De Laatste Koningin

13

'Het begint laat te worden, dus vertel ik het maar kort,' zei Alies die net een blik op de klok achter haar had geworpen. Vervolgens keek ze weer strak naar Ismene.
'Je weet natuurlijk dat het huis waar je nu in woont, de plaats is waar je moeder en tante zijn opgegroeid, later heeft je tante het huis geërfd.'
Ismene knikte kort. 

Toen haar moeder en haar vader elkaar leerde kennen hadden ze al snel een ander huis gekocht. Haar moeder had dan haar deel van de erfenis van hun moederhuis doorgegeven aan haar tante. Een paar jaar later had haar tante dan Roy leren kennen. Hij had zijn vakanties doorgebracht in een chalet in Keensen en ze waren elkaar tegen het lijf gelopen in een café, waar ze verder hadden kennisgemaakt. Ongeveer een jaar onderhielden ze een lange afstandsrelatie, en uiteindelijk verhuisde haar tante naar Engeland. Haar huis in zweden had ze sindsdien verhuurt.
'Maar daarvoor woonde je ergens anders met je moeder en vader, relatief dicht bij ons in de buurt. Ongeveer in die richting.' Alies wees naar een plaats links achter Ismene. 

'Ik kende je moeder en vooral je vader zeer goed, we waren echte trouwe vrienden.'
Alies glimlachte bedroefd, kijkend naar de tafel.
'Zelfs jou heb ik gekend, Ismene,' zei ze opkijkend naar haar en vervolgens keek ze naar Rayan die nog altijd even verveeld de keuken leek te inspecteren. 
'Je hebt zelfs nog met Rayan gespeeld toen jullie klein waren, wist je dat?'
Herinnerend dat Rayan haar dat vandaag ook had verteld, knikte ze.
'Ja dat heb ik van hem gehoord deze middag,' voegde ze er aan toe, nog altijd verbijsterd over die feiten. Opeens drong een ergerlijk besef tot haar door. Misschien had Rayan alleen maar liefelijk gepraat met haar die middag omdat Alies erop stond dat ze langskwam, en niet omdat hij dat had gewild. Anders zou hij hier ook niet zitten alsof het hem niks kon schelen. 

Ze ging net weer zwijgen zodat Alies verder kon vertellen, maar toen gleden de woorden plots van haar tong als ijs over glas.
'Ik weet ook dat mijn moeder gestorven is toen ze mij kreeg, dat mijn vader en ik plots zijn vertrokken, dat hij mij afzette bij mijn tante en vervolgens voorgoed achtergelaten heeft,' flapte ze eruit terwijl ze vanbinnen steeds bozer werd. Ze probeerde de klanken van haar boosheid zo goed mogelijk te dempen, maar het was onvermijdelijk dat het lichtjes nagalmde doorheen haar stem. Plots schaamde ze zich een beetje toen Alies er nog bedroefder uitzag, waardoor ze wegkeek naar de grond en haar armen voor zich kruisten. Haar schouderwond rekte bij die beweging en liet een stekende pijn los, maar ze negeerde het vastbesloten. Het werd even stil, ze ving zelfs een glimp op van Rayan die zijn ogen plots naar het gesprek richtten, voor wat leek de eerste keer in een tijdje. 

'Het kon niet anders, Ismene, je vader werd achtervolgd door de Nachtvrouwen.'
'Waarom? Wat heeft hij gestolen,' kwam er wat scherper uit dan de bedoeling was.
Alies keek verwonderd en aarzelde. Vervolgens liet ze een zucht ontsnappen.
'Dat weten we niet, zelfs je vader wist het niet. Zijn eerste prioriteit was om je ergens veilig te verstoppen, daarom was hij naar je tante gegaan. Sindsdien heb ik hem nooit meer gezien. Ik had gehoopt dat toen jij weer in Zweden was, hij bij je was. Dat hij je bij je tante had afgehaald en haar huis mocht gebruiken om hier weer te leven met jou, omdat hij het mysterie had ontrafeld, maar dat mysterie blijkt nu nog altijd niet opgelost te zijn.' 
Daar had Alies in de sportzaal inderdaad naar gevraagd, naar haar vader, herinnerde Ismene zich. Waarschijnlijk was ze toen teleurgesteld geweest met hetgeen Ismene haar verteld had.

Ismene had plots verbazend veel zin om zich gewoon op een bed te laten vallen en weg te dommelen in de vergetelheid. Antwoorden had ze gekregen, maar niet de belangrijkste. Hoe zou het nu verder moeten?
Het was ongemerkt weer stil geworden op de donderende geluiden na. De klok sloeg bijna elf uur. Er heerste een afgematte sfeer.
'Genoeg verteld voor vandaag. Het is tijd om nu maar eens te gaan slapen,' zei Alies die aanstalten maakte om zich recht te zetten. 'Ik zal je je kamer aanwijzen, en misschien moet je ook even je tante verwittigen.'
Terwijl ze haar stoel naar achteren schoof, knikte ze afwezig. Alies kwam haar helpen, en toen ze recht stond, zag ze eveneens dat Rayan al weg was. Zijn stoel was leeg. Ze had hem niet eens zien vertrekken.