hij, de duivel

XXI

De bel gaat. Violet ligt nog op bed in haar pyjama en is niet van plan er de komende minuten uit te komen. Maar wat als het Nick is? Ze duwt haar lakens op de grond en rolt uit haar bed. Mama begrijpt niet waarom Violet elke ochtend dit ritueel uitvoert, maar Violet voelt zich erdoor veel comfortabeler. Ze stoot haar hoofd aan haar nachtkastje en heeft direct spijt. Mama had dus toch gelijk... Violet opent haar deur en loopt naar de badkamer, waar ze voor een dichte deur staat omdat Bram zich nog in de douche bevindt. 'Bram!', roept ze, maar hij hoort haar niet door het water en zijn bonkende muziek. Ze loopt terug naar haar kamer en staat er wat droevig bij. Opeens herinnert ze zich dat ze nog een haarborstel had liggen in één van de zakken in haar kledingkast. Ze trekt de deuren open en kruipt vrijwel helemaal in de kast. Gevonden! Ze haalt de borstel een paar keer door haar haar en bekijkt zichzelf in de spiegel in de andere hoek van de kamer. 'Goed genoeg', denkt ze bij zichzelf. 'Violet!' Mama roept haar en, na een laatste blik in de spiegel, loopt ze haar kamer uit, naar beneden. 

Ze hoort twee vrouwenstemmen vanuit de woonkamer. Niet Nick dus. Lise! Ze wandelt binnen en Lise omhelst haar. 'Hoe gaat het met je?', vraagt ze aan Violet. Mama staat op de achtergrond lachend toe te kijken. 'Goed, dank je. Met jou?'  'Met mij gaat het prima. Alleen is het zeer jammer dat ik niet meer voor mijn maatje mag zorgen.' Violet grijnst en laat Lise los. 'Kom zitten', zegt mama en ze geeft een klopje op de zetel. 'Ik heb gehoord dat die jongen enkele keren het ziekenhuis heeft gebeld en naar jou vroeg, niet waar?', zegt Lise. Violet knikt en krijgt een lichte blos op haar kaken. Mama komt binnen met een plateau waarop enkele glazen staan en vers gemaakte ijsthee. 'Oh, dat ziet er lekker uit', zegt Lise. 'Tast toe!', beantwoordt mama haar compliment. 

***

'Bedankt dat ik mocht komen', zegt Lise. 'Dat is graag gedaan', zegt Violet terwijl ze haar voor een tweede keer omhelst. Mama opent de deur en zegt: 'Ik breng haar even terug naar het ziekenhuis. Tot straks!', en ze geeft Violet een kus. Violet sluit de deur en hopt de trap op. Tijd voor een heerlijke douche. 

Violet trekt het douchegordijn open en draait de kraan open zodat het water langs haar schouders naar beneden kan stromen. Ze sluit haar ogen en laat haar haar nat worden. Er zit water in haar mond, dus spuwt ze het eruit waardoor er belletjes achter blijven rond haar voeten. 

Haar ingezeepte haren zijn tot een klein knotje gedraaid, als ze de deurbel lichtjes op de achtergrond hoort. 'Bram!', roept ze, maar hij hoort haar niet door weer die verdomde muziek. Ze rukt het douchegordijn open en slaat een handdoek om haar lichaam heen. Met natte voeten loopt ze de trap af tot bij de voordeur. Ze draait de sleutels om, opent de deur tot op een kiertje en kijkt wie er op hun dorpel staat. Nick! Haar ogen trekken zich open en haar mond wordt een streepje, dat amper te zien is. Nick grijnst en zegt: 'Mag ik binnenkomen?' Violet knikt en ze probeert haar handdoek stevig tegen zich aan te drukken. 'Ik moet mij eerst nog aankleden', zegt ze en ze kijkt naar haar natte voeten. Hij knikt.