Under The Canyon Moon✓

Chapter 46.

   POV HARRY:

Bezweet laat ik me in de bank in de kleedkamer vallen. Mitch komt even later ook naar binnen en veegt het zweet ook van zijn voorhoofd.

Ik knoop het zwarte overhemd los en trek het natte kledingstuk uit. Ik pak mijn telefoon uit mijn tas en bijt op mijn lip. Ze heeft weer niets van zich laten horen en ik zucht.

Laatste twee weken heb ik sowieso weinig contact met haar gehad. Het begon toen ze opeens zo vreemd ophing nadat we gebeld hadden, een paar weken geleden. Ze zegt dat ze het druk heeft met haar album en alles eromheen, en wanneer ik haar 's avonds bel, neemt ze steeds minder vaak op. Dan bericht ze me de volgende ochtend dat ze al in slaap was gevallen.....

'Jullie vertrekken vanavond gelijk al naar Parijs, right?' vraag ik aan Mitch. Hij knikt en gaat staan, 'Yep.. En jij gaat weer naar je meisje', grijnst hij. Ik knik glimlachend, 'Ik heb er expres niets meer over gezegd. Ik hoop dat ze de exacte datum is vergeten zodat ik haar kan verrassen. Plus ik ben er een dag eerder dan we afgesproken hadden.' 'Romanticus', lacht Mitch. Ik steek mijn tong naar hem uit en leg mijn telefoon terug op de bank.

Hij staat op en trekt zijn kleding uit en wisselt het om voor een joggingbroek en een hoodie, 'Ik douche straks wel in het hotel.' Ik knik, 'Ja, ik ook.. Dan kan ik gelijk mijn spullen inpakken.' Ik kleed me snel om in een wat lossere outfit en zoek mijn spullen bij elkaar.

Wanneer Jeffrey en Sarah ook alles bij elkaar hebben gezocht, gaan we in onze auto zitten die buiten om het hoekje geparkeerd staat.

Bij het hotel aangekomen, stap ik snel onder de douche en trek ik daarna een simpele outfit aan. Ik pak mijn koffers in en pak een weekendtas voor de spullen die ik meeneem naar LA vanavond.

De spullen die meegaan naar Parijs, laat ik in de kamer staan. Jeffrey haalt die vanavond voor mij op, beloofde hij. De weekendtas voor LA gooi ik over mijn schouder en ik ga het hotel uit. Ik stap in een van de taxi's en geef de man de naam van het vliegveld.

Wanneer het vliegtuig na anderhalf uur landt in LA, neem ik weer een taxi naar mijn huis. Daar kleed ik me om en stap ik in mijn eigen auto waarna ik naar Madisons appartement rij. Ik kijk omhoog en de lichten zijn nog aan. Ik glimlach en doe de deur open.

Wanneer ik voor de deur van haar appartementje sta, besluit ik aan te bellen in plaats van de sleutel te gebruiken om haar niet onnodig te laten schrikken zoals vorige keer.

Ik wacht ongeduldig totdat de deur open wordt gemaakt. Wanneer de deurklink omlaag gaat, houd ik de bos bloemen die ik op het vliegveld had gekocht voor me en glimlach ik.

Maar wanneer de deur openzwaait, vallen de bloemen uit mijn handen en vaagt de glimlach van mijn gezicht. 'What the fuck doe jij hier?' Ik kijk de man voor me aan.

Heeft Madison hem in haar huis gelaten? Na alles wat hij haar heeft aangedaan? Wat heeft hij gezegd om haar te manipuleren, te hersenspoelen? 'Ik woon hier', zegt hij schouderophalend. 'Je woont- Je spoort niet! Echt hoe-' Ik kom niet uit mijn woorden en staar hem kort aan.

Mijn hart klopt van woede in mijn keel en mijn handen trillen. Ik storm langs hem heen het appartement in en ik hoor hem zeggen, 'Ja, natuurlijk. Kom maar binnen.'

'Madison!' Ik loop naar de keuken , maar ze is er niet. In de muziekkamer ook niet. Ik ga terug de woonkamer in en ren de trap op en check alle kamers maar ze is nergens te vinden.

'WAT HEB JE MET HAAR GEDAAN?' schreeuw ik, blind van woede. Ik duw hem ruw tegen zijn schouders en hij neemt een stap achteruit. 'WAAR IS ZE?'

'Rustig man!' lacht hij, terwijl hij zijn armen over elkaar slaat. 'Waar is ze? Wat heb je gedaan? Wat doe je hier? Hoe durf je überhaupt deze stad nog in te komen met die fucking losse handjes van je!? Als je haar weer pijn gedaan hebt, dan-' 'Ik heb haar geen pijn gedaan', zegt hij schamper, 'En ik ben hier omdat Madison me hier binnen heeft gelaten. Omdat ik hulp nodig had, omdat-' 'Het kan me niet schelen dat je hulp nodig had! Je wist godverdomme dat ze ja ging zeggen als je om hulp vroeg. Je wist het! Je weet hoe ze is, je weet dat ze zorgzaam is. Maar hoe- Mijn god... Hoe bedenk je het? Je gebruikt haar gewoon! Alweer!' Ik ben zo boos op hem, zo ongelooflijk boos. En natuurlijk is het niet handig dat Madison hem heeft binnengelaten, maar hier kan ik haar de schuld niet van geven.