Kabanata 35
Brave
"Hello, Gen!" Si Bea pagkatapos ibigay ang inumin sa kanya.
I place his snack on his table without looking at him. Though, I can still felt his glare at me.
"Hi." His baritone almost breaks my bones.
"T-tara na, Bea". I stammered.
Hinawakan ko ang likod niya para sana itulak siya papunta sa susunod naming pagbibigyan pero hindi siya nagpatulak. "Teka lang." She chuckled. "Hindi ka ba magha-hi kay Gen, huh?!" She asks that probably heard by some juries.
My face heated. Napatingin tuloy ako sa paligid at nakita ko ding pinagtitinginan na kami ng iba, marahil nagtataka kung bakit hindi pa kami umaalis sa harap ni Genesis Cavallero. I glanced at Gen who's now looking at me in a serious way.
Bigla kong naalala ang mga sinabi oo sa kanya kahapon at imbes na 'hi' ang sinabi ko.
I say... "I'm sorry." in a small voice.
Agad akong nag-iwas ng tingin at imbes na hintayin si Bea ay nauna na akong maglakad sa kanya.
Rinig ko ang tawa ni Bea sa likod ko dahil do'n. Maybe she thinks that it's nothing serious, hindi naman kasi niya alam ang nangyari kahapon, eh. Marahil ay akala niya'y nagsorry lang ako dahil sa hiya.
Halos hindi ako makangiti ng maayos sa mga sunod naming pinagbigyan. At nang makarating kami sa pinakadulo, pinakahuling lalake na pagbibigyan namin ay bumalik ako bigla sa sarili ko.
The blonde man with black shades. His arms were crossed as I saw earlier. Diretso lang ang tingin nito at kung aakalain ay parang natutulog lang sa kinauupuan.
I cleared my throat as I placed his snack in front of him.
Napatingin ako sa kanya nang mapansin kong nilingunan niya ako.
I smiled simply because I don't want to be rude. Hindi ko naman nakakalimutan 'yung pagtulong niya sa akin noong araw na umuulan at wala akong masakyan, noong araw na magkikita sana kami ni Gen pero hindi natuloy.
"Hi, sir! Here's your drink!"
Naramdaman ko si Bea sa likod ko. I smiled at Kale once again and I was about to leave when he called my name.
"Amaia."
Natigilan si Bea sa pagbibigay ng inumin sa kanya at napatingin sa akin. Maski ang medyo may katandaang babae na katabi ni Kale na judge ay napatingin na din sa akin. Kuryoso.
I swallowed hard as I tried my best not to look around because I'm sure a lot of people are looking at us now.
I manage to say something.
"W-what?"I stammered, bahagyang naguluhan sa biglaan niyang pagtawag sa akin.
He didn't say a thing. While looking at me, he took his wallet from his pocket and open it. Tulala lang ako, hindi kumukurap habang pinapanood siya. He took a card from it and handed it to me.
Napatingin ako do'n, naguguluhan.
"Ano 'yan?"
"That's my calling card." He answered while still handing me that thing.
I parted mg lips while looking at it.
"Uhm..." I didn't know what to say.
At ganoon na lang ang pagkagulat ko nang kunin niya ang kamay ko at siya mismo ang naglagay ng calling card niya do'n.
"Tawagan mo ko kung gusto mo." He said in his usual lazy tone.
Nalaglag ang panga ko at tinignan ang binigay niyang calling card. Sinulyapan ko siya ulit at nakita kong nakabalik na siya sa dati niyang pwesto, nakasandal sa upuan ay nakakrus ang braso habang mukhang tamad na tamad at diretso lang ang tingin.
Tawagan ko kung gusto ko?
Nahagip ko si Bea na ngayon ay laglag din ang panga habang pinagmamasdan ako at si Kale.
"Amaia!"
Ben called my name. Napatingin tuloy ako sa kanya. Kasama niya si Ric at ngayon ay nasa dati namin na silang pwesto at mukhang kanina pa sila naghihintay.
Itinikom ko ang labi ko.
Kinuha ko ang kamay ng hindi makapaniwalang si Bea at hinigit 'yon pabalik sa pwesto namin kanina. At dahil madadaanan namin si Gen, bigla na namang hindi mapakali ang puso ko.
Hindi ko siya maiwasang nakawan ng tingin ng papalapit kami sa harap niya.
He looks so serious while looking somewhere, malayo ang tingin at mukhang galit. I also notice his strong and define jaw that is moving aggressively.
Umiwas ako ng tingin nang mahagip niya ang tingin ko. Nang naglalakad na kami sa harap niya ay hindi ako naglakas ng loob upang tignan siya ulit gayong nararamdaman kong masama ang tingin niya sa akin.
From there, nakumpirma kong talagang galit na naman siya sa akin. At naiintindihan ko naman kung bakit siya galit.
That's why I'm very determined to say sorry. Naghahanap lang ako ng tamang tiyempo.
Pero mukhang hindi ko ata mahanap dahil hindi naman kami nagkikita sa nakalipas na tatlong araw pagkatapos ng event na 'yon sa School. It was sem break and I didn't have any plans but to find some time when I can tell Gen about my true feelings.
Lola keep asking me if what I'll do this sembreak. Panay lang ang sabi ko ng wala dahil totoo naman. Wala siyang sinasabi pero alam kong hindi niya gusto na wala akong plano, na hindi ako nagsasaya tulad ng ibang estudyanteng kakilala niya.
Panay ang isip ko sa mga araw na 'yon kung kailan ulit kami magkikita ni Gen at nasagot ang nasa isip ko nang dumating ang araw ng Martes.
Justin invited me to his birthday celebration. Hindi sana ako sasama dahil wala din ako sa mood makisaya, ang kaso lang ay pinilit ako ni Lola kaya wala akong nagawa.
Mabuti na lang at kasama din pala si Bea at Ric. Justin's birthday will be going to celebrate at the Sta. Valeria's Falls not far from here. Magkasabay kaming tatlo nila Bea at Ric na pumunta do'n sa venue. Bale ang sinakyan namin ay 'yung motor ng kuya niyang si Saesar.
"May regalo ka ba?" Si Bea habang nagbabyahe kami.
I shooked my head.
Hindi ko naisip 'yon.
She chuckled. "Parehas tayo. Hayaan mo na, may regalo naman si Ricardo, eh, sabihin na lang nating sa ating tatlo 'yon."
We both laughed at what she said. Ric didn't hear us since he's busy driving the tricycle.
"Happy Birthday." I greeted Justin when we arrived at the lake where his birthday celebration is happening.
He smiled. "Salamat." Nakita kong pumula ang tainga niya.
Bea and Ric greet him too and I took that as an opportunity to look at the place.
This is my first time here unlike them that's why I can't help but be amazed by the sight. It looks like there's many beautiful places here at this province, kung hindi pa ako naimbitahan sa mga ganitong bagay, hindi ko pa 'to makikita.
Hindi naman kaso ako mahilig lumabas at hindi din ako palagala. Kahit noong nakatira pa ako sa Manila. Bahay, School at sa Bahay nila Magnum lang ako nakatambay.
Bigla kong naalala ang bruhang si Magnum. Ilang araw na ding hindi nangangamusta. Baka busy din tulad ko.
Kinuha ko ang phone ko sa bulsa at kinuhanan ng litrato ang magandang lugar. I send it to her like I'm doing back then.
I'm smirking like an idiot while sending and writing her a message.
Nang maisend na sa kanya 'yon ay itinaas ko ang tingin ko nang maramdamang may mabibigat na mata ang nakatingin sa akin.
Then I met Gen's pair of dark eyes, glaring at me. He seems dangerously angry and as I've always said, I understand why. Nawala ang ngisi sa lani ko. I swallowed hard as I pursed my lips. Kinalma ko ang sarili ko at sinubukan ding pakalmahin ang mahapdi kong puso na biglaan ang pagkabog kanina.
Nag-iwas ako mg tingin sa kanya at kunwaring chinelk ang phone.
"Oh, andito din pala si Gen!" I heard Bea's voice, sounding so cheerful.
"Ah, oo. Inimbita ko din."
"Tara, punta tayo, do'n!"
Nanlaki ang mata ko nang biglaan niyang hablutun ang kamay ko at hinila ako papunta doon sa pwesto nila Gen.
"Uy, Gen! Andito ka pala?!" Kunwaring sinabi ni Bea sabay tawa.
"Kamusta? Parang kahapon lang, nagkita kayo ni Amaia, ah-I mean! nagkita tayo!" Tumawa ulit siya habang ako'y biglang nag-init ang pisngi dahil sa pinagsasasabi niya lalo pa't may mga ilan ding nakikinig sa amin.
Damn.
Hindi tuloy ako makatingin kay Gen dahil sa hiya. Naisip ko din 'yung nagawa ko sa kanya noon, 'yung mga sinabi ko at 'yung galit niyang tingin sa akin kahapon.
"Ayos lang." Malamig niyang sagot. I felt that he's not looking at me.
Bahagya akong nadismaya dahil do'n pero nabigyan naman ako ng pagkakataon para tignan siya.
Tulad namin ay nakatayo siya at may hawak na baso sa kanang kamay. While his other hand was inside of his pocket, thumbs out. I can't help to hide my adoration while checking him out. He was wearing a Black V-neck shirt and khaki shorts. Napakasimple pero pagdating sa kanya, nagiging elegante, especially the way he carries himself... his presence here was very powerful that every single woman here can make him gasps just by looking at him. Sino bang hindi? He's too gorgeous and if I didn't know him, I'll probably get curious on why us he here since he didn't fit in this kind of crowd and events. Tulad na lang noong nag-judge siya sa beauty pageant sa school namin.
Napakaseryoso kasi ng mukha, he doesn't look friendly yet I think he has a lot of friends since he came here.
I looked at him, hoping that he is looking at me pero ganoon na lang ang lungkot ko nang makitang hindi man lang niya ako tinatapunan ng tingin.
He was looking at Bea since she's saying something to him. Panay tango lang ang sagot nito sa nagsasalitang Bea, paminsan-minsan ay umiinom sa hawak niyang baso. I swallowed hard as I looked at his adam's apple, moving slowly while he's drinking.
Bago pa niya ako makitang nakatingin at pinagmamasdan siya at agad akong nag-iwas ng tingin. But then I realized, hindi niya nga pala ako tinitignan.
Napasimangot ako.
This is my fault. Always my fault.
A familiar woman suddenly showed. The Sol woman if I'm not mistaken. Holding Gen's left arm, like she's Gen's girlfriend. Napatingin si Gen sa kanya, kunot ang noo pero hindi pa din tinatanggal ang kamay ng Sol na 'yon sa braso niya.
"Hinahabap ka nila Jillian, Gen.," she said in her sweet tone.
I can't help but raise a brow, not minding if Gen will catch me. Naramdaman ko din ang tingin sa akin ni Bea sa gilid.
I just watched them with my brow raised and thinking of something.
I just believe him days ago. Look what he's doing to me now. Is he making me guilty or something? At mukhang wala naman sa kanya ang presensiya ko dito. It's like I'm invisible to him while he's there, talking to Sol. Pinanood ko silang tumalikod at nagtungo sa isang grupo na may halong babae at lalake.
"Luh, ano 'yon?" Singhal ng katabi ko, nagtataka.
Habang pinapanood ko siyang lumalayo biglang kumirot ang puso ko at may biglaan ding naisip.
Tama bang... naniwala ako sa kanya?
I shooked my head to erased that thought. Why am I doubting my belief? Kung naniniwala talaga ako sa kanya, dapat pagkatiwalaan ko din siya.
He's just hurt.
Yes.
I keep that on my mind. Napunta sa phone ang tingin na hindi ko akalaing hawak ko pa din. It was ringing. I accept the incoming call when I saw that it was Magnum
I sighed. "Oh?" paninula ko.
"Are you really my friend, Amaia?" Madamdamin nitong tanong.
Napairap ako.
Kung hindi ko 'to kilala, baka nag-alala na ako. Sa nakakaawa niyang boses at madamdamamin niyang tanong. But no, I know better.
"Why are you doing this to me, huh?" She makes her voice more pitiful and sad. "You don't need to take photos of where are you now and send it to me!" She exclaimed.
Bahagya akong natawa. Natutuwa talaga ako kapag naiinis ang kaibigan. Para kasing nakakaganti ako sa mga pang-aasar niya sa akin dati.
"I'm just sharing my experiences with you. Ayaw mo ba 'yon?" Ngisi kong tanong.
"Ayaw! Not now! I'm grounded now that's why I can't go out and that's why I'm very annoyed! Mas lalo pa akong nainis nang padalhan mo 'ko ng litrato! The hell, A! Nananadya ka ba?!"
Napahawak ako sa bibig ko at tinago 'yon dahil sa hindi mapigilang pagtawa. Tila nawala ang mga naiisip ko dahil sa kaibigan.
"Of course... not." I bit my lower lip.
"And what about the thing that I asked you to do? Nahanap ko na ba si Belliana?" Strikta niyang tanong na nagpataas ng kilay.
"Hindi pa." Sagot ko.
Truth is... I forgot about that. I mean ilang linggo na ba ang nakalipas at hinahanap pa din ng kaibigan ko 'yang Belliana na 'yan. It just means that it is pretty important to her and since I'm curious...
"Sino ba 'yang Belliana na 'yan at interesadong-interesado ka sa kanya?" I asked.
Natahimik siya ng ilang saglit. "B-basta!" Aniya at bastos na pinatayan ako ng tawag.
Pairap kong binaba ang phone ko mula sa tainga at ibinulsa 'yon. Nahagip ko ang tingin ni Bea sa akin, mapaglaro.
"Sino 'yon?" Aniya, nakangisi.
I cleared my throat. Bigla akog nailang na may nakatingin pala sa akin habang nakikipag-usap kanina kay Magnum.
"A friend."
Tumango-tango ito. "Sinong friend? 'Yung kahapon?" Mas lumaki ang ngisi nito.
My brows furrowed. Iniisip ang sinabi niya. I tilted my head.
"'Yung judge na kakilala ka! Ano bang pangalan no'n?!"
"Kale." I answered.
Nag-isip siya saglit bago tumango. "So siya nga ang kausap mo?! Ha! Kaya pala, ah." She nodded repeatedly and crossed his arms in front of her chest. "Kaya pala 'yung isa d'yan... mukhang galit." Ngumisi siya at may tinignan ang direksyon kung nasaan si Gen.
Nailang ako bigla.
"It's not Kale... That's my other friend." Ako na parang may pinaglalaban.
Kumunot ang noo niya na parang may naalala. Tinanggal niya ang pagkakahalukipkip at tumingin sa akin ng diretso.
"I heard you mentioned a
name... Belliana?" She tilted her head.
"Uhm, yes." I suddenly thought of something. "Why? You know her?"
She laughed. "Of course! I know her." She looked at me with an amused face. "Ako kaya 'yon!"
My eyes widened.
"Your real name is Bellina?" I asked.
"Bea in short for Belliana! Duh!" She rolled her eyes.
Hindi ako makapaniwala sa narinig. All this time, I didn't know that Bea isn't her real name, and all this time... si Bea lang pala ang hinahanap ni Magnum! But why does she looking for Bea then? Hmm...
Habang manghang nakatingin kay Bea ay hindi ko sinasadyang dumapo ang mata ko sa kumpulan ng pinaghalong babae at lalake. Most of them are familliar, ang iba'y alam ko pa nga ang pangalan but some of them are not familliar to me.
The reason I looked at them is because of the man who is making me crazy all the time. Naramdaman ko kasi na ang bigat na naman ng tingin nito sa akin at hindi namanako nagkamali. He's seating with the group. Katabi ang isang lalake sa kaliwa at si Sol naman sa kanan.
He sipped on his glass, still glaring at me. I hate myself sometimes just like now... for I can't stop admiring how he was sexy doing it! Parang nakalimutan kong may galit nga pala siya sa akin. Siya ang unang nag-iwas ng tingin dahil kinausap siya ng katabi niyang si Sol.
To avoid getting bitter or something, I did my best not to look at them... but then I can't do it especially when we're sitting at the same table. Hindi naman talaga siya dapat dito sa table namin, tinawag lang siya ng isang kakilala the reason he's here together with the woman who's clinging on him since earlier.
All of them are having fun, laughing, talking, and drinking. While I'm just sitting and watching them, sometimes I'm laughing with them, lalo na't kapag may humirit ng jokes. Panay ang iling ko kapag may nag-aalok ng alak sa akin... I can't, not in this situation. Dahil baka mamaya, kung ano-ano pa ang masabi ko.
"Ayaw mo? Bakit? Pinagbabawalan ka?" Isang lalake ang nagsabi, lasing ata.
Napatingin tuloy ako sa nagsalita.
I smiled and shook my head.
"Sino naman ang magbabawal?" Natatawang sinabi ni Bea na mukhang may ibig-sabihin. I realized the some of here were looking at me.
Pinaglaruan ko ang daliri sa na nasa hita ko.
"'Yung boyfriend!"
Nanlaki ang mata ko sa biglaang sinabi ng lalake. I stiffened.
"Wala siyang boyfriend, 'noh!" sabat ni Justin.
"T-tama siya." Nauutal kong pagsang-ayon.
I don't know but I found myself glancing at Gen. He looks dangerously serious, not looking at me but I know that he's listening to us.
"Totoo?" Sabat naman ng isang babae na kasama namin dito sa lamesa. "Akala namin ay boyfriend mo 'yung kausap mo kahapon. 'Yung... sino nga ba 'yon?" She looked at the other woman beside her.
"Si David Rivera." sagot nito, habang nagdududang nakatingin sa akin.
Kumunot ang noo ko.
"What?" Ako na naguguluhan.
"David? Sino 'yon, Amaia?" Bea looked at me, confused too.
"'Yung judge na kausap mo kahapon."
Kumunot ang noo ko.
"David?" Bea repeated while looking at me, still confused. "Akala ko ba... teka! Anong boyfriend? Hindi niya 'yon boyfriend! Kaibigan lang."
I'm a little bit shock because of what I'm hearing right now. Hindi ko akalain na maiisip nila na boyfriend ko si Kale- David or whatever. I mean... nag-usap lang naman kami kahapon and I didn't know na pag-uusapan pa namin 'yon.
"Totoo ba 'yon, Amaia?" Si Justin habang nakatingin sa akin.
I cleared my throat.
"Yes."
My eyes drifted at Gen, nakataas ang kilay habang nakatingin kung saan. I know he's listening even if he's not looking at me.
Their topic have change the reason I went silent again. Nakikinig lang at paminsan-minsang sumusulyap kay Gen na hanggang ngayon, matigas pa din at ayaw tumingin sa gawi ko.
Habang nag-uusapa sila ay bigla kong narinig na tumunog ang phone ko. Binunot ko 'yon da bulsa at nakitang tumatawag na naman si Magnum.
At dahil wala namang pumapansin sa akin sa grupo ay lumayo muna ako, It's quite hard to choose a place where I can talk to her properly. Maingay kasi lalo na't habang tumatagal, lalo silang nagkakasiyahan. May iba't-ibang grupo din na sa tingin ko'y mga magkakaclose lang at ang iba naman ay nasa falls, naliligo.
Sa huli ay napili kong magtungo sa medyo malayong parte kung na saan sila, kung saan nakapark 'yung ibang mga sasakyan. Just a right place to talk with my friend.
"Ano na naman?" Bungad ko sa kanya.
"You know that I'm grounded, right?"
"So?" I frowned.
"So it means I can't go out and some have fun! The reason I want you to come here to Manila! Sembreak naman 'di ba!" She said straight and sounding so desperate.
"No." Walang emosyon kong sinabi at agad pinatay ang tawag.
Did she seriously want me to come over there at samahan siya sa bahay nila?
No way.
Ano naman ang gagawin ko do'n? Isa pa't walang kasama dito si Lola sa probinsya. At kahit na meroon, hindi pa din ako pipunta do'n. I have problems here to deal with. Lalo na ang problema ko kay Gen. 'Yon ang iniisip ko, eh.
Tumawag siya ulit kaya naman pinatay ko ang phone ko. She's just desperate, wala lang magawa sa buhay kaya ako ang ginugulo.
"Why don't you answer your friend's call?"
Gen's deep baritone almost makes my heart hammered. He sounded sarcastic for some reason. Lumingon ako sa kanya at nakitang mariin ang titig niya sa akin.
A gasps escape out in me. I didn't expect that he'll follow me here after what he's doing earlier- I mean he's not doing anything. Not talking not looking at me is enough reason to say that he's really mad because of what I've said to him days ago.
And I think this is the right time for me to say about my true feelings. Ito ang oras para magpakatotoo. I don't expect that his anger will suddenly go after I say those things that I wanted to say. Gusto ko lang talagang sabihin ang tunay kong nararamdaman.
For the first time in my life. I felt brave, brave enough to face one of my fears and brave enough to risk something that I don't know if worth risking.
Dahil kung ano man ang mangyari. Bahala na.
__________________________
_____________________
-jazwritee