Άφησα το σώμα μου να συρθεί στο κρύο πάτωμα της κουζίνας. Ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται. Το κεφάλι μου να κάνει σβουρες σε κόσμους μακριά από εδώ. Τοποθέτησα απαλά το χέρι μου στην ταραγμένη κοιλιά μου, φέρνοντας ελάχιστη ζεστασιά.
Ένιωσα ένα άλλο σώμα από πάνω μου να κινείται. Η θολη μου όραση κατάφερε να διακρίνει τα σκληρά του χαρακτηριστικά που εκείνη τη στιγμή φάνταζαν πιο γλυκά. Έσκυψε ακριβώς πάνω από το σώμα μου.
Ακούμπησε το χέρι του στο μέτωπο μου. Έπειτα με κοίταξε επίμονα στα μάτια. Φαινόταν ανήσυχος. Παρατήρησα το πόδι του που κουνιόταν νευρικά σε ένα απάνθρωπο ρυθμό.Τα δάχτυλα του που δεν μπορούσαν να σταματήσουν να κουνιούνται.
Έπειτα τα νευρικά του δάχτυλα επιχείρησαν να σηκώσουν το βαρύ εγωιστικό μου σώμα.
"Σε παρακαλώ Ερρικα. Προσπαθησε να σηκωθείς για να σε πάω στο κρεβάτι σου." έκανε μια παύση και προσπάθησε ξανά με αποτυχία. " Δε μπορώ να σε αφήσω στο πάτωμα. Είναι σκληρά και θα κρυώσεις." μου αποκρίθηκε γλυκά και με κοίταξε απολογητικά.
Το σώμα μου στο βλέμμα του αυτό ανταποκρίθηκε, κάνοντας μια προσπάθεια να κουνηθεί από το πλακάκι της κουζίνας. Αφού με μεγάλη δυσκολία ανεβήκαμε και τα σκαλιά με ξάπλωσε στο κρεβάτι του δωματίου μου. Τον παρατήρησα να παίρνει στα χέρια του μια κουβέρτα και να την ακουμπάει απαλά πάνω μου, σκεπαζοντας με.
Ξαφνική ζεστασιά και γαλήνη εισήλθε.
"Καληνύχτα." είπε και μου απομάκρυνε μερικές τουφες μαλλιών μακριά από το πρόσωπο μου.
"Ο-Όχι! Μη φύγεις..." κατάφερα να πω μόλις αντιλήφθηκα τις κινήσεις του.
Εκείνος χασκογελασε.
"Δε θα έφευγα Μπάρμπι. Πήγαινα να κάτσω στη καρέκλα." είπε μιλώντας για μια πολυθρόνα μου απέναντι ακριβώς από το κρεβάτι.
"Μπορείς να κάτσεις εδώ μαζί μου; Μόνο για σήμερα." είπα χαμηλόφωνα.
Δίχως κουβέντα, έβγαλε τα παπούτσια πετοντας τα άτσαλα πάνω στο χαλί και ξάπλωσε λίγες αναπνοές μακριά μου.
Απευθείας ο πονοκέφαλος ηρέμησε, συνεχίζοντας τις σβουρες του γύρω όμως από εκεινον και το γεγονός ότι τον είχα τόσο κοντά μου.
Τόσο απλά.
Άνοιξα αργά τα μάτια μου. Το φως που τρυπωνε από το παράθυρο με τυφλώνε με τον πιο επώδυνο τρόπο. Ανασηκωθηκα και κοίταξα γύρω μου.
Απευθείας το κενό δίπλα μου με σακατεψε. Εκεί που βρισκόταν εκείνος χτες. Ειχε φύγει. Ξανά. Χωρίς καμία προειδοποίηση.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Μπερδεμενα Λογια
Romance«Μπες μέσα .» ακούστηκε η γνώριμη, βαριά φωνή του από πίσω μου. Προχώρησα πιο γρήγορα χαμένη. Γρήγορες, κοφτές ανάσες. Τρεμάμενα πόδια. «Είπα μπες μέσα .» γρύλισε και κοπάνησε το καπό του αυτοκινήτου με δύναμη. Δεν είχα άλλη επιλογή, σωστά;
