Persephone +18

2. Ev

HERKESE MERHABA

BEĞENMEYİ VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN LÜTFEN :)

Persephone

İlk defa gözlerimi bedenimde kasılmalar olmadan açmıştım. Rahat ve tatmin olunmuş hissi gerçekten güzelmiş. Başımı yana doğru döndürdüğümde beni izleyen esmer, uzun boylu giydiği tişörtten bile kasları belli olan biri oturuyordu. Tek sıkıntı beni öldürmek ister gibi bakıyordu. Yatığım yerden ayağa kalkıp toparlandım. Adam hala hiç kendini bozmamış o öldürücü bakışlarla bana bakmaya devam ediyordu. Gereksiz heycan yapmaya başlamıştım. Şuan Annesinden ceza almayı bekleyen suç işlemiş çocuklar gibiydim.

" kusura bakmayın akşam yolumu kaybettim. Hava kararınca da buraya sığınmak zorunda kaldım." açıklama yapmak istemesem de adamın eviydi sonuçta ve ben evine izinsiz girmiştim. Bu bakışlar altında kekelemeden konuşabildiğim için şanlıydım.

" hadi seni evine bırakıyım "

İnsan bir önemli değil derdi. Nezaketten yoksun varlık.

" gerek yok kendim gidebilirim."

"kendin gidebiliyor olsaydın burda olmazdın."

Adam sinirlerimle oynamaya başlamıştı. O kim oluyordu ki benimle böyle konuşabiliyordu. Ben Demeterin kızı persephoneydim. Ben bir Tarıçaydım.

" kaybolan bir Tanrıçasın."

" kim olduğumu biliyorsan neler yapabileceğimi de biliyor olmalısın. Şimdi çekil önümden" bir kaç arkadaşım hariç kimsenin varlığım dan haberi yoktu. Annemin beni evlatlık olarak aldığı biliniyordu. Kafam karışmıştı ama bir an önce kendini beğenmiş ukala adamın yanından gitmeliydim.

Kendimi evden dışarı attıp geldiğim yolu takip ederek yürümeye başladım. Arada arkama bakıyordum ama gelen yoktu. Biraz daha ilerlediğim de evin yolunu sonun da buldurmuştum. Biraz daha ilerledikten sonra evimi görebileceğim mesafeye gelmiştim. Evin etrafını silahlı adamlar sarmıştı. Ağaca dokunup onunla bütünleştim. Bu görünmez olmamı sağlıyordu. Neden burada olduklarını anlamaya çalışıyordum.
Adamlar evimi makinalı tüfekler taramaya başladı. Evi mi harabeye döndürmüşlerdi. Daha fazla burda kalamazdım. Biran önce annemin beni bulmasını umut ediyordum. Ormanda sakalanacağım bir çok yer olsa da orda yaşayan perilerin de hayatını tehlikeye atmam demekti. Sabah uyandığım eve geri dönüş yaptım. O ruhsuz adamın evde olmamasını diliyordum. Çok fazla orada kalmayı düşünmüyordum zaten , sadece Plan yapmam için zamana ihtiyacım vardı . Adam bıraktığım gibi koltukta oturmuş içkisini içmeye devam ediyordu. Yavaşça kapıyı açıp içeri girdim. Hala görünmezliğimi sürdüyordum. Şuanda açıklama yapmakta bu ukala adamın sözlerine de maruz kalmak istemiyordum. Adamın karşısında ki koltuğa oturdum.

" hoşgeldin kaybolan tanrıça."
Adamın sözleri karışık olan aklımı iyice karıştırmıştı. Beni görmesi imkansızdı.
Güçlerimi geri almadan konuşmaya başladım.
"beni nasıl görebiliyorsun bunu daha önce kimse yapmamıştı."

"seni görmüyorum ruhunun burada olduğunu hissedebiliyorum."

Bunu ancak ölülerin tanrısı hades yapabilirdi. Hadeste yer yüzüne çıkmazdı. Güçlerimi geri çekip insan formumu ortaya çıkardım.

"kimsin sen"

"bunu anlamış olman lazımdı."

"HADESSS"

"ta kensi tanrıçam"

"hadi ama doğruyu söyle biraz daha hadesmiş gibi davranırsan seni onu söylemek zorunda kalıcam ve inan bana yalancıları pek sevmez"