~ Stockholm ~

10~ Hospitals and Basements

"Gwen! Gaat het?" Hoor ik Lacey in mijn oor schreeuwen terwijl ze me door elkaar schud en ik besef me dat ik stofstijf op het bed zit met mijn ogen wijd open. Om me heen zie ik Zeke, Lacey, Nate en een wat oudere vrouw staan. Opeens realiseer ik me wat die dromen betekenen. Als de dromen echt zijn, dan is Audrey ergens in een weeshuis. Dit moeten ze weten.

"Ik weet waar ze is." 

---

 Nieuwsgierige en verwarde ogen kijken me aan. 

"Ze is in een weeshuis, tenminste dat droomde ik. En ik weet zeker dat ze droom waar is. Hij was zo echt, alsof het een herinnering was." Vertel ik en ik vertel de details van de dromen, behalve dat met dat snoepje, dat wil ik zelf uitzoeken en het heeft toh niks met Audrey te maken. Nate legt me uit dat ik in de hal flauwviel en vervolgens naar het ziekenhuis ben gebracht. De oudere vrouw is een zuster die begaan is met de familie, ze weet dus wat er aan de hand is.

Morgen mag ik weg uit het ziekenhuis en gaan we naar dichtbijgelegen weeshuizen. Zeke, Lacey en Nate gaan naar huis en komen me morgen ophalen. Met in mijn hoofd dat we morgen Audrey terugvinden val ik in slaap.

Ik voel een vloeistof door mijn arm vloeien waardoor ik wakker word. Mijn ogen schieten open en voor me zie ik mijn vader. Uit zijn mond komt een walm alcohol.

"Heb je me gemist?" Hoor ik hem fluisteren voordat ik weer in slaap val, dit keervan het verdovingsmiddel in mijn arm. 

Deze droom is anders. Ik zie mijn kleine lichaampje voor me en zie mijn vader over mij gebogen staan. Hij ziet me niet, het lijkt wel alsof ik een geest ben. 

"Weet je nog wat er gisteren is gebeurd?" Vraagt mijn vader poeslief.

"Nee, het was toch gewoon een normale dag papa?"  Antwoord kleine ik. Mijn vader loopt de kamer uit en laat mij achter. Mijn geest volgt hem de woonkamer in en ik zie mijn moeder zitten aan de grote tafel. Kleine ik is aan het spioneren om het hoekje van de kamer.

"En, werkte het?" Vraagt mijn moeder en vult nog een glas met wijn. 

"Ja, ze herinnerde niks meer van gisteren. Ook niet van eerder, ze denkt dat wij haar ouders zijn." Hij  plant een kus op haar voorhoofd. 

"Dit gaat beter dan we hadden gedacht!"  

Ze denkt dat wij haar ouders zijn? Waar slaat dat op?  Ben ik niet hun dochter?  Ben ik ook ontvoerd? Net als Audrey? Ik heb andere ouders? Biologische? Maar het zou nog steeds kunnen dat al mijn dromen niet kloppen, dat Audrey niet in het weeshuis zit.

Ik denk terug aan de details van de droom. Wacht eens even... Het werkte? Wat werkte? Slaat dit weer op de snoepjes? Zijn het drugs? Zodat ik alles vergeet? Nee, Gwen zet het uit je hoofd, het is niet waar. 

"Ah, je bent wakker! Welkom thuis, zou ik moeten zeggen, maar je bent hier nog niet vaak geweest niet?" Ik realiseer me weer wat er is gebeurd. Het ziekenhuis, daarna mijn vader. Het is hier donker en koud, ik ben in de kelder van mijn oude huis. Ik herinner me nog dat ik daar nooit mocht komen, hoe ze me daar weghielden en dat ik na een paar jaar ben vergeten dat ik er ooit ineteresse in toonde. Hoe kan ik deze plek zijn vergeten? Hier was vroeger al het alcohol van mijn ouders. 

"Ben je je tong verloren?" Hij loopt naar me toe en ik besef me dat ik de hele tijd naar de muur aan het staren was. Mijn vader haalt wat uit zijn zak en ik herken het meteen.

De snoepjes, of als in mijn dromen; de drugs. Ik weet niet wat ik moet doen maar één ding weet ik wel. Ik doe dat niet in mijn mond.

Maar dan loopt mijn vader naar me toe, en propt een handvol drugs in mijn mond.

---

Ik had gisteren niet geupdate omdat ik... euh... limonade over mijn laptop had gegooid. (Ja oké niet express he!). Hij doet het gelukkig wel, maar alleen het  toetsenbord niet, dus nu typ ik op een ander toetsenbord die met een USB kabeltje verbonden is met mijn laptop.

Maar nu heb ik weer een nieuw hoofdstuk en daar is waar het om gaat!

Denken jullie dat de dromen van Gwen echt zijn? Comment!

Vote?