လင္းသည္ စိတ္မၾကည္ မသာျဖင့္ ထိုင္ေနသည္။ အနားတြင္လည္း ျမတ္ဝန္းညီက ရွိေနေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာကိုလည္း အတတ္ႏိုင္ဆုံး ေလွ်ာ့ထားရေသးသည္။
"ၿငိမ္းတို႔၊ ေက်ာ့ေက်ာ့တို႔ ဆိုင္သြားေတာ့ေလ"
"ဟင္ မမလင္း ေနမေကာင္းေသးဘဲ နဲ႔ "
" လင္း ေနေကာင္းပါတယ္ ဘာမွ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ဆိုင္မွာသာ ဂ႐ုစိုက္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ ဒါဆို ၿငိမ္းတို႔ ညေနမွ လာခဲ့မယ္ေလ"
"မလာနဲ႔၊ ညေန ေလးနာရီဆို တံခါးပိတ္ၿပီး ျပန္ၾကေတာ့၊ ဒါနဲ႔ လင္းရဲ႕ စားပြဲေပၚမွာ စာအုပ္အထူႏွစ္အုပ္ရွိတယ္ အဲဒါေလးကို ေန႔လည္ေလာက္ လာပို႔ေပးပါလား"
"ဟုတ္ မမလင္း"
ျမတ္ဝန္းသညီသည္း လင္းကို ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ၿငိမ္းၿငိမ္းတို႔ကို တစ္လွည့္ၾကည့္သည္။ တစ္ခြန္းဆိုလိုက္တိုင္း ဟုတ္ကဲ့ဟု ဆိုကာ နားေထာင္ၾကေသာ ေၾကာင့္ အေတာ္ကေလးလည္း စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ေနမိျခင္းပင္။
"လင္း"
လင္းက လွည့္ၾကည့္လာေသာ အခါ ျမတ္ဝန္းညီက ေရတစ္ခြက္ကို လင္း၏ လက္ထဲသို႔ထည့္ေပးလိုက္သည္။
"အလုပ္လုပ္မလို႔လား"
"အင္း"
"နားနားေနေန ခဏေလာက္ ေနပါဦးလား လင္းရယ္"
လင္းသည္ ျမတ္ဝန္းညီအား ၾကည့္သည္။ တစ္စကၠန႔္..ႏွစ္စကၠန႔္.. သုံးစကၠန႔္.. ေလးစကၠန႔္..။ ဆယ္စကၠန႔္မွ် ၾကာေသာ အခါ လင္းက ေမးခြန္းတစ္ခုကို ေမးလိုက္ေလသည္။
"ညီညီက အလုပ္မရွိဘူးလား"
"ဟင္"
ျမတ္ဝန္းညီသည္ ထိုေမးခြန္းကို မေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ေပ။
"ရွိတယ္ေလ"
"ရွိရင္ ျပန္ေတာ့ေလ"
"အတန္းက ေနာက္ေန႔မွ ျပန္စမွာ"
ထိုအခါမွ လင္းက အင္း ဟု ဆိုကာ တစ္ဖက္သို႔ လွည့္သြားသည္။
"လင္း လည္း နားပါဦးလား၊ အလုပ္ေတြကို ၿငိမ္းၿငိမ္းတို႔ကို စိတ္မခ်ရလို႔လား "
"စိတ္ခ်တာက စိတ္ခ်ရပါတယ္၊ လင္း ေနမေကာင္းတာကို သူတို႔ကပါ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနရတာေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးေလ၊ ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္းၿငိမ္းတို႔ ဒီမွာေနေတာ့ေရာ လင္း ဒဏ္ရာက ပိုၿပီးျမန္ျမန္ေပ်ာက္မွာ မလို႔လား "
