Esha POV
NAGISING ako dahil sa isang sigawan. Iminulat ko ang aking mga mata. Nagtatalo palanang kambal ko.
"I know that tatay is here kagabi. Kenzo!" sigaw ng anak kong babae.
"It was just your imagination. Tatay is not here. He work from a far, that what Tito Earl told us." sagot ng kakambal nito. Tinalikuran ni Kenzo ang kapatid nito.
"I know siya iyon. 'Di ko iyon imagination. I saw him. He is here, he visit us. 'Cause he love us." Nagsisimula ng manubig ang mga mata nito, na anumang oras ay iiyak na ito.
"He doesn't. He didn't love us. Sa katunayan nga. Itinatangi niya tayo. Hindi niya tayo tanggap." seryosong sambit ng anak kong lalaki.
"Your lying." umiiyak na sambit ng anak kong babae. "He love us." hagulhol nitong sabi.
"That's enough!" saway ko sa kanila.
"Nanay!" umiiyak nitong sumbong sa akin. "Di ba nay, tatay love us, di ba? Nagwowork lang siya sa malayo!" humihikbi na sabi ni Nichole sa akin.
I just hug her. Di ko alam ang isasagot ko. Dahil sa oras na nagtatanong sila. Si Earl ang sumasagot sa kanila.
"Ganito na lang baby girl. Mamasyal na lang tayo. It's just okay!" Paglilihis ko sa tanong ng anak ko.
Tinignan niya ako. Napa buntong-hininga ito. "Okay po." matamlay nitong sabi. Tinignan ko si Kenzo. Umiwas naman ito ng tingin.
Alam kung galit ito sa ama nito. Di ko alam kung bakit ito galit, kahit di pa namin ito nakikilala ay malaki na ang galit ni Kenzo dito.
"Go get dress." tulak ko sa anak kong babae. Nang makaalis na ito ay agad kong kinuha ang pansin ni Kenzo.
"Come here baby!" tawag ko dito.
Nag atubili itong lumapit sa akin. Nagdadalawang isip. Pero kalaunan ay lumapit ito sa akin.
"Sit down!" I tap the side of the bed. Umupo naman ito.
"Saan galing iyong sinabi mo kay Nichole, at pati kapatid mo ay inaway mo."
Tahimik lang ito. "Kenzo." tawag ko muli dito.
Napa buntong-hininga ito. "I saw tatay, kagabi 'nay." mahinang bulong nito.
Nakakunot ang noo ko. "Paano?"
"He stared at you that night. But, he deny us. He deny me and Nichole. He said, sabi niya di kami galing sa kanya." May bahid na lungkot sa boses nito. Alam ko nasasaktan ang anak ko.
Naguguluhan man ay nanatili akong tahimik. "Papaano mong nasasabi na si tatay mo iyon?!" tanong ko sa kanya.
"I saw him in the picture. Si Tito Earl ang nagpakita sa amin ng picture ni tatay. Kaya galit na galit ako sa kanya. I told him, na pag dumating ang araw na kikilalanin na niya kami, baka iyon din ang araw na di ko namin siya kilalanin." malungkot nitong sabi sa akin.
"Don't say that!" Agap kong sabi dito, sabay yakap dito. "Hindi mo dapat sinasabi iyon Kenzo. Di magandang salita iyon!"
Tiningala niya ako. "Pero nasasaktan ako nanay. Di lang po ako, pati kakambal ko. Nasasaktan ako, to the point na ayaw ko na siya maging tatay." inilayo ko siya ng kaunti sa akin. Nakatingala ito. May luha sa mga mata nito. Naawa ako sa mga anak ko. I know they are longing for their father, but I don't know who he is. Hindi ko siya kilala. Di ko nga alam kung anak ba sila ng asawa ko kuno. Lalo na bago ako maaksidente ay may nagawa akong kasalanan. Ayaw kung nasasaktan ang mga anak ko.
"Nay, uwi na lang tayo doon sa atin. Doon okay tayo. Masaya naman tayo doon. Di gaya dito, malungkot!" umiwas ito ng tingin sa akin.
"'Di pwede anak. Dito ligtas tayo." sambit ko dito. Tinignan niya ako, na para bang mag mali akong ginawa.
"I'm done nanay!" sigaw ng anak kong babae. Nginitian ko ito. "Mag bibihis lang ako." tumayo ako at tumungo ang close in cabinet ko at nabihis.
Terrence POV
MULA sa malayo ay tinignan ko ang asawa ko. Masaya ito na kasama ang mga anak nito. Nang makausap ko ang anak nito na lalaki ay nasasaktan ako. Mabigat sa dibdib ang sinabi nito.
'Alam kung ikakaila mo kami. Like what Tito Earl told us. Hindi na ako nagtataka.' Nakapamulsa nitong sabi. Seryoso din ako nitong tinignan. Di ko alam kung ano ang nararamdaman ko, kaninang madaling araw.
Masaya itong hinahabol ang anak nitong babae. Pero ang lalaki nitong anak ay nakatingin lang sa kanilang dalawa. Para bang nakamasid lang ito, sa ina nito at kapatid.
Nilapitan ito ng kapatid nito. Umiling ito ng may sinabi ang batang babae. Lumapit ang batang babae kay Ayiesha, lumuhod ang asawa ko para magpantay sila. Umiling ang batang babae, na para bang sinasabi nito na ayaw makipaglaro sa akin ng kapatid ko. Pinaimbistigahan ko na ang nangyari. Lahat-lahat. Ako man ay naguguluhan din. Tinignan ko ang cellphone ko ng tumunog ito.
Sinagot ko ito. "Hello."
"Sobrang tigas nila." Iyon lang at ibinaba ko na ang tawag.
"Sa opisina tayo." utos ko sa driver ko. Pero bago kami makaalis ay nakatingin ang batang lalaki dito kung saan nakaparada ang aking sasakyan.
Ilang minuto lang ang byahe ay nasa opisina na kami. Agad akong lumabas sa sasakyan ko. Di ko na inantay na pagbuksan ako ng pintuan nila. Nagmamadali ako. Agad akong pumunta sa elevator and press the underground. Kung saan ang transaksyon ko sa mga underground activities ko.
Bawat pumapasok sa mga lagusan ay nakapiring ang mga mata. I don't want to risk the life of my employee. Lalo na't di lang basta-bastang kompanya, ang kompanya ko.
Agad akong nagtungo sa conference room ng makarating ako sa underground. Pumasok ako ng pabalibag ang pintuan. Nagulat silang lahat.
"Why do I feel that, you all have a hidden agenda, against me!" malamig at seryoso kong sambit sa mga tao na nasa loob nf conference room, nakapamulsa ako na lumapit sa mesa at umupo sa aking upuan.
Naka de kwatro ako at nagkatagpo ang mga kamay ko. "Mr. Alvarez. Your here!" pansin sa akin ng batang lalaki.
"You are new here. Who are you!" tanong ko dito. Dahil ngayon ko lang ito nakita.
"I'm the son of Mr. Conception." taas-noo nitong sagot sa akin.
Ipinilig ko ang ulo ko. "Nasaan ang ama mo."
"Nasa bahay. Bawal siyang lumabas sabi ng Doctor." Oh I forgot. That Mr. Conception is ill right now.
"Okay!" walang ganang sambit ko dito.
"Let's proceed." utos ko sa kanila. Iprinsenta nila ang lahat ng dala nila. Baril, druga, kahit babae ay nagdala sila.
"This is my new collection. Mr. Alvarez." pakita sa akin ni Mr. Alcantara sa mga babae niya.
May mga menor de edad. May mahiyain. At may kung lantad na makatingin sa akin na para bang nang aakit.
"Okay! I'll get it all." Lahat ng babae ni Mr. Alcantara ay bente kaya kinuha ko na lahat. Para naman may bago sa club ko. Ipinadala ko ang lahat ng babae sa club ko. Si Brandon na ang bahala sa kanila.
"Ito naman po ang collection ko." Ipinakita sa akin ni Mr. Ocampo ang mga baril nito. Iba't-ibang klase ng baril.
Natapos ang lahat ng transaksyon ko sa loob ng isang araw. Di lang kasi isang transaksyon ang ginagawa ko. Kundi marami. Ayaw nila magpresenta kung wala ako. Baka daw maloko sila. Mga sigurista nga naman. Dumiritso ako sa club ko.
Nang pumasok ako ay may hinila si Brandon sa loob ng dressing room. Agad ko itong sinundan.
"Bakit ba ayaw mong makinig. Sabi ko sumayaw ka. Bakit ba ayaw mo. Pokpok ka naman, kaya sundin mo ang lahat ng gusto ko!" sigaw nito sa babae.
May nakita akong sakit sa mga mata nito. Alam ko na nasasaktan ito sa mga salitang binitawan ni Brandon.
"Enough Brandon! Bagohan lang siya." pigil ko sa kaibigan ko.
"Hindi Rence. Di ito magtatanda. Tuturuan ko lang ito ng leksyon." sambit nito, sabay hinila sa babae sa kung saan.
"Hi!" bati ng isang babae sa akin. Nilingon ko ito.
Kumunot ang noo ko at makilala ito. Ito iyong babaeng malagkit ang tingin sa akin kanina.
"What do you want." malamig kong sambit dito. Inilagay ko sa bulsa ko ang isa kong kamay.
"You! Pwede ba yon," nang aakit niyang saad. Unti-unti itong lumapit sa akin na para bang inaakit ako. Inilagay ko sa bulsa ko ang mga kamay ko. Nang makalapit ito sa akin ay agad na idinikit nito ang sarili sa akin.
Inilagay sa batok ko ang braso nito at hinimas ang dibdib ko. Hinimas na para bang inaakit talaga ako. Namalayan ko ang kamay niya na para bang may hinuhugot. Napataas ang kilay ko. I just give her a smirk.
"Sure." bulong ko sa tainga niya sabay kagat dito. Hanggang sa umigkas ang kamay nito at agad ko itong nasalo.
Agad ko siyang iniikot patalikod at iniharap sa pader. Nabitawan nito ang kutsilyo. "Not so fast, darling! Better luck next time." bulong ko dito.
"Napaka walang hiya mo talaga. Di ka ba naawa sa amin, ginagawa n'yo kaming pokpok. Parausan." nag-sisigaw ito at nagpupumiglas para makawala sa mahigpit kong hawak. Gumagaralgal ang boses nito.
"Awa? Bakit naawa ba ang nagbebenta sa inyo. Hindi naman di ba." madiin kong sambit dito.
"Pakawalan mo na lang kami please. Nagmamakaawa ako sa inyo!" umiiyak nitong sambit sa akin.
Binitawan ko ito. Nginisihan ko ito. "Hindi. Hindi pwede." sabi ko sabay talikod. Iniwan ko itong umiiyak. Ano siya sinuswerte? Ang laki ng puhunan ko sa kanila. Papakawalan ko lang sila.