Chapter Nine-C
NAPANGANGA ang mga nakatingin sa kanya ng mga oras na iyon, two days after she was hired and two days after she got her heart mashed up. She called Minerva and asked her if she could start today, sinabi niyang kailangan pa niyang ayusin ang lahat sa previous employer kuno niya pero ang totoo niyan ay inayos lang niya ang kanyang sarili.
Pinatanggal niya ang kulay ng buhok niya, she isn’t a red haired anymore. Her soft ash ombre, she learned her lessons. Mukhang na-gets na rin niya ang gustong ipahatid ng founder ng Zalpha Bri ng pakulayan niya ang kanyang buhok. Yes, red means strong and fierce and the color just give out what’s the best in her and right now she needs to live out the best in her. She is fierce and she strong they made her stronger. Now, she is stronger because she finally found herself and she can finally stand on her own kahit na hindi pula ang buhok niya.
“Pinakulayan mo ng iba ang buhok mo?”
“Nope, this is my real hair color. I need to fix myself and make myself more presentable.” Nakangiting wika niya sa mga kasamahan niya. Tumikhim si Minerva sa kanya and she knew she knows something.
“Zyrene can we talk about some things?”
Tumango siya. “Sure.” At sumama na siya sa loob ng opisina nito, tahimik na umupo siya sa silyang nakalaan para sa kanya habang ito naman ay sa likod ng mesa nito.
“Tell me Zyrene, is there any problem?”
“Po? Wala naman po.” Kaila niya.
“Hindi mo ako maloloko Zyrene. I can’t stand as your mom because I am way younger than yours, I can be a big sister to you. Kaya alam kong may dinaramdam ka.”
Bumuntong-hininga siya at pilit na ngumiti dito. “I am experiencing some personal problems right now but rest assured hindi maaapektuhan ang trabaho ko. Gagamitin koi tong inspirasyon at drive na isubsob ang sarili ko sa bagong trabaho ko. I don’t want to mess this one, not when…” umiling siya tapos ay ngumiti. “I don’t want to disappoint my parents Minerva I am really okay.”
Mariin siya nitong tinitigan. “Love life?”
Pagak na tumawa siya sa hula nito, mukhang hindi talaga ito titigil hangga’t hindi ito nakakakuha ng sagot mula sa kanya.
“Just life Miverva, not love.” Aniya.
“Pain is a part of life and so is love. I don’t know what happened between you and your boyfriend but I guess he had pained you this much.”
“He didn’t.”
“Babae din ako Zyrene at nasaktan na rin ako dati. Kaya alam ko kung ano ang pakiramdam ng nasasaktan magkaiba lang tayo ng mechanism sa pagcope up pero alam ko ang feeling at alam ko ang nararamdaman mo. I can see it in your eyes.”
She blinks when she felt some stray tears beaming again. “Miverva.”
“Feel the pain Zyrene, pain isn’t mean to be forgotten they are meant to be felt hanggang sa magsawa ka na sa sakit at matatawa ka nalang sa bandang huli. Nagulat lang ako ng makitang iba ang kulay ng buhok mo nasanay kasi ako na pula talaga ang buhok mo and I even believed na talagang pula ang buhok mo but looking at you right now, you are fascinating. Mas lalo kang gumanda kung sinuman ang nanakit sa iyo curse him because he lose someone like you.”
Kahit na hindi pa rin siya okay ay pinilit niyang ngumiti dito, “Thank you Minerva,” aniya dito. Tinapik lang siya nito sa balikat.
“You are more than what you thought your worth is I am glad you finally accepted my proposal. And now since sinabi mo naman na hindi maaapektuhan ang trabaho mo hindi ba?” tumango siya. “Good.” Pinindot nito ang intercom. “Cara, please send in Ms. Florida’s new partner in crime.”
May partner siya? “May partner ako?”
“Yup and that happens to be me, hi there beautiful.” Biglang pumasok sa loob ng opisina ni Minerva ang lalaking kasing lakas ng hangin ang dating.
“Arman.” Tikhim ni Minerva.
“Oopps, sorry ate.”
“Alexys Arman Rosales!” sigaw ni Minerva na kahit siya ay gustong magtakip ng teynga sa lakas.
“Oo na po Madam.”
Napabuntong hininga nalang si Minerva. “Pagpasensyahan mo na ang brother-in-law ko Zyrene he is a bit playful, nag-OOJT siya dito kapatid siya ng asawa ko. And he is partly one of the owners of CUPS until he is old enough to handle this, he is nineteen by the way.”
“Hey, ipangalandakan ba ang edad ko.” Reklamo ni Arman.
“Arman you will be Zyrene’s personal assistant and I want you to remember that Zy is the best thing we’ve got in this company so you take good care of her.”
“Ano ba naman iyan ako ang may---.”
“Right now your brother runs this company you haven’t proven something that would allow me to tell your brother that you are good enough for this company.”
“Crap!” at tuluyan na itong lumabas.
“Masakit talaga sa ulo ang batang iyon but he is really smart at may potential siya. Just don’t fall for him Zyrene.”
For the first time after her first real heartbreak napatawa siya, “Don’t get me wrong Minerva, Arman is good looking but he is too young for me. I am twenty six and I am still trying to rid off some unwanted feelings.”
“I am just kidding Zyrene at least napatawa kita.” Anito tapos may hinila itong folder sa isang shelf at ibinigay sa kanya. “This is your first project.” Tinanggap niya ang folder na ibinigay nito sa kanya.
“Department of Education’s plans towards public elementary and national high schools.” Basa niya sa papel na nandoon.
“We are going to feature it for the month of January, I need it tomorrow.”
“Agad-agad?”
“Yup.” Masayang ani nito. “Agad-agad and I think kaya mo na iyan.” Napakamot siya ng ulo habang bitbit ang folder nito. Mukhang kaya naman niya ang pinapaggawa nito since her mother is a teacher and one of her sisters is a teacher too.
“Kaya ko ito.” Mas mabuti na rin siguro na isubsob niya ang sarili niya sa pagtatrabaho keysa sa maalala na naman niya ang ginawa ni Heinz sa kanya. Muling nanubig ang kanyang mga mata kaya bago pa man siya maiyak sa harap nito ay nagpaalam na siya.
“I shall go mukhang madalian kasi ito.” Aniya.
“Oh wait, may license ka ba?”
“Driver’s license?”
“Uhuh.”
“Wala eh.”
“I think you need to get one, mahalaga sa trabaho natin na may sasakyan tayo. Don’t worry the company will provide you a company car.”
“I will apply for one, thank you.”
“And Zyrene,”
“Yes?”
“You are tough.”
“Thank you Minerva.”
Is she really tough? Paglabas niya sa opisina nito ay kaagad niyang tinawagan ang nanay niya, sinabi niya na gusto niyang magconduct ng review sa mga teachers and students first. Kaso nag-attend pala ito ng seminar kaya si Monica naman ang binulabog niya mabuti nalang at hindi ito masyadong busy at pumayag na rin ang school principal nito sa interview.
Paglabas niya ay papara na sana siya ng taxi ng may makita siyang pamilyar na tao across the road. Ganoon nalang ang sakit na naramdaman niya ng makilala nga ito.
“Heinz.” Bulong niya. Gusto niya itong lapitan kaya lang naalala na naman niya ang panloloko nito sa kanya. Kusang bumukal ang mga luha mula sa mga mata niya lalo na ng mapansin niyang may kasama ito. Isang matangkad at magandang babae na mukhang sopistikada and most of all, pula ang buhok nito. Napahawak siya sa buhok niyang iba na ang kulay… is she the woman they are referring to… is she her?
Lumingin si Heinz sa panig niya at bago pa man siya nito makita ay may umakbay na sa kanya.
“He isn’t worth of any woman’s tears you know.” Si Arman pala iyon. Kaagad niyang pinalis ang luha sa mga mata niya at inalis ang kamay sa balikat niya. “Wala na siya umalis na siya kasama ang babaeng may pulang buhok.”
Tumango lang siya at inayos ang sarili niya, ang hitsura niya naaayos niya pero hindi ang puso niya. She felt really broken, sa dalawang araw na iyon hinintay niya ito actually na gumawa ng paraan para makapagpaliwanag sa kanya. Bakit naman pala ito mag-eeffort kung may nakuha na itong iba?
“I need to go Arman may pupuntahan pa akong school para sa article na gagawin ko.” Aniya dito.
“Sasama na ako sa iyo partners nga tayo hindi ba?”
“Huwag-.”
“I have a car mas maganda pa sa car ng ex-boyfriend mo.” Nguso nito sa sa Royce na nakaparada sa likod niya. “It’s mine.”
Wala siyang nagawa kundi ang sumakay na rin doon, gusto na niyang lumayo muna doon. Magtatrabaho muna siya. Napahawak siya sa dibdib niya at nahawakan niya ang kwentas na ibinigay nito sa kanya.
“You know what kung gusto mo na talaga siyang makalimutan dapat ay iwanan mo na ang mga bagay na makapagpaalala sa iyo sa kanya.” Anito.
“Ang daling sabihin ano?”
“Pero mahirap gawin? Sinasabi lang iyan ng mga taong nagdadahilan dahil kahit gaano kahirap ang isang bagay kung may will ka magagawa mo naman.”
Hindi na siya umimik dahil naiiyak na naman siya.
Pagdating nila sa school ay agad silang sinalubong ni Arman at muntik pa nga siyang matawa ng makitang natulala ang pobreng bata ng makilala si Monica. Who wouldn’t? maganda naman talaga si Monica, angelic face with a soul of a devil gaya ng sabi ni Diana palagi.
“Mas matanda iyan sa iyo.” Biro niya sa pobreng bata.
“Ang ganda niya!”
“Meet eight of my other si—friends.” Proud na sabi niya.
“Really? May iba pang maganda?” men…
Kinuha niya ang kanyang cellphone dahil gusto niyang ipakita ang mga pictures nila kaso pagtingin niya sa screensaver at wallpaper ng cellphone niya ay picture nilang dalawa ni Heinz ang nakita niya.
“Oh, nandito ba?” agad na hinablot ni Arman ang kanyang cellphone habang siya naman ay tulalang napatingin lang sa malawak na ground. “Ang gaganda nga nila wala ka bang friends na hindi maganda?”
Hinablot niya ang cellphone niya mula dito at sinulyapan ang screensaver niya. Napatingin lang siya sa ngingisi-ngising si Arman.
“Bakit titingnan ang picture ng mga taong walang ginawang mabuti sa buhay mo mas bigyan mo ng halaga iyong mga taong alam mong hindi ka iiwan at sasaktan.” Nakangiti wika nito kasabay ng pagkindat sa kanya bago tumakbo papunta sa mga high school girls na nagkumpulan sa isang tabi. Hinayaan nalang din niya ito.
“Anong sinabi ng batang iyon?” untag ni Monica sa kanya.
“Sabi niya bakit ko titingnan ang picture ng mga taong walang ginawang mabuti sa buhay ko mas bigyan ko raw ng halaga ang mga taong alam kong hindi ako iiwanan at sasaktan.” Aniya habang nakatitig sa cellphone niyang biglang nagdark ang screen. She turn it on and found her family’s picture as the screensaver and her friends pictures as her wallpaper.
“May sense ang batang iyan.” Inakbayan siya nito. “Hinihintay ka na ng principal namin kakatapos lang niyang magpaganda.”
“Ganito pala kapag heartbroken ka no? Nakakadramarama sa hapon.”
“Kahit hindi ka heartbroken madrama ka na talaga.” Anito.
“THIS IS GETTING WORST.” Napahilot si Georgette ng makita ang picture ng likod niya na nakastretch at nakikita ang kanyang tattoo. Matagal na ang picture na iyon, it was two years ago or so hindi na nga niya matandaan. Naalala niya na may ganoon siyang damit kaya nakapagtatakang may kuha ng ganoon. Sa kanilang lahat sa kanyang kasi ang may pinakadelikadong tattoo dahil mabilis makita ang isa ay kay Crischel na nasa left hip naman nito kaya lang palagi itong nakadress kaya hindi gaanong kita.
“I changed my hair color kaya hindi na nila ako marerecognize.” Aniya sa mga ito. She is really frustrated right now gustong-gusto na niyang umiyak but of course hindi niya gagawin iyon.
“Sana nga hindi ka nila marecognize. You are slightly safe right now pero.” Tumingin si G kay Karylle.
“What about me?” inosenting tanong nito.
“Here.” May ibinabang pictures si Georgette na naging dahilan kung bakit nanlaki ang mga mata ni Karylle. She is wearing a yellow two piece at kitang-kitang sa pictures ang tattoo nito.
“What the hell?” sigaw nito and then suddenly something came up to her. “I will surely kill that bastard!” sigaw ni Karylle. “How dare him?!”
Sa tingin niya kilala niya ang may kuha ng picture na iyon na lalong nagpakulo sa dugo niya.
“At least he doesn’t know the meaning of your tattoo.” Sabi ni Ainsley.
Tumikhim siya. “Be careful guys.” Seryosong sabi niya. Nasa tabi lang niya si Crischel and even if she and her brother is in chaos right now it doesn’t affect their friendship. “They knew.”
“What?”
“They knew. He-C’s brother knew I was red spider that’s why he plotted a plan to make me fall for him, they knew C’s, and right now they knew Karylle’s connection to our sorority. I am sorry I somehow blurted it infront of him.” Hingi niya ng paumanhin sa mga ito. “I will accept any punishment from you all.” It was a no-no to the group, bawal na sabihin kahit nasa bingit ka na ng kamatayan ang tungkol sa kanilang grupo pero nagawa niya. Nasa peak siya ng kanyang galit ng mga oras na iyon.
Natahimik ang buong grupo. “Very well, we can’t change the fact na may nakakaalam na tungkol sa atin. Hindi muna kayo pwedeng Hmagsama-sama dahil bakas mas mahalata nila ang iba as for you Zyrene.” Napatingin siya kay Hexel na kahit na sa Skype lang ay nanginginig pa rin ang mga ugat niya sa katawan. “You are suspended, hindi ka pwedeng sumali sa mga meetings ng sorority for one months. This is your punishment, wala kang kakausapin na kahit na sino sa amin.”
Tumulo ang luha mula sa mga mata niya sa sinabi ni Hexel, this is her punishment at saka one month lang naman iyon. Ginawa din naman nila ito dati kay Hexel and she survived alam niya makakasurvive din siya.
“I’m sorry again.”
“You are free to go now.” Sabi ni G na hindi makatingin sa kanya naramdaman niyang hinawakan ni C ang kanyang mga kamay and she mouthed sorry to her tumango lang siya. She deserves this, one month lang naman. Lumabas na siya ng bahay ni Georgette bago pinunasan ang mga luha sa mga mata niya. Pinigil niyang huwag mapahagulgol hangga’t hindi pa siya nakakauwi ng bahay.
Agad siyang pumara ng taxi habang inaayos ang kanyang sarili walang imik siya ng makarating sa bahay nila.
“Anak, kumain ka na ba?” salubong ng nanay niya.
“Opo nay, medyo napagod lang ako kaya ako magpapahinga at medyo sinisipon po ako.” Paalam niya sa ina.
“Uminom ka na ba ng gamot?”
“Opo.” Napatingin lang sa kanya si Koy kaya ginulo lang muna niya ang buhok nito at saka pumasok sa silid niya. Pagpasok niya doon ay kaagad niyang isinubsob ang mukha sa unan na nandoon.
Masakit mawalan ng taong minamahal lalo na at hindi naman pala talaga siya nito ginusto dahil siya ay siya. Pero mas masakit ang maisolate sa mga kaibigan niya pero alam naman niya na kasalanan din niya iyon. She understand them a rule is a rule.
“Anak! Zyrene.” Tawag ng nanay niya pero hindi siya kumibo nagpanggap siyang natutulog. “Alam kong may problema ka anak buksan mo ang pinto.” Hindi pa rin siya kumibo hanggang sa bumukas nalang iyon. Sinalya iyon ng tatay niya kaya napabalikwas siya ng upo sa kanyang kama. Nang makita ang mga magulang niya ay kaagad siyang umiyak.
“Nay.” Tawag niya sa nanay niya na agad na lumapit sa kanya at niyakap siya. Pati ang tatay niya ay lumapit din at yumakap sa kanya at kahit si Koy.
“Iiyak mo lang iyan anak ilabas mo ang kung anumang sakit na nararadmaman mo.”
Umiyak lang talaga siya. “Nay ang sakit, sobrang sakit.”
“May nanakit ba sa iyo anak?” kalmadong tanong ng tatay niya. Umiling siya ayaw niyang magsinungaling sa mga ito pero kilala niya ang kanyang mga magulang. Mababait ang mga ito pero kapag sila na kinanti ng ibang tao lalaban sila. Hindi sila mayaman pero lumalaban sila. “Hindi ka iiyak ng ganyan kung walang nanakit sa iyo sabihin mo kay tatay kung sino ang nanakit sa iyo.”
Mas lalo siyang humikbi. “Tay, please po huwag na lang po.”
“No!”
“Sige nap o nagmamakaawa ako sa inyo-.”
“Alam ko kung sino ang nanakit sa iyo, iyong Chua ba na iyon?”
“Tay.”
“Pulis ako Zyrene kaya alam ko kung ano ang nangyayari sa pamilya ko. Alam kong naging kayo at dahil nakikita kitang masaya sa kanya kaya kahit inilihim mo sa amin ng nanay mo ay hindi na kami nagsalita. Hinihintay namin na sabihin mo sa amin kahit masakit na inilihim mo ito sa amin ay tinanggap ko dahil alam kong may magandang rason at masaya ka. Pero ganitong nakikita kitang nahihirapan hindi ko mapapatawad ang batang iyon.”
Yumakap siya ng mahigpit sa tatay niya, she felt so guilty. “Sorry tatay dahil nagsinungaling ako sa inyo. Hindi ko naman talaga balak na magsinungaling naghihintay lang ako ng tamang panahon pero hindi na nangyari iyon. Nagkamali po ako eh, akala ko totoo iyong mga sinasabi niya pero niloko lang niya ako.”
“Papatayin ko ang lalaking iyon.”
Marahas siyan umiling sa sinabi ng ama niya. “Huwag niyo na pong dungisan ang mga palad niyo tay he is not worthy. Makakalimutan ko rin siya and I promise sa susunod ay kayo ang unang makakaalam.”
Hindi agad ito kumibo tapos ay inabot ang laptop na ibinigay ni Heinz sa kanya na hindi na niya ginagamit.
“Ibi-benta natin ito.” Nagulat siya sa sinabi ng tatay niya. “Hindi ko kayang makakita ng anumang gamit na makapagpaalala sa iyo ng tungkol sa kanya.” Naramadaman niyang may gumalaw sa leeg niya. Kinuha ng kanyang nana yang kanyang kwentas na ibinigay ni Heinz sa kanya.
“Isasangla ko rin ito at ng mabayaran ko ang utang kong limang libo sa kooperatiba ng eskwelahan namin.” Natawa siya sa sinabi ng nanay niya. Hinaplos nito ang buhok niya. “Anak, okay lang na masaktan at umiyak. Kung iiwanan ka nila tandaan mo nandito lang kaming pamilya mo ang unang sasalo sa iyo.”
Tumango siya, this is the reason why she was suspended from the group to make her feel that she isn’t really alone. Wala man sila nandito naman ang kanyang pamilya.
“Huwag kang mag-aalala ate hindi ko na rin bati si kuya pangit.” Niyapos nalang niya si Koy.
May pamilya siya and that’s what matters the most
<<3 <<3 <<3
a/n: Malapt na talaga siyang matapos, I can sense it, mga five chapters nalang kasali na ang extra chaps niyan ha. Wala munang extra chapters kasi inaantok na ang inang niyo. Lhabyu! Noon nalang tayo ng phineas ang ferbs... gusto ko ng manood ng fifty shades of grey ng walang blurs,., huhuhuhu.