Στο τελευταίο θρανίο

παρτ 4

Λοίπον Στεφανία αγνόησε τα πάντα κάνε πώς δεν έχει γίνει τίποτα. Είσαι σε ένα σχολείο γεμάτο με ανόητα , ανώρινα παιδιά , που βαριούνται. Γι'αυτό και εγώ θα τα αγνοήσω.

.....

Η ημέρα στο σχολείο έχει φύγει. Δεν είχα νέα από τον άγνωστο ,οπότε θα του περασε η όρεξη για πλάκα.

Η ώρα είναι 22:00 έχω τελιώσει με όλα μου τα μαθήματα ή όπως το πάρει κανείς . Για να πω την αλήθεια δεν ημουν συγκεντρωμένη κοιτούσα εξω απο το παράθυρο μου , τα χρώματα του ουρανού καθώς ο ήλιος υποχωρεί μεγαλόπρεπα χαρίζοντας μας τα πιο μοναδικά χρώματα που έχουμε ποτέ σκεφτεί.

Σκευτόμουν επίσης την μονότονη,άχρωμη ζωή μου πόσο θα ήθελα ο ουρανός να μου χάριζε ένα απο τα χρώματα του έτσι θα μπορούσα κι'εγώ να πω,πως κάτι άλλαξε στην διάθεση μου δεν είναι πια ασπρο ή μαύρο.

Απο τότε που έχασα την κολλητή μου την Κατερίνα όλα είναι διαφορετικά.

Παλιότερα είμασταν πιο δεμένες εγώ και η Αναστασία καθώς υπήρχε η Κατερίνα.

Η Κατερίνα η κολλητή μου ήταν η ψυχή όχι μόνο της παρέας αλλά και η δική μου. Ο τρόπος που την έχασα με στοιχειώνει ακόμα.

Πριν δυο χρόνια είχαμε πάει εκδρομή με το σχολείο εκεί που είμαστε στο ξενοδοχειο ,στο δωμάτιο μας.

Η παρέα μας,

μας έστειλε για να πάρουμε μπύρες.

Εκεί που είμασταν στο πεζοδρόμιο. Συνέβει το απίστευτο!

Ένα αμάξι συγκρούστηκε με μια μηχανή και η μηχανή έπεσε πάνω μας.

Εγώ βρισκόμουν απο την μέσα πλευρα και η Κατερίνα απ'έξω.

Δεν μπορούσες να καταλάβεις πια πως ήταν η πανέμορφη Κατερίνα καθως το σώμα της ήταν διαμελισμένο,λιωμένο.

Εγώ το μόνο που έπαθα ήταν μικρές κακώσεις στο κεφαλί και όλη μου η αριστερι πλευρά στον νάρθηκα.

Το χειρότερο όμως που κέρδισα από όλο αυτό δεν ήταν τα γιατρεύσιμα τραύματα μου.

Αλλά 2 χρόνια ψυχανάληση.Ο διακόπτης των συναισθημάτων είναι καμένος και κλειστός , δηλαδή δεν αισθάνομαι τίποτα.

Από την άλλη η Αναστασία μπορεί να μην είδε την εικόνα που είχα αντικρίσει αλλά έχει κι αυτή θέματα αποκτήσει με αυτή την αποχώρηση που σιγα-σιγα της λύνονται.

Εγώ και η Άνα για πολύ καιρό είμασταν σε τρελή κατάσταση ζουσαμε για την αδρεναλίνη ό,τι μας ερχόταν στο μυαλό το κάναμε ,γυρνούσαμε σαν αδεσποτα απο εδώ και απο εκει δίχως κανένα συναισθημα ο σκοπος μας ήταν να νιώσουμε αυτό το κάτι που νιώθαμε όταν είμασταν και οι τρείς.

Όλες οι προσπάθιες μάταιες .

......

Εκεί που είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου ,τα μάτια μου υγρά και έχοντας το τσιγάρο στο στόμα. (Οι γονείς μου λείπουν όλη την μέρα ,λόγο "δουλειάς"/ξέρω πως έχουν και οι δυο σχέσεις).

Βλέπω μια σκια απέξω στο μπαλκόνι μου.Ο ουρανός πλέον έχει σκοτεινιάσει για τα καλά.

Μένω στον 6ο δεν γίνετε κλεφτης να σκαρφάλωσε μέχρι το θεό για να κλέψει.

Ανοίγω την μπαλκονόπορτα και βγαίνω έξω.

Ελέγχω να δω αν ειναι κάποιος αλλά Κανείς.

Όμως το σκυλάκι μου από το άλλο μπαλκόνι συνεχίσει να γαβγίζει.

Ετσι και εγώ αποφασίζω να το βγάλω βόλτα.

Πέρνω κλειδιά -τσιγάρα-κινητο.

Και φυσικά το σκυλάκι μου τον Άρη με το ρουλί του.

Κατεβαίνουμε κάτω και κάνουμε βολτίτσα γυρω απο την πολυκατοικία μου.

Ξαφνικά τα κορδόνια που μου λύνονται και εγώ σκύβω να τα δέσω.

Όμως το σκυλάκι μου έκανε μια απότομη κίνηση και με αποτέλεσμα να μου φύγει το λουράκι.

Το σκυλάκι μου εξαφανισμένο από το οπτικό μου πεδίο ,όμως ακούω το γάβγισμα του.

Ακολουθώ το γαβγισμα το οποίο προερχεται από το εσωτερικό της εγκατελελημένης πολυκατοικίας που βρίσκεται απέναντι απο το σπίτι μου. Είναι χρόνια ερηπομένη.

O Άρης βρίσκεται εκει μέσα. Έχω 2 επιλογές .Ή θα μπώ μέσα και θα πάρω το σκυλάκι μου ή θα γυρίσω στο δωμάτιο μου και θα πέσω να κοιμηθώ .

Διαλέγω το πρώτο καθώς αυτό το σκυλί με καταλαβαίνει απόλυτα .Βασικά είναι το μόνο εμψυχω όν που με καταλαβαίνει ,ούτε ο ψυχολόγος μου δεν με καταλαβαίνει με κοιτάει με αυτό το απλανές βλέμμα ,λες και νομίζει πως ξέρει τι έχω περάσει.

Πέρνω βαθιά ανασα και μπένω μέσα!

Θα συμβούν πολλά στο άλλο παρτ . Αυτο ήταν πιο πολύ να καταλάβαιτε την Στεφανία .

Σχολιαστε και ψηφίστε <3