Vandaag ga ik voor het laatst naar het ziekenhuis. De dermatoloog gaat niks doen, alleen kijken naar mijn hoofd. Ik hoef me dus geen zorgen te maken over wat er gaat gebeuren, want er gaat niks gebeuren. Ik ga weer na school naar het ziekenhuis.
Op school hoef ik er eigenlijk niet echt aan te denken dat ik naar het ziekenhuis moet. Het laatste uur is van mijn mentor. Ik ben rustig bezig met woordjes leren, we hebben morgen een Duits proefwerk. Mijn mentor komt naar me toe, gewoon een leuk praatje houden. Ik ben er niet mee bezig, maar het gesprek gaat toch over het ziekenhuis. Ik vertel dat ik straks weer naar het ziekenhuis ga. 'Het is mijn laatste keer!,' vertel ik. Mijn mentor reageert blij, daarna hebben we het nog even over haar honden.
Het is het einde van het uur. Ik zeg mijn mentor gedag en ga op naar het ziekenhuis.
In het ziekenhuis aangekomen is mijn moeder er al. We lopen naar afdeling 28 en we mogen direct naar binnenlopen. We lopen de kamer met de bank in, wat gek is, want ik ben al klaar met prikken. De dermatoloog vertelt dat de bloeduitslagen van het bloedprikken de vorige keer goed waren. Er was niks geks te zien en mijn haar op mijn achterhoofd begint weer een beetje te groeien.
Tevreden ging ik samen met mijn moeder weer naar huis. Thuis gingen we taart eten. Ik hoef nooit meer naar het ziekenhuis toe, dat was een grote stap.
Blij ga ik naar bed toe, beter had deze dag niet kunnen gaan!
JE LEEST
Hoe alopecia haar leven op de kop zette
Non-FictionHallo! Dit boek gaat over een meisje genaamd Mirjam. Ze krijgt te maken met alopecia. Zij neemt jou in dit verhaal mee over hoe haar traject met alopecia verliep. Credits naar @lowalowa1 voor het maken van de cover!
