အတန္ငယ္ခရီးဆက္ၿပီးသည္တြင္ သူတို႔ခရီးဦးတည္ရာ အေရွ႕ဖက္ျပည္နယ္သို႔ေရာက္ၿပီ....

ၿမိဳ႕အဝင္ထဲက ဦးစြာထြက္ႀကိဳေသာ ၿမိဳ႕ဝန္မင္းေၾကာင့္ တည္းခိုရန္ ထိုၿမိဳ႕ဝန္မင္းအိမ္သို႔သာ ဦးတည္သည္။

ၿမိဳ႕ထဲဝင္သြားသည္နွင့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ တိတ္ဆိတ္သြားေသာေလထုသည္ သူတို႔ေရာက္လာမွပိုတိတ္ေနဟန္....

လမ္းသြားလမ္းလာတစ္ေယာက္မွ မေတြ႕ရေသာ ထိုၿမိဳ႕သည္ လူေနတာဟုတ္ေကာဟုတ္ရဲ႕လား...

ၿမိဳ႕ဝန္မင္းကေတာ့ရွင္းျပရွာသည္....

မိစၦာေတြအႏၲရာယ္ေၾကာင့္ ေနလည္၃နာရီမတိုင္ခင္ထဲက လမ္းမေပၚထြက္ရဲသည့္လူမရွိေၾကာင္း....

အခုတေလာ လူေတြေပ်ာက္သြားသည္မွာ ၿမိဳ႕၏သုံးပုံတစ္ပုံခန္႔ပင္ရွိသြားေၾကာင္း....

လိုက္ရွာေပမဲ့ အစအနေတာင္ေျခရာခံလို႔မရေၾကာင္း...

ဝမး္နည္းစြာျဖင့္ ယူက်ဳံးမရစြာေျပာသည္။

ကုသ်ွန္ကေတာ့ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကိုအကဲခတ္ေနသလို ၿမိဳ႕ဝန္မင္းကိုလည္း ၾကည့္ေနသည္......

အင္း.....ဒီၿမိဳ႕ကမလုံျခဳံဘူး.....

"ၿမိဳ႕ဝန္မင္း၏ အိမ္ေရာက္ေတာ့ေနထိုင္ဖို႔ရာ အသီးသီးစီစဥ္ေပးၿပီးေတာ့ ျပန္ထြက္သြားေလသည္...

ဒီအိမ္ေတာ္က အရွင့္သားတို႔အတြက္သီးသန္႔ဆိုပဲ...

ကုသ်ွန္ကစစ္သူႀကီးျဖစ္တာေၾကာင့္ အရွင့္သားနွင့္မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္အခန္းကိုေပးေလသည္။

ဒီအခန္းကိုလည္း ကုသ်ွန္က သမားေတာ္သုံးေယာက္ကိုေပးၿပီး သူကေတာ့ အရွင့္သားအခန္းထဲ မိန္႔မိန္႔ႀကီး....

အင္း.....ဇာတ္လိုက္မဘာေတြႀကံေနၿပီလဲမသိဘူး...

"မင္းဒီမွာဘာလာလုပ္တာလဲ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ျပန္..."

"အခန္းအလုံေလာက္မရွိလို႔ အခက္ေတြ႕ေနတဲ့ သမားေတာ္ေတြကိုေပးလိုက္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္မွာေနစရာမရွိေတာ့ဘူး..."

"မင္း.....အဲ့တာငါနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔ ငါ့အခန္းထဲလာတာလဲ..."

ဟုတ္ပါသည္....လ်န္႔ဝူဟြမ့္က အခုသူ႔ကိုယ္သူငါလို႔သုံးလိုက္ျခင္း....

Rebounding System(OC)Where stories live. Discover now