KAVGALIM

MAVİ YAŞLAR

"Çay yapıyorum, istiyor musun gülüm?" dedi Aydın kendisine bir çay doldururken.

"Yok, canım istemiyor." dediğinde Aydın soluğunu dışarı verip, çayını doldurduktan sonra çaydanlığı geri ocağın üzerine bıraktı.

İki tane şeker atıp karıştırarak koltukta oturmuş televizyona gözü dalmış eşinin yanına ilerledi. Eve geldiklerinden beri normal bir şekilde durmaya çalışıyordu ama kendini sıktığını biliyordu.

Mavişine bakıp koltuğa oturduğunda, dudaklarının yine kendisinden habersiz büzüldüğünü gördü. Çayından bir yudum aldı ve ardından kenara bıraktı.

"Bir dizi vardı, onu izleyelim mi bebeğim?" diye sorduğunda Özgür omuz silkti.

"Bugün günü değil galiba..."

"O zaman başka bir şeye bakarız, buluruz bir şeyler." dedi ve kumandaya uzandı. Kanalları değiştirirken Özgür'e baktı ama hiçbir tepki vermiyordu. Aydın'ın kalbi acıyordu onu böyle gördükçe.

"Gözün doldu Özgür." dediğinde mavi gözlü adam irkilip eşine döndü. İlk anlayamasada ardından kafasını olumsuz anlamda salladı.

"Yoo hayır, niye dolsun." dedi yutkunup alt dudağının içini kemirirken. Aydın gözlerinin içine baktı.

"Özgür ağlıyor musun?" diye sorduğunda Özgür'ün kaşları daha çok çatıldı.

"Hayır Aydın, ağlamıyorum."

"Ağlayacaksın." dedi, kedisinin içini dönmesini istiyordu. Özgür'ün yeniden gözleri doldu.

"Ağlamayacağım." dedi sesi kısılıp yükselirken, sesi titremişti. Aydın onu kendine çekti.

"Sıkma kendini kurban olduğum." dediğinde Özgür bir anda sımsıkı sarıldı kendisine, kafasını boynunun arasına sıkıştırırken burnunu çekti.

Onun duygusal yönünün ağır bastığını biliyordu. Aydın ağlamadığı için eğer şimdi ağlarsa kendini kötü hissedecekti. Bunu anlamıştı Aydın. Eve geldiklerinden beri kendini sıkıp normal davranmaya çalışıyordu.

Özgür'ün bedeni titrerken, Aydın bacağından tutup onu tamamen kucağına aldı. Özgür sıkı sıkı sarılırken burnunu çekti, Aydın belki yaşananlara değilde kendisinden çok sevdiği bu adamın böyle üzülmesine ağlayabilirdi.

"Canımın içi." dedi ve boynuna bir öpücük kondurdu. Özgür gömleğini sıkı sıkı avuçlamıştı. O kadar sıkı sarılıyorlardı ki tek bir vücut gibi duruyorlardı.

"Sen niye ağlamıyorsun?" diye sordu çocuksu sesiyle Özgür. Aydın omuz silkti.

"Sen yanımdasın, ağlamam için bir sebep yok." dediğinde Özgür saniyeler sonra kendini geri çekti. Aydın onun yüzüne baktı kafasını biraz geriye atarken.

"Ben kendim için ağlamıyorum..." dedi Özgür. Ardından gözleri yeniden doldu. "Sen o insanlarla öyle yakındınki... Zoruma gitti işte.."

Aydın güzel eşinin yanağındaki yaşları silerken, gözleri yüzünün her köşesinde geziyordu. Ardından yanağından tutup, dudağının kenarından öptü. Geri çekildiğinde Özgür aynı masum ifadeyle kendine bakıyordu.

"Önemi yok, dediğim gibi sen yanımda ol hiçbirinin önemi yok." dedi Aydın derin bir şekilde bakarken. Özgür uzanıp dudağına sıkı bir öpücük kondurdu.

"Bundan sonra bir saniye bile yanından ayrılmayacağım." dedi ve ardından gülümsedi. "Tuvalette bile."

"Bana uyar." dedi gülerek ve kedisinin boynuna bir öpücük kondurdu. Yetmeyince bir daha öptü.