Δεν μπορουσα να καταλαβω τι μολις είχε συμβεί. Τη μια στιγμη με κυνηγουσαν και την αλλη ήμουν πανω στη μηχανη με τον Στεφαν Γουοκερ και προσπερναγαμε υπερβολικα γρηγορα τους άνδρες του Δράκου.
Ο Στεφαν Γουοκερ με είχε βοηθήσει να ξεφύγω. Δε μπορούσε να το αντιληφθώ.
Ζαλισμενη γατζωθηκα πανω του, καθως διασχιζαμε με μεγαλη ταχυτητα τον κρυο αερα. Γύρισα πίσω μου. Τους ειχαμε χασει. Τοτε παρατηρησα προς τα που κατευθυνόταν. Σταματησε αποτομα σε ενα στενο, κοντα σε ενα γνωριμο πλεον σπιτι.
Κατεβηκα απο τη μηχανη και μολις το εκανε και αυτος με πλησιασε ωστε τα προσωπα μας να ερθουν σε αποσταση αναπνοης.
Οι ματιες μας κλειδωσαν πιο εντονα απο ποτε. Το βλεμμα του μπερδεμενο και σκοτεινο εκαιγε το δικο μου φοβισμενο.
Ακομα μπορουσα να διακρινω αυτη την υπεροχη αποχρωση του πρασινου. Το αρωμα του εφτασε στα ρουθουνια μου, ζαλιζοντας με με τον πιο βασανιστικο τροπο.
Τότε ένιωσα τα μάτια μου να μαζεύουν κάτι υγρό. Έτοιμα να ξεχυλησουν. Να αποκαλύψουν πως νιώθω. Το στομάχι μου σφιγμένο.
Το καυτό υγρό που είχαν μαζέψει τα μάτια μου άρχισε να κυλάει ανεξέλεγκτα στα κόκκινα πλέον μάγουλα μου. Τα βλέφαρα μου τώρα πρησμένα.
Εκείνος συνοφριωθηκε.
"Ερρικα..." ειπε απαλα και ακουμπησε το χερι του στο μαγουλο μου.
Με τον αντιχειρα του χαιδεψε λιγο το δερμα μου που εκαιγε κατω απο τη παλαμη του και σκουπισε τα δακρυα.
Βιαστικα σηκωσα το χερι μου και σκουπισα τα δακρυα που κυλουσαν απο το αλλο μου ματι.
Έπειτα το βλέμμα του περιπλανήθηκε πάνω στο χέρι μου.
"Ποιος στο εκανε αυτο;;" ειπε θυμωμενος και εσφυξε το σαγονι του καθώς περιεργαζοταν το τραύμα μου.
Δε μπορουσα να μιλησω. Ημουν ανίκανη να σχηματισω οποιαδηποτε λεξη. Με κοιταξε εντονα περιμένοντας απαντηση. Μονο που εγω δε μπορουσα να του την δωσω. Δε μπορουσα να του πω την αληθεια...
"Ερρικα απαντα μου! Τρεχει αιμα γαμωτο!" ειπε όσο αντίκρισε καλυτερα τη μαχαιρια.
Ρούφηξα τη μυτη μου.
"Δ-δε...μπ-μπορω ν-να σου π-πω." καταφερα να πω και κοιταξα κατω.
Με επιασε απο το αλλο μου χερι αποτομα και με οδηγησε προς το σπιτι. Ανυμπορη να αντισταθω και να βαλω το μυαλο μου σε λειτουργια, απλα τον αφησα να με οδηγησει.
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Μπερδεμενα Λογια
Romance«Μπες μέσα .» ακούστηκε η γνώριμη, βαριά φωνή του από πίσω μου. Προχώρησα πιο γρήγορα χαμένη. Γρήγορες, κοφτές ανάσες. Τρεμάμενα πόδια. «Είπα μπες μέσα .» γρύλισε και κοπάνησε το καπό του αυτοκινήτου με δύναμη. Δεν είχα άλλη επιλογή, σωστά;
