Pizza // h.s

28.

ZAPRASZAM WAS KOCHANI NA FF O ZAYNIE > WINGLESS! ZNAJDZIECIE JE NA MOIM PROFILU!

Po odprowadzeniu Harry’ego do domu , jego mama i ja wspólnymi siłami zaprowadziłyśmy go na górę do sypialni, gdzie padł na łóżko, niemal od razu zapadając w sen. Na zewnątrz robiło się ciemno, kiedy ja i Anne wciąż rozmawiałyśmy w salonie.

Okazała się być bardzo sympatyczna kobietą. Mówiłyśmy dosłownie o wszystkim, a kiedy spytała o moją relację z Harrym od razu odpowiedziałam, że tylko się przyjaźnimy.

– Wpadnij do nas kiedyś na obiad. – uśmiechnęła się szeroko, patrząc jak zakładam kurtkę.

– Z wielką chęcią. – zaśmiałam się i po krótkim objęciu się wyszłam z domu.

Anne tak bardzo różniła się od mojej matki. Pałało od niej ciepłem i miłością. Spędzając z nią wieczór czułam się tak dobrze, że praktycznie nie chciałam wychodzić z domu Harry’ego.

Kiedy wróciłam do mojego gniazdka, od razu zaatakowała mnie Lindsay, wtulając się we mnie.

– Co jest? – spytałam marszcząc brwi, a ona ze łzami w oczach i wielkim uśmiechem zaprowadziła mnie do salonu.

– Przyjęli mnie! – pisnęła, a ja otworzyłam szeroko oczy.

Zaczęłyśmy skakać po pokoju ze śmiechem i wrzeszczeć jak szalone.

Lindsay parę tygodni temu wysłała podanie na uczelnię w samym Londynie. To jakieś cztery godziny drogi od Manchesteru, co w jednej sekundzie przyprawiło mnie o smutek.

– Wyprowadzasz się? – spytałam, a ona kiwnęła głową z grymasem.

Mimo wszystko podeszłam do niej i przytuliłam ją mocno. Wiedziałam, że kiedy ja uczyłam się tutaj, w Manchesterze, ona zawsze marzyła o Londynie.

– Za tydzień, mam tam już być. – sapnęła, wycierając dłonią mokre od łez policzki.

Nie mogłam uwierzyć, że naprawdę Lindsay się wyprowadza.

Cały wieczór spędziłyśmy na oglądaniu filmów i babskich rozmowach. Bałam się tego co miało nastąpić, bałam się samotności. Ale z drugiej strony byłam szczęśliwa, że mojej przyjaciółce udało się spełnić marzenia.

najgorszy rozdział ever. przepraszam :///