Unknown

Chapter 20: Exposed

Chapter 20: Exposed

Kasabay ng tuloy- tuloy kong paglalakad ay ang patuloy na pagtulo ng mga luha ko. Hindi ko na alam kung saan ako dadalhin ng mga paa ko.

May nakita akong maliit na parang parke kaya naupo muna ako para makalma ang sarili.

I'm sure I have never been here, but why does it feel like I've been here? It felt nostalgic, like I was always here before, but for just a short period of time. Am I just dreaming?

Nang natigil na sa pag iyak ay tumayo na ako at handa ng bumalik ngunit naagaw ang pansin ko ng isang maliit na bahay malapit sa parke. Parang may sariling utak ang mga paa ko na lumapit doon. The house is abandoned. May maliit na bakod ito at mga sirang paso sa labas. It was a wreck.

Halatang matagal ng walang tao ang bahay. Alam kong dapat ay hindi ako nandito ngayon, pero hindi ko alam kung bakit tinatawag ako nito. Ano ang meron sa bahay na ito?

Curious, binuksan ko ang bakod. Nagkalat ang mga sirang paso sa maliit na bakuran. The feeling of familiarity crossed me. Why am I feeling this?

Lumapit ako sa pinto at nalamang bukas ito. The cold wind blew and the door creaked as I entered the house.

"Ma, asan si papa? Pupunta ba siya ngayon?" Tanong ng isang babaeng ang edad ay nasa apat o lima.

"Nasa malayo anak si papa. Mukhang matatagalan siguro ang pagpunta niya dito." Sagot sa kanya ng isang babaeng kamukha niya, probably her mother.

"Aray" Napahawak ako sa ulo ko ng kumirot ito dahil sa mga nakita. It was just a flash that it felt like a dream. Am I seeing things?

Napalingat ako ng nakarinig ng pagkabasag sa bakuran. May ibang tao ba dito bukod sa akin?

Lumapit ako sa may pinto para tingnan ang nangyaring pagkabasag.

Weird.

Sigurado akong may nabasag kanina, ngunit parang walang nangyaring ganun dito. Pinaglalaruan ba ako?

Nakaramdam ako ng takot at kaba. Umihip na naman ang hangin, but this time, the wind gave me chills. Lumabas na ako ng bahay.

Paghawak ko sa maliit na bakod ay nakaramdam ako ng pagkabalisa. Someone is watching me.

Pinikit ko ang mga mata para maramdam kung nasaan siya. I felt so thankful to Dean that he taught me this technique.

Sa likod ng bahay na ito ay may malaking puno ng narra doon.

Tss, gotcha.

Nakaupo sa isang sanga, nilingon at tinitigan ko siya. There was a glint of shock for a sudden in his eyes, but immediately faded.

Black cloak and almost covering all his face. Halos hindi na siya makita dahil nakadagdag sa pagtago sa kanya ang lilim na dulot ng punong iyon.

I was taken aback when he took of the hood of his cloak and stared straight at my eyes. He flashed a dangerous smile on his face.

Hindi ko na nakayanan ang mga titig niya kaya umiwas ako, then regretted after.

What the fuck did just happened? He was just standing there, staring at me and then what? He just disappeared right after I took my eyes off away from him!

Nilingon ko ulit ang lugar kung saan ko huli siyang nakita. Namamalik- mata lang ba ako?

Pero alam kong hindi. Sigurado ako. He was there.

It's twelve in the afternoon and it must be scorching hot now, but it was the opposite. Makulimlim ang kalangitan at umihip ang malamig na hangin.

Mabilis akong umalis sa bahay na iyon at naglingat lingat sa paligid.

I only came here today, but I never felt nervous that I will be lost in this fucking town. Tuloy-tuloy lang ang paglalakad ko na parang saulo ko na ang bawat sulok ng bayang ito.

Narating ko ang sentro ng bayan, kung nasaan ang mga nakahilerang tindahan at kabahayan. Mukhang dito kami nanggaling kanina ni Dean, pero dahil nga wala ako sa sarili ko, hindi ko napansin ang kabuuan niyon.

"Hide and seek, eh?"

Napahawak ako sa ulo ko may marinig na boses na parang kinakausap ako. Malamig, walang kabuhay- kabuhay at mapanganib ang boses na iyon.

Pinagmasdan ko palibot ang bawat sulok, nagbabakasakaling mahanap ang nagmamay- ari ng boses na iyon.

"You're too weak, child." The voice said, followed by a mischievous laugh probably to insult me.

Napangisi ako.

"Too scared to face this child?" I answered through my thoughts, assuming he would hear this.

The man laugh with sarcasm. "Are you really challenging me kid?"

"Come on, show your self, you coward." I said as I chuckled.

May pakiramdam na ako kung nasaan siya. May pakiramdam na din ako kung ano ability niya.

I felt a presence nearing me. I smirked when I saw the same face I saw earlier.

"Finally lost your control, you coward?"

"Finally discovered my ability, kid?"

I was right. He has body control, same with Sir Nathan. Nang mawala siya kanina sa kaonting panahon na iyon ay naghinala na ako. The only difference is that, Sir Nathan has more control on this ability, while this one in front of me don't. The more he loses his focus, the more he will be noticed which I found very suspicious. His presence alone tells that he is very harmful, a walking disaster.

Is he going easy on me?

"Where the hell have you been Mia?!"

Nagulat ako ng pagtingin ko sa gilid ko ay naroon sina Ian, Carol, Niall, Arianne and Dean. They are all panting, running out of breath.

"Let's introduce ourselves next time, kid. You are finally exposed, thank you for that."

Binalik ko ang tingin sa may ari ng boses, only to find nothing.

"It was nice meeting you, kid."

***