One Wish

15 - Drake.

Dit was het moment. Het moment om te vechten. Niet de Avaloniërs tegen de Reerators. Nee. Dit was mijn moment. Ik tegen de Heerser. Een strijd van leven of sterven. De prijs: Cleo. Het kwam wat bot over, dat een vrouw een prijs kon zijn. Maar op dit moment voelde het zo. Als de Heerser uit de weg was, was Cleo van mij. Niemand zou meer in m'n weg staan. Als bonus zou ik de nieuwe Heerser worden. Het enige probleem was, dat de Heerser bijna onverslaanbaar was. Ik was sterker dan hij, dat wist ik zeker. Maar er gingen wat geruchten over een superkracht, die niemand kende, zodat hij onverslaanbaar zou zijn. Bullshit, als je het mij vraagt. Hij zou de Reerators dan met gemak hebben vernietigd. Bijna zover. Nog 3 minuten. Nee, nog 2 en een half.

De zaal was verlicht en leek sprekend op een aardse boksring. Alle Avaloniërs waren verplicht om te komen. Cleo zat op een troon, haar ogen rood van het huilen. Het deed pijn om haar zo te zien, dus ik keek weg. Ik zag Sam, Aurora en Amethyst zitten. Voor dit soort evenementen hoefde je niet volgens de klassen te zitten. Ook kon je gewoon bevriend zijn met mensen uit de andere klassen.

We hoorden het volkslied en iedereen wist onmiddellijk dat de Heerser eraan kwam. Iedereen stond op en maakte een buiging, om vervolgens het lied mee te zingen. 'RASKIE DOEFITZ NON TRAHOI DIESAFOKS.' Dat was de eerste regel.

Ik bleef zitten op mijn stoel terwijl ik ik m'n shirt uittrok en m'n hand palmen begon in te tapen. M'n hand was wat dik door m'n laatste woede aanval.

Dingdingding. Het begon. We mochten geen krachten gebruiken , behalve voor de totale vernietiging, en eerlijk, dat stelde me gerust. De Heerser was niet de sterkste, maar ook zeker niet de zwakste...

Voordat ik wist wat er gebeuren hield hij me in de houdgreep. Hij had een masker op waardoor ik zijn gezichtsuitdrukking niet kon lezen. Ongetwijfeld had hij een grijns op zijn gezicht.

Ik maakte me los en beukte tegen z'n gezicht aan. Door en door en door. Ik verloor controle over mezelf. Ik sloeg door. Ik hoorde het publiek geschrokken reageren op mijn uitbarsting. Ik bleef maar door gaan. Al mijn stress, woede en verdriet kwam naar boven en reageerde ik af. Oh wat haatte ik deze menselijke vorm

********

'STOP!' hoorde ik iemand schreeuwen. Ik verstrakte meteen en stopte met beuken. De Heerser viel bewusteloos neer. Cleo rende naar beneden en het publiek keek geschokt toe. Ik wilde mijn armen spreiden, haar vasthouden en nooit meer loslaten. Maar toen zag ik dat ze niet naar mij toe ging. Huilend knielde ze neer bij de Heerser.

Mijn kaak verstrakte. Je zag het. Iedereen zag het. Ze hield van hem. Ik focuste me op haar aura - mijn specialiteit - en die loeide vel roze op, hier en daar wat donker blauwe of roze plekken.

Mijn menselijke vorm hield de tranen tegen die ik achter mijn oogkassen voelde zitten. Hoe kon ik zo stom zijn? Het stond verdomme in de voorspelling! Ik wist dat ik geen kans maakte en toch liet ik me zo dichtbij komen. Verdomde emoties!

Cleo keek me aan en voor het eerst in mijn leven was ik bang. Haar ogen waren ijsblauw geworden en er kwam wit licht van haar af. Ze leek wel bezeten.

'Wat je gedaan?!' Schreeuwde ze. Haar stem klonk niet als haar stem. 'Ga weg! Ik hou van hem, niet van jou! Ik heb nooit van je gehouden! Donder op, ik haat je!'

Wow. Daar kwam de klap. Hierna voelde ik me lusteloos. Die harde woorden hadden mij totaal verlamd. Ik knikte en liep de zaal uit. Haar woorden bleven zich eindeloos in mijn hoofd herhalen...