The other me

Κεφάλαιο 11

Οι φωνές από το σαλόνι είχαν πλέον σταματήσει και στο δωμάτιο επικρατούσε ησυχία. Ο μόνος ήχος που ακούγονταν ήταν οι άρρυθμες ανάσες του Μάβερικ καθώς προσπαθούσε να ηρεμήσει και πιθανότατα να βρει ένα ωραίο και πιστευτό ψέμα. Όμως εγώ ήμουν αποφασισμένη να μάθω την αλήθεια. 

"Ποιοι ήταν όλοι αυτοί στο σαλόνι;" Ξεκίνησα να λέω. Πέρασε λίγη ώρα μα δε πήρα καμία απάντηση. Το περίμενα. 

"Πώς ήξερες οτι τα αδέλφια μου ήταν ασφαλή;"

 Σιωπή. Υπέροχα.

" Γιατί αντέδρασες έτσι σήμερα;" 

"Αντελίν" Περίμενα να ακούσω τη συνέχεια, η οποία ήμουν σίγουρη πως δεν θα ερχόταν ποτέ.

"Δεν ζήτησα να μου πεις το όνομά μου, ζήτησα τα ονόματα όλων αυτών που βρίσκονταν πριν κάτω, ζήτησα τον λόγο που με μείωσες μπροστά σε όλο το σχολείο σήμερα το πρωί. Τον λόγο που ήρθες τώρα εδώ να δεις τι κάνω..."

Το βλέμμα του έκαιγε με μια απάντηση που όμως δεν ήταν επρόκειτο να μοιραστεί μαζί μου. 

"Μάβερικ απλώς πες κάτι!" φώναξα αγανακτισμένη. Επιτέλους με κοίταξε στα μάτια. Μέσα τους μπορούσα να διακρίνω μια εσωτερική διαμάχη. Για μια στιγμή είδα την επιθυμία του να μου απαντήσει αλλά αμέσως μετά μια σκιά κάλυψε την σκέψη αυτή.

"Καταλαβαίνω πώς αισθάνεσαι. Είναι απαίσιο να μη ξέρεις την αλήθεια. Έχω νιώσει και εγώ έτσι. Αλλά Αντελίν, κάθε πράγμα έχει μια συγκεκριμένη στιγμή που πρέπει να συμβεί. Όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να αλλάξουν τη σειρά αυτή δημιουργούνται προβλήματα. Αυτό έγινε και εδώ. Κάποιος αποφάσισε να καθυστερήσει κάτι που έπρεπε να είχε συμβεί μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή και να που υπάρχουν προβλήματα. Αν αλλάξω και εγώ τώρα αυτή τη σειρά θα δημιουργηθούν ακόμα περισσότερα προβλήματα. Σε παρακαλώ, απλώς κάνε λίγη υπομονή. Δείξε λίγη εμπιστοσύνη. Αν όχι σε εμένα, στον Έρικ, στη Μιρ- στη Μητέρα σου"

Τα λόγια του ξεχύθηκαν με τεράστια ορμή, με τη βιαιότητα που θα κυλούσε το νερό που περιοριζόταν από ένα φράγμα το οποίο επιτέλους έσπασε. 

Τα μάτια του έψαχναν στα δικά μου για μια απάντηση. Δεν έμαθα αυτό που ήθελα όμως ήξερα πως όσο και αν επέμενα δεν θα το μάθαινα. Και τον πίστευα πραγματικά όταν μου έλεγε πως είναι για το καλύτερο. Δεν καταλάβαινα πώς ήταν προτιμότερο να ζω στην άγνοια όμως τον εμπιστευόμουν. 

Το μυαλό μου δούλευε τρελά, η λογική μου με ήθελε εξοργισμένη με την κατάσταση, με εκείνον. Δεν πίστευε πως θα μάθαινα ποτέ τα μυστικά τους. Τα μυστικά της οικογένειάς μου. Η  καρδιά μου όμως, το ένστικτο μου... Εκείνα του έδειχναν τυφλή εμπιστοσύνη. Πάντοτε θεωρούσα πως η καρδιά ξέρει καλύτερα, όμως ποτέ στη ζωή μου δεν είχα δείξει το απαραίτητο θάρρος για να την εμπιστευτώ. Αποφάσισα αυτή τη φορά να το κάνω.