Kabanata 38
Cold
It was my mother.
The woman who called me the other day? Hindi ako pwedeng magkamali. Nanay ko 'yon. Natulala pa ako ng ilang saglit matapos kong marinig ang boses niya at tinawag akong... anak. Parang tinakasan ako ng kaluluwa ko ng mga sandaling 'yon. Hindi ako makapagsalita dahil sa halo-halong nararamdaman.
The woman who left me when I'm just a little kid. The woman who abandoned me. My mother, my mother called me.
At that moment, I'm stunned for a couple of minutes while hearing my mother's deep breaths. Nag-umpisa din akong kabahan sa hindi maipaliwanag na rason. She's waiting for me to say something which is not gonna happen.
Parang binuhusan ako ng malamig na tubig nang marinig ko ulit siyang magsalita.
"Amaia-"
I didn't let her speak again, without a second thought, I ended the call using my shaking hands. Tila tumayo lahat ng balahibo ko habang nagsisink in sa utak ko ang nangyari.
Noong isang araw pa 'yon nangyari pero hanggang ngayon, sariwang-sariwa pa din sa isip ko. There's no time that I didn't think about that. Halos 'yon na lang ata ang laman ng isip ko palagi.
Ang mahinhin at matamlay na boses ng ina ko. Ang hininga niya at ang pagtawag niya sa akin ng anak.
Pagkatapos ng insidenteng 'yon ay pinatay ko ang phone ko sa takot na baka tawagan ulit ako ng nanay ko. I didn't open my phone until now because I'm still scared as I'm scared that day. Meaning... I didn't have any updates about Genesis, but I think it's perfectly fine since I know that he's busy with his job. The only thing that I'm doing now is I'm helping my grandmother with her farm, lalo na't ngayong linggo ang anihan ng kanyang tanim na palay. I didn't want to just sit here in our house, doing nothing while thinking about that incident, but that was actually what I'm doing now.
I took a deep breath.
I'm alone here at the house since Lola went somewhere... I don't know where maybe on the market? I'm just sitting on the couch here on the terrace. Magbabasa sana ako pero ang nangyari ay nakatambay na lang ako ngayon sa harap ng bahay, nakahalukipkip at pinagmamasdan ang mga batang naglalaro sa labas. I am looking at them but my mind is on something else.
Hindi ko magawang hindi maisip ang insidenteng 'yon. There are many things going on in my head. Mga tanong tulad ng...
Bakit?
Why did she called me?
I told myself that maybe it's not her and someone is just making fun of me. But I didn't want to lie to myself because I am very sure that it was her.
Isang busina ng motor ang nagpagising sa akin sa mga iniisip. Napalingon tuloy ako sa pinanggalingan no'n at nakita si Justin na nakasakay sa motor niya.
A smile flashed in his lips when he saw me looking at him. Ngumiti lang ako sa kanya at biglang napatayo nang makita si Lolang papalabas sa kanyang motor, may mga dala itong plastic bag na malamang ay pinamili niya.
I started walking and went there to help her carry those things. The old woman looks exhausted and tired as she carried different plastic bags in her both hand. I was about to take it pero naunahan na ako ni Justin.
Justin smiled. "Ako na,"
Tumango ako sa kanya at sinulyapan ang pinanggalingan ni Lola. Meroon pa sa motor kaya iyon na lang ang binuhat ko.
Nauna ng pumasok si Lola at si Justin sa bahay na sinundan ko naman para mailagay na ang mga pinamili niya.
"Hay, nakakapagod."
Lumingon ako sa matanda na kakatapos lang uminom.
"Ang dami niyo naman po kasing pinamili, lola, eh. Dapat ay tinawag mo ako para natulungan kita." Justin uttered, sounding so concerned, and placed the things he's holding at the dining table.
I also did the same and went to the kitchen to drink some water.
Naisip ko din 'yon. Dapat ay nagpasama sa akin si Lolang mamili lalo na't ang dami pala niyang bibilhin sa palengke, I also saw some of her bought things came from grocery store based on the label of some plastic bags. Sana ay nagpatulong siya sa akin tutal naman ay wala akong ginagawa dito sa bahay.
"Ayos lang, mas gusto ko pa nga 'yung mag-isang namimili, eh."
"Bakit po ba ang dami niyong pinamili, lola? Ang dami niyo pang stock, oh." Justin said, looking at the displayed groceries.
The old woman paused for a couple of seconds. "Mahirap kasi ang nawawalan o nauubusan kaya habang maaga gumawa ka na ng paraan para hindi mangyari 'yon." Malalim niyang sagot na inisip ko pa.
Does she have meaning about that? Or she was just really talking about those groceries?
Kapag talaga matanda ay hindi natin magawang hindi mapaisip sa sasabihin nila. Dahil alam nating bawat sasabihin nila, malaman at may katwiran. They are the ones who have lots of experience and learnings than us, sa tagal ba naman nilang nabubuhay sa mundo? The reason why I always listen to her- well... not always but most of the time, they know better so I think it's just right if we- the young ones will listen to them.
Sumipol si Justin. "Lalim naman no'n, lola."
"Ng alin?" Lola asked innocently.
Napakamot si Justin sa ulo niya at umiling. "Wala po."
Tinignan ko ng matagal si Lola na ngayon ay busy sa pag-aayos ng kanyang mga pinamili.
I didn't tell her that my mother called me. Hindi ko sinabi ba tumawag ang anak niya sa akin dahil sa kung ano mang bagay. Wala namang dahilan para hindi ko 'yon banggitin lalo na't mas kailangan niya 'yong malaman. It was her daughter after all.
Napaisip tuloy ako bigla.
She didn't even mention my mother-her daughter 'Paulina' to me. She didn't tell stories about her not that I want to hear it. Siguro ay iniisip lang niya ang mararamdaman ko sa sandaling magkuwento siya tungkol sa babaeng 'yon.
I wonder how she felt about not being able to see her two daughters for a long time.
Of course, it's very painful for her. Ako nga na anak nahindi man lang nakasama ang nanay kong 'yon ay masakit na para sa akin, siya pa kaya na ina na nakasama ng matagal ang anak niya? Malamang ay masakit.
And that thing makes me guilty for not telling her that her daughter called me. I also wonder what will be her reaction if ever I'd say it to her.
"Sama ka sa amin, Amaia."
Justin was about to leave when he asked me that. Nasa tapat na kami ng gate ng bahay at hinihintay ko na lang siyang umalis.
"Saan?"
"Sa Bundok." He answered while looking at me in his hoping eyes.
Umiwas ako ng tingin at sinubukang mag-isip. Kung tutuusin, ayaw ko man sa mga ganoong bagay, sa tingin ko naman ay makakatulong ito para mawala sa isip ko lahat ng mga iniisip.
"Uhm... Pag-iisipan ko muna."
He smiled. "Sumama ka na! Aakyat tayo sa bundok! Ang ganda pa naman do'n!" He said excitedly.
Ilang naman akong ngumiti.
"Kaylan ba?"
That question makes his eyes twinkled. Akala mo naman ay pumayag na ako.
"Bukas!" He exclaimed.
I nodded and looked somewhere, pinag-iisipan kung sasama ba ako o hindi. My brows furrowed.
"O... sige." Hindi ko siguradong sagot na nagpangiti sa kanya ng malawak.
"'Yon!"
He's too happy. Siguro ay sa wakas at napapayag na niya ako sa isa sa mga alok na lakad niya sa akin. He always asked me to go out or come with him together with his friends to have fun or something but I always say that I'm not available. Minsan ay sinasabi kong busy ako sa pag-aaral at pagtulong kay Lola which is true naman. The other thing is... I don't really like going out and socializing with so many people.
Napilitan nga lang ako noong birthday niya. But I think worth it naman ang pagpunta ko do'n dahil nga sa nangyaring usapan namin ni Gen.
If ever I didn't come to his birthday celebration, maybe Gen and I are still not in good terms, maybe we're still not talking to each other and maybe he's not my boyfriend now.
I smirked like a crazy woman.
"Text na lang kita para-"
"Wala akong cellphone." I cut him off, fast.
"Ah, ganoon ba?" He smiled shyly.
Nag-isip naman ako. "Ano bang oras 'yung alis?"
Bigla ulit siyang ginanahan dahil sa tanong ko.
"Maaga! H'wag ka ng mag-alala sa pagkain, ako na ang bahala do'n tapos h'wag ka na ding mag-alala sa pamasahe, libre naman 'yung sasakyan natin." Justin said happily.
"Okay." I nodded.
Napatigil ako nang may bigla akong naisip.
"Kasama ba si Bea?" Tanong ko,
He shooked his head. "Hindi, eh... Pero tanong ko na lang siya kung gusto niyang sumama." He said that makes me smile.
"Sige..." I uttered.
I'm sure she wants to come.
Tinandaan ko lahat ng sinabi niya nang araw na 'yon. Though, kahit hindi ko naman tandaan dahil napakasimple lang naman ng sinabi niya. All I need is to wake up early and be ready.
"Amaia."
Napatingin ako kay Lola nang bigla niya akong tawagin. We're now at the sala, watching a teleserye that I didn't even understand the story.
"Po?" Kumurap ako ng isang beses habang nakatingin sa kanya.
"Hiwalay na ba kayo ni Cavallero?" She asked casually.
I parted my lips. Napayakap din ako ng mahigpit sa hawak kong unan na nasa kandungan ko. I swallowed hard as I answered her.
"Hindi pa po." I uttered.
Napakunot ang noo ko sa sarili kong sagot.
Tama ba ang sinabi ko?
"Ah... hindi pa ba," she nodded repeatedly and tilted her head a bit. "Hindi ko pa kasi kayo nakikitang magkasama." Nanliit ang mata niya habang nakatingin sa akin.
Bahagya naman akong nailang.
"Bakit po?"
"Wala naman." She pursed her lips and looked at the television again.
Hindi ako sang-ayon sa naging sagot niya sa akim dahil pakiramdam ko, may nais itong sabihin. And I confirmed it when minutes have passed and she started to give comments at the teleserye that we're watching.
"Tsk, tsk, tsk. May pakiramdam akong may magtataksil d'yan."
"Sabi ko na nga ba, eh." Natatawa niyang sinabi nang nakumpirma niyang tama siya."Naku, wala na talagang matinong lalake ngayong panahon na 'to. Dati ay kaunti lang ang mga nagloloko pero ngayon, halos lahat!"
Ako naman ay nanatiling nakatingin sa pinapanood namin habang nakikinig sa mga komento ng matanda.
"Amaia."
Tumingin ako kay Lola nang tawagin niya ulit ako. Nagtataka ko siyang tinignan.
"Ilang taon na nga ulit si Cavallero?"
I cleared my throat. I wonder why is she asking me that.
"Twenty-three po."
Tumango ito. "Ang bata pa pala niyang Cavallero na 'yan, 'no? Sabi sa tsismis ay siya daw ang namamahala ng lahat ng negosyo ng pamilya niya. Siya din ang umayos ng kapalpakan ng magaling niyang lola." She frowned. "Kaya siguro busy siya ngayon at hindi ko kayo nakikitang magkasama."
Absolutely.
"Gano'n na nga po, Lola." Tumango pa ako.
"At... apat na taon pala ang tanda niya sa 'yo." Tumaas ang kilay niya dahilan ng pagkailang ko.
I never imagine us, me and my Lola talking about Genesis Cavallero about these things!
"O-opo."
"Mhhh. Akala ko pa naman ay malaki ang agwat niyo. Apat lang pala. Kami kasi ng Lolo mo ay mahigit sampong taon ang agwat."
Pinigilan kong hindi manlaki ang mata sa sinabi niya.
Hindi ko alam 'yun, ah?
I mean... Auntie never mentioned anything about our family. Basta ang sinabi niya may Lola akong nasa probinsya ay ang Lolo ko naman ay matagal ng patay dahil sa sakit nito sa baga.
Hindi na lang ako sumagot kay Lola at nanatili pa ding mangha sa narinig. I didn't know na uso na din pala ang age doesn't matter thing dati.
Patuloy ang komento ni Lola sa mga pinapanood namin. Kapag naramdaman kong ako nakatingin siya sa akin, nanghihingi ng opinyon ay sumasang-ayon na lang ako sa kanya.
Nagpaalam na rin ako kay Lola noong araw na 'yon tungkol sa pag-akyat namin ng bundok. She agreed which what I expected, mas excited pa nga siya nang sinabi kong sasama ako kela Justine. Well... hindi naman talaga ako excited para bukas dahil wala talaga akong hilig sa mgaganoong bagay.
Or maybe hindi lang ako excited dahil hindi ko pa naman kakclose 'yung mga barkada ni Justine. Siguro ay kung si Magnum ang kasama ko o kaya naman si Gen.
Napabuntong hininga na lang ako.
I already miss him. It's just been two days without communicatinging with him pero eto ako, natutuksong buksan ang cellphone para kamustahin siya.
Pero nilabanan ko 'yon.
Mahirap man pero kailangan.
Maybe someone will think that I'm too paranoid for doing this. Though, they are right. I'm paranoid, so what?
I'm paranoid and scared to open my phone and then someone will call me again. Then my mother will call me again.
Alam kong hindi malabong mangyari 'yon. Kaya naman hangga't maaari, hahayaan ko muna ang sarili kong mag-isip, mag-isip kung ano ba ang dapat kong sabihin sa kanya. Once my head is clear, I'll open my phone let my mother call me and then talk to her... if ever she'll call me again.
Meaning, I need to deal with missing him until that thing happens.
Napanguso ako habang nakatingin sa kadiliman. I was trying to sleep, especially that I need to wake up early tomorrow. And obviously, I'm still awake, thinking about Gen. Wondering if he's also missing me.
He's busy with his job that's why I think he didn't mind me- not messaging or calling him. Not like me who's doing nothing most of the time, kaya halos panay din ang pag-iisip ko sa mga bagay-bagay.
"May lakad daw si Bea, eh."
I woke up around 3 o'clock in the morning. It was a miracle that I woke up that early since I slept late last night, thinking about things. I took a bath first and did my usual routine every morning. I wore a white simple shirt printed with a cute bunny in front and black skinny pants. And since we're hiking, I wear my one and only sneakers.
Gising na si Lola nang mga oras na 'yon kaya naabutan pa niya ang pag-sundo sa akin ni Justin at mga kaibigan niya. Bago magalas-singko sila dumating, madilim pa.
"So... she can't come?" I did my best not to sound disappointed by fashing a smile.
"Gano'n na nga." Justin made a face. "Akala ko nga ay sasama dahil tinanong pa sa akin 'yung mga detalye."
Pinalobo ko ang pisngi ko at tumango-tango. Napatingin ako sa sasakyan naming Van. It's heavily tinted the reason I don't have an idea who are the persons inside.
We walked towards it and went in. Sa likod kami ng driver seat at habang papasok pinasadahan ko ng tingin ang loob para makita ko kung sino-sino ang mga kasama. A lot of them are boys but there's also two woman sitting at the back. Most of them are familliar but some are not. They smiled at me, marahan ko silang ginawaran din ng ngiti at uupo na sana pero gano'n na lang ang pagkakatigil ko nang may makitang pamilyar na mukha na nasa tabi ng dalawang babae. He was facing the window earlier kaya hindi ko siya agad napansin. Pero ngayon na nakatingin ito sa akin...
"Xian?"
He fixed his eyeglasses and smiled awkwardly. Mangha akong nakatingin sa kanya. Sa huli't nginitian ko na din.
"Kilala mo si Xy?" Si Justin.
Nagtatanong din ang tingin na ibinibigay ng mga kasama pa namin kaya sinagot ko ang tanong niya.
"Magkaklase kami sa ibang subject." I uttered before I took a seat. "At nakagroup ko din siya dati."
He smirked. "Ayos, ah. Kilala mo na pala 'yung isang pinsan ko. Kung ganoon ay papakilala ko din sa 'yo 'yung iba ko pang mga pinsan."
So it is. Ganoon nga nangyari.
At doon ko lang din nalaman na pinsan pala niya ang mga kasama namin ngayon. It was actually fun and never boring that whole ride, I did nothing but listens to them. Some are teasing each other and I can't help but laugh at them whenever someone will give jokes. Lalo na noong may nag-asar kay Xian mula sa likod namin.
"Shut up." He uttered, making us laugh even more.
Halatang ayaw sa atensyon.
Halos isa't kalahating oras ang naging byahe namin pero parang maikli pa dahil nga nagkakatuwaan sa
byahe.
When we arrived, we decided to warm up before climbing the mountain. After that, doon na silang nag-pasyang umakyat na kami.
Nasa may paanan pa lang kami nang may bigla akong maalala. Mariin akong pumikit at pumihit patalikod.
I forgot my backpack. Nilagay ko muna 'yon sa loob ng Van habang nag-wawarm up kami kanina. Nandoon pa naman ang tubig ko.
"Sa'n ka pupunta, Amaia?" Justin asked.
Nilingunan ko siya nang hindi humihinto sa paglalakad.
"Kunin ko lang bag ko."
"Samahan na ki-"
Agad ko siyang inilinginan.
"Ako na lang."
Pansin ko ang hindi niya pagsang-ayon sa sinabi mo pero nginitkan ko siya, assuring him that I'm alright.
"Sige, hintayin kita dito."
The end, mag-isa akong bumalik sa Van man na sasakyan namin. Tinakbo ko ang distansya no'n dahil sa pagmamadali. Good thing hindi pa umaalis 'yung pinsan niyang nag-dadrive kanina and... si Xian?
Nakaupo siya siya sa may Van habang ang pinsan niyang nag-dadrive kanina ay tulog sa may driver seat.
"Hindi ka aakyat?" I asked. Hinihingal.
"Aakyat." Huminga siya ng malalim. "Hinihintay ko lang silang makalayo." Aniya nang hindi ako tinitignan. Malayo ang tingin nito sa isang direksyon.
Gusto pala niyang mapag-isa.
"Ah," I awkwardly looked at my bag that is just beside him.
"Ikaw?" He suddenly said, still not looking at me.
Naintriga man sa tinitignan niya ay hindi ko na lang 'yon pinansin dahil mas tuon ang pansin ko sa bag ko na nasa gilid lang niya.
"Huh?"
"Tutuloy ka pang umakyat?"
My brows furrowed, confused. But before I ask him about what he meant by it. A deep baritone coming from the man behind me makes my bone shake.
"Amaia."
It was moring the reason it is normal to felt cold right now and given the fact that it is the last week of October. Cold but not totally frozen the reason that I'm not sure if nasa Pilipinas pa ba ako dahil sa lamig na nararamdaman sa buo kong katawan. Na kahit na pinagpapawisan ako dahil sa pag-warm up at pagtakbo, feeling ko'y magkakasakit ako dahil sa biglaang paglamig ng paligid.
I slowly turn around to see the man who called my name. Kilala ko naman na, eh. But I wanted to make sure if it is true and that is not just an illusion.
Napasinghap ako nang makita ang mukha ng taong hindi ko inaakalang makikita ko ngayon.
"Gen."
Mariin ang titig nito sa akin, galit at mapang-akusa dahilan ng bahagyang pagbilis ng tibok ng puso ko, not because I'm feeling excited but because I'm feeling scared, not on him but the way he looked at me.
Pero wala naman akong ginagawang masama kaya sinubukan kong magmukhang naguguluhan.
"W-why are you here?"
Kaya lang ay hindi pa din nakaligtas ang tono kong kinakabahan.
His jaw moves repeatedly. Not taking off his dark eyes at me.
He looks mad! And I didn't have an idea why he is.
"Let's go." Aniya gamit ang mababa niyang boses. He turned his back at me and started to walk away in a calm way. Expecting me to tail him.
Naguguluhan naman ako habang nakatingin sa likod niyang papalayo sa akin ay papalapit naman sa Land Rover niya.
"Sundan mo na." Si Xian na agad kong nilingunan. He's looking in Gen's direction while handing me my bag.
I took it and say... "Salamat."
"Sabihin ko na lang kay Justin."
Guilt spilled inside of me as I thought about Justin. I agreed on coming with them here, minsan na nga lang akong pumayag, hindi ko pa ata mapanindigan.
Tumango ako sa kanya at sinulyapan si Gen na ngayon ay nakatingin na dito sa banda ko. Biglang tumigil ang paghinga ko habang pinapanood siyang masama ang tingin sa akin.
Slowly, I started walking towards him while he's just watching me. I can't take the way he looked at me anymore the reason I looked away and walk faster. Hindi ako humihinga habang ginagawa 'yon.
Nang papalapit ako ay binuksan
nito ang pinto ng driverseat bago pumasok sa loob at padabog na sinara ang pinto. Hindi ko pinahalata ang pagkagulat ko at gamit ang nanginginig nakamay, binuksan ko ang pinto ng passenger seat at tuluyang pumasok sa kanyang kotse.
___________________________
______________________
-jazwritee:)