Naka punta agad sa harap ni vincent si jonas hindi nya ito hinawakan agad dahil tinatantya nya ang gagawin.
Bumaling ang tingin ni vincent sa amin ni anthony at nag papanic na ako dahil hawak nya ang dibdib habang hinahabol ang kanyang pag hinga.
"Pumunta na tayo sa clinic!" kinuha ni jonas ang braso ni vincent para ilagay ito sa kanyang likod.
Nagmamadali kaming pumunta sa clinic tatlo at inasikaso agad kami ng nurse pagpasok para mabigyan ng paunang lunas si vincent.
Pinahiga ito sa school bed tyaka nilagyan ng paper pag ang bibig nito at pinapakalma habang sinasabi na dahan dahan huminga.
Tinanong kami ng school doctor kung anong nangyari at kinuwento ni anthony na nagsimula ito nung nakita nya na nabagsakan ako sa ulo. Nakikinig lang sya sa amin.
"He hyperventilates," saad nito pagtapos namin mag kwento. "Maybe something happened that triggers him that put a lot of stress. Do you have any idea?"
Wala kaming nasabi pagkatapos sabihin yon ng doctor. Wala naman kasi kaming maisip na dahilan bakit ganoon ang reaksyon nito sa nangyari.
"Your turn. May sugat ka rin." kinuha nya ang mga gamit nya at pinaupo ako sa kama katabi ni vincent na medyo kumakalma na.
Nilinis nya ang sugat ko pagkatapos ay tinakpan nya na ito ng bandage.
"Good thing maliit lang ang sugat. Be careful next time." Kinuha nya ang mga gamit at tumayo para ibalik ito.
"Your friend is ok now." Lumapit ito kay vincent. "You have good friends." Hinawakan nya ang balikat nito at ngumiti.
Nagpa thank you kami sa kanya bago sya nagpaalam para umalis.
"Sorry, you have to witnesses that."
"What happened?" Jonas sounds relieve nung nakita nya na umayos ng upo si vincent sa kama.
Nagdadalawang isip sya kung sasabihin nya ba sa amin but we waited for his answer.
"I have a trauma on accidents and blood." nakayuko nitong sabi.
"Nung bata ako, I witnessed my mom died in a car accident. There I saw lots of blood and my mom's... body"
We're shocked by his story and at the same time sad. Hindi ko akalain na ganyan ang naranasan nya.
Vincent is always smiling and very composed in whatever situation you put him in. And that always makes me think twice about his actions.
Even when he's angry you will see him smile and that scares us sometimes kase hindi mo alam ang tumatakbo sa isip nito.
You really can't judge a person talaga. Hindi mo alam kung anong pinagdadaanan o pinag daanan nito to become the person they're today.
Other people may think mababaw ang pinagdadaanan natin telling us na hindi yon big deal pero no one can decide for us kung ano ang dapat natin maramdaman o hindi.
Our feelings are valid. All the feelings that we feel is ours and walang pwedeng nagdikta kung ano ang dapat maramdaman o hindi. Umupo sa tabi nito si Anthony and gave him a pat on the shoulder.
"Kaya ayoko nakakakita ng dugo sa mga aksidente because that triggers me. Especially if it involves the people I really care about and important."
Walang gusto ng magsalita at matagal na katahimikan ang nangyari bago ito ngumiti sa amin nag inat at tumayo.
"Come on, hindi ko kinuwento ito para maging malungkot tayo."
"Oo nga, foundation day natin ngayon gagala pa tayo for booths" Anthony tried to uplift the mood at sinakyan na rin namin ito para mawala ang awkward atmosphere.
"Let's go." Tumingin sa amin si vincent bago ito lumabas masaya rin sumunod sa likod nito si Anthony at kami ni Jonas.
Pagkatapos isarado ni jonas ang pinto maglalakad na sana ako pero hinawakan nito ang aking palapulsuhan.
"Be careful next time." Mahina nitong sabi. Inalala ko ang nangyari kanina at kung gaano ito kakaba nung nakita nya akong nakaupo sa sahig.
"Ok na ako tignan mo." Binigyan ko sya ng malaking ngiti para ipakita na hindi na big deal talaga ang nangyari.
He looked at me then touch my wound.
"Just be careful ok? Ayokong makita na nasasaktan ka." He gave me a relief smile.
"Bilisan nyo ang layo na namin oh!" Hindi ko na nasagot ang sinabi nya dahil hinatak nya na ako nung narinig namin na sumigaw si anthony sa malayo.
As expected, pagbalik namin inulan ng mga tanong si vincent kung ayos na ba sya at kung anong nangyari sa kanya.
He said na too much stress ang cause nito which is true pero hindi nya sinabi kung yung tungkol sa mom nya.
Hindi rin namin sinabi yun pag may mga tanong na parang nag pa pry because that's not our story to tell.
Bumalik na ako sa stall namin para sana matapos ito but surprisingly pagpunta ko ay tapos na sya. Nakahanda na rin ang mga pagkain na ibebenta.
Pinayagan na kami mag gala dahil iba na ang naka assign sa booth. I was planning to stroll by myself nang may pumulupot sa aking braso.
"Tara, may nakita akong nagtitinda ng cotton candy doon." may tinuro si anthony hindi ganoon kalayo.
"Bakit kayong dalawa lang? Asan si vincent?"
I looked around to find vincent pero si Jonas lang ang nakita ko sa likod nya.
"Hindi sya pwede umalis, President duties." Jonas shrugged after saying that.
Tinignan ko ang booth namin nakita ko na marami na ditong nakapila para bumili. Ang totoo nyan karamihan ay babae at kilig na kilig sila dahil nasa gilid si vincent na nakangiti sa kanila at nagbibigay ng kanilang order.
Marami rin nagpapapicture dito. Nakita ko nga na nag apir yung naka assign sa marketing namin.
Yep. Plano nila gamitin yon para marami kami sales bagay nga sa kanila posisyon nila.
Dinala kami ni anthony kung saan saan booth para pa nga syang bata na tuwang tuwa tuwing may nakikita sya na bago sa paningin nya.
Pagod na pagod kami ni jonas na sumusunod sa kanya mukhang balak ata nito itry lahat ng booths.
"Hoy anthony pwede na ba tayo magpahinga?" Hingal na hingal si jonas na naka simangot.
"Pagod na kayo? Ang dami pa natin hindi napupuntahan ha?" Inosenteng sagot ni Anthony.
"Akala ko nagbibiro ka lang pero seryoso ka talaga na pupuntahan mo lahat ng booths?!" Hindi makapaniwalang sagot ni jonas.
"Uupo na lang muna kami doon." Tinuro ko ang bakanteng table sa labas ng canteen.
"Doon ka namin hihintayin ni Jonas."
Nagisip ito bago sya sumagot. "oh sige, Wag kayo aalis doon ha!"
Tinalikuran nya kami at umalis. Dumiretso kami ni Jonas sa table at huminga ng malalim dahil sa wakas nakaupo na rin kami.
"Putcha, Anthony parang isang linggo ko nang lakad yon!"
I rest my head in the table dahil sobrang pagod na rin ako tapos ang init pa.
Hindi pa nakakalahati ang araw pero ang dami nang ganap. Feeling ko nga pang isang buwan ko ng energy ang naubos eh.
"Gusto mo ba ng inumin?" I looked up to see Jonas staring at me.
Umiling ako. "Hindi pa ako nauuhaw."
Hindi kami umalis doon sa pwesto namin. Medyo nakapagpahinga na kami makalipas ng ilang minuto pero wala kaming balak umalis dahil hindi pa bumabalik si anthony.
"Arestado kayo!"
Nagulat ako dahil kinuha ng isang student ang kamay ko at isang kamay ni jonas at nilock nila sa handcuffs. Tinignan ko kung sino iyon. Hindi ko sila kilala ah!
"May nagbayad sa inyo na makulong kayo sa kalahating oras," She smiled.
Sino naman nag pakana nito? Nakakunot rin ang noo ni jonas siguro iniisip kung sino tapos biglang nagbago ang mukha nito.
"Putangina mo talaga anthony!"
Sumunod kami sa kanila. Wala na rin naman kami magagawa eh naka lock na yung hand cuffs. Magkatabi kami ni jonas at sabay na naglalakad iniiwasan na may mauna kasi masakit sa kamay pag nahihila.
Nilagay kami sa DIY kulungan nila pagkatapos nila tanggalin yung handcuffs tyaka nila nilock yung pinto. May binigay rin silang note sa amin. Message daw nung nagpakulong. Hanep ha!
Parusa ko yan kase iniwan nyo ko. Buti nga sa inyo :P
Muntik na malukot ni jonas yung papel sa inis kaya medyo natawa ako dito. Kami lang dalawa dito sa loob at may isang nagbabantay sa labas para daw hindi tumakas mukhang wala naman na makakatakas dito dahil may kandado yung pinto.
Naramdaman ko na nag vibrate ang phone ko at nakita na may isang nag text.
From Naomi:
Nabalitaan ko yung nangyari sa inyo. Kamusta na?
Nagreply ako agad.
To Naomi:
Ayos na kami.
From Naomi:
Sorry hindi kami nakapunta. Puputahan na sana namin kayo pero pinigilan kami kasi nasa gitna kami ng practice.
To Naomi:
Ano ka ba ok lang yon. Asikasuhin nyo yan. Ayos na kami, full support kami sa inyo dyan.
From Naomi:
Buti nga at napilit nila si Claude na hindi umalis. May practice na kami, mamaya na lang labyu!
I giggled after reading her text.
"Sino yon?"
"Si naomi. Nanggamusta satin hindi daw kasi sila nakaalis kanina."
He just nodded tyaka nya nilagay yung kamay nya sa bulsa.
Nag iikot ang aking mga mata sa paligid kung saan saan na ako tumitingin wala akong maisip na mapagusapan ni jonas. We stayed there for a minute before he talked.
"Ilang oras pa?" He sound so bored. Gets ko rin naman siya, Ako rin naman.
Chineck ko ang orasan sa phone. "15 minutes na lang."
"Bwisit kasing Anthony to eh!"
"Ano ba pwedeng gawin? Pangpalipas oras natin," Sabi ko
Hinawakan nito ang baba nya na parang akala mo nagiisip talaga.
"Wala eh. Usap na lang tayo ng kung ano ano."
Nagkwento nga talaga sya ng kung ano ano. Kahit yung iba wala naman talagang kwenta pero sige lang nakikinig lag ako sa kanya kaysa naman ako magsalita wala akong masasabi.
Na kwento nya na isang bese nasira nya yung controller dahil sobrang asar sya na laging panalo si anthony sa duel game nila kaya nya nabato. Nalaman ng papa nya kaya pinagbawalan sya maglaro ng isang linggo.
"Natatawa ako sayo!"
"Bakit na naman?" Nakakunot ang noo nito
"Ang lakas mo mang asar pero pikunin ka pag gumanti sayo no!" I laughed.
"Nakakatuwa kaya makita itusura nyo pag napipikon kayo. Lalo na si naomi" he also laughed
"Alam mo, ibang iba ang first impressions ko sa inyo." Nakatingin ako sa harap ko. Tumigil sya sa pagtawa at tumingin sa akin.
"Ano ba impression mo sa amin?" Nagpahalumbaba ito at pinatong ang kanyang siko sa tuhod.
"Akala ko hindi kayo yung type na hindi namamansin sa kahit sino. Like, mahirap makapasok sa circle nyo ganon?"
"Eh ngayon?" Nakatingin siya sa akin na hinihintay ang sagot ko.
I looked at him and gave him a sincere smile.
"I'm happy na magkakaibigan tayo."