Στο τελευταίο θρανίο

Παρτ 13

*μεριά Στεφανίας*

Μόλις φιλήθηκα με τον Κωνσταντίνο.... πωω... με τον πιο ερωτεύσιμο άνθρωπο που έχω ποτέ δεί.Αλλά παράλληλα και με τον πιο μυστήριωδες.Σκεφτομαι τοσα πραγματα που παω να μπλεξω...αλλά απο την αλλη αμα είναι να μπλεξω τουλαχιστον κάπου που να αξίζει τον κόπο... Το φιλί του...ήταν τόσο... γεμάτο.. ναι ήταν γεμάτο με συναισθήματα που ειχα τόσο καιρό να νιώσω... Απο την άλλη δεν αξίζω να νιώθω αυτα τα συναισθήματα.. εγω επρεπε να πεθάνω στην θέση της Κατερίνας.. το μυαλο μου συνέχεια φωναζει δολοφόνα... δικη σου σειρα ηταν κ οχι της Κατερινας. Πάντα αισθανόμουν έτσι και πάντα έτσι θα αισθάνομαι... οι τύψεις παντα... θα με κυριεύουν... Το φιλί του Κωνσταντίνου , ήταν για μένα για πρωτη φορα μετα απο πάρα πολυ καιρο μια διεξοδο... απο το απέραντο κενο. Ομως όχι... δεν ξέρω τιποτα απολυτως για αυτον... ειλικρινά παντα γλιστράει σαν το φίδι... οταν προσπαθω να τον ρωτήσω κατι διευκρινηστικό για την ζωή του.

-Στεφανία... σου ζήτησα συγνώμη ... πες κάτι ... μην με κοιτάς με αυτό το βλέμμα... λεει ο Κ. με τα ματια του ...Αχχ ... αυτα τα ματια του να δηλωνουν..αγωνία?προσμονή?

Και εγω τι πρεπει να πω? Απλα την αληθεια... τοσο δυσκολο σου είναι να εκφρασεις τα συναισθηματα σου...? Μαλιστα αφου το λέει η φωνουλα στο κεφαλι μου... η οποια τόσες φορες ... εχει αποδιχτει λάθος και άλλες τοσες σωστη.. λεω να την ακούσω.

-Οχι ... κοιτα Κωνσταντίνε... μην ζήτας συγνώμη το ήθελα πολύ αυτο το φιλί... λέω με συνεχόμενη κλιμακωση της φωνης προς τα κατω και συνεχίζω. Απλά Κωνσταντίνε μου... είναι που δεν γνωρίζω απολύτος τίποτα... σε αντιθεση με εσενα που σου έχω κάτσει και σου έχω πει ... πολλά και διαφορα..

Δεν προλαβαίνω να του πω όσα θέλω και χτυπάει το κινητο μου!

-Οριστε?λεω

-Που είσαι τέτοια ώρα? με ρωταεί η μαμα μ

-Εμμ.. σε ένα παιδι λεω και κοιταω τον Κωνσταντνο που εχει σηκωσει το φρυδι του και προσπαθει να κρυψει ενα γελακι. Και η αληθεια ειναι πως μονο παιδι δεν φαίνεται αυτη την στιγμη... Θεε μου πως κρατιεμαι και δεν ορμαω...

-Ωραία... σε παρακαλω πολυ το πολυ σε μια ωρα να είσαι σπιτι.απαιτει η πολυαγαπημενη μου μητερα.. και το μυαλο μου κανει εικονα την φατσα της...

-Δεν νομιζω... της αντιγυριζω

-Δεν εχει ''ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ'' ΣΤΕΦΑΝΙΑ το καλο που σου θελωωω... να γυρισεις ΤΩΡΑ ΣΠΙΤΙ . μου φωναζει και μου το κλεινει.

-Η μαμα σου ήταν . ρωταει ο Κ.

-Ναι.... λεω

-Λοιπον απ' ο.τι ακουσα πρεπει να σε γυρισω σπιτι. λεω

-ΧΑΧΑ γελαω ... Μα και βεβαια οχι... κοιτα Κωνσταντινε... επειδη η κυρ. Φαίη θέλει να γυρισω... και οχι μονο θελει αλλα απαιτει δεν νμζ... πως πρεπει να την ακουσω... δεν είμαι πλέον ιδιωκτισία της.. και πέρα απο αυτο .. πρεπει να μιλησουμε.

-χαχα Οκ... ο,τι θες... τι θες να πουμε λεει

-Καταρχας... λεω... και ορμάω κατα απανω του... δεν το περιμενε και πεφτει  στο καναπε και εγω ειμαι απο πάνω του και τον φιλάω ορμητίκα...

Τελος η μαλακιες Στεφανια ήρθε η ωρα να παρεις την κατασταση στα χερια σου...

Το φιλί μας εχει την πιο ομορφη γευση .... το αγγιγμα μου δηλωνει πως θελω κιαλλα... και το καλο που του θελω ειναι να υπακουσει στην θεληση μου... Αποστολη... Εσταλη ... ναι το πηρε το μηνυμα ... ;) με σηκωνει και με οδηγει.... σε εναν διαδρομο ... οπου είχε φυγει... πριν μιση ώρα .. αυτο που με είχε τραβηξει και με είχε κολλησει στο τοιχο ...ο Δαμιανος... Ναι αυτος ο κουκλος-μαλακας ανθρωπος.... με κολλησε στον τοιχο λεγοντας μου ''Πρέπει να φύγεις απο εδώ όσο πιο γρήγορα γίνετε...κινδυνεύεις''

Αυτες μου τις σκεψεις τις διώχνει το μαλακό κρεβατι που ερχεται αντιμετωπη η πλατη μου.

Δεν θα κατσω αλλο να σκουτουργιάζω το μυαλο μου με .... προφανη ψεματα.

Ο Κωνσταντινος ειναι απανω μου και νιωθω την ανασα του στο αυτι μου

-Και τωρα Στεφανία...θα γίνεις δική μου! ;)