Number is my neighbor // taekook ✅✅

28. Bölüm- 15 yıl önce

15 YIL ÖNCE

Babamın beni dövdüğü bir gündü yine ama bu sefer daha farklıydı. Annemin ölümünden beni sorumlu tutuyordu. Annem öleli 2 yıl olmuştu ve o hiçbir zaman beni sorumlu tutmuyordu ama bu sefer cidden kalbimi ağrıtan sözler söylemişti.

"Annen neden öldü biliyor musun Jungkook? Annen, annen sana hamile kalınca bir hastalığa yakalandı. Tedavi olması için seni aldırmamız gerekiyordu ama o senin yaşamanı istedi ve tedavi olmadı. Senin yaşadığın her saniye onun ömründen bir gün aldı."

Kırbaç...

"Her saniyesinde daha fazla öldü"

Bir kırbaç daha...

"Sırf senin gibi bir piç yaşasın diye."

Acı bir inleme...

"Sırf senin gibi bir orospu yaşasın diye."

Yardım çığlıkları...

"Sırf senin gibi kendini bilmez bir götlek yaşasın diye."

Elinden kurtulma çabası...

"Elimden kurtulamazsın boşuna uğraşma."

Boş uğraşlar...

"Sen varya yaşamayı hak etmiyorsun."

Hıçkırıklar...

"Sen ölmeliydin annen değil!"

Vazgeçiş...

Gerçekten vazgeçiş. Sırtımdan, göğsümden ve yüzümden akan kanların yaptığı küçük bir birikintiye doğru bayılmam ile kafamdan akan kanları daha net hissetmem bir olmuştu. Bayılmadan önce babamın son sözü ise "zavallı" olmuştu. Üstelik bunu gülerek söylemişti. Asıl zavallı kendisiydi, bunu asla bilmiyordu... Daha doğrusu kabul etmek istemiyordu.

Gözümü büyük bir baş ağrısı ve yaralarla açmıştım. Birde koca bir boşlukla. Kalkınca beni görmek istemediği için "sevgilisinin" yanına gitmişti. 14 yıllık sevgilisinin yanına. Daha 3 saat önce anneme olan "sevgisinden" dolayı beni öldürürcesine döven adam sevgilisinin yanına gitmişti.

Kalktığım gibi elimi başıma götürdüm daha sonra ise yere baktım. Donmuş kan izlerine... Oraya baktıkça nefes daralıyordu. Hemen buradan çıkmak istedim ve kendimi dışarı attım. Hiçbir şeye bakmadan, üstümdeki kanlara aldırmadan koştum, koştum koştum...

Daha sonra durup ağladım. Bütün birikmişliklerle ağladım. Yoldan geçen kimse yardım etmedi. Her yerim kan bir şekilde oturmuş avazım çıktığı kadar ağlıyordum ve insanlar sadece sanki acınası biriymişim gibi bakıyordu.

Kalktım ve koşmaya tekrardan başladım. Evden ne kadar uzaklaştığımı umursamadan koştum ve daha sonra birine çarptım.

"Ahhhh. Önüne baksa-"

(Taehgung'un anlatımı)