Türü Değiştirmek İçin Çabalayacağım[Novel Çeviri]

8.Bölüm

■ ■ ■

Her gün bu bedeni taşıyorum ve hareket ettiriyorum, yine de yüzümü yıkadıktan ve aynada kendime baktıktan sonra hep irkiliyorum.

Judith olsam, en iyi gülümsememi öne çıkarır ve elimi onun üzerine koyardım; Yine de onunla hiçbir şey yapmak istemedim, bu yüzden yüzümü saklamaya çalışarak başımı eğdim.

Duygularımdan biraz bile habersiz, benimle konuşmaya devam etti.

"Afedersiniz, çok acelem vardı. Özür dilerim."

"Özür dilemeye gerek yok. Kendim acele ediyordum. "

Elini tutmayı düşünmedim bile, kendim ayaklarım üzerinde doğruldum.

Mahvolmuş elbisemi görmüş ve endişeli bir ses tonuyla sormuş olmalı.

"Bir dakika Leydim. Senin kıyafetin…"

"Ah, sorun değil. Bu senin hatan değil. İlgilenmem gereken çok acil bir mesele var, bu yüzden şimdi gitmeliyim ... "

Endişesini istemesem de söylemem gereken şeyi söyledim, bir kez eğildim ve basitçe kaçtım.

Ama sonra, garip bir şekilde, sırtımda bakışlarını hissettim.

"Elbette, beni takip etmiyor ..."

Arkamı dönüp onaylamak istedim ama onunla göz teması kurmaktan çekiniyordum. Bu yüzden onun bakışlarını görmezden gelmek için elimden geleni yaptım ve insan kalabalığının arasında saklanmaya başladım.

Neyse ki, aklımı okurmuş gibi, o adam beni takip etmedi.

Güvenli bir şekilde eczacıya geldim ve topladığım bitkilerden Luca'nın ilacında indirim kazandım.

"Ne? Bu ilaç Luca için mi? "

Hekim bana büyük bir güvensizlikle baktı.
Sanki saçma sapan konuşuyormuşum gibi, delici parıltısı içimi kesti ama tuhaf bir şekilde güldüm.

Bu şüphecilik tepkilerine alıştım.
Duygusuzmuş gibi davranarak, beyan ettiğim gibi çenemi yukarı kaldırdım

“Luca hastalandığından, ilacı için bana daha iyi bir teklif vermelisin, böylece daha hızlı iyileşmesine yardımcı olmak için biraz sosis de alabilirim. Üstelik, herkes 1 Mayıs Festivali için hazırlanırken, geç saatlerde çok fazla ot alamadınız. "

"Ne ... peki, iyi."

Gülüşü boş, hâlâ şaşkına dönmüştü.

Tepkisi ne olursa olsun, daha çok para kazandıkça kendime sırıttım.
O parayla kasap dükkanına girdim ve sosis aldım.

Evde havuç, şalgam ve buket garni vardı, bu yüzden biraz pot-au-feu* pişirmeye karar verdim.

Bol miktarda ilaç ve et geri getirerek içimde bir memnuniyet duygusu yükseldi ve adımımdan sevinç taştı.

O anda, benim yaşımdaki köyün köşesinde toplanmış kadınlar beni farketti ve konuşmak istediler.

"Huh, Judith? "

"Neden buradasın?"

"Neden, ne var?"

Eldeki durumdan habersiz, hemen sordum.
Bir kadın kalabalığın arasından fırladı, kıskançlıkla dolu gözleri vücudumu deldi.
O, Thomas'ın daha önce bahsettiği Lea'ydı.

O aristokratla ilgileniyor olmalı, o halde neden burada?

Kendi tepkime nasıl tepki verdiğinden emin değildim ama Lea'nın tüm yüzünün sanki gururu zedelenmiş gibi düştüğünü gördüm.
Belki de duygularını saklamaya çalışırken, normal bir şekilde konuşmaya devam etmek için güçsüz bir girişimde bulundu.

"Bir süre önce o genç aristokratla flört etmeye çalışıyordum ama o sadece senin nerede yaşadığın ve daha sonra hızla kaybolduğun yerle ilgilendi. Bu yüzden, onunla takıldığını ve onu evine götürdüğünü sanıyordum, ama sanırım bu doğru değil? "

"Ne? Bir aristokrat mı? "

"Evet. Memur üniforması giymiş güzel bir beyefendi. Biraz korkutucu ve kaba görünüyordu ama… Bilmiyor musun? "

Birinin evimi ziyaret etmesi için hiçbir sebep yoktu ...

"Bir dakika bekle."

Aniden aklımdan bir düşünce geçti.
Yüzüm soldu.

Rüdiger'ın bu 1 Mayıs'ta gelmesi mümkün mü?

Ama şüphesiz, orijinal hikaye Luca'nın 10 yaşındayken Winterwald'a gittiğinden bahsediyordu ...

Bir farkındalık beni sarstı.

'Oh, Judith Maybaum, seni deli cadı! Yeğeninizin yaşını nasıl bilemezsiniz !? "

Judith'in hatırası sayesinde 1 yıl kaldığını varsaydım.

Judith gerçekten Luca'nın 9 yaşında olduğuna inanıyordu.

■ ■ ■

Pot-au-feu: Fransız usulü sığır eti güveç.Fransa'nın ulusal bir yemeği olarak görülüyor.