Ucu açılmış kurşun kalemi kağıdın üzerinde dans edercesine gezdirdi, kız ince uzun parmaklarını. Renkler kaleminin ucundan akıp bir şelale oluşturuyordu. Yarattığı şaheserin farkında olmadan gözlerini kağıdın üzerine dikmiş, hiçbir şey düşünmüyordu...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ezgi Atay
***
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Çağrı Saral
***
Zeynel, eline nereden geçtiğini bilemediği kalemi parmakları arasında dolaştırdı. Şuan kalemin varlığı düşüneceği en son şey bile değildi. Oturduğu sandalyede geriye kayıp, sırtını sandalyeye yasladı. Oturduğu masa da kendi düşüncelerine dalan, hiç gülmeyen ve neredeyse hiç konuşmayan tek kişi oydu. Karşısında oturan genç bu suskunluğun farkındaydı. Bu yüzden her sözden sonra Zeynel'e dönüyor onun fikrini alıyor ve onu güldürmeye çalışıyordu. Hoş bu genç Zeynel'in pek de umurunda sayılmazdı. Onun ilgisi neredeydi?
Kendisine en uzak masada arkadaşları ile oturup ona sırtını dönen Enes de mi? Camdan gördüğü kendi mutsuzluğunun aksine yeni sevgilisiyle gülerek konuşan Ezgi de mi? Yoksa bir haftadır görmediği sesini duymadığı ve haber dahi alamadığı Kaan da mı?
Zeynel ne düşüneceğini bilmeden umutsuzca çırpınıyordu. Zihni çığlık çığlığa bağırırken bedeni öylece bir sandalyede oturuyordu. İpi kopmuştu Zeynel'in, göklerde süzüldüğü o neşeli anlardan yere doğru çakılıyordu. Düşüşü çok sert olacaktı, hissediyordu. Tam bu anda "Ne uğruna?" diye çığlık çığlığa bağırıyordu benliği.
Çocukluğunda genç kızlığında yakaladığı aniye tutunmak istemişti Zeynel. Ancak daha yeni fark ediyordu en mutlu günlerinin Enes ile birlikte olduğu babasının hayatta olduğu günler olduğunu. Mutluluk elinde iken fark etmezdi insan ancak bir kere elinden kayıp gittiğinde anlardı yokluğunu. Zeynel'in yılları yokluk hissi ile geçmişti. Oradan oraya savrulmuş durmuş, hiç olmayacak şeylerin peşine düşmüştü. Ama Enes'i burada gördüğünde yıllardır ilk kez küçük bir umut kuvılcımı yanmıştı nasır tutmuş kalbine. Oysa umut kalan son kötülüktü. Belki de bu yüzden tutturmuştu ya Enes de Enes diye.
Enes, ah o katran karası gözleri ile ona tiksinerek bakan Enes. Kadınlık gururunu ayaklar altına alıp üzerinden basıp geçen Enes. İlk aşkı, belki de sonu. Onun sonunu getirecek olan Enes. Günahı ile yanıp tutuşan, geceleri amansızca uykusundan uyandıran, çocuklar gibi hıçkıra hıçkıra ağlatan... Onu yok sayan Enes. Mutluluğunun anahtarı elinde olan Enes. Acımasız, duygusuz adam.
