သစ္ရြက္ေျခာက္တို႔ေႂကြေနေသာ လမ္းမႀကီးတစ္ခုထက္တြင္ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္သည္ ဆုရစာရြက္ကေလးကို ကိုင္ရင္းလမ္းေလ်ွာက္လာေလ၏။ အသားမည္းမည္းမ်က္ႏွာပုပုကေလးေပၚတြင္ အၿပံဳးပန္းမ်ားက မလိုက္မဖက္ရိွေနေသာ္လည္း ထိုကေလးဟာေတာ့ မည္သူ႔ကိုမ်ွ ဂရုမစိုက္ေပ။
ၿခံစည္းရိုး ယိုင္နဲ႔နဲ႔ကေလးကို ေဖးတင္ထားသည့္ ၿခံတံခါးရြက္ကေလးမွာေတာ့ ဝါးတစ္ခ်ိဳ႕ျပဳတ္ထြက္ေနခဲ့ၿပီမို႔ အရံအတားသေဘာသာ ရိွေတာ့၏။ လံုးဝလံုၿခံဳေနေသးသည္ေတာ့မဟုတ္ခဲ့ပါ။
ေတာင္ေစာင္းကေလးမွာ ေဖးတင္ထားသည့္ အိမ္စုတ္ကေလးကေတာ့ ေျခာက္ကပ္လ်ွက္ရိွ၏။ အိမ္ေနာက္ဘက္ရိွ ေခ်ာက္ငယ္ကေလးထဲ ေျပးဆင္းကာ မိခင္ထံေျပးသြားမိေတာ့၏။
" အေမ .. အေမ .. "
" ဘာျဖစ္လာသလဲ ... အလန္႔တၾကား "
" သား သား ဆုရတယ္ "
ပုဆိုးအေဟာင္းတစ္ထည္အား ေခါင္းေပါင္းထားသည့္ အေမ့မ်က္ႏွာေပၚတြင္ သနပ္ခါးဆိုသည္မွာ တစ္စက္ကေလးမွရိွမေနခဲ့ပါ။ ပလက္စတစ္ေကာ္ပံုးႀကီးထဲက အစားအစာအႂကြင္းအက်န္မ်ားထဲ လက္ၾကႏွင့္ စြက္ကနဲႏိႈက္ကာ ဖြဲႏုတစ္ခ်ိဳ႕ႏွံ႔ေအာင္ ေမႊေနသည့္ အေမ့လက္ေတြက သူ႔ကို မရြံရွာေစပါ။ သို႔ေသာ္ျငား သူကိုင္လာသည့္ ဆုစာရြက္ျဖဴျဖဴကေလး ညစ္ေပသြားမွာစိုး၍ အေနာက္ကို အနည္းငယ္ဆုတ္လိုက္၏။
" ဘာဆုလဲ "
" ထူးခြၽန္ဆု "
" ဘာ ဘာသာတုန္း "
" သခ်ၤာ "
" ဪ ဪ "
" ဒါပဲလား "
အေမဟာ အလုပ္ရႈပ္ေနခ်ိန္၌ လာစကားေျပာေနသည့္သူ႔ကို အလိုမက်သလို တစ္ခ်က္ၾကည့္လာ၏။ အေမ့အၾကည့္ေၾကာင့္ အလိုလိုလန္႔လာကာ အေမ့ကို ဘာစကားမ်ွမဆိုဝံ့ေတာ့ေခ်။
အေမဟာ လက္ထဲကပလက္စတစ္ေကာ္ပံုးႀကီးကို မ ရင္း အေနာက္ဘက္စြန္းစြန္းရိွ ဝက္ၿခံကေလးသို႔သြားကာ ဝက္စာေကြၽးေနျပန္၏။ ဒီေန့ေတာ့ ဝက္ေတြ ဗိုက္ကားေပလိမ့္မည္။ ၾကည့္ရတာ အေမတစ္ေယာက္ ဝက္စာေကာက္တာ အေတာ္မ်ားမ်ားရခဲ့ဟန္တူ၏။
YOU ARE READING
လွမ်းပို(Completed)
Romanceအချစ်နှင့်သိက္ခာ မာနနဲ့သစ္စာ တရားသဖြင့် ယှဥ္ပြိုင်ကြရအောင်
