Ucu açılmış kurşun kalemi kağıdın üzerinde dans edercesine gezdirdi, kız ince uzun parmaklarını. Renkler kaleminin ucundan akıp bir şelale oluşturuyordu. Yarattığı şaheserin farkında olmadan gözlerini kağıdın üzerine dikmiş, hiçbir şey düşünmüyordu...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Enes Akıncı
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Zeynel Vural
***
Çağrı'nın müziği şifaydı. Kayıp ruhların merhemi... Öylesine büyülü, öylesine derin ki, insanın içinde kaybolacağı dipsiz bir kuyu gibi. Öyle ki, sonu belirsiz olan her şey Ezgi'yi korkuturdu ama bu müzik ile o dipsiz kuyulara inebilirdi. Bir ışıktı müzik, öylesine ışıldayan, yolunu kaybeden denizcilere yol gösteren bir deniz feneri. Denizdi onun müziği dalga dalga dalgalanırken heybetli, sakince kumsala dökülürken huzurlu. Gökyüzüydü müzik, parıldayan her bir yıldız gibi öylesine eşsiz, öylesine yalnız. Güzel olan her şeydi müzik. Ezgi'nin yüzünde peyda olmuş bir gülümsemeydi müzik.
Şimdi öylesine koridorda yan yana yürürken adamın, ruhunu okuyor onu anlıyordu sanki Ezgi. Çağrı ise belirgin bir açıklıkta kalmış gibiydi, ruhunun çırılçıplak olduğunu görüyordu. Dahası bunu Ezgi'nin gördüğünü biliyordu. Genç adamın içinde garip bir dinginlik hakimdi, yıllardır içinde tuttuğu sırları omuzlarından atmışcasına rahatlamıştı. Müziği yalnızken severdi Çağrı, müziği ile mest olurken yalnız olmak isterdi, ama bu sefer Ezgi'nin onu dinlemesi hiç rahatsız etmemişti. Aksine ona küçük bir konser yapmayı bile düşünmüştü, ancak tutmuştu kendini. Müziği ile böbürlenmek istememişti, ama bu müzik ile göğe yükselmek gibi bir şeydi. Hem de Ezgi ile birlikte.
Çağrı'nın müziğinden sonra ikisi de bir sessizliğe büründü. Sıkıcı bir sessizlik değildi onların ki ruh dinginliğiydi. İkisi de bunun farkındaydı. Ezgi, müziğinin eşsiz olduğunu dillendirirken utanmıştı, ama yine de söylemeden edememişti. Çağrı ise bu iltifat ile mütevazi bir sessizliğin içinde bir gülümseme sunmuştu Ezgi'ye.
Ezgi'nin kalbi, müziğin çoşkusuyla hızlı atarken izin isteyip Lale hocanın yanına gitmişti. Getirdiği çizimi Lale hocaya vermişti. Lale, Ezgi için çizimi oyun şirketine postalayacaktı. Lale emindi ki, format dışı da olsa bu çizim değer görecekti. Bir şekilde değerlendirilecekti, ama bunu Ezgi'ye söylemedi. Heyecan iyiydi. Ezgi kısa bir konuşmanın ardından Lale'nin yanından ayrılmıştı. Kapıdan çıktığında ise onu bekleyen Çağrı ile karşılaşmıştı. Ezgi, onun gittiğini düşünmüştü oysa ki. Demek ki onu beklemişti Çağrı.
