Amnesia Love

Chapter 8

3 days na kaming nandito sa Paris pero ni isang destinasyon ay wala pa kaming napuntahan. Gusto ko sanang yayain si Renan pero nahihiya ako wala na din kasi siyang lagnat. I'm just watching horror movies whole day.

"Divine magbihis ka aalis tayo" bungad ni Renan sa akin pagbaba ko sa hagdan.

"saan?" excited kong tanong.

"sa Eiffel Tower" pagkatapos niyang sabihin ay tumakbo agad ako sa kwarto. Pinagalitan niya pa nga ako dahil muntik  akong mahulog sa hagdan.

"nakapunta na ba ako dun dati? " I ask him while he's driving.

"yeah often, its your favorite place" he answered.
"Just like Fate" he added and I can see the sadness in his face.

"really? You and Fate came here? " he just nod. He really miss Fate.
"You know who's Exo? " Natawa siya sa tanong ko.

"Yeah your husband's" he laugh while saying.
"They're K-pop, your idol. I could still remember when you bring me in their concerts in different country" he added.

"really? Ganun ko sila ka idol?" tanong ko naman sa kanya.

"Oo, nabingi nga ako pagkatapos nung concert, pati sa back stage dimo pinalampas. But honestly their really good" natawa ako sa sinabi niya.  Mukhang na impluwensyahan ko siya. Kaya pala andaming album at pictures nila sa table ko.

"kailan pa kaya babalik yung mga alaala ko" napalingun siya sa sinabi ko.

"soon" mahina niyang sabi.

*****

"Where here" lumabas agad ako sa kotse.

"let's go" yaya ko sa kanya. Linabas ko agad yung phone ko for the memories. Pero siya parang wala lang, sabagay palagi nga pala kaming pumupunta dito noon. Akala ko kukuha rin siya ng litrato nung kinuha niya yung phone niya, may tumatawag pala.

"Divine" natigilan ako sa pagkuha ng mga litrato ng tinawag niya ako. Bat parang kinakabahan siya? 

"what's wrong" lumapit ako sa kanya.

"I'm sorry, we have to go back to the Philippines right now" he answered. Hala napaaga ata akala ko ba bukas pa.

"Bakit?" tanong ko.

"Mom is in the hospital" nagulat ako sa sagot niya. Di raw sinabi kung bakit pero kailangan raw naming umuwi agad dun.

Kanina pa walang imik si Renan,  mukhang gusto na niya agad umuwi. Kaya binilisan ko na ang pag-iimpake ng mga gamit ko.

"I'm sorry I ruined our honeymoon" he apologized.

"no its okay, your mom needs you right now" I replied.

Ilang minuto rin kaming naghintay sa plane, ang lalim ng iniisip ni Renan. I could tell that he's really nervous. Magkatabi kaming nakaupo, kanina ko pa siya gustong eh comfort pero nahihiya ko at diko rin alam kung pano. But then again he's my friend maybe he needs me.

"Hey relax, everything will be fine"  I said, he look at me and he slightly smile.
"Just take a nap I'll wake you up when we arrive" I added.

"Thank you" he said before he close his eyes.  From the few weeks na magkasama kami I found out na hindi naman pala suplado si Renan. Nasigawan lang niya ako noon dahil kay Fate. Sorba niya lang talagang mahal si Fate. I wonder yung pagmamahal niya kaya kay Fate katulad kaya ng pagmamahal ko sa kanya? Totoo nga bang mahal ko siya?  Ayy ewan ang gulo.

*****

"Divine" tawag ni Renan sa akin habang pababa kami sa plane.
"You can go home,  you don't have to come with me" dagdag niya.

"No, I'm coming with you I want to see your Mom" hindi siya nakasagot sa sinabi ko. Nagpatuloy nalang siya sa paglalakad.
Hindi lang din naman siya ang nag aalala pati rin naman ako.

"Divine" napalingon ako ng may tumawag sa akin. It's Tita Belle, I forgot she's a doctor.
"how's the honeymoon?" Nagulat ako sa tanong niya. Mukhang na gets niyang wala akong balak na sumagot.
"You must be visiting your Mother in law" she changes the topic, dahil sa sinabi niya ngayon ko pa napansing wala na pala si Renan sa tabi ko.

"Yes, can you tell me what room? " I ask her, natawa pa siya sa tanong ko kesyo anong klaseng asawa raw si Renan at iniwan niya ako.

I knock the door before I enter, the room was filled with silence.  Tita Lea is sleeping while Tito June is holding her hand. Pinaupo ako ni Renan sa tabi niya.

"How was your Mom?" I whispered.

"I'll tell you later" he replied, naiintindihan ko naman siya maybe he's on process sa mga nalaman niya.

****
"Renan san tayo uuwi?" tanong ko, hindi ko kasi alam kong nasan kami papunta.

"In our house" walang ganang sabi niya. Ang lungkot lungkot ng mata niya. I should comfort him later.

Naunang pumasok si Renan sa bahay habang nasa labas pa ako nakatingin sa bahay namin. Our house is not so big, yung tipong hindi ka maliligaw di katulad ng bahay namin at nila Renan.

Nung lumabas na si Renan ay pumasok na agad ako sa bahay baka magalit naman tuh. I know he's not in a good mood.

"If you want to rest our room is in the second floor" he said while sitting in the couch. I nod pero di pa ako matutulog gusto ko lang magbihis at the same time tingnan yung kwarto.

So this is reality, sa iisang kwarto na talaga kami matutulog. Nagulat ako pagbukas ko sa pinto, akala ko pa naman simpleng kwarto lang but I was wrong. The bed is so big kasya siguro yung apat na tao. Napansin kong may apat na pinto, una kong pinuntahan yung malapit sa bed namin and its a comfort room. Tapos yung dalawang magkalapit na pinto,  ang na una kong nabuksan ay yung walk in closet ni Renan then the other is mine. The last door is a study room. I was confused pwede namang sa baba nalang yung study room.

Pagkatapos kong magbihis ay bumaba na ako.

"why are you still awake?" he ask me, habang nakatuon yung mukha niya sa Tv pero diko gets kong ano yung pinapanood niya. Tumabi ako sa kanya.

"You forgot, your gonna tell me what happen to your Mom" napalingon siya sa sinabi niya.

"Oh I forgot" maangmaangan niyang sabi, if I know wala talaga siyang balak sabihin sa akin. Pansin ko namang ayaw niyang idamay ako sa problema niya.

"Renan I'll listen and always be here not as your wife but as your bestfriend. We're bestfriends right? You sacrifice all just to marry me to protect me. I think its my time to help you too" sabi ko,  tinitigan niya ako at umiwas agad. Ilang minuto pa bago siya nagsalita.

"Mom has a late stage breast cancer, It runs in our genes my grandma also died because of it. I was just lucky that I'm not a girl" malungkot niyang sabi, kunti nalang at maiiyak na siya.
I don't know what to say that's why I hug him.

"I'm not good at comforting people but I hope this will help you. I promise I won't leave you, your bestfriend is here please keep that on your mind" I said.

"No your good" nagulat ako sa sinabi niya kaya humiwalay ako sa kanya.
"I don't know what kind of bullet did the suspect used to you but you change. I'm sorry for telling this but I'm happy that it happened to you. Kung ganito ka lang sana noon, maybe I won't fall for Fate maybe I would fall for you"