Güz Çiçeği (Tamamlandı🦋)

~Bölüm:12~

🦋
••••

*Bazı süper kahramanların pelerini yoktur. Onlara baba denir...
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Lalin'den:
•••••••••••••

Bir keresinde, hani benim daha dokuz yaşım vardı. Sen bir iş toplantısı için şehir dışına çıkmıştın ya baba. Ve tam beş gün eve gelememiştin. İlk kez o gün o kadar uzun  zaman ayrı kalmıştım senden. Ama daha ikinci gün bile tamamlanmadan seni özlemiş, ağlayarak huysuzlanmaya başlamıştım. Annem de sonunda pes ederek seni aramıştı.

"Babacığım, çok özledim seni. Ne zaman geleceksin?" diye sormuştum telefonu elime alır almaz.

"Biraz daha işim var kelebeğim. Birkaç güne döneceğim" dediğinde yanaklarımı şişirerek puflamış, şımarıklık etmeye devam etmiştim.

"Sen beni özlemedin mi yoksa baba?" demiştim huysuzca ve şımarık edayla.

"Özlemez olur muyum? Tabii ki de çok  özledim canımın içi." demiştin tane tane, beni kırmaktan korkar gibi.

"O zaman neden şimdi gelmiyorsun?" demiştim sanki küçücük bebekmişim gibi. Ama öyle şımarık davranışımın tek sebebi babamı özlememdi.

"Dedim ya kelebeğim, işlerim biraz daha uzadı" dediğinde bu sefer ağlamıştım telefonda. Ne zaman ağlasam babam dayanamayarak istediğimi yapardı. O zamanda öyle olmasını umarak ağlamıştım. Çünkü babamı çok özlemiştim ve yanıma gelsin istiyordum bir an önce.

"Ama ben seni çok özledim kii" demiştim dudaklarımdan kaçan hıçkırığın arasından.

"Ben de seni meleğim. Ama ben seni her özlediğimde elimi kalbimin üzerine koyarak, gözlerimi kapatıyorum. O zaman seni hissediyorum, çünkü sen hep benim kalbimdesin." dediğinde bu sefer sevinerek bölmüştüm lafını. Her zaman öyle şeyler yapıyor, öyle sözler diyordu ki gözyaşlarımın yerini sevinç alıyordu.

"O zaman ben de öyle yapacağım babacığım, çünkü sen de benim kalbimdesin" demiştim. Artık ağlamıyordum. Çünkü her zaman olduğu gibi babam engel olmuştu ağlamama...

"Yap tabii meleğim benim. Şimdi uyumalısın artık. Unutma elini kalbine koy, gözlerini kapat. O zaman yanında hissedeceksin beni" demişti babam. Bir kez daha.

"İyi geceler babacığım. Seni çok seviyorum." hemen de kabul ediyordum babamın dediklerini.

"İyi geceler çiçeğim. Ve baban da seni çok seviyor" böylece de telefonu kapatarak bizi huzur dolu gülümsemeyle dinleyen anneme uzatmıştım... o gün gerçekten de elimi kalbime koyarak, gözlerimi kapatmış, babamı düşünerek uykuya dalmıştım. Ve dediği gibi de olmuştu. Sanki yanımdaymış gibi hissetmiş, rüyamda bile onu görmüştüm. Oysaki çok sonra öğrenmiştim onu görmemin asıl sebebini, bilinç altıma onu düşünmeyi emr ettiğim için öyle hissetmiş, babamı rüyamda görmüştüm....

Şimdi neredesin baba? Gökyüzünde mi? Gökkuşağının renklerinde mi? Yıldızların arasında mı? Geceye ışık olmaya çalışan dolunayda mı?... Yoksa yine mi iş görüşmesine gittin?...
Çok özledim babacığım, hemen yanıma gel istiyorum.
Yine elimi kalbimin üzerine koyarak, gözlerimi kapatsam. Gelir misin yanıma? Hisseder miyim sıcaklığını?...
Elimi kalbimin üzerine koyarak gözlerimi kapattım...

Seni kaybedeli üç haftayı aşkın bir süre oldu artık.  Geçen bu üç hafta  yirmi altı yıllık hayatımın en ağır dönemi oldu. O gün o hastanede seni kaybettim ben. Daha sonra toprağın altına koydum yüreğimin bir parçasını...