KOMŞUNUN OĞLU

Giriş

Bu hikaye, yazar şefkati ve okuyucu ilgisiyle harmanlanmış, sıcak ve mutlu bir yuva kıvamında 11 Ocak 2015'te yayımlanmaya başlamıştır.

Güneşin haylaz ışınları çarpıp kaçıyordu gözlerime. Bu küçük oyun ela bakışlarımı yormuştu. Gözkapaklarım başarılı bir düşüş gerçekleştirmişti çoktan. Arabanın uğultusu ile dolan kulaklarım, kulaklığımdan yükselen müzik sesini bastırıyordu. Başımı geriye yaslamadan önce müzik sesini biraz daha yükselttim. Çok geçmeden güneş yerini koca bir karanlığa bıraktı ve sarsılan araba durdu. Yavaşça gözlerimi aralarken babamın arka koltuğa doğru döndüğünü gördüm. Bişeyler söylemeye başladığı anda kulaklığı kulağımdan çıkardım ama sadece son kelimesini duyabilmiştim. "... geldik."

Arabanın kapıları tek tek açılırken çalmaya devam eden müziği kapattım ve kapı kolunu kavradım. Yazdan kalma güneş ışınları kendini gösterse de etkisini gösterememiş ve sonbaharın şiddetine yenik düşmüştü. Rüzgar, kapı engelini aştığı sırada bedenimle buluşmuş ve inmeden önce hırkamı almam konusunda beni uyarmıştı. Telefonumu arka cebime sıkıştırarak arabanın kapısını kapattım. Üşüyen vücuduma hırka takviyesi yaparken babamın söylediklerine kulak astım.

"İşte yeni evimiz." diyordu mutlu bir gülümsemeyle. Gülümsemesini taklit ederek, yeni evimize çevirdim bakışlarımı. Beş katlı bir apartman dairesinden bahsediyordu. "Hadi, nakliye aracı gelmeden içeriye bir göz atalım." diyerek apartman kapısına yönelen babamı takip ettik. Birkaç gömülü merdivenin ardından apartmanın giriş kapısından içeri girdik. Dar bir koridordan ilerleyerek kıvrılan merdivenlere yöneldik ve ikinci kata çıktık. Babam büyük bir heyecanla kapıyı açarken annem, abim ve ben arkasında merakla bekliyorduk. Nihayet daireye adım attığımız anda gözlerimiz merak dolu bakışlarla birlikte etrafta tur atmaya başlamıştı. Balkonla birleşik geniş mutfak çoktan annemin ilgi odağı olmuşken abim ve ben salona göz atıyorduk.

Babam ellerini, abimle benim omzuma atarak "Hadi size odalarınızı göstereyim." dedi ve bizi arka tarafa doğru yönlerdirdi. Yan yana duran iki odanın önünde durduk. "Seçin bakalım." diyerek ellerini omuzlarımızdan çekti. Abimle birbirimize kısa bir bakış atıp karşımızda kalan odalara girdik. Pencereye doğru ilerlerken odaya attığım bakışlarla küçük bir eşya yerleştirme analizi yaptım. Pencereye ulaştığımda bakışlarım dışarıda dolaşırken bu odanın bana uygun olduğu kanaatindeydim. Arka bahçedeki yalnız ağaçtan uzayan dallar penceremin önüne kadar gelmiş, sararmış yaprakları izlenesi bir görüntü oluşturmuştu. Elimi cebime götürüp telefonumu çıkardım. Bu güzel görüntüyü ilk gün anısı olarak saklamak isteyeceğimden emindim. Pencereyi açtım ve tek dizimin üzerine çöktüm. Kadrajda sadece beyaz bulutların arkasına gizlenmiş gökyüzü ve sarı yapraklar vardı. Albümlerim arasında olması gereken muhteşem bir görüntü...

"Bu durumda bana diğer oda düşüyor sanırım."

Başımı çevirdiğimde abimle babamın hoş kahkahası kulaklarımı doldurdu. Onlara eşlik ederken yerden kalktım. "Sadece masum bir fotoğraftı."

"O halde bu odayı istiyorum." İnatçı ifadesine karşılık veren babam oldu. "Defne ve fotoğrafları arasına girmekten söz ediyorsun evlat, buna gerçekten emin misin?"

O sırada duyulan bir aracın sesi abimin kaçış kozu olmuştu. "Galiba nakliye aracı geldi, ben bir gidip bakayım."

Ardından gönderdiğimiz küçük gülüşmelerden sonra babamda dışarı çıkmak için yanımdan ayrıldı. Kalçamı pencerenin önüne yaslayıp odaya son bir bakış attım. Buruk bir tebessüm belirdi yüzümde. Doğup büyüdüğüm odamın yerini yenisi almıştı. Birçok anımı, yalnızlığımı paylaştığım o odadan çok farklıydı burası. Duvarların rengi, pencerenin boyutu, odanın büyüklüğü...

Başımı iki yana sallayıp tekrar dışarı çıktım. Tam tahmin edildiği gibi nakliye aracı kapıdaydı. Eşyalar bir bir indirilirken yeni sokağımız içinde küçük bir gezinti yaptım. Tüm apartmanlar birbirine benziyordu. Küçük çocuklar top koşturuyor, yaşlı teyzeler balkon sefası yapıyordu. Sanıyorum ki genç kesim ya işte ya da okuldaydı. Mahallede öğleden sonrası sessizliği hakimdi. Küçük bir kıyaslamanın ardından gülümsedim. Buranın önceki mahallemizden bir farkı yoktu. Yabancılık çekmeyeceğimi düşünerek sevindim.

Dolaştığım sokakta, iki apartman arasında kalan, iki sokak arası geçişi sağlayan dar bir yol gördüm. Güneşin görmediği bu sokakta asıl dikkatimi çeken şey; genç bir çocuğun duvar dibinde oturuşuydu. Kolunu, karnına kadar çektiği tek dizinin üzerine dayamış, küçük dumanların yükseldiği sigarasını iki parmağının arasına kıstırmıştı. Diğer kolu uzattığı bacağının üzerine rastgele düşmüşken, başı amansızca duvara yaslanmıştı. Yarı karanlıkta kalan koyu renk saçları, rüzgarla birlikte dans edercesine dalgalanıyordu. Birbirine sıkıca kenetlenen gözlerine inat kıvrılmıştı kirpikleri. Hafif aralık duran dudakları hazırda bekliyordu sigarasını.

Bir anda arabamızın yanına doğru koştum. Arka kapıyı açıp fotoğraf makinelerimi koyduğum çantama uzandım. En uygun olanını alıp aynı yere tekrar koştum. Müthiş bir heyecanla duvara yaslandım. Daha sonra yavaşça eğilip ara sokağa baktım. Bıraktığım gibi duruyordu. Vakit kaybetmeden bu görüntüyü ölümsüzleştirdim. Fotoğrafa bakmak isterken gencin, başını hareket ettirdiğini gördüm. Hızla geri çekilip tekrar duvara yaslandım. Gözlerim fal taşı gibi açılırken orada durmanın mantıklı olmayacağını düşünerek nakliye aracının yanına kadar hızlı adımlarla ilerledim. Geriye dönüp baktığımda arkamda hiç kimse yoktu. Derin bir nefes alarak çektiğim fotoğrafa baktım.

Hayatımın en ilginç fotoğrafı olmuştu. İlk defa bu kadar heyecanlanmış belki birazda korkmuştum. Yinede değmişti. Aynı duruşu yakalayabilmiştim. Gülümsedim istemsizce. Bunu hayatım boyunca saklayacağıma emindim. Fotoğrafı biraz daha yakınlaştırdım. Daha detaylı inceledim yüzünü. Saf ve güzeldi. Sakladığı gözlerini delice merak ediyordum. Eminim ki bir şey vardı o gözlerde. Kirpikleri ele veriyordu onu. Sanki bir hüzün kaplıydı suratında. Çok farklıydı. Başka görünüyordu. Bir duygu hakimdi tüm çehresinde. Acısı vardı, belliydi. Ya da belki de bu, koca bir çaresizlikti...