[ℭ𝔬𝔪𝔭𝔩𝔢𝔱𝔢𝔡] ༄𝓐𝓰𝓪𝓲𝓷࿐

Chapter 35 (end)

+ بارا اومد..

آستینش که به آرومی کشیده شد، نگاهش روی پسر 18-19 سالۀ کنارش که سمت قسمت تحویل بار قدم تند کرده بود، کش اومد..

پسرک که خم شد تا چمدونش رو برداره، بالاخره فرمان حرکت به پاهاش رسید؛ نمیتونست اجازه بده اون مشکی غول پیکر رو خودش تنهایی جابه جا کنه..حتی با اینکه شش هاش چندان اجازۀ اینجور سوپرمن بازی ها رو بهش نمیداد..دقیقا 5 سال بود که سر فعالیتای سنگین، های و هوی ش درمیومد و فکر میکرد چون ضعیفه اینجوری میشه اما وقتی طی دو سه روز گذشته سر استرسی که واسه برگشتن میکشید حتی وضعیتش بدتر هم شد، با اصرار مایکل به دکتر مراجعه کرد و فهمید بله، یه یادگاری از تصادف واسه ش مونده..

وقتی چمدون بزرگ پسر رو با کمکش روی زمین گذاشت، یکم دستاش رو تو هوا تکون داد

- این خیلی سنگینه چطوری میخوای حملش کنی؟ کسی اومده دنبالت؟

+ بله خبر دادم ممنونم..

- به برادرت خبر دادی؟

پسر همونطور که دستۀ چمدونش رو بیرون میکشید ابرو بالا انداخت

+ نه با دوست پسرش قرار دارم..قراره برادرم رو سورپرایز کنیم..درواقع من هدیۀ ازدواجشونم..

بکهیون دوتا چمدون یاسی رنگ خودش رو هم تحویل گرفت..حینی که متعجب سمت پسرک برگشته بود

- واو..پس امشب قراره برادرت خیلی خوشحال بشه..

+ امیدوارم که بشه..تو این چند سال اونقدر مشغول کار و خسته بوده که هروقت باهاش تماس گرفتم خیلی بندرت میخندید..آخه میدونی اون دکتره..

از لحن صادق پسر لبخند ملیحی لبای بکهیون رو کش داد

- میفهمم..امیدوارم برادرت رو همیشه شاد ببینی..

پسرک با لبخند بزرگی تعظیم کرد

+ خیلی ممنونم هیونگ..من دیگه میرم امیدوارم سورپرایز شما هم امشب خوب پیش بره..

بکهیون با خندۀ کیوتی تشکر کرد و بعد از خداحافظی گرمشون، پسرک رو با نگاهش تا وقتی بین جمعیت ناپدید بشه دنبال کرد..

قدم برداشتن تو مسیر خروجی واسه ش سخت نبود ولی آسون هم نبود..فکر کردن به اینکه قراره بزودی -خیلی خیلی زود- به خانوادۀ کوچیکشون ملحق بشه به پاهاش قدرت میداد و از طرفی زیرشون رو انگار خالی میکرد..

هنوز استرس داشت..

هنوز میترسید..

و هنوز به موفق شدنش تو این راه شک داشت..

هنوز هم چیزی یادش نمی اومد..شاید هم اصلا هیچوقت قرار نبود چیزی یادش بیاد ولی.. نمیخواست امیدش رو به این شروع تازه از دست بده..بخاطر هر سه نفرشون..