De Laatste Koningin

14

Ze voelde zich klein vergeleken met hem. Hij torende ver boven haar uit en zijn blote bovenlichaam straalde een aangename warme gloed uit die ze bijna kon voelen. Voor even stonden ze daar zo, kijkend in elkaars ogen, maar plots liep Rayan terug naar de zetel waar hij zich in neerplofte, het moment abrupt doorbrekend. Ismene keek hem nog even verdwaasd na. Terwijl nam ze het besluit dat gezelschap misschien hetgeen was dat ze beiden nodig hadden om afgeleid te worden. 

Weloverwogen ging ze aan het andere uiteinde van de zetel zitten in kleermakerszit, de lichte pijn in haar been negerend, en staarde weer naar het raam. Ze had opgemerkt dat Rayan weer een shirt droeg. Iets in haar vond dat jammer, terwijl een ander deel toch maar zei dat het beter zo was. Haar focus richtte ze nu volledig op het noorderlicht, op de flonkerende kleuren die doorheen de lucht kronkelden.
Het was betoverend.

'Komen jullie hier vaak kijken naar het noorderlicht?' vroeg ze omdat de stilte haar plette, en haar alleen liet met haar dromen en gedachtes die ze nu even niet kon verdragen.
'Af en toe. Het noorderlicht is niet altijd aanwezig en ook niet altijd even duidelijk te zien, maar de sterrenhemel loont het de moeite hier toch te zijn, en ook het landschap,' zei Rayan met een glijdende blik over het raam en een gezicht nog altijd even onleesbaar als altijd. Hij ging bedachtzaam verder, 'Als ik niet kan slapen, kom ik hier altijd.'
Zijn ogen stonden op slag somber, het leek wel alsof hij geteisterd werd door de reden die hem het slapen onthield. Ze voelde plots zijn blik op haar gezicht branden, maar ze keek niet wederzijds terug. Haar ogen waren genageld aan het mooie zicht dat haar dromen begon weg te jagen. 
'Ik hoop dat we je niet te veel hebben overladen met informatie vanavond,' zei hij zacht.
'Nee hoor, het voelt juist geruststellend dat ik er nu weet van heb, dat ik eindelijk een deel van de witte vakjes kan invullen en dat dingen op hun plaats vallen.'
Ze dacht aan het afgeluisterde gesprek, aan de herinnering met haar vader, aan Jona... Van dat laatste rilde ze.

Ze leunde naar achter, tegen het leer dat de zetel tekende en voelde de koelte ervan doorheen haar pyjama haar huid strelen.
'Het is heel uitzonderlijk dat er een oversteek plaats vindt langs het noorderlicht; alleen als de energie van het licht krachtig genoeg is, is het mogelijk,' zei hij.
'Maar het noorderlicht zweeft in de lucht. Als er al enig leven doorkomt, dan valt dat toch te pletter op de harde grond?' zei ze benieuwd naar het antwoord.
Het leek dat Rayan even moest nadenken over die vraag. 
'De meeste oversteken gebeuren altijd op de top van een bepaalde berg, namelijk de Mercusberg, waar het noorderlicht bijna tegen strijkt. Maar de energie die de Poort tot stand brengt, ontleend je ook een zekere tijdelijke kracht en onaantastbaarheid zodra je erdoorheen gaat, althans dat is wat we geloven, die je een ogenblik beschermt.'
Wat was de wereld toch zoveel diepgaander en ingewikkelder dan ze altijd al voor mogelijk had gehouden gedurende haar hele leven, dacht ze scherpzinnig. En hoeveel geheimen stonden haar nog op te wachten? Het had geen zin zich over deze onmogelijke en diepzinnige vragen te buigen; ze konden alleen haar geest nog meer teisteren, dus besloot ze het over een andere boeg te gooien.

'Kan jij je nog herinneren dat we samen hebben gespeeld toen we nog peuters waren?' 
De plotse vraag overviel hem lichtjes.
'Niet echt eigenlijk, maar er staat een foto van ons in de woonkamer.' Ismene sperde haar ogen open in teken van verwondering, maar liet ze toen weer ontspannen.  
'Ik denk dat we vier jaar waren en we stonden elk aan de zijde van een kleine sneeuwman.' Ze zag een zeldzame kleine grijns op zijn gezicht verschijnen terwijl hij voort ging, 'Ik had het eerst niet door toen we sport hadden, zelfs toen mijn moeder me het eigenlijk net ervoor aan het zeggen was dat we bevriend waren met je ouders. Ik was met mijn gedachtes ergens anders op dat moment. Het begon me pas erna te dagen. Uiteindelijk viel het besef als een piano uit de lucht toen ik je de schoolingang uit zag komen, dat jij het meisje op de foto was.'
Ismene herinnerde zich zijn geheimzinnige blik van die dag. Maar had ze daar werkelijk herkenning ingezien? Dat kon wel zo zijn geweest, maar ze was zeker nog iets anders erin gezien te hebben, iets waar ze de vinger maar niet op kon leggen.