Number is my neighbor // taekook ✅✅

29. Bölüm- O çocuk ile yaşamak istiyordum

6 YIL ÖNCE

Seul'e üniversite okumak için gitmiştim. Aslında sanırım daha üniversiteye başlamadan hayatıma son verecektim. Dün, yani 01.09.2014... Doğum günümde babamla çok ağır bir kavgaya girmiştim. Doğduğum için pişmandım, bu olay ile doğum günümden iyice nefret etmeye başladım. Hayatı hiç sevmedim. Bana hiç güzel bir yönünü göstermedi. Sadece aşık olmuştum, o da babam sayesinde kötü gibi hissettiriyordu... 30 dakika öncesine kadar...

Onu gördüm, Kim Taehyung'u gördüm. İlk görüşte aşktı benimkisi, meğerse uzun zamandır aşıkmışım ona...

Kendimi tabiri caizse bu hayattan silmek için emin adımlarla intihara doğru giderken bir anda olduğum yerde donmuş, kedi seven bir çocuğa nefessiz bir şekilde bakarken buldum.

O kusursuzdu, o mükemmeldi, o çok güzeldi, o çok mutluydu, o harikaydı, o çok yakışıklıydı, o çok ünlüydü, o çok başarılıydı, o her şeyi çok güzel yapıyordu.

Daha demin intihar etmekte emin olan vücudum neden şu an hareket edemiyordu? Neden bacaklarım o çocuğa doğru gitmeye çalışıyordu? Neden ben o çocuğa bakıyordum?

Etkilenmiştim ama onu çeken çok daha farklı bir şey vardı bende, kalbini aramızdaki mesafeye rağmen hissedebiliyordum. Kalbi çok güzeldi, kalbi çok temizdi.

Bir süre sonra istemsizce ayaklarımı ona doğru giderken buldum. Hiçbir yere bakmıyordum, sadece ona doğru gidiyordum. Arabalar ya da insanlar hiçbiri umrumda değildi. Hızlandım, sanki hızlanmazsam yakalayamayacakmış gibi hızlandım. Ama bir anda her şey kötü gitmeye başladı.

Önüme bakmadığım için ne yola atladığımı fark etmiştim ne de yolcular için yanan kırmızı ışığı... Kendimi yola attıktan sonra bana bir arabanın çarpması bir olmuştu. Ona yakındım ama uzaktım da artık. En son gördüğüm şey bana doğru koşan insanların arasında onun da oluşuydu.

Ölmek istemiyordum. Yaklaşık 30 dakika önce ölmek için can atan bedenim artık ölmek istemiyordu. Yaşamalıydım, yaşamalıydım ki bu çocukla güzel anılarım olmalıydı. Yaşamalıydım ki bu çocuğu kendime aşık etmeliydim. Yaşamalıydım, ilk kez yaşamam gerekiyordu...

Gözlerim kapandı. Onu bir daha görmeyeceğimi düşünerek kapandı gözlerim ve aynı zamanda bilincim. Daha sonrası ise belli bir şeydi. Gözlerimi hastanede açmıştım. Arkadaşlarımın hepsi yanıma gelmişti. Babamda gelmişti ve bana "ölmeyi bile beceremedin" diyip kızmıştı. Tek hatırladığım şey, en sonda babama dayanamayıp odaya "seni sikerim lan orospu çocuğu" diye dalan yoongiydi. Elini yumruk yapıp bir güzel babama geçirmişti. Gülümsemiştim, mutlu olmuştum...

Daha sonra ise dua ettim, o çocuğu tekrar görmek istiyordum. O çocuk ile güzel anılarım olsun istiyordum. O çocuk ile yaşamak istiyordum.

**
GÜNÜMÜZ

"HADİ TAEHYUNG HADİ!!!! ÇOCUK GELİYOR DİYORUM HADİ!!"

"GELDİM GÜZELİM ARABANIN ANAHTARINI ALMADAN NASIL GİDEBİLİRİZ HASTANEYE? SEN ÇOCUKLARI ARA HADİ"

"T-tamam."