစ္သည္။
အေၾကာင္းကေတာ့ သူ႕ေကာင္ေလးကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းၿပီးသည္ႏွင့္ ေဆး႐ုံက ထိုေန႕တစ္ရက္ ခြင့္ေပးလိုက္ျခင္းေၾကာင့္သာ...။
အလြန္ေကာင္းသည့္ ေဆး႐ုံႏွင့္ပတ္ဝန္းက်င္ပါေလ.....။
ဒီလိုပတ္ဝန္းက်င္မ်ိဳးမွာ Yibo ေနသားက်လာတာေၾကာင့္ အရင္အတိတ္ေတြတုန္းကလိုပတ္ဝန္းက်င္မ်ိဳး သူ ျပန္မသြားခ်င္ေပ...။
ဒီေန႕မွာေတာ့ Yibo စိတ္ေတြေတာ္ေတာ္တက္ႂကြေနသည္။
ဟုတ္ပါသည္... ဒီေန႕ညေနဆို ကိုကို ေဆး႐ုံက ဆင္းခြင့္ရၿပီေလ.....။
ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဦးေခါင္းဒဏ္ရာေၾကာင့္ ဆံပင္ေတြကို ရိတ္ခဲ့ၾကရေသာ္လည္း အခုဆို ၾကည့္ေကာင္းေလာက္သည္အထိ အေတာ္အသင့္ျပန္ရွည္ေနေလၿပီ...။
Aww ေမ့လို႔... ကိုကိုက အၿမဲတမ္း ၾကည့္ေကာင္းေနတာပဲေလ.....။
"ေဆး႐ုံကဆင္းဖို႔ အဆင္သင့္ပဲလားဗ်"
"Ready ပဲ..."
ကိုကို႔ရဲ႕အားႀကိဳးမာန္တက္စကားေၾကာင့္ Yibo ေရာ ေဒါက္တာေရာ သေဘာတက်ရယ္မိၾကသည္။
ကိုကို ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ဒဏ္ရာရတာ ဒါ ေနာက္ဆုံးပါပဲ...။
ေရွ႕ဆက္မယ့္ခရီးလမ္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ ကိုကို႔ကို အၿမဲတမ္း ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ့မယ္...။
"ဟုတ္ၿပီ... ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ ေဆးလွည့္သြားဦးမယ္..."
"ဟုတ္ကဲ့"
Yibo ရဲ႕ စကားအဆုံး ေခါင္းတစ္ခ်က္ၿငိမ့္ျပကာ လွည့္ထြက္သြားတဲ့ ေဒါက္တာေလးက Duty cote ထဲမွ message ringtone သံေလးေၾကာင့္ Ph တစ္ခ်က္ထုတ္ၾကည့္ကာ အႏူးညံ့ဆုံးၿပဳံး၏။
ဘယ္သူဆီကပို႔လိုက္တဲ့ စာလဲဆိုတာကေတာ့ ခန့္မွန္းေနစရာပင္ မလိုပါေလ...။
"Baby ဒီကိုလာ"
ကိုကို႔ရဲ႕ေခၚသံေၾကာင့္ Yibo အနားကို သြားေတာ့ သူ ေက်ာမွီၿပီး ထိုင္ေနတဲ့ လူနာကုတင္ရဲ႕လြတ္ေနတဲ့ ေဘးေနရာေလးကို လက္ျဖင့္ ပုတ္ျပလာသည္။
'လာထိုင္' ဆိုသည့္သေဘာျဖင့္ မ်က္စ,တစ္ခ်က္ပါ ပစ္ျပေသးသည္။
Yibo လည္း 'မနိုင္ဘူး' ဆိုသည့္ သေဘာျဖင့္ ေခါင္းအသာရမ္းရင္းသာ ၿပဳံးေနမိသည္။
"လာ ဒီနားမွာ လာထိုင္"
ကိုကို႔ဆီက အသံထပ္ထြက္လာေတာ့ Yibo မေနသာေတာ့...။
ကုတင္အနားကိုသြားကာ ကိုကို႔အလိုက် တင္ေစာင္းလႊဲကာ ထိုင္ေပးလိုက္သည္။
ထိုစဥ္ ထင္မထားတဲ့ အျပဳအမူတစ္ခုေၾကာင့္ Yibo မ်က္လုံးျပဴးေလးနဲ႕သာ ေမာ့ၾကည့္ေနမိသည္။
ကိုကိုက သူ႕ရဲ႕လက္ေမာင္းအားနဲ႕ Yibo ကို အေနာက္ကေန ဆြဲဖက္ကာ ကုတင္ေပၚကို လွဲေစလိုက္တာေၾကာင့္ Yibo မွာေတာ့ 'အင့္!ကနဲ' သာ အသံထြက္လိုက္နိုင္ရွာ၏။
အျဖစ္အပ်က္ေတြက ျမန္ဆန္လြန္းလွတာေၾကာင့္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္မ်က္ႏွာေလးႏွင့္သာ ျပန္ေမာ့ၾကည့္လိုက္နိုင္ရွာသည္။
ကိုကို႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာက အေပၚစီးကေန Yiboရဲ႕မ်က္ႏွာကို ေနရာမလပ္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ အေျခအေနကို သတိထားမိသြားတဲ့ Yibo မ်က္ႏွာမွာ တေျဖးေျဖးရဲတက္လာေတာ့သည္။
"Bae..."
နားအနားကို ကပ္ကာေခၚလိုက္တဲ့ ကိုကို႔ရဲ႕ေယာက္က်ာ္းပီသလွတဲ့ ခပ္ရွရွအသံေၾကာင့္ Yibo တစ္ကိုယ္လုံး ၾကက္သီးေမႊးညင္းေတြပါထ,သြားေစသည္။
ဒီအသံ...။
Yibo နဲ႕ မွားခဲ့တဲ့ညက ရမၼက္အျပည့္နဲ႕ အဖ်ားစြတ္ေခၚခဲ့တဲ့ နာမ္စားေလး.....။
ေသြးေၾကာေတြထဲထိ စိမ့္ဝင္သြားၿပီး Yibo တစ္ကိုယ္လုံး အားမရွိေတာ့သလို ကိုကို႔ဆီမွာ ၿပိဳလဲခ်င္လာသည္။
ကိုကို ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကိုလည္း Yibo နားလည္လာသည္။
"ကိုကို..."
Yibo ရဲ႕တိုးဖ်ဖ်ေခၚသံေၾကာင့္ ကိုကိုက ရမၼက္ခိုးေဝေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႕ တန္ျပန္စိုက္ၾကည့္လာသည္။
Yibo ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး ဓာတ္လိုက္သြားသလို 'က်ဥ္ကနဲ' ျဖစ္သြားရသည္။
"ကိုကို ဟိုေလ..."
"Omm"
စကားေထာက္ေပးေသာ္လည္း ထိုခပ္ရွရွအသံေလးကပင္ နားထဲကေနတစ္ဆင့္ တိုးဝင္လာကာ ေျပာမယ့္စကားေတြကိုပင္ လည္ေခ်ာင္းထဲ ျပန္ဆြဲခ်သြားေလသည္။
အၾကည့္ေတြက စူးရွေနၿပီး အသက္ရႉသံေတြ ျမန္လာတဲ့ ကိုကို႔ေၾကာင့္ Yibo တံေတြးတစ္ခ်က္ၿမိဳခ်မိလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္............,
*ကြၽီ.....*
*ဒုန္း!*
"အဟြတ္! အဟမ္း!"
"အဟြတ္! အဟြတ္!"
အခန္းထဲဝင္လာတဲ့ ေရွာင္က်န္းခ်န္မွာ ေခ်ာင္းေတြ စြတ္ဆိုးေနၾကတဲ့ တူလင္လင္ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ တစ္ခုခု မူမမွန္မွန္း သတိထားမိလာသည္။
ျဖစ္ပုံမွာ.....
တူေတာ္ေမာင္ က်န့္က်န့္မွာ လူနာေစာင့္တဲ့ေဘးက ခုံမွာ ထိုင္လ်က္ရွိေနၿပီး Yibo ကေတာ့ လူနာကုတင္ေပၚမွာ မွီလ်က္ထိုင္ေနကာ ကေျပင္းကျပန္နဲ႕ ထိုႏွစ္ေယာက္စလုံးက ဘယ့္သူ႕ကိုမွ တည့္တည့္မၾကည့္ပါပဲ ေခ်ာင္းေတြ 'တဟြတ္ဟြတ္' ဆိုးေနၾကျခင္း။
က်န္းခ်န္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္မိသည္။
သူကလည္း ဒီလိုအခ်ိန္ေတြက်မွ လာလာတိုးေနရေလသည္။
ညေနဆို ေဆး႐ုံကဆင္းရေတာ့မွာေလးေတာင္ မေစာင့္နိုင္ၾကျခင္းလား...?!
ၾကားထဲက လူပ်ိဳႀကီး သူကပဲ မ်က္ႏွာေတြ ပူလာရသည္မို႔....!
ထုံးစံအတိုင္း အေနာက္ကေန လိုက္လာတတ္တဲ့ ဝမ္ေက်ာက္က အခန္းထဲမွာ ေက်ာက္႐ုပ္ႀကီးေတြအလား ၿငိမ္သက္ေနၾကေသာ သူတို႔သုံးေယာက္ရဲ႕မ်က္ႏွာေတြကို တစ္ေယာက္ခ်င္းစီလိုက္ၾကည့္ရင္း သူ႕မ်က္ႏွာမွာလည္း အၿပဳံးရိပ္စစထင္လာေလသည္။
ေအးစက္ေနတဲ့ အခန္းတြင္းေလထုက သူတို႔သုံးေယာက္ရဲ႕မလႈပ္မယွက္ အေျခအေနေၾကာင့္ ပို၍ပင္ ေအးစက္လာသလိုရွိသည္။
"က်န့္က်န့္ သားရဲ႕ပစၥည္းေတြေလ
ဘာေတြက်န္ေသးလဲလို႔...? အဲ့တာ..."
"ဟုတ္"
"ဟုတ္"
က်န္းခ်န္ရဲ႕တဝက္တျပတ္စကားကို ေသခ်ာေရာ ၾကားၾကရဲ႕လား နားလည္ၾကရဲ႕လားမသိ... ဇြတ္ကို လိုက္ 'ဟုတ္' ေနၾကေသာ လူနာနဲ႕လူနာေစာင့္ အတုကိုၾကည့္ၿပီး ဝမ္ေက်ာက္ စိတ္ထဲ ရယ္ခ်င္လာရသည္။
တကယ္ဆို ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ေတြးေပး စကားေျပာေပးလိုက္ရင္ အေျခအေနက ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္လာမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း
အရင္ဝင္သြားတဲ့ ရွက္တတ္တဲ့ က်န္းေလးေၾကာင့္ ေက်ာက္႐ုပ္လူသားေတြလိုျဖစ္သြားၾကၿပီး ဒီအခန္းထဲမွာပဲ ေရေတြ ကြက္ခဲေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
"က်န့္က်န့္ သား ေဆး႐ုံက ဆင္းရတာ Congratulations ပါကြာ..."
"အာ... ဟုတ္"
စကားသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လာတဲ့ က်န္းေလးရဲ႕မ်က္ႏွာေလးေၾကာင့္ 'ဘာလဲ?' ဆိုသည့္သေဘာျဖင့္ ဝမ္ေက်ာက္ မ်က္ခုံးတစ္ခ်က္ ပင့္ျပလိုက္သည္။
က်န္းေလးက မ်က္ႏွာကို အေရွ႕သို႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္လွည့္သြားေလသည္။
(*ဘာတဲ့ က်န့္က်န့္ကိုမ်ား 'က်န့္က်န့္ သား' တဲ့..! ကိုယ္ေခၚသလို လိုက္ေခၚေနတာ..!*)
Yibo ကေတာ့ ပါးပါးရဲ႕ 'က်န့္က်န့္ သား' ဆိုတဲ့ ေခၚလိုက္သံေၾကာင့္ ေခတၱမွ်ေတြးမိသြားေသးသည္။
ကိုကိုက ပါးပါးကို အရင္ကေလာက္မဟုတ္ရင္ေတာင္ စိတ္ထဲမွာရွိေနနိုင္မယ့္ အစိုင္အခဲေလးေၾကာင့္ 'နည္းနည္းေနရခက္သြားမလား...?' ဟူ၍။
သို႔ေပမယ့္ ရင့္က်က္လြန္းတဲ့ ကိုကိုက ေအးေအးေဆးေဆးသာ ျပန္ေျဖလိုက္ေသာေၾကာင့္ Yibo သက္ျပင္းေငြ႕ေငြ႕ေလး ခိုးခ်မိလိုက္သည္။
သူနဲ႕ကိုကိုကေတာ့ အခုခ်ိန္ထိ ထိုအေနအထားအတိုင္းသာရွိေနၾကၿပီး ျပန္ေ႐ႊ႕လိုက္မွ အေျခအေနပိုဆိုးသြားမည္ကို စိုးမိတာေၾကာင့္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ထိ Yibo ကပဲ အနစ္နာခံကာ လူနာကုတင္ေပၚမွာထိုင္ကာ လူနာလုပ္ေနရေတာ့သည္။
_______________
"ကို ခင္ဗ်..."
နားေနခန္းထဲမွာ File တြဲတစ္ခ်ိဳ႕ကို ၾကည့္ေနတဲ့ ေဒါက္တာရွင္းခ်န္က အဆိုးေလးအသံေၾကာင့္ အေရာင္ေတြေတာက္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႕ ခ်က္ခ်င္း ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
ခဲေရာင္ Suit အျပည့္နဲ႕ ဝင္လာတဲ့ အဆိုးေလးေၾကာင့္ ရွင္းခ်န္ အသက္ေတာင္ရႈမိရဲ႕လားမသိ။
ေျခတစ္လွမ္း လွမ္းလာတိုင္းမွာ ရွင္းခ်န္ ရင္ေတြလည္း တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာေလသည္။
ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္ဝါေတြ ေတာက္ပေနသလို ေခ်ာေမာခန့္ညားမႈေတြနဲ႕ ျပည့္စုံလြန္းတဲ့
ခ်စ္ရသူအဆိုးေလးေၾကာင့္ ရွင္းခ်န္ တစ္ေယာက္ မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ ခတ္ပစ္လိုက္ရမွာကိုပင္ လြန္စြာႏွေျမာေနမိသည္။
"ကို႔ ခင္ဗ်ားႀကီး ကြၽန္ေတာ့္ကို အဲ့လိုမ်ိဳးႀကီး မၾကည့္နဲ႕ဗ် ကြၽန္ေတာ္လည္း ရွက္တတ္တယ္..."
"ဟင္?"
ဘာတဲ့...??
အဆိုးေလးက ရွက္ေနတာလား...?
ၿပဳံးစစနဲ႕ နားထင္ကို လက္ကေလးနဲ႕ ကုတ္ေနတဲ့ ပုံစံေလးက ရွက္ေနတဲ့ အမူအရာေလးတဲ့လား...?
ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာကြာ.......။
ရွင္းခ်န္ ႏွလုံးသားထဲ ပု႐ြတ္ဆိတ္ေတြ ဝင္ကိုက္ေနသလို ယားက်ိက်ိျဖစ္လာရသည္။
ဘယ္လိုဟာေလးမွန္းကို မသိ...။
တကယ္ကို ခံစားခ်က္အသစ္ေတြ အၿမဲတမ္းေပးတတ္တဲ့ ဒီခ်စ္ရတဲ့ အဆိုးေလးေၾကာင့္ သူလည္း တစ္ေန႕ထက္တစ္ေန႕ အခ်စ္ေတြ ပိုတိုးလာရသည္။
"ေခ်ာလိုက္တာကြာ...
ကို႔ရဲ႕ အဆိုးေလးက ဒီကမၻာေပၚမွာ အေခ်ာဆုံးပဲ..."
ရွင္းခ်န္ ေငးၾကည့္ေနရင္းႏွင့္ပင္ ပါးစပ္ကေနလည္း ခ်ီးက်ဴးစကားဆိုေတာ့ အဆိုးေလးက ရယ္၏။
"ဟားးး
ကို႔ရဲ႕အဆိုးေလးပဲေလ...
ဒီေလာက္ကေတာ့ ရွိရမွာေပါ့...
ဟုတ္တယ္မလား...?"
"ဟားးး ဟုတ္ပဗ်ာ ဟုတ္ပ..."
ေရာင္းသူ ဝယ္သူ အသံတူစြာ ထြက္ေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာရပါသည္ေပါ့.....။
_______________
"အကို ဒီေန႕ Xiao Zhan Ge ေဆး႐ုံက ဆင္းမွာတဲ့..."
"ဟုတ္လား...?
သူလည္း ေဘးမွာ ေကာင္ေလးရွိေနလို႔ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲ သက္သာလာတာထင္တယ္..."
"ဟုတ္မယ္ေနာ္ အကို...
ဒါနဲ႕ Fan page ေတြက အခုမွ သတင္းေတြတက္လာတာ... သိလား...? ကြၽန္ေတာ္တို႔က သူတို႔ထက္ အရင္သိတာ ဟက္!"
သတင္းကိစၥအရင္သိရျခင္း ၊ အရင္ဆုံး Post တင္ရျခင္းကို ေက်နပ္အားရေနေသာ ေကာင္ေလးအား ရွီးခ်န္ ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းအသာရမ္းကာ ၿပဳံးမိသည္။
အၿမဲတမ္း ဒီလိုေလးပဲ ၿပဳံးေနေစခ်င္တယ္...
အၿမဲတမ္း ဒီလိုေလးပဲ ရယ္ေနေစခ်င္တယ္...
အၿမဲတမ္း ဒီလိုေလးပဲ ေပ်ာ္ေနေစခ်င္ပါတယ္ ကေလးငယ္.....။
ဒီလိုေလးပဲ အၿမဲတမ္း ၿပဳံးေနေပးပါ...။
မ်က္ရည္ဆိုတာ ပါးခ်ိဳင့္ေလးနဲ႕ အၿပဳံးလွလွေလး ၿပဳံးတတ္တဲ့ ေယာင္ေလးအတြက္ ဘယ္လိုမွ မအပ္စပ္ဘူး။
_______________
"ကိုကို"
"ရႉး"
အေနာက္ေန ခါးကို ဖတ္တြယ္လာတဲ့ ကိုကို႔ရဲ႕လက္ေတြေၾကာင့္ ျမတ္နိုးရတဲ့နာမ္စားေလးကိုေခၚကာ လွည့္ၾကည့္ဖို႔ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း ကိုကိုက အလွည့္မခံပဲ Yibo ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေရွ႕မွာ လက္ညိုးေလးကို ကန့္လန့္ျဖတ္တင္ကာ 'ရႉး' ဟု လုပ္ျပရင္း 'တိတ္တိတ္ေနရန္' သတိေပးသည္။
"Baby က ကိုယ့္စကားေတြကို ယူသုံးတယ္"
"ဟင္?"
"ေဟာ... မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား...?
Baby နဲ႕ အတူတူရွိေနတဲ့ ေန႕ရက္ေတြတိုင္းက Anni Day ေတြပါပဲ...
Baby နဲ႕ အတူတူရွိေနဖို႔ပဲလိုတာတို႔ ဘာတို႔က... အဲ့ဒါ ကိုယ့္ရဲ႕စကားေတြေလ... ဟုတ္တယ္ဟုတ္?"
"အာ... ကိုကိုကလည္း..."
Yibo ကိုကို႔ရဲ႕သန္မာလွတဲ့ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္မွာ မ်က္ႏွာေလးကို ဝွက္ရင္း ဆိုေတာ့ ကိုကို႔ရဲ႕ရယ္သံသဲ့သဲ့ေလးက ႏွလုံးသားထဲထိ တသိမ့္သိမ့္စီးဝင္၏။
"ကိုယ့္ရဲ႕စကားေတြကို ယူသုံးတဲ့ေကာင္ေလးကို အျပစ္ေပးရမယ္..."
"ကိုကိုကလည္း...
ဘာမွလည္း မဆိုင္ဘူး"
ကိုကို႔ရဲ႕ဝင္သက္ထြက္သက္က Yibo ရဲ႕ လည္ဂုတ္အနားတဝိုက္မွာ ကလူက်ီစယ္ေန၏။ z
"ဒါဆို ကိုကို႔ရဲ႕ Dairy စာအုပ္ ကြၽန္ေတာ့္ထဲမွာရွိေနတာ သိတယ္ေပါ့..."
"Omm"
"ကိုကို ဘယ္လိုသိသြားတာလဲ...?"
အေနာက္ကေန သိုင္းဖတ္ထားရင္းပင္ လည္တိုင္တစ္ဝိုက္ကို ဖိကပ္နမ္းရွိုက္ေနရင္းပင္ ျပန္ေျဖလာ၏။
"ဒီလိုပါပဲ..." တဲ့.....။
ကိုကို႔ရဲ႕အေၾကာင္းကို ေနာက္တစ္ခ်က္ထပ္တိုးရလွ်င္ျဖင့္ 'ဒီလို အခ်ိန္ေတြမွာဆို ကိုကိုက စကားနည္းလာတတ္သည္' ဟူသည့္အခ်က္ပင္...။
အခုလည္း သူ႕ရဲ႕ျမန္ဆန္တဲ့ လက္ေတြေၾကာင့္ Yibo မွာ ညည္းသံေလးေတြပင္ ထြက္ေနရေလၿပီ။
အကၤ်ီေအာက္ကေန လွ်ိုဝင္လာတဲ့ လက္တစ္စုံဟာ ပြင့္ဖတ္ေလးေတြကို ဖိေခ်ေပးေန၏။
"အင္းးး ကိုကို..."
ဖ်က္လတ္တဲ့ လက္တစ္စုံရဲ႕ပေယာဂေၾကာင့္ Yibo မွာ အေပၚပိုင္း ဗလာျဖစ္ေနေလၿပီ။
"Bae..."
အသက္ရႈသံျပင္းျပင္းၾကားက ရမၼက္အျပည့္နဲ႕ ခပ္ရွရွေခၚသံကို Yibo တကယ္ႀကိဳက္သည္။
"အိပ္ အိပ္ယာေပၚ သြားရေအာင္ေလ..."
Yibo ရဲ႕ စကားအဆုံး အျပင္ဘက္ ဝရံတာကေန မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ခြထိုင္လ်က္ ေပြ႕ခ်ီလာကာ အနမ္းေတြကိုလည္း မပ်က္ေစပဲ ကုတင္အနားသို႔ေရာက္ေအာင္သြား၏။
အတူတူမေနရတာ လက္ထပ္ၿပီးကတည္းကျဖစ္တာေၾကာင့္ ကိုကို႔ရဲ႕ဆႏၵေတြဘယ္ေလာက္ထိ ျပင္းျပေနေၾကာင္း Yibo နားလည္သည္။
ကိုကို႔ကို အေကာင္းဆုံးေတြပဲေပးနိုင္ဖို႔ Yibo ေတြးထားလိုက္သည္။
"Bae... ကိုယ္ မင္းကို လိုခ်င္တယ္..."
အသက္ရႉသံေတြျပင္းထန္ေနတဲ့ ကိုကိုက အိပ္ယာေပၚေရာက္သည္အထိ ခြင့္ေတာင္းသလိုေလး တစ္ခြန္းသာ ေျပာလာသည္။
ကိုကို႔ရဲ႕မ်က္လုံး အၾကည့္ေတြၾကားမွာ ရမၼက္ခိုးေတြနဲ႕ျပည့္ႏွက္ေနၿပီး မ်က္လုံးေတြလည္း ေမွးက်င္းေနေလသည္။
ထိုအျပာေရာင္ အၾကည့္ေတြၾကားမွာ Yibo ၿပိဳလဲဖို႔ရန္အတြက္ လုံေလာက္လြန္းသည္။
"ကြၽန္ေတာ္က ကိုကို႔အပိုင္ပဲမို႔...
ကိုကို႔စိတ္ႀကိဳက္ပါပဲ..."
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ကိုကို႔ဘက္က ျပင္းရွရွအနမ္းေတြနဲ႕စ,တင္လာကာ အေပၚယံအလႊာေတြကို ခပ္ျမန္ျမန္ပဲခြၽတ္ေစ၏။
မိေမြးတိုင္ဖေမြးတိုင္းသာရွိေတာ့ေသာ လူႏွစ္ေယာက္ အနီေရာင္ေမြ႕ယာႀကီးေပၚမွာ အျပင္းအထန္နမ္းရွိုက္ေနၾကသည္။
နမ္းေနရင္းႏွင့္ပင္ လည္တိုင္ဆီသို႔ တစ္ဆင့္တက္ကာ သြားနဲ႕တစ္ခ်က္ ကိုက္ခ်လိဳက္တာေၾကာင့္ Yibo ညည္းသံေတြ အခန္းတြင္း ေဝ့ပ်ံေနေတာ့သည္။
ႏူးညံ့တယ္လို႔လည္း ေျပာလို႔မရေသာ စတင္ျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ ကိုကိုက တစ္ခ်က္ညည္းလ်က္ ဝင္ေရာက္လာသည္။
'Bae...' ဟူေသာ ေခၚသံေတြၾကားမွာ Yibo ရဲ႕ ညည္းသံေတြကလည္း အက္ေၾကာင္းထပ္ေနခဲ့သည္။
ကိုကိုနဲ႕သာဆိုရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ခႏၶာနဲ႕သာမက ကိုကိုအလိုရွိသမွ် အရာအားလုံးနဲ႕ ေပးဆက္ၿပီး ခ်စ္ရပါသည္။
Yibo ရဲ႕ ညည္းသံ ေအာ္သံေတြက ကိုကို႔ကို ပိုင္ဆိုင္ခ်င္စိတ္ ပိုျပင္းျပေစသလား မသိ...
ပိုတိုးဝင္လာေသာ နာက်င္မႈေတြၾကားမွာ ထူးဆန္းေသာ ခံစားခ်က္ေတြပါ ခံစားလာရသည္။
တစတစႏွီးႏွောလာတဲ့ ေသြးသားေပါင္းစည္းမႈၾကားမွာ Yibo မ်က္လုံးေလး ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ ကိုကို႔ရဲ႕ခပ္စူးစူးမ်က္ဝန္းတစ္စုံႏွင့္ဆုံ၏။
'ကိုကို ကြၽန္ေတာ့္ကို မက္ေမာေနတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးက ဒီလိုပါလား...?' ဟု ေတြးမိရင္း နာက်င္မႈေတြၾကားမွ Yibo ၿပဳံးမိေသးသည္။
ကိုကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ သိပ္ခ်စ္ရပါသည္။
ကိုကို ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တာကိုလည္း ႁခြင္းခ်က္မရွိယုံၾကည္သည္။
Yibo လို ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကို ကိုကို လက္ထပ္ယူထားရျခင္းအတြက္ ကိုကို႔ရဲ႕ဘဝမွာ မျပည့္စုံမႈဆိုတာေတြကိုလည္း မရွိေစခ်င္ပါ...။
ကိုကို႔ရဲ႕ဘဝက အေကာင္းဆုံးဆိုတာေတြနဲ႕ပဲ ထိုက္တန္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ Yibo ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးသား ကိစၥတစ္ခုကလည္း ေခါင္းထဲမွာေနရာယူေန၏။
ကိုကို႔ရဲ႕ဆႏၵေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးရျခင္းအတြက္ Yibo စိတ္ထဲမွာလည္း ၾကည္ႏူးဝမ္းသာေနမိသည္။
ကြၽန္ေတာ္က ကိုကို႔အပိုင္.....။
ဆႏၵေတြၿပီးေျမာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ထိ ၾကာသြားသလဲ မသိ...
Yibo ေပ်ာ့ေခြက်သြားသည္။
ကိုကို ကိုယ္တိုင္ပဲ သန့္ရွင္းေရးလုပ္ေပးၿပီး နဖူးေလးကို တစ္ခ်က္နမ္းကာ
"Good night,my baby" ဆိုတဲ့ အသံေလးကိုလည္း မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္...!
ဒါေပမယ့္ Yibo ျပန္ေျဖလိုက္ပါေသးသည္။
"Good night, my Ko Ko" ဟူ၍။
ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
'ၿပဳံးေနမိသလား...?' 'အိပ္သြားၿပီလား...?'
ဆိုတာေတာင္ မသဲကြဲေတာ့....!
ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ ပင္ပင္ပန္းေနၿပီေလ...။
💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓
Updated _ 3058 words 💞
ေရးၿပီးတာကေတာ့ ၿပီးေနၿပီရယ္...
Adult scenes ပါသြားလို႔ Update ၾကာသြားတာဗ်...။
အရမ္းႀကီးလည္း မၾကမ္းခ်င္ဘူး...။
Ep - 9 တုန္းကေတာင္ လုံးဝကို Plot အရမို႔လို႔ တစ္ပိုင္းဆိုလည္း တစ္ပိုင္း ေမွာင္ပါေစေတာ့ဆိုၿပီး ေရးခ်လိဳက္ရတာ...။ 🖤
အဲ... ေျပာေနက်ဆိဳလည္း ထပ္ေျပာဦးမယ္
အစစအရာဂ႐ုစိုက္ၾကပါေနာ္
က်န္းမာေရး အသြားအလာ
ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားေလးတို႔ရဲ႕မ်က္လုံး
ဂ႐ုစိုက္ၾကပါဗ် ❤
💞 အားလုံးကို ခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္ 💞
Kroyalwhite💌💞🤍
Jul 10,2021 SAT (Updated Day) 🖤✨