Zaralynn's leven veranderde van de ene op de andere dag. Ze had wel door dat er iets vreemd aan de hand was, maar toch kwam het binnen als een bom. Ze is geen mens.
Nadat Zara flauwviel in het schoolrestaurant is niets meer hetzelfde. Ze blijkt ver...
Mijn ogen schieten open en men hoofd begint meteen te kloppen. Shit. Wat heb ik in godsnaam gedaan? De steriele geur die hier rondhangt, geeft me rillingen. Met spleetogen speur ik de kamer rond. Rechts van mij is een groot gordijn en links is er een deur waar er in zwarte drukletters "BADKAMER" op staat. Ik ben in een ziekenhuis?
Ik had nog nooit in een ziekenhuis gelegen. Tot nu.
Ik ben nog een beetje versuft, maar wakker genoeg om de slangetjes aan mijn arm te ontdekken. Uit reflex trek ik ze uit mijn arm. Oh fuck, moet ik die naald terug in mijn arm steken? Nope, gaat niet gebeuren. Ik voel me trouwens perfect, ik heb geen medicijnen nodig.
Voorzichtig ga ik rechtzitten en loop het compacte badkamertje in. Ik zoek met mijn hand blindelings de binnenmuur af en druk op de gladde lichtknop. Mijn bh'tje klemt en wanneer ik in mijn ziekenhuishemd kijk, vallen mijn ogen bijna uit hun kassen. Sinds wanneer heb ik zo'n borsten?
Ik kijk in de spiegel boven de lavabo. Holy shit. Ik staar in de felgroene ogen van een mooi meisje, glimlach en zie tot mijn verbazing kaarsrechte, witte tanden. Waar zijn mijn blokjes? En hoezo zie ik plotseling perfect zonder bril? Gefascineerd leun ik naar voren en bestudeer mijn gave huid.
FOTO ZARALYNN
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Nadat ik vol ongeloof 2 minuten lang in mijn plotseling platte buik zat te porren, loop ik nietsvermoedend weer de kamer binnen. Ik stop abrupt. Daar staat hij. Even verbaasd als ik. Dan komen mijn herinneringen terug.
*Matteo*
Ik lig stil in het bed. Correctie; ziekenhuisbed. Beelden komen terug van hoe ik rechtstond van tafel en plots door mijn benen zakte. Ik ruk het gordijn links van mij open. De oneffen lakens verraden dat er iemand heeft gelegen.
Een deur zwaait open. Het beeldschone meisje in de deuropening staat perplex. 'Ik ben-', 'Ik weet wie je bent, Matteo', 'Hoezo ken jij mijn naam?' vraag ik argwanend. 'Ik zit bij je op school.'
'Jíj zit niet bij mij op school.' Ik heb haar nog nooit gezien. 'Als jij bij mij op school zat had ik je allang opgemerkt. Zo een mooie chick ontgaat me niet.' Mijn ogen gaan over haar lichaam. Zelfs in dat eentonig ziekenhuishemd ziet ze er sexy uit.
Ik schrik even als ze met dreigende stappen naar me toe beent, maar ik herstel me snel. 'Jij bent Matteo Jacobs. Geen wonder dat je mij niet kent. Met jouw reputatie wil ik niets te maken hebben en als je het waagt mij nog een keer een fucking kip te noemen, hak ik je handen af en voer ze aan hongerige varkens.'
Ik voel mijn bloed koken. Ik zet nog een stap dichter en als ik niet beter wist, zou ik zeggen dat de centimeters lucht tussen ons aan het trillen waren. 'Wie. Ben. Jij?' vraag ik ijskoud.
'Zaralynn Maes'
*Zara*
'Zaralynn Maes'
'Wie zijn je vriendinnen? Britt? Sophie? Mila?', 'Wie denk jij wel niet dat ik ben? Een slet?' zeg ik beledigd. 'Mijn vriendin is Céline Fosber.'
Ik zie dat hij moeite moet doen om na te denken. 'De enige vriendin van die Céline heeft een bril, blokjes en veel kleinere borsten.' Zijn blik gaat even naar mijn borsten en dan naar men nachtkastje waar netjes een bril ligt. Zijn ogen verwijden. 'Jij bent haar. De Nerd. Met de bril.' Zegt hij met walging in zijn toon.
Mijn stemmig gaat van geïrriteerd naar woedend. 'Waarom kijk je zo naar mij? Denk je dat ik hierom gevraagd heb? We vallen fucking te-ge-lijk flauw.' Ik begin te ijsberen om mezelf te kalmeren, maar het werkt niet echt. 'Ik heb geen idee wat ik hier met jouw in dézelfde ziekenhuiskamer doe. Het laatste wat ik weet is dat ik flauwviel in het midden van de kantine. Ik word wakker zonder blokjes en met een perfect zicht. Mijn borsten blijken in nog geen paar uur 2 cup-maten gegroeid te zijn en al mijn overbodig vet is weg.' Ik kijk op.
Verrast door mijn uitbarsting gaat hij op zijn bed zitten. 'Als we op het zelfde moment flauwvielen, dan moet er iets zijn dat alleen ons is overkomen, een gelijkenis.', 'We hebben beiden zwart haar.' Zeg ik. 'We zitten op dezelfde school.' Het gesprek valt stil. 'We hebben precies niet zoveel gemeen hé.' Constateer ik
Uit het niets springt Matteo recht. Hij wil naar de deur lopen. 'Op slot.' Zeg ik. Koppig loopt hij door. Hij vloekt als hij inderdaad merkt dat hij op slot zit. Ik wil zo graag zeggen "ik zei het toch", maar bedenk me als ik zijn boze gezichtsuitdrukking zie.
'What the fuck doen wij hier?!' schreeuwt hij. Hij loopt met grote stappen op mij af en net voor hij tegen mij zou botsen draait hij zich om. Ik word horendol van zijn ge-ijsbeer.
Hij plaatst zijn handen in zijn nek, waardoor zijn armspieren opspannen. Ik trek met tegenzin mijn ogen van hem af.
'Ik ken jou niet eens. Niemand vertelt hier wat er aan de hand is!' roept hij. Nu is het genoeg. Ik kan hier ook niets aan doen en hij zit alleen maar te schreeuwen.
'SHUT THE FUCK UP!' gil ik. KLANG! Geshockeerd kijken Matteo en ik elkaar aan. De dubbele ramen in onze kamer zijn gebarsten. Kapot. In duizend stukjes. Een frisse wind waait onze kamer binnen.
Nog geen vijftien seconden later vliegt de deur met een klap open en een veertiger, gekleed in een afgewassen jeans met een witte doktersjas komt binnengewandeld, kijkt naar het raam of wat er nog van overschiet, en laat dan zijn blik op ons rusten.
'Er vloog een vogel tegen het raam.' Verklaar ik met volle overtuiging. 'Tegen beide ramen?' vraagt de dokter rustig, maar ik bemerk een angstige ondertoon. Waarom is hij bang?
'Ja het was een heeeele zwerm.' Voegt Matteo eraan toe. Ik kan hem wel in het gezicht slaan. Een hele zwerm die tegen een ziekenhuis vliegt? Smoesjes verzinnen is duidelijk niet zijn sterkste kant.
'Ai ai ai, die vogel gaat dus flink in de nesten zitten.' De dokter schatert het uit om zijn domme, flauwe grap.
'Euhm, dokter...' Ik kijk naar het zilveren naamkaartje dat aan zijn borstzakje hangt. '... Senders, waarom liggen wij in het ziekenhuis?' vraag ik om van onderwerp te veranderen. 'Wel...'
A/N: Dit stuk was zooooo leuk om te schrijven! Ik heb wel genoeg van al het ziekenhuis gedoe, dus in het volgende hoofdstuk gaan ze lekker naar huis. X Eliz00z
