Uni Code
ပန်းပွင့်လေးတွေကြွေရင် ဝမ်းနည်းစရာကောင်းတယ်လို့ တွေးခေါ်တတ်တဲ့သူရဲ့စိတ်ဟာ သိပ်ကိုနူးညံ့တယ်လို့ထင်သလား။
မရည်ရွယ်ပါဘဲ လူတစ်ဖက်သားကို ဘယ်အတိုင်းအတာထိ နာကျင်အောင်လုပ်လို့ရသလဲ။ ကိုယ်တိုင်တောင်မသိဘဲ၊ သတိတောင်မထားမိဘဲ။
ဆူးလ်ဂီဟာ ပန်းပွင့်လေးတွေထိခိုက်မှာကို စိုးရိမ်တတ်သူဖြစ်ပြီး သူမကိုလည်း စိတ်ရောကိုယ်ပါ ဒဏ်ရာမရစေလိုကြောင်း ဘတ်စ်ကားအတူစီးတုန်းကမြင်ခဲ့ရတဲ့ ခိုငှက်ကလေးကိုတိုင်တည်ပြီး ဆုတောင်းပေးဖူးသည်။
* * *
"ဂျူဟျွန်း အိမ်မပြန်ဘူးလား"
"နင်ဘယ်သွားမှာလဲ"
"အလုပ်"
"ငါလည်းလိုက်မယ်"
"မင်ဟော့ကရော"
"သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ချိန်းထားတယ်ဆိုလားပဲ အတန်းမပြီးခင်က ငါ့ကိုစာပို့ထားတယ်"
"သြော်"
ဆူးလ်ဂီက ခြေလှမ်းတွေကို အရှိန်လျှော့လျှောက်ရင်း သူမကိုစောင့်တယ်။ ကုတ်အင်္ကျီရှည်ရဲ့အိတ်ကပ်ထဲ လက်နှစ်ဖက်ကိုထည့်ထားပြီး အအေးဒဏ်ကြောင့် နှာခေါင်းတွေဟာနီရဲရဲ။
"လမ်းလျှောက်သွားမှာလား "
"ဘတ်စ်ကားစီးမှာ"
ဂျူဟျွန်းခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ရင်း အအေးဒဏ်ကြောင့် ကိုယ်ကိုကျုံ့လိုက်မိသည်။
"မအေးဘူးလား ဆူးလ်ဂီ"
"အေးတယ်"
"ဒါဆိုဘာလို့မာဖလာတို့ လက်အိတ်တို့ ယူမလာတာလဲ"
"ဒီတိုင်း "
"ဒီတိုင်း?"
"ဒီတိုင်းအလုပ်ရှုပ်လို့"
အဖြေကြောင့် ဂျူဟျွန်းခေါင်းတခါခါလုပ်မိတော့ ဆူးလ်ဂီကဘာမှမပြော။ နေမကောင်းဖြစ်ပြီး လည်ပင်းတွေနာလိမ့်မယ်လို့ သတိပေးဖို့စဥ်းစားမိပေမယ့် ပါးစပ်ကမပြောဖြစ်။
