Στο τελευταίο θρανίο

Παρτ 16

Μεριά Στεφανίας

Έχουν περάσει 5 ολόκληρες μέρες χωρίς τον Κωνσταντίνο και νομίζω πως δεν αντέχω άλλο τον θέλω ακόμα περισσότερο από εχτές και όλο αυτό μεγαλώνει μέρα με την μέρα.
Θέλω το άγγιγμα του, τα γλυκόπικρα χείλη του. Το άγριο και παράλληλα στοργικό αγκάλιασμα.

Θα συνεχίσω την ζωή μου  σαν να μην τον γνώρισα ποτέ! Αυτό δεν γίνεται δεν μπορώ τον θέλω σήμερα θα τα πω στην κολλητή μου η οποία δεν γνωρίζει τίποτα και θα μου πει τι να κάνω.

Μόλις ξύπνησα και νιώθω κουρασμένη αλλά και αποφασισμένη για την μέρα που ξεκινάει!

Είναι Παρασκευή! Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να πάω σχολείο και να ανεχτώ για άλλη μια μέρα την ηλιθιότητα του κόσμου που με περικλείει! Ετοιμάζομαι βιάστηκα μιας και η μάνα μου λείπει και σήμερα ... ούτε ένα τηλέφωνο δεν έχει πάρει είμαι μόνη μου μέσα στο σπίτι και στη ζωή... αφού έχω ετοιμαστεί κατεβαίνω κάτω και βλέπω την Άνα να με περιμένει μέσα στο αμάξι των γονιών της, σήμερα κανονίσαμε να περάσουμε ολόκληρη την ήμερα μαζί γιατί λέει πως δεν με βλέπει καλά ,τώρα τελευταία και ..... σαν καλή φίλη ήρθε με τον πατέρα της και το ακριβό τους αυτοκίνητο και με μάζεψαν,με κάνει να αισθάνομαι μια θέρμη για αυτή την οικογένεια που ποτέ δεν θα αποκτείσω για την δική μου. Τους χαμογελάω και η Άνα μου ανοίγει την πόρτα βγάζοντας το χαμογελαστό της πρόσωπο και μου λέει 

-Καλημέρα  , κάνει χώρο και εγώ μπαίνω μέσα στο αμάξι και κάθομαι στα δερμάτινα καθίσματα

-Καλημέρα σας κύριε Νίκο σας ευχαριστώ που ήρθατε και με πήρατε , και αγκαλιάζω την Άνα που φαίνεται να ξαφνιάζεται πολύ με την κίνηση μου μιας και δεν την έχω συνηθίσει στις πολλές αγκαλιές ,χαίρεται πραγματικά που βρίσκομαι κοντά της

-Στεφανία δεν κάνει τίποτα, χαρά μου να σας βλέπω αγαπημένες και χαμογελαστές.

Αυτά ήταν τα λόγια που άκουσα από τον μπαμπά της Αναστασίας και αυτά τα λόγια ήρθαν σαν αγκαλιά και με έκαναν ελαφρώς πιο χαρούμενη. Φτάσαμε στο σχολείο και χαιρετήσαμε τον μπαμπά της. 

Όμως ξαφνικά το αμάξι σταμάτησε γιατί είχε πολύ κίνηση και δεν μπορούσε να κουνηθεί.

Γυρνάμε ταυτόχρονα με την Ανα και βλέπουμε το σχολείο γεμάτο περιπολικά.

Πλησιάζουμε δειλά και ανυποψίαστα  στην είσοδο του σχολείου και βλέπουμε κάποιους καθηγητές μεταξύ πολλών βλέπουμε και τον κούκλο καθηγητή Φυσικής Αντώνη τον πλησιάζουμε και του ζητάμε εξηγήσεις.

-Κορίτσια συνέβει κάτι απαίσιο ένα παιδί Παύλος απο την Α' λυκείου βρέθηκε νεκρό στις τουαλέτες. Δεν μπορούμε ακόμα να καταλάβουμε τον τρόπου που πέθανε πάντως η τουαλέτα είναι γεμάτη αίμα.

Το ξέρω πως είναι μικρό και έλειπα πολύ καιρό ζητώ συγνώμη την Τρίτη η συνέχεια.