Είχε ήδη περάσει μισή ώρα που ήμασταν μέσα στο αμάξι και κανείς μας δε μιλούσε. Κοιτούσα το τοπίο απέξω όπως βγαίναμε από τη πόλη και κατευθυνόμασταν προς το δάσος στους πρόποδες του βουνού. Τα δέντρα, όπως και εκείνα στον κήπο μας, είχαν βαφτεί με φθινωπορινά χρώματα, και κουνιόντουσαν στη μελωδία του αέρα.
Όπως ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου ξαφνικά άκουσα ένα τραγούδι να παίζει στο ράδιο που εως τότε το είχαμε κλειστό.
Όταν σκεφτόμουν τον Μάβερικ τον φανταζόμουν ως το κλασσικό έφηβο όμορφο αγόρι με το ακριβό αυτοκίνητο. Χαζό και νάρκισο. Το δεύτερο δεν έπαυε να μου αποδυκνύει οτι ήταν αλήθεια όμως για να υποθέσω το πρώτο δε μου είχε δώσει ποτέ κανένα δικαίωμα.
Θεωρούσα πως το γούστο του στη μουσική θα περιοριζόταν σε τραπ τραγούδια με πρόστυχους στίχους ή οποιοδήποτε τραγούδι είχε μουσική που έκανε τις κοπέλες να χορεύουν πάνω του σαν στρίπερς, γι'αυτό και το τραγούδι τη μελωδία του οποίου τώρα σιγομουρμούριζε, με εξέπληξε.
"Nothing more to say; No more ace to play; The winner takes it all; the loser standing small; beside the victory-that's her destiny"
"Ακούς ABBA;"
"Δε χρειάζεται να ακούγεσαι τόσο έκπληκτη" είπε η γωνία του στόματός του έγυρε προς τα πάνω σε ένα στραβό μειδίαμα.
"Εγώ... Απλώς δεν σε έκανα για τον τύπο του ανθρώπου που θα άκουγε..." προσπάθησα να βρω τις σωστές λέξεις. Το τελευταίο που ήθελα ήταν να τσακωθούμε. "Παλιά τραγούδια" κατέληξα.
Την ίδια επεξεργασία λέξεων φάνηκε να κάνει και εκείνος προτού μου απαντήσει: "γιατί δεν είμαι αυτός ο τύπος" Πήρε μια ανάσα πριν συνεχίσει, προσπαθόντας να μείνει συγκεντρωμένος στον δρόμο και ταυτόχρονα να βρει πως να μου εξηγήσει. " Ακούω τραγούδια από όλα τα είδη- εκτός από ραπ και τράπ βασικά. Απλώς είμαι αρκετά επιλεκτικός. Κάποια τα ακούω γιατι μου θυμίζουν μια περίοδο της ζωής μου, άλλα γιατί έχουν ωραίο στίχο, και άλλα για τη μελωδία τους. Το βρίσκω τρομερά ριχό να διαλέγεις..."
Ολοκλήρωσα εγώ τη φράση του: " είδος ή καλλιτέχνη". Τα μάτια του άνοιξαν ελάχιστα από την έκπληξη αλλά μονάχα έγνεψε καταφατικά, δίχως να πάρει τα μάτια του από τον δρόμο.
Το τραγούδι συνέχιζε να παίζει και αυτή τη φορά ήμουν εγώ που άρχισα να τραγουδάω "the judges will decide, the likes of me abide" όταν το μουρμουριτό του μετατράπηκε σε μια στεντόρια βαθιά φωνή που με συνόδευε στο τραγούδι καθώς αυτό τελείωνε. "spectactors of the show; always staying low; the game is on again- a lover or a friend- a big thing or a small- the winner takes it all"
YOU ARE READING
The other me
Teen FictionΜια ζωή μισή. Μια ζωή πάντα κάτι να λείπει. Η δεκαεξάχρονη Αντελίν πάλευε ανέκαθεν με τον εαυτό της, ήταν πάντοτε διχασμένη ανάμεσα στο άσπρο και στο μαύρο, στη νύχτα και στη μέρα, στο... καλό και στο κακό. Η λέξη ισορροπία δεν υπήρχε στο λεξιλόγ...
