Η υπόλοιπη εβδομάδα κύλησε σχετικά ήρεμα. Ο Έρικ απουσίαζε περισσότερο από ποτέ άλλοτε από το σπίτι, σε σημείο που τον είχα δει μόνο δυο φορές από την βραδιά μετά τη συνέλευση εκείνων των ατόμων στο σαλόνι για την οποία κανείς δεν έκανε λόγο. Γνώριζα, από το άγριο βλέμμα που μου είχε ρίξει η μητέρα μου όταν τους είχα δει, τα μισόλογα των αγοριών, πως δεν επρόκειτο να πάρω απάντηση.
Ο Κάι είχε αναλάβει να με πηγαινοφέρνει στο σχολείο και μερικές φορές είχε φάει με εμένα και την Έμπερ στο μεσημεριανό. Δεν ήθελα να σπαταλήσω ενέργεια και να τον φέρω στη θέση να μου πει δικαιολογίες για το τι ήξεραν όλοι εκείνοι που εγώ αγνοούσα. Περνούσαμε καλά μαζί και πίστευα πως θα μπορούσαμε να γίνουμε καλοί φίλοι.
Όσο αφορούσε τον Μάβερικ, έπειτα από εκείνο το βράδυ είχε εξαφανιστεί. Προσπάθησα να καταπολεμήσω την ανάγκη που αισθανόμουν να μάθω περισσότερα για εκείνον αλλά πλέον τη Παρασκευή δεν κατάφερα να καταπολεμήσω την περιέργειά μου.
"Ο... Μάβερικ... Δεν ήταν σε καμία μου τάξη... Είναι... Καλά;"
Ο Κάι σταμάτησε να μασουλάει το σάντουίτς του αλλά δεν συνάντησε το βλέμμα μου. Η Έμπερ σταμάτησε και εκείνη να τρώει και μας κοιτούσε εναλλάξ.
"Είχε κάποιες δουλειές μαζί με τον αδελφό μου εκτός πόλης" είπε προσεκτικά, με λόγια καλά ζυγισμένα. Δεν ήθελα να τον πιέσω περισσότερο. Δεν θα έπρεπε καν να τον είχα ρωτήσει. Άλλωστε, τι με ενδιέφερε εμένα;
Εκείνη τη στιγμή είδα τον Ντάρσιο να πλησιάζει, το βήμα του γεμάτο αυτοπεποίθηση, τα γαλανά μάτια του καρφωμένα πάνω του. Μόλις τον κοίταξα και εγώ μου χάρισε ένα αβίαστο χαμόγελο.
Κάθισε στην κενή θέση δίπλα μου και άφησε την κυπαρισσί ζακέτα του στον χώρο ανάμεσά μας. Φορούσε ένα απλό μπλε τζιν με ένα t-shirt σε παρόμοια χρώματα, έναν τόνο πιο σκούρο από τα μάτια του.
"Τι κάνετε παιδία;" απευθύνθηκε σε όλους στο τραπέζι.
Η Έμπερ επικεντρώθηκε στο να τσιμπολογάει ένα κομμάτι πίτσα που είχε μπροστά της ενώ ο Κάι του έριξε μια επιφυλακτική ματιά.
"Καλά. Εσύ;" απάντησα πιο μαγκωμένα από οτι θα ήθελα. Οι φίλοι μου φαίνεται να το παρατήρησαν και αμέσως βάλθηκαν να συμμετάσχουν στη συζήτηση.
"Ντάρσιο, έτσι; Είμαι ο Κάι. Από εδώ η Έμπερ" του συστήθηκε, σαν να ήμασταν οι τρείς μας μια παρέα από παλιά, σαν να μην γνωριζόμασταν μοναχά για μια εβδομάδα.
YOU ARE READING
The other me
Teen FictionΜια ζωή μισή. Μια ζωή πάντα κάτι να λείπει. Η δεκαεξάχρονη Αντελίν πάλευε ανέκαθεν με τον εαυτό της, ήταν πάντοτε διχασμένη ανάμεσα στο άσπρο και στο μαύρο, στη νύχτα και στη μέρα, στο... καλό και στο κακό. Η λέξη ισορροπία δεν υπήρχε στο λεξιλόγ...
