Life After Lies

FIFTY THREE: HIS SIDE

I chuckled shook my head. "Gusto ni Mom na imbitahin ko sya mag dinner so I did"

She rolled her eyes and crossed her arms. "Subukan mo lang na ipagpalit ang kaibigan ko! Masasapak talaga kita"

"Hindi naman pwedeng habang buhay ay aasa ako na babalik sya," kalmadong sagot ko.

She sighed and crossed her arms. "Hindi ka naman habang buhay mag hihintay. Ikaw din, baka pag sisihan mo kapag pinili mong kalimutan sya"

+

Matapos ang usapan namin ni Deffi ay nag paalam na sya. Habang ako ay nanatili sa opisina hanggang sa maisipan kong umuwi na. I arrived at six-thirty in the evening. I saw Mom and Dad na ang aayos ng hapag kasama si Manang Cora. Nag masid ako sa paligid, simula noong umalis si Eli ay parang palaging kulang ang bahay.

Naligo ako at nag bihis ng komportableng damit bago bumaba. We're about to eat nang may narinig kaming ingay galing sa doorbell sa labas.

"Manang makikisuyo naman noong pinto," utos ni Mom. Sino naman ang bisita nila sa ganitong oras?

"Son, may inaasahan ka bang bisita?" tanong no Dad and I just shook my head.

Matapos ang ilang minuto ay bumalik si Manang na mukhang kakagaling lang sa pag iyak.

"Manang, are you okay?" I asked.

Tumango sya at bumaling kay Mom. "Ma'am, si Ma'am Eli po n-nandito"

What? Para akong nabingi at sinimento sa kinauupuan ko. Great, just wow.

Agad napatayo si Mommy at dali-daling sumunod kay Manang, same with Dad. Habang naiwan ako rito. Bakit ako sasalubong sa kanya? I won't chase her anymore, sya ang nang iwan sakin kaya dapat lang na sya ang bumalik. If she isn't truly the one for me, then I'm only hindering my ability to receive the one who is.

Maya-maya pa ay dumating si Manang sa harap ko. "Hijo, pinatawag ka sa living room"

"Sige po, susunod na ko," I sighed at tumayo na kahit pa parang ayoko. It's like half of me really wants to be with her and the other half just wants to be over her.

Finally, after years. I looked at her without any reactions. Anong akala nya, tatakbo ako papalapit sa kanya matapos nya akong iwan?

Mom looked at me happily. "Here's Eli. Finally after five years! Your sister is now back"

Tinitigan ko sya hanggang sa tinitigan nya rin ako pabalik. Napalunok sya at umiwas ng tingin. Nahihiya ka na ngayon sakin, huh?

"He's not my sister"

And she will never be.

"I k-know son!" Mom chuckled and paused before continuing. "Guess what? He's now a Mommy!"

Napakurap ako sa sinabi ni Mom at binaling ang tingin sa isang maliit na batang mukhang nahihiyang nag tatago sa tabi nya. Her son? Great! Ang lakas ng loob nyang iharap sakin ang anak nya. Kapag talaga gustuhin nya ay ayos lang, kahit na nakakasakit na.

"Eli, ipakilala mo kay Vrai ang Uncle nya"

Damn, Uncle? This is worst than I expected. Marahan syang lumuhod kapantay ng bata.

"V-Vrai, he's your U-Uncle Cleo"

Ngumiti ang batang lalaki at lumapit sakin. Pinagmasdan ko sya habang papalapit sakin. Inabot nya ang kamay kong bahagyang nakakuyom. Nag mano sya sakin at ngumiti. This kid, kapag naiisip kong hindi sya sakin ay nasasaktan ako ng sobra. My jaw clenched. This is fucking worst!

"Let's have our dinner first come on"

Lumapit si Mom sa bata at inakay ito papuntang dining, tinapik ni Dad ang balikat ko at wala akong ideya kung para saan. Kami na lang dalawa ang naiwan. She looked nervous, yes you should!

"Umalis ka mag isa, pagkatapos ay babalik ka na may kasamang anak? Bakit ka pa bumalik kung ganon? Sana hindi na lang," walang emosyong sabi ko. I saw how uneasy she is at parang konti na lang ay papatak na ang mga luha nya.

Kahit na sinaktan nya ako ng sobra-sobra ay bakit parang gusto ko pa rin syang yakapin at tanggapin despite of everything. Fuck this life. I hate seeing her this sad. Hush baby, I'm sorry. Mahal na mahal kita pero galit ako, galit na galit ako dahil hindi ako naging sapat kahit ginawa ko na naman lahat.