We've got the power

H17: De jongen die mij gisteren vetgemest heeft.

Dinsdag

*Zaralynn*

Vandaag is het dinsdag. School is nog maar een dikke week bezig, maar ik heb nu al weer behoefte aan vakantie.

Ik fiets naar school, volg de oersaaie lessen en fiets terug naar huis.

De Binkende BMW op de oprit verraad dat mijn ouders al thuis zijn. Ik had ze pas later deze avond terug verwacht, en heb de zwijnenstal die Matteo en ik gisteren gemaakt hebben nog niet opgeruimd. Oeps.

Ik ga het huis binnen en door het ge-klik-klak op de vloer weet ik dat mijn moeder eraan komt. Ze neemt me in een omhelzing en ik snuif haar zoete geur op. Ze veegt wat loshangende haren uit mijn gezicht en geeft me een dikke smakzoen op mijn voorhoofd.

'Waar is papa?' vraag ik met een pruillip. 'We moeten ergens naartoe.' Negeert ze mijn vraag. 'Ga even douchen, schat. Ik maak en boterham voor je, en als die op is kunnen we gaan.', 'Gaan we weg? Waar naartoe?', 'Dat vertel ik straks wel, schat.' Met twee treden tegelijk snel ik naar boven.

Ik eet gulzig de boterham met een dikke laag nutella op en volg mijn moeder naar de auto. 'Waar gaan we naartoe?' vraag ik opnieuw. 'Straks, schat, eerst halen we Céline op.', 'Céline? Wat heeft zij hier nu mee te maken?' Ik denk aan alle erge dingen die er aan de hand kunnen zijn. 'Je moet niet ongerust zijn hoor, schat.' Zegt mijn moeder. Niet ongerust? Dit is de al de zoveelste keer vandaag dat ze mij "schat" heeft genoemd. Er is iets aan de hand en ik haat het om niet te weten wat.

De BMW wipt even op als mama op de rem staat. Ik had al onderweg een berichtje gestuurd naar Céline die ondertussen al via de oprit naar ons toe komt.

Ik heb geen idee waar we naartoe rijden, maar wanneer we de plek passeren waar ik vorige week in een dronken bui aangereden werd, krijg ik een slecht voorgevoel. We stoppen bij een mooie alleenstaande witte villa. Alleen al door ernaar te kijken, weet je dat de mensen die erin wonen een moderne smaak hebben.

Ik stop even met ademen als ik de letters op de brievenbus lees.

Jacobs – Pargoossen

Dit is het huis van Matteo Jacobs, de jongen die mij gisteren vetgemest heeft.

Zorgvuldig strijk ik mijn jeans plat en haal diep adem. Daar gaan we. Ik bereid me mentaal voor op wat gaat komen, alleen heb ik geen flauw idee wat ik überhaupt moet verwachten.

Míjn vader opent de deur en even verstijf ik. Wat in vredesnaam doet hij hier?

Ik voel me bekeken als ik de living inloop waar een beeldschone vrouw met zwarte haren zit en een man die lijkt op een oudere versie van Matteo. Zijn scherpe kaaklijn en hoge jukbeenderen herken ik van Matteo.

De vrouw loopt rustig op me af en geeft me een knuffel. Ik weet niet goed wat ik moet doen. Ze laat me los en kijkt me met indringende blauwe ogen aan. 'Dag Zaralynn, leuk om je te ontmoeten. Ik ben Lara en dat is mijn man David.' Zegt ze met een oprechte glimlach, die in de verste verte niet te vergelijken is met Matteo's grijns. David geeft me een korte knik met zijn hoofd.

Lara stapt naar Céline, neemt haar ook in een knuffel en loopt naar mijn moeder. Ze slaan hun armen om elkaar heen alsof ze elkaar al jaren kennen. Stillaan besef ik dat Matteo en ik toch meer gemeen hebben dan we dachten.

Lara loopt naar de hal. 'Matteo en Victor! Ik had gevraagd om naar beneden te komen.' Haar stem heeft een diepe ondertoon en kippenvel verschijnt op mijn armen. Met luide bonken hoor ik twee paar voeten de trap af strompelen.

Matteo en een verbaasde Victor gaan op de sofa tegenover mij zitten en scannen iedereen één voor één met hun ogen. 'Waarom ben ik hier en hoe kennen jullie Matteo's ouders?' Zeg ik en draai mijn hoofd naar ouders die nerveus heen en weer schuiven. Mijn moeder kijkt kort naar Lara die even met haar hoofd knikt. 'Wat ik nu ga vertellen, gaat misschien raar klinken. Het is best dat jullie eerst luisteren en dan vragen stellen.' Begint mama. Als niemand iets zegt, praat ze verder...

A/N : Hope you enjoyed!