He finally look at me, meeting my gaze at him kaya kaagad akong napaiwas ng tingin. "What brought you here? You're crying too." puna niya sa hitsura ko kaya kaagad ko naman nilabas ang panyo ko at pinunasan ko ang mga natuyong luha sa pisngi ko.

"Ah? Wala naman.. just had a little fight." I honestly said, a fight with my emotions.

"Whatever it is, I know you'll get through it." he said to me kaya napangiti naman ako.

His words somehow helped me, at least there's someone who will always say nice words and encouraging words to me whenever I feel so down, and for me it's Cameron.

It's as if he was an angel sent to me to give me some accompany whenever I feel so alone and need someone to be with.

"Bakit kaya gano'n sila Cameron 'no? Bakit ang bilis nilang i judge ang isang tao? Bakit parang kapag may sinabi sila sa isang tao siguradong sigurado sila sa mga sinasabi nila. Parang hindi nila pinag-iisipan at hindi rin nila napapansin na nakakasakit na 'yung mga sinasabi nila." I paused.

I sighed. "Bakit kailangan kung ano ang paniniwala nila, 'yun na rin ang tingin nila sa tao? Bakit hindi nalang nila muna kasi kilalanin o intindihin 'yung kalagayan ng tao? If someone needs money it doesn't mean naman na mukha na siyang pera.. maybe they just need it right?"

"Kaya nga nag tatrabaho because we need money, pero bakit ang hitsura sakanila nagiging mukhang pera? Bakit sila? Didn't they worked din naman for money?" I stopped.

Baka kasi kung ano pang masabi ko so I stopped. Kahit na wala naman dito sa harapan ko ang mga sinasabihan ko nu'n it is still wrong to talk on their backs, even though most of the people are doing it to me, I won't do it to them.

They are doing to me, they are judging me and talking about me kapag nakatalikod ako sakanila, alam kong masakit iyon so why would I do the same to them right?

"Minsan kasi may mga ganoong tao talaga, kahit na anong gawin mong pagpapaliwanag, if they believe one thing, then they will brush off your words easily as if what you said doesn't make sense to them.." narinig kong sabi ni Cameron.

Bahagya nalang akong napangiti, nag papasalamat talaga akong nandito si Cameron sa tabi ko ngayon.

"So what would you do? You just have to ignore them, they can judge you all they want, but there's only one person who knows the truth above the lies after all. It is you, yourself, alam mo sa sarili mo kung ano ang tototo so you don't have to get affected with what they are saying."

Napatango naman ako sa sinabi niya, we stayed there for more minutes at tahimik na kami ngayon, we are just appreciating the beauty of the sky, hanggang sa mapatingin ako sa orasan ko, another class ended and I still have my last subject.

"Uh.. Cameron, mauuna na ako ah, may class pa ako e." paalam ko sakaniya and he stood up also, bahagya pa naming pinagpag ang mga damit namin dahil nadumihan nang kaunti at saka siya ngumiti saakin.

"Sure! I hope you're okay now."

I smiled. "I am okay." paninigurado ko sakaniya at saka ako umalis na duon sa lugar na 'yon.

Nag lakad na ako papunta sa classroom namin, I am not expecting Twilight to be there because I am sure that Kaiden's parents are still here. Nakarating na ako sa classroom and I stopped when I saw Twilight sitting on their chairs, may isang upuan na vacant duon and I know it's mine

Hindi ko alam kung dapat ba akong maupo duon but then I saw a vacant chair on my their left side kung nasaan 'yung absent naming kaklase, kaya duon nalang ako nag tungo at saka ako naupo duon.

Twilight's EmpressWhere stories live. Discover now