KAVGALIM

GERÇEK

"Seninle konuşmam gereken bir... konu var." dedi her kelimenin arasında birkaç saniye duraksayarak. Özgür gözlerini kapattığında, Aydın çatık kaşları ile adama bakıyordu.

"Konuşalım." dedi sert sesiyle. Cihat oğlunun suratına ilk defa bu kadar dikkatli bakıyordu. Yüzünü izlerken yutkundu ve bir adım attı.

"Özel olarak." Aydın'ın yeniden kaşları çatıldı. Uzun bir süre suratına baktı, ardından kafasını salladı ve etrafına bakındı. Bütün gözler onları izliyordu.

"Kahveyi boşaltın." dedi ciddiyetle. Kahvenin içinde olan kişiler ani gelen bu emri hızla yerine getirirken, Özgür bakışlarını Cihat beyden ayıramıyordu. Cihat ona üzgün bir bakış atıp gözlerini yeniden oğluna çevirdi. Aydın tesbihli eliyle kahvehaneyi gösterdiğinde kafasını sallayıp adamlarına dur emri verdikten sonra içeri doğru ilerledi.

"Aydın..." dedi Özgür endişe ile. Aydın ona döndü ve hafifçe gülümsedi.

"Bekle yavrum." dedi mavi gözlere bakıp. Ardından tesbihini sallayarak kahvehaneye girdi ve kapıyı arkasından kapattı.

Özgür arkasından bakarken çoktan fısıldaşmalar başlamıştı. Biraz mahalleninin arasına karışıp bakışlarını hiç kahvehaneden çekmeden izledi kapıyı. Bir durum olursa hemen girmek için.

"Özgür abi ne özel konuşacakmış bu puşt adam?" dedi mahallenin gençlerinden biri, Özgür cebinde ki paketten bir sigara çıkarıp yakarken kafasını salladı.

"Bilmiyorum.." dedi ama aslında biliyordu.

Sigaradan bir duman çekerken, ne yapacağını düşünüyordu. Muhtemelen şimdi her şeyi söyleyecekti Cihat bey. Eğer onu söylemeye gelmediyse de bir problem vardı, söylediyse de büyük bir problem olacaktı.

Aydın'dan sakladığı bu bilgi omuzlarında büyük bir yük yaratırken, kendisini onun iyiliğini düşündüğü için söylemediğine ikna edip kendini dövme isteğini geçirmeye çalışıyordu.

Kendisinin böyle bir durumu olsaydı ve Aydın ona bahsetmeseydi sanırım onu anlayabilirdi ama Aydın'ın ne yapacağını kestiremiyordu. Zaten bu en ufak sorundu. Aydın'ın ne hissettiği daha önemliydi. Onca sene kimsesiz büyümüş bir çocuk, yıllar sonra düşmanının babası olduğunu öğrenecekti.

Özgür sıkıntı ile bir nefes daha alırken üçüncü sigarasını da yakmıştı.  Yarım saatten fazla olmuştu ve bir ses seda yoktu. İçeride birbirlerini mi öldürdüler diye düşünürken mahallede ki fısıldaşmalar da artmıştı. Özür dayanamayarak yarısına geldiği sigarayı atıp, kahvehaneye doğru bir adım atmıştı ki kapı birden açıldı. Kalbi hızlı hızlı atarken kapıdan çıkan beden ile büyük bir acıyla kasıldı bedeni.

Aydın gözleri kızarmış, nefes almakta zorluk çekerek kendini dışarı attığında tüm mahallenin sesi kesilmişti. Koskoca adam yıkılmış bir şekilde kendini dışarı atmıştı. Yüzü buruşmuş bir şekilde, dışarı çıkıp kimseye bakmadan yürümeye başlarken Özgür panikle kahvehanenın içine bir bakış attı ve hızlı hızlı yürüyen Aydın'ın peşinden koşar adım gitti.

"Sakın bir şey yapmayın!" diye bağırdı arkasında ki kalabalığa, ardından yıkılmış adama yetişmek için biraz daha hızlandı. Kahvenin olduğu sokaktan ayrılıp boş sokağa girdiklerinde nereye gittiğini bilmeyen bedene yetişip kolundan tuttu.

"Aydın..." dedi endişe ile. Aydın refleks ile durup yüzü buruşmuş, nefesi kesilmiş bir şekilde gözü dolmuş olan mavi gözlere baktı. İnanamıyordu.

"Özgür..." dedi kafasını biraz yana eğerek. Ardından elini kaldırıp hayali bir şekilde kahvehaneyi gösterdi. "Babam..." dedi acıyla. Gözlerinden bir damla yaş düşerken, Özgür'ün kalbi sancıdı.

Aydın'ın yüzüne birkaç saniye bakıp, yıkılmak üzere olan adamın kolundan tuttu. Aydın'ı çekiştirirken, uzun boylu adam onun kendisini çekistirmesine izin verdi. Özgür titreyen elleri ile onu en yakın eve, Aydın'ın evine doğru ilerletirken dişlerini sıkıyordu. Sevdiği adamı böyle görmeye alışık değildi.

Evinin önüne geldiğinde Aydın'ın cebinden anahtarı çıkardı ve kapıyı açıp kendiyle beraber içeri soktu. Salona doğru ilerledi ve Aydın'ı koltuğa oturttu, hemen yanına kendisi oturunca sevdiğinin gözlerinin içine baktı. Aydın hâlâ şok içindeydi ve kalbi sıkışıyordu.

"Özgür..." dedi Aydın şok ve acı çeken sesiyle. Gözlerini mavi gözlere çevirince ondan yardım dilendi. "Yalan değil mi?"

Özgür üst dudağını dişlerken kafasını olumsuz anlamda sallayınca Aydın yüzünü buruşturdu. Özgür'ün burnunun direği sızlarken derin bir nefes aldı ve Aydın'ı anında kendine çekti. Aydın'ın gözyaşları hızlı hızlı akarken başını Özgür'ün dizlerinin üzerine koyup bacaklarını koltukta kendine çekti. Koskoca adam bir çocuk gibi duruyordu şimdi.

"Özgür kalbim acıyor lan..." dedi titreyen sesiyle.

Özgür duyduğu şeyle tüm vücudu acı ile dolarken, dizinde ağlayan koca adamın saçlarını okşadı. Sadece 'Geçecek." diye fısıldadı. 

Sonunda Aydın öğrendi... Acılarımız bitti. Kötü günler geride kaldı, sırada iyi günler var...