MY GANGSTER STEPBROTHERS (COMPLETED)

Chapter 46: Bid them a goodbye

TATIANA'S POV

Nakasunod lang saakin ang BS (Black Spider) at DM (Dark Mamba), Naglalakad ako ngayon papunta sa kotse ko, Nang makarating ay saka ko sila hinarap.

"We can't fit in here, Get in another car" sabi ko at tinuro ang isa pang kotse, Tumango naman sila saka pumunta doon ang black spider.

Pumasok na ako sa loob ganun din ang iba kong kasama, Nagsimula na akong magmaneho, Tahimik lang kami hanggang sa basagin ni Ace ang katahimikan.

"Paano mo napasunod ang black spider sayo?" Bigla akong napahinto sa pagmamaneho at gulat na nilingon si Ace na kunot noo akong tinignan, Ganun din ang iba.

"K-kinakausap moko?" Gulat kon tanong dito, Inirapan nya ako saka sya tumingin sa labas nang bintana.

"Tiana! Magdrive kana baka nakakalimutan mong may kasunod pa tayo" chris said, I looked at him prente syang nakaupo sa tabi ko, Pinataas pa nya ang paa nya.

Masama ko syang tinignan pero ang gagu parang wala man lang naramdaman. Inis kong inistart muli ang sasakyan at pinaharurot ito.

Nang makarating kami ay nagtataka akong tinignan nang mga kasama ko.

Nandito kase kami sa ospital.

"Tiana you did not say you just want to visit your Stepbrothers" i looked at lance and shook my head. Ayaw kong makita si Tyler baka di na ako makaalis sa tabi nya, saka naiilang ako kay dad, Dahil saakin kaya yun nangyare kay tyler.

Napailing nalang ako saka nagsimulang pumasok, Ganun din ang iba, Marami na ding napapatingin sa gawi namin, Panu ba kase nakablack kaming lahat.

"E-excuse me mam, Pero saan po kayo pupunta?" Napatigil kami sa paglalakad nang may humarang na guard sa harap ko.

"May bibisitahin po kami, Kapatid ko po si Vanz Tyler Laurence Addison at Vince Tyron Laurence Addison" magalang na sabi ko kasabay nang pagngiti, Na nagpatigil sa mga kasama ko.

"Ah eh mam, Room 143 po, Nasa iisang room lang po silang dalawa" i smiled at him saka nagpasalamat.

Naglakad kami papunta sa elevator, At pumasok saka naman ako tinadtad nang reaksyon nang mga tukmol kong kasama.

"Kelan ka pa naging magalang tiana?"

Ngayon lang ba?

"May pagngiti pang nalalaman"

Inggit ka?

"Ang ganda nung ngiti mo dun tiana ah"

Alam ko.

"Crush mo yung guard noh?"

Oo- what the hell?

Masama kong tinignan si Sev sa sinabi nya, pero tumawa lang sya.

Nangbumukas na ay ako na ang unang lumabas at hinanap ang room na 143 nakita ko naman yun agad, Nakita ko din doon ang bullet proof.

"What the?"Dinig kong bulong ni chris, Nang makita ako ay tumayo agad sila.

"Angel of death" tawag nang leader nila, Gulat ang makikita sa mukha nina chris maliban sa BS na nakapoker face lang.

"Saan ang punta mo at bihis na bihis ka?" Tanong nang isang membro nila, Inirapan ko lang ito saka ko hinarap ang leader nila.

"I'm letting you go" i said, Nangunot ang noo nya.

"Huh?" Tsk slow

"Ang sabi ko, pinapakawalan ko na kayo, Bullet proof my first ever underling, I, angel of death Rank 10 in the underground is releasing bullet proof in my grip, your all free, You can do whatever you want, You can go wherever you want, I am releasing you all, You have done enough for us, For me" i said, nakita kong lumungkot ang mata nila, What the? Dapat nga maging masaya sila eh, kase diba they are now free.

"Anong drama yan?" Tanong ko sa kanila.

"Its just that, It's our first time to be an under, And we don't know why we felt sad when you said, You let us go, I will admit we enjoyed being under by you, You are our first ever master, You are the first gangster we followed, Even the Black spider we don't follow them, Only You" napaawang ang labi ko sa sinabi nya, parang may bumara sa lalamunan ko nakatingin lang ako sa kanya.

"And even if you let us go, When you need help, just call us, We enjoyed the little time when we were your underling ,Master " yan ang huling salitang sinabi nya saka sila umalis habang ako ay naiwang tulala, Totoo ba yun?

"You okay?" Napatingin ako kay chris nang magtanong sya saka ako tumango at ngumiti sa kanya, naramdaman ko ang pamumuo nang luha ko, Tumalikod ako saka ito pinunasan bakit ganun? Di ko naman sila masyadong pinahalagahan ah pero bakit parang ramdam ko ang lungkot nila nung sinabi nila ang mga katagang iyon?

Maybe because of their words, yung totoo? Kahit hindi mo masyadong binigyan nang pansin ang mga taong nakapaligid sayo, kapag nagsalita o nagpaalam na sila, Ramdam mo yung lungkot.

Napangiti nalang ako nang mapait, Damn! Bullet proof, What did you do to me?

_______________________
Bianxx_SC

Vote.Comment