~ Stockholm ~

15~ Not getting it

"Ik ben Zeke, en we zoeken Audrey, woont die hier?" Vraagt Zeke.

"Audrey?" Zegt het meisje en haar ogen beginnen te wateren als ze eraan denkt. Als ze mij ziet lichten haar ogen op.

"Audrey?" Vraagt ze verbaasd.

Wacht, wat?

---

 Voordat ik doorheb wat er gebeurd heeft het meisje haar armen om haar heen en is aan het huilen.

"Audrey.." zegt ze. Wat? 

"Ja, we zoeken Audrey, weet je waar ze is?" Probeer ik te vragen en ze laat me los uit haar greep en kijkt me aan met een blik vol ongeloof. 

"Kom binnen, ik denk dat jullie even moeten zitten." Ze duwt me voor haar uit het appartement in en ze gaat zitten op de bank. Ze trekt me ook op de bank en kijkt me doordringend aan. 

"Goed luisteren nu." Ze kijkt achterom en gebaart dat de rest ook moet zitten.

"Wie ben jij?" Vraagt Nate. En ze denkt even na.

"Ik ben Gwen." Er was een stlte, en het was geen fijne.

"Oké." Zeg ik dan maar, we hebben dezlefde naam, no biggie.

"Laat ik het anders zeggen. Op jonge leeftijd werd ik ontvoerd  door een paar mensen. Vanaf dat moment woonde ik in een huis samen met een ander meisje, Audrey." Nate en Zeke keken elkaar even snel aan.

"We praatten vaak ook al mocht het niet van diegene die ons had ontvoerd. Hij eisde geld van onze ouders maar mijn ouders wilden niks geven, mijn ouders gaven toch niet om me, dat wist ik. Op een dag werd ik weggestuurd naar een weeshuis, ze hadden onze namen express verwisselt. Audrey en Gwen. Ik heet volgens het weeshuis Audrey, maar ik heet Gwen. En ik dacht dat ze Audrey hadden vermoord. Ik ben zo blij dat ze nog leeft." Ze kijkt me lief aan en iedereen staart haar aan vol ongeloof.

"Waar is ze dan?" Vraag ik terwijl iedereen me raar aanstaart, alsof ik het niet snap. Lacey heeft een big smile op haar gezicht net als Zeke, maar Nate lijkt het nog niet helemaal te snappen.

"Naar boven jij!" Schreeuwt hij in mijn oor en ik ren naar boven. Als ik de volgende ochtend weer beneden kom zie ik het meisje niet meer. Waar is ze? 

Herinneringen stromen één voor één binnen.

"Hier, doorslikken." Hij propt het in mijn mond en het smaakt helemaal niet naar een snoepje. 

Het is nu een week later en het meisje heb ik niet meer gezien. Papa en mama drinken heel veel en papa slaat me soms. 

"Ze at het op. Als ze morgen nog weet over haar dan werkt het niet en moeten we een andere oplosssing zien te vinden."

Ik begin duizelig te worden in mijn hoofd.

"En, werkte het?" Vraagt mijn moeder en vult nog een glas met wijn. 

"Ja, ze herinnerde niks meer van gisteren. Ook niet van eerder, ze denkt dat wij haar ouders zijn." Hij  plant een kus op haar voorhoofd. 

Daarna nog een herinnering, eentje die ik nog nooit heb gezien.

"Audrey!" Schreeuwt een klein jongetje met zwart haar terwijl sterke armen me weghalen bij twee jongetjes. 

"Audrey! We komen je redden! Echt waar! Beloofd!" Schreeuwt het jongetje terwijl de moeder van het jongetje naar buiten rent. 

"Nee! Neem mijn Audrey niet van me weg!" Schreeuwt ze en ik voel een soort connectie met haar, alsof ik haar meteen vertrouw, iets wat ik nooit bij mijn moeder heb gehad.

Wacht, ben ik Audrey?

---

Einde.

Ha! Dit is gewoon het einde! MWUHAHAHA 

Er komt een deel 2 rustig aan haha :)

Hij staat al op mijn account, hoofdstuk 1 komt snel ;) 

Ik voel me nu echt een evil genius haha.