Ακουμπησε απαλα το χερι του στο καυτο μου μαγουλο και εδιωξε ενα δακρυ που κυλουσε εκεινη τη στιγμη.
Πλησιασε το προσωπο του στο δικο μου παραπανω και κοιταξε τα χειλη μου επιμονα.
"Ο-οχι! Οχι ξ-ξανα!" ειπα αποτομα και αποτραβιχτηκα απο το κρατημα του, εκπλησσοντας τον εαυτο μου και μαζι και τον ιδιο.
Συνοφριωθηκε.
"Τι οχι ξανα; Ε, Ερρικα; Τι δεν πρεπει να ξανακανω...;" ειπε και με πλησιασε παλι.
Ακουμπησε γλυκα το χερι του στο μαγουλο μου και χωρις καμια προειδοποιηση ενωσε απαλα τα σαρκωδη χειλη του, με τα δικα μου.
Επρεπε να φυγω, επρεπε να τρεξω μακρυα του, να μην τον αφησω να με εκμεταλλευτει για αλλη μια φορα...
Γιατι ομως δεν το εκανα...;
Με εσπρωξε ελαφρα προς τον τοιχο και με κολλησε πανω του, νιωθοντας ετσι το ζεστο του σωμα, πανω μου. Εμπλεξε τα χερια του στα μαλλια μου και επειτα εξερευνησε ολοκληρο το κορμι μου.
Αυτο το φιλι ηταν...δεν ηταν οπως τις αλλες φορες. Βιαιο και αποτομο. Ηταν αργο, με παθος και επιθυμια να τον νιωσω πανω μου οσο πιο πολυ μπορουσα.
Και φαινοταν να ηθελε και αυτος το ιδιο.
Εφερα τα χερια μου στην μυωδη του πλατη και λυσασμενα τον τραβουσα κιαλλο πανω στο δικο μου, φλεγομενο κατω απο το αγγιγμα του, σωμα.
Ξαφνικα, εβαλα ξανα το μυαλο μου σε λειτουργια.
Τι εκανα στον εαυτο μου...;
Τον ειχα αφησει να με επηρεασει παλι...σωστα;
"Ο-οχι! Πρεπει να φυγω!"
Αποτομα αποτραβιχτηκα και τον εσπρωξα μακρυα μου αποφασισμενη. Δεν θα τον αφηνα να με εκανε συνεχεια, οτι ήθελε.
Εκεινος με κοιταξε μπερδεμενα λαχανιασμενος και υστερα τα υπεροχα χαρακτηριστικα του προσωπου του, σκληρηναν.
Ωχ, οχι...
Βιαστικα, μαζεψα ολες μου τις σκεψεις και ετρεξα μακρυα απο αυτον, προς το πισω μερος του μαγαζιου.
Ακουμπησα την πλατη μου στον παγωμενο τοιχο και προσπαθησα να ηρεμησω τον εαυτο μου, παιρνοντας βαθιες ανασες.
Τοτε, με την ακρη του ματιου μου, παρατηρησα δυο ψηλες αντρικες, φιγουρες να συζητανε.
Αυτος δεν ηταν ο Αντριου;
Κρυφτηκα ελαφρα πισω απτον καδο και πλησιασα σιγανα, προσπαθοντας να ακουσω τι λεγανε.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Μπερδεμενα Λογια
Romance«Μπες μέσα .» ακούστηκε η γνώριμη, βαριά φωνή του από πίσω μου. Προχώρησα πιο γρήγορα χαμένη. Γρήγορες, κοφτές ανάσες. Τρεμάμενα πόδια. «Είπα μπες μέσα .» γρύλισε και κοπάνησε το καπό του αυτοκινήτου με δύναμη. Δεν είχα άλλη επιλογή, σωστά;
