Vandaag ga ik weer naar school. Het klink misschien gek, maar school helpt echt met het verwerken van alopecia. Op school kan ik er rustig met mensen over praten. Niemand heeft een mening. Iedereen luistert, zonder dat ze weten waar het echt over gaat. Ik voel me soms echt heel slecht, school zorgt er gewoon voor dat je er niet over hoeft na te denken.
Ik ga terug naar huis na een gekke schooldag. Je zit gewoon met 7 andere mensen in een lokaal en dat is het. Ik fiets alleen, de rest van het schooljaar ook nog.
Als ik thuis kom heb ik een moment heel veel medelijden met mezelf. Ik ga voor de spiegel staan en zie kijk mezelf diep in de ogen aan. Ik kijk naar mijn haar. Ik wil zo niet door. Al die stress over mijn haar, ik kan het niet meer aan. Bedenk even dat je jezelf in de ogen aankijkt en je ziet dat je haarlijn 3 centimeter naar achteren is geschoven. Je hebt opeens een super groot voorhoofd. Zo voel ik me nu. Het is echt erg, maar ik kan het gewoon even niet meer. Ook al groeit er al weer veel haar, je blijft altijd in je hoofd zien waar je haarlijn ooit heeft gezeten.
YOU ARE READING
Hoe alopecia haar leven op de kop zette
Non-FictionHallo! Dit boek gaat over een meisje genaamd Mirjam. Ze krijgt te maken met alopecia. Zij neemt jou in dit verhaal mee over hoe haar traject met alopecia verliep. Credits naar @lowalowa1 voor het maken van de cover!
